η …αντρογυναίκα Αταλάντη

 Η Αταλάντη ήταν ωραιότατη, αλλά και περίφημη δρομέας και κυνηγός.. 

Η πιο γνωστή περιπέτεια της Αταλάντης είναι η συμμετοχή της στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, μια ιστορία που εμφανίζεται στη ραψωδία Ι της Ιλιάδας του Ομήρου, η οποία συντέθηκε τον 8ο αι. π.Χ. 

Ένας τεράστιος τριχωτός κάπρος με μεγάλους λευκούς χαυλιόδοντες τρομοκρατούσε την πόλη Καλυδώνα και τη γύρω περιοχή στην Αιτωλία, καταστρέφοντας τα σπαρτά και σκοτώνοντας όποιον έβρισκε στον δρόμο του. 

Αυτό το φοβερό θηρίο το είχε στείλει η Άρτεμις για να τιμωρήσει τον Οινέα, τον βασιλέα της Καλυδώνας, για την ασέβειά του να μην κάνει θυσίες στη θεά. 

Ο γιος του Οινέα, Μελέαγρος, ανέλαβε να σκοτώσει το θηρίο, με τη βοήθεια των πιο ονομαστών ηρώων της εποχής.

Στην κυνηγετική εξόρμηση συμμετείχαν ο Ιάσων (γνωστός από την περιπέτεια με το Χρυσόμαλλο Δέρας, στην οποία κατά κάποιες εκδοχές συμμετέχει και η Αταλάντη), ο Θησέας, οι Διόσκουροι (Κάστωρ και Πολυδεύκης), ο Μελανίων, ο Πηλέας, ο Πειρίθους και η Αταλάντη, με μια ομάδα κυνηγετικών σκύλων. 

Στη διάρκεια του μακρού και επίπονου κυνηγιού, ο Μελέαγρος ερωτεύτηκε την Αταλάντη, αλλά χωρίς ανταπόκριση. 

Κατά μία άλλη εκδοχή, ο Μελανίων ήταν αυτός με τις ερωτικές προθέσεις απέναντι στην παρθένα κυνηγό. 

Στην πορεία του κυνηγιού σημειώθηκαν κάποια δυστυχήματα, όπως όταν ο Πηλέας (γιος του βασιλέα της Αίγινας, Αιακού), σκότωσε κατά λάθος τον Ευρυτίωνα. 

Η Αταλάντη, προχωρώντας στην άκρη του μισοφέγγαρου που είχαν σχηματίσει οι ήρωες, «χτενίζοντας» το δάσος για να εντοπίσουν το θηρίο, είχε τα δικά της προβλήματα. Δέχθηκε επίθεση από τους κενταύρους Ροίκο και Υλαίο. 

Οι κένταυροι ήταν περιβόητοι για την απείθαρχη συμπεριφορά και την ανικανότητά τους να ελέγξουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες, αλλά διάλεξαν λάθος θύμα στο πρόσωπο της Αταλάντης, η οποία τους σκότωσε εύκολα και τους δύο.

Τελικά, ο κάπρος χτυπήθηκε από βέλος της Αταλάντης και σκοτώθηκε από τον Μελέαγρο. Το άμοιρο ζώο θυσιάστηκε στην Αρτέμιδα, όπως επιβαλλόταν και το δέρμα του δόθηκε στην Αταλάντη.

Η Αταλάντη απέφευγε τη συναναστροφή με άλλες παρθένες και τρόμαζε στην ιδέα του γάμου. 

Επειδή όμως πολλοί ζητούσαν να την παντρευτούν, εκείνη δήλωσε ότι θα παντρευόταν εκείνον που θα κατάφερνε να την παραβγεί σε αγώνα δρόμου και ότι θα φόνευε στη συνέχεια τον όποιον ηττημένο από αυτήν. 

Αν και οι όροι ήταν βαρείς, πολλοί ήταν και οι μνηστήρες και ως εκ τούτου πολλά υπήρξαν και τα θύματα. 

Μέχρι που τη νίκησε ο Ιππομένης που το κατόρθωσε χάρη σε τρία μήλα των Εσπερίδων που είχε λάβει ως δώρο από τη θεά Αφροδίτη, με τη ρητή εντολή να τα χρησιμοποιήσει μόνο όταν θα κινδύνευε να χάσει στον αγώνα, ρίχνοντας ένα ένα πλάγια. 

Πράγματι η Αταλάντη, πιστεύοντας ότι σίγουρα θα νικήσει, λοξοδρομούσε κάθε φορά για να κυνηγήσει το μήλο.

Έτσι μετά τη νίκη του ο Ιππομένης νυμφεύθηκε την Αταλάντη, αλλά το ερωτικό τους πάθος ήταν τόσο έντονο που χρησιμοποίησαν ως ερωτική κλίνη αυτό το ιερό δάσος της θεάς Ήρας. 

Μόλις το αντελήφθη η Ήρα, δεν άργησε να δείξει την αγανάκτησή της, μεταμορφώνοντας τους δύο εραστές σε ζεύγος λεόντων… εξαιρώντας τους έτσι από την αρχαία ηθική τάξη των ανθρώπων.

δίδαγμα πρώτον: 

η υπερβολική αυτοπεποίθηση συνιστά αλαζονεία που οδηγεί σε ήττα

διδαγμα δεύτερον: 

η Θεική βοήθεια και παρέμβαση είναι χρήσιμη όσο είσαι ταπεινός

δίδαγμα τρίτον: 

η Θεικη βοήθεια δεν είναι δεδομένη.

Οι Θεοί σε βοηθούν αν είσαι ταπεινός, αν το αξίζεις.

Αν γίνεις αλαζονικός ή αν τους αγνοήσεις, σε τιμωρούν.

δίδαγμα τέταρτον

η ευτυχία σε κάνει εγωκεντρικό και επιπόλαιο.

Νομίζεις ότι διαρκεί για πάντα.

δίδαγμα πέμπτον

οι θεοί σου παρέχουν τα εργαλεία της σωτηρίας : 

τα μήλα της γοητείας, της γνώσης, της νίκης.

Έχει σημασία πως τα χρησιμοποιείς αυτά τα εργαλεία. 

Είναι δίκοπα  μαχαίρια, τα «μήλα»

τελικό δίδαγμα

οι Θεοί απαιτούν σεβασμό. 

…κάθε ασέβεια τιμωρείται αλλά υπάρχει θεία οικονομία και θεία πρόνοια.

…μπορούν να συγχωρήσουν με πολλούς και πρωτότυπους τρόπους. 

Εάν παρενέβης τον ανθρώπινο νόμο,  μπορούν να σε κάνουν λιοντάρι.

 Σε εντάσουν σε νέο αξιακό σύστημα και σου δίνουν μιά δεύτερη ευκαιρία ως ζώο ή φυτό… ( λιοντάρι ή δελφίνι ή κισσό…)το οποίο θα σου επιτρέψει  να ζήσεις μέσα από ένα νέο ρόλο.

* Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο (3.38), όταν ο Διόνυσος θέλησε να πάει στη Νάξο από την Ικαρία, για να μυήσει τους κατοίκους στη λατρεία του, μίσθωσε Τυρρηνούς πειρατές για να τον μεταφέρουν στο νησί. 

* Εκείνοι δέχθηκαν, με απώτερο και κρυφό σκοπό να τον πουλήσουν σκλάβο στην Ασία. Όταν το κατάλαβε ο Διόνυσος, μετέβαλε τα κουπιά τους σε φίδια, γέμισε το πλοίο με κισσό, το ακινητοποίησε μέσα σε γιρλάντες και έκανε να αντηχήσουν αόρατοι αυλοί. 

* Οι πειρατές τρελάθηκαν και έπεσαν στη θάλασσα, όπου μεταμορφώθηκαν σε δελφίνια. 

Μετανοημένοι για το ατόπημά τους παραστέκουν τους ναυτικούς στα ταξίδια και τα ναυάγιά τους. 😎.

* Και ένα σχόλιο για την σεξουαλική ταυτότητα της Αταλάντης: 

εκ πρώτης όψεως, συμπεριφέρεται σαν αγοροκόριτσο… 

Σαν βίαιη άντρο-γυναίκα… 

Πολύ τολμηρή και σκληρή…αφού σκοτώνει τους μέλλοντες εραστές που χάνουν στην δοκιμασία που τους βάζει. 

Αν η Αταλάντη ζούσε στη σημερινή εποχή,  θα είχε χαρακτηριστεί τρανσέξουαλ η κάτι ενδιάμεσο και , το πιθανότερο,  διάφοροι γιατροί να την είχαν πείσει να κάνει ορμονοθεραπεία με ανδρογόνα και να κόψει τα στήθη της. 

Τελικά όμως,  το αγοροκόριτσο αυτό,  αποδείχτηκε …θηλυκό σεξουαλικό ηφαίστειο και αναστέναξε το δάσος τηςΉρας.

Απλά βρήκε τον σωστο εραστή- σύζυγο.

Ας μη βγάζουν εύκολα συμπεράσματα οι κήνσορες της σεξουαλικότητας

🙂

Συγγρού - Καλντέρα, 1-0

 …μου αρέσει η σιωπή.

Όχι η απόλυτη… μόνο αυτή που μου επιτρέπει να ακούω μικρούς ήχους που συνήθως τους παραβλέπουμε: 

το τικ τακ του ρολογιού στον τοίχο,  το καλοριφέρ που διαστέλλεται, τους ήχους του ψυγείου, τα πουλάκια στο διπλανό δέντρο.

Αναπόφευκτοι ήχοι.

…ειρηνικοί ήχοι.

Ήχοι λειτουργίας, ήχοι ζωής.

Α, ναί…μερικές φορές ακούω και μοτοσυκλέτες  να κατεβαίνουν ιλιγγιωδώς την Συγγρού : 

ακόμα και με κλειστά τζάμια, ακούω το μακρινό μουγκρητό μιάς μηχανής μεγάλου κυβισμού.

Για ένα δευτερόλεπτο. 

Είναι η απίστευτη ταχύτητα: μέχρι το επόμενο δευτερόλεπτο, ο καβαλάρης είναι ήδη μακριά.

Ο «καβαλλάρης»: κυριολεκτικός και μεταφορικός.

«Καβάλα πάν στην Εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε».

Έχουν γραφτεί πολλά γιά τους «μηχανόβιους»…ιδίως παλιότερα που ήταν της μόδας.

Ο ψυχαναλυτής Γιωσαφάτ είχε γράψει ένα άρθρο στο οποίο παρομοίαζε τις σούζες  με την στύση  και το μαρσάρισμα με την εκσπερμάτιση. 

Βέβαια, μάλλον μπούρδες μου φαίνονται αυτά,  γνωρίζοντας ότι οι ψυχαναλυτές έχουν πάντα στο μυαλό τους ένα  πέος ή κάτι σχετικό.

Επειδή τυχαίνει να ξέρω κάμποσους μηχανόβιους -ή  τους βλέπω συχνά τελοσπάντων-  νομίζω ότι αυτό που προέχει σε αυτούς τους νέους είναι η ενέργεια: 

έχουν τόση ενέργεια μέσα τους -σεξουαλική, επιθετική, ναρκισσιστική- που δεν ξέρουν  τι θα την κάνουν.

Θέλουν να δηλώσουν κάτι: βασικά ότι είναι ζωντανοί και γενναίοι και ότι  δε λογαριάζουν κανένα.

…ούτε τον κίνδυνο.

Το γκομενάκι από πίσω - είναι απαραίτητο και αυτό- τρέμει από το φόβο του αλλά και από ηδονή. 

Καταλαβαίνει ότι αυτή είναι το επίκεντρο της προσοχής και η μηχανή το εργαλείο.

Καθήμενη κι αυτή πάνω στο «εργαλείο», αποδέχεται τον κίνδυνο και δηλώνει συμμετοχή στην αντρική ενέργεια και τόλμη. 

Είναι και μια δήλωση εμπιστοσύνης: μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στις μέρες μας. 

Προφανώς εκτιμάται από όλα τα αρσενικά.

Τα σώματα που ριγούν από φόβο και έξαψη κινδύνου, δηλώνουν αλληλέγγυα στην ανάληψη και άλλων ρίσκων.

Ο Έρωτας είναι ένα τέτοιο ρίσκο.

Φοβίζει και εξάπτει.

Αλλά η Συγγρού είναι ο Μινώταυρος: δεν αντέχει νιάτα και ερωτευμένους.

Είναι  σαν την Καλντέρα : άλλο τέρας και αυτό που τρώει νεανικά κορμιά.

Αυτή έχει και συνεργάτες: τα μικρά τερατάκια-τις γουρούνες- και τους ασυνείδητους ιδιοκτήτες τους.

Η Συγγρού είναι καλύτερη : τιμωρεί τους απερίσκεπτους αλλά δεν πληρώνει όσους την τροφοδοτούν κορμιά.

Ανάμεσα στα δύο τέρατα, την Καλντέρα και την Συγγρού, σαφώς προτιμάω την Συγγρού

πρακτοριλίκια και ρουφιανιλίκια

πρακτοριλίκια και ρουφιανιλίκια

Θυμάμαι κάποτε που είχα διαβάσει βιογραφίες μεγάλων κατασκόπων όπως του Κιμ Φίλμπι, του Ζόργκε   και άλλων,  πιο δεύτερων, μου είχαν  κάνει εντύπωση τα μικρά ποσά τα οποία έπαιρναν ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους. 

Μου είχε φανεί εξαιρετικά παράξενο οι άνθρωποι αυτοί να διακινδυνεύουν τη ζωή τους -  ή την πολυετή φυλάκιση τους- και τον εξευτελισμό τους,  το χαρακτηρισμό τους σε  προδότες, όλα αυτά, γιά ποσά  ασήμαντα… 

Δηλαδή , εγώ νόμιζα ότι θα έπαιρναν τα εκατομμύρια κι αυτοί έπαιρναν,  αν όχι ψίχουλα, πάντως πολύ λίγα σε σχέση με  τον κίνδυνο που διέτρεχαν. 

Κατέληξα ότι ο κατάσκοπος, ο ρουφιάνος, ο προδότης μπορεί κάποτε  να έχει και ιδεολογικό κίνητρο - όπως πχ ο  Φίλμπι αλλά, πολύ συχνά, το κίνητρο του δεν είναι ιδεολογικό η πατριωτικό αλλά ένα αίσθημα δύναμης : 

ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι μπορεί και κοροϊδεύει ισχυρούς ανθρώπους και  ότι από αυτόν εξαρτώνται σημαντικά γεγονότα στα οποία μπορεί και παίζει ένα ρόλο.

Πρέπει να είναι κάτι σαν να τους τζογαδόρους που τους ιντριγκάρει όχι το κέρδος καθεαυτό αλλά  η αδρεναλίνη του παιχνιδιού. 

Και παράλληλα με την αδρεναλίνη, πάει και η ναρκισσιστική ικανοποίηση ότι είναι έξυπνοι και σπουδαίοι. 

Τελικά, ο ναρκισσισμός παίζει τεράστιο ρόλο και τους πολιτικούς αλλά και στους εγκληματίες και στους κατασκόπους.

Η παράβαση και αγνόηση των κανόνων , συχνά είναι ναρκισσιστική ένδειξη : 

«Είμαι πάρα πολύ σπουδαίος και πάρα πολύ σπέσιαλ για να ακολουθώ τους νόμους και τους κανόνες που ακολουθούν  όλοι οι υπόλοιποι».

Το βλέπω και στην βιογραφία μελών επαναστατικών και εξτρεμιστικών οργανώσεων.

Όταν ήμουνα στην Σαουδική Αραβία και ο ISIS  ήτανε στα πολύ πάνω του,  μελέτησα περιπτώσεις στον τύπο και είχα μείνει κατάπληκτος με τους νεαρούς από τη Δύση -  πολλοί από τους οποίους ήτανε κι από καλοβολεμένες οικογένειες -  που τα παρατούσαν όλα…και σπουδές και οικογένεια… και γινότανε τζιχαντιστές.

Οι περισσότεροι ήτανε αδίστακτοι νάρκισσοι που ένιωθαν μέθη με την απόλυτη δυνατότητα να κάνουν εγκλήματα: 

τα τρομερά βίαια πράγματα που έβλεπαν στο κινηματογράφο και στα βιντεοπαιχνίδια,  μπορούσαν πλέον να τα πραγματοποιήσουν στην πραγματική ζωή  και να είναι ίδιοι πρωταγωνιστές.

Το γεγονός επίσης ότι μπορούσαν να σοκάρουν τους γονείς τους και τους φίλους τους οι οποίοι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά φοβισμένοι και συμβιβασμένοι μικροαστοί, όπως  τους έβλεπαν αυτοί, ήταν μιά επιπλέον ικανοποίηση που τους έδινε ο νέος τους ρόλος του κακού.

Προφανώς πρέπει να υπάρχει κάποια ψυχοπαθολογία σε όλο αυτό… αλλά, κατέληξα  να πιστεύω, ότι δεν είναι τόσο σπάνιο φαινόμενο και ότι πολύς ελαφρόμυαλος  κόσμος είναι εν δυνάμει  εγκληματίας… ειδικά αν τον βομβαρδίζεις με τα κατάλληλα ερεθίσματα και εικόνες και του κάνεις πλυση εγκεφάλου επί μακρό χρονικό διάστημα ώστε να αποκτήσει ιδεολογικό άλλοθι.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα γιατί μυρίζομαι πολλούς ψευτοαριστερούς και πρωην ψευτοεπαναστάτες στην Ελλάδα να το ‘χουν γυρίσει στο έμμισθο πρακτοριλίκι και να χρηματοδοτούνται από σκοτεινά κέντρα σαν την USAID, τον Σόρος κα.

Το βλέπεις από τη στάση τους στο ουκρανικό,  το παλαιστινιακό και στα Τέμπη.

Είτε δεν λένε τίποτα,  είτε παίζουν ρόλο προπαγανδιστών.

Αλλά δυστυχώς ο Τραμπ και τα άλλα μεγάλα αφεντικά γύρω του  δεν τα έβγαλαν στη φόρα στην έκταση που θα έπρεπε.

Όπως δεν έβγαλαν  στη φόρα και τις βρωμιές του Επστάιν και τα λοιπά κυκλώματα των παιδεραστών.

Είναι τόση πολλή η βρωμιά που υπάρχει που η δυνατότητα αυτοκάθαρσης του συστήματος είναι πολύ περιορισμένη.

Κρίμα… γιατί θα διασκεδάζαμε με την αθλιότητα ορισμένων,  που παριστάνουν τους τιμητές. 

Όπως διασκεδάζουμε μετά από 70 χρόνια που άνοιξαν τα αρχεία της Σοβιετίας  και διαβάζουμε τα αλληλοκαρφώματα του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη.

επιτυχία

 επιτυχία

Τι είναι επιτυχία για ένα σουβλατζή?

…να πουλάει 1000 σουβλάκια την ημέρα. 

…ή 10.000 σουβλάκια την ημέρα… αν είναι παλιός σουβλατζής, στο Σύνταγμα. 

Τι είναι επιτυχία για έναν νευροχειρουργό σπονδυλικής στήλης; 

Να έχει ποσοστό επιπλοκών με παραπληγία η πάρεσης ισχιακού  μικρότερο από το 0,1%  των περιστατικών.

…αλήθεια…0,1 % ?

…ή 1% ?

Ποιος το καθορίζει?

Ποιος είναι ο επιτυχημένος υπουργός  υγείας; 

Να τον χειροκροτάνε οι ψηφοφόροι του ?

…να πέσει το ποσοστό νοσηρότητας στον καρκίνο του πνεύμονα ?

Μα αυτό έπεσε στην Πτολεμαίδα γιατί έκλεισε το εργοστάσιο της Δ.Ε.Η.

…να πέσει το ποσοστό της βρεφικής θνησιμότητας?

…μά αυτό έπεσε γιατί βελτιώθηκε η διατροφή και  οι συνθήκες υγιεινής διαβίωσης σε καλύτερα σπίτια.

Η επιτυχία είναι ασαφές πράγμα.

… και έχει σχέση και με τους στόχους αλλά και με την μέτρηση τους. 

Η Κοινωνική επιτυχία είναι ακόμα πιο ασαφές πράγμα.

Την δεκαετία του 1990 και του 2000 , της Σημιτικής  και Πέτρο- Κωστοπουλικής φούσκας, ήταν το «Καγιέν, Κοχίμπα, Μοντέλο, Αράχωβα».

Την εποχή της μητσοτακικής φούσκας είναι να παίρνεις μαϊμού κρατικές επιδοτήσεις αν είσαι κολλητός και να μπορείς να πληρώνεις το λογαριασμό της ΔΕΗ αν δεν είσαι κολλητός.

Η Κοινωνία πρέπει να αποφασίσει τι είναι επιτυχία… 

…δηλαδή να αποφασίσει ποιους στόχους έχει. 

Αν δεν ξέρουμε ποιος  είναι ο στόχος, δεν ξέρουμε τί να κάνουμε.

Αν δεν ξέρουμε που είναι ο στόχος , δεν ξέρουμε που να πετάξουμε το βέλος.

Κάθε βολή -με τόξο ή καραμπίνα- σε άγνωστο στόχο, είναι σίγουρα  αποτυχημένη.

Όταν ο λαός δεν μπορεί να διαμορφώσει στόχους γιατί είναι μπερδεμένος,  πρέπει να ξέρουν οι ηγέτες του. 

Όταν οι ηγέτες είναι μπερδεμένοι, διεφθαρμένοι ή συμπλεγματικοί, προφανώς δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανένα στόχο.

Η επιτυχία δεν έχει σχέση τόσο με την προσπάθεια όσο με τη μέθοδο. 

Όταν προσπαθείς να σκάψεις πηγάδι με ένα κουταλάκι πάνω σε βράχο,  δεν  έχεις μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας. 

Αν προσπαθήσεις να ανοίξεις το πηγάδι ξεριζώνοντας πρώτα τους βράχους με δυναμίτη , έχεις περισσότερες πιθανότητες.

Το έγκλημα των πολιτικών ηγετών - αλλά και των λοιπών ηγετικών ελίτ - είναι ότι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο  να μην έχει στόχους.

Να πείσουν τον κοινό άνθρωπο ότι,  θα γίνει ευτυχισμένος,  αν δουλεύει σκληρά μέχρις εξαντλήσεως και, υπακούει τυφλά,  μέχρις εξαθλιώσεως.

Λάθος μήνυμα που μας  βλάπτει όλους.

Κανείς δεν έγινε ευτυχισμένος,  κάνοντας κουμάντο σε μια κοινωνία δυστυχισμένων.