Ο Τιτάνας

 Ο Τιτάνας

Μου αρέσει να βλέπω στη γειτονιά μου παλιούς συμμαθητές η γειτονάκια τα οποία έχουνε γεράσει τώρα αλλά τουλάχιστον έχουν επιβιώσει… παρά το ότι ορισμένα από αυτά τα παιδιά ήταν  πολύ ευάλωτα.

Για τον Σάσα με την δυσαρθρία και την σιελόρροια,  έχω γράψει άλλη φορά…

…για το πόσο προστατευμένο παιδί ήτανε από τη μάνα του και πόσο τον ζήλευα για τα εκλεκτά σαλαμάκια που τον τάιζε.

Σήμερα έτυχε να δω τον Δημητράκη τον Τιτάνα, ένα ιδιαίτερα ασθενικό παιδί κοκαλιάρικο -  εξάλλου γι’ αυτό τον λέγαμε Τιτάνα, κοροϊδευτικά -  το οποίο μάλιστα είχε και σκαφοειδή θώρακα,  δηλαδή μια μεγάλη λακκούβα στο στέρνο που είναι παθολογική κατάσταση και που εμφανίζεται σε διάφορες κληρονομικές παθήσεις.

Ίσως είχε κάποια καρδιοπάθεια δεν ξέρω… Πάντως η μάνα του  τον είχε πάρα πολύ προστατευμένο… τον πρόσεχε ιδιαίτερα: 

μια ζωή τους θυμάμαι μαζί - ακόμα και σε μεγάλη ηλικία ο Τιτάνας-  μέχρι που σπούδασε οδοντίατρος, ήταν  με τη μάνα του.

Κρίμα που δεν ζει η καημένη να δει ότι ο Τιτάνας που ήταν αρρωστιάρικο παιδί , επιβίωσε και κατάφερε και γέρασε και περπατάει, μόνος του πλέον,  στην ίδια γειτονιά, όπως και πριν από 50 - 60 χρόνια.

Ελπίζω οι μανάδες των ευάλωτων  να μπορούν να τους δούνε  από τον ουρανό… 

…να βεβαιωθούν ότι τα βλαστάρια τους κατάφεραν να επιβιώσουν ικανοποιητικά και ότι οι προσπάθειές τους και  οι φροντίδες τους, δικαιώθηκαν.

Μεγάλο πράγμα η δικαίωση. 

Ακόμα και από το υπερπέραν.

η αυτοβιογραφία του J D Vance

 …το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αμερικανού αντιπροέδρου JD Vance είναι εξαιρετικό από πολλές απόψεις: 

είναι αποκαλυπτικό γιατί πραγματικά αναδεικνύει  μια τεράστια τάξη λευκών  μη προνομιούχων στην Αμερική η οποία,  όχι μόνο δεν μπορεί να ακολουθήσει το αμερικάνικο όνειρο της κοινωνικής κΙ οικονομικής ανόδου ,  αλλά είναι κοινωνικά αποκλεισμένη και αγνοημένη από τους επαγγελματίες ευαίσθητους , πολιτικούς και μή.

 Με την  αποβιομηχανοποίηση που έχει συμβεί στην Αμερική λόγω παγκοσμιοποίησης, η τάξη αυτή  έχει φτωχύνει πάρα πολύ,  το ηθικό της έχει πέσει και τα ναρκωτικά την θερίζουν. 

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά θαρραλέο και ειλικρινές… πράγμα σπάνιο στην λογοτεχνία… στην οποία, πολύ συχνά,  υπάρχουν ωραιοποιήσεις, μεγαλοποιήσεις ή  αποκρύψεις γεγονότων.

Δεν είναι κάποιο βιβλίο που κομπάζει…

… μάλλον θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο που θρηνεί την απουσία υγιών οικογενειακών σχέσεων και υγιών κοινωνικών σχέσεων.

…πράγματα που είναι απαραίτητα για υγιή παιδική και εφηβική ζωή.

Επίσης , το βιβλίο έχει χιούμορ και συναισθηματική νοημοσύνη: 

ο Βανς δεν είναι ένα σκληρός χωριάτης που πρόκοψε αλλά ένας ευαίσθητος επαρχιώτης νέος που βασανίστηκε να βρεί τον δρόμο του μέσα από τις λάσπες και κινδύνεψε να χαθεί στην ερημιά.

Υποθέτω ότι έχει κάνει ψυχοθεραπεία: 

παραείναι ευαίσθητος και ικανός στην περιγραφή συναισθημάτων. 

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα για την ευαισθησία που προσέγγισε το θέμα της ομοφυλοφιλίας η γιαγιά του, μετά από παρεξήγηση  όταν ο συγγραφέας ήταν εννιά χρονών:

Λίγη σιωπή, κανει καλό

 …γιατί τρέχουμε?

…τι να προλάβουμε?

Οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε,  λες και υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος που πρέπει να φτάσουμε. 

Μόλις βρούμε ένα καλό σταθμό στο ραδιόφωνο - που μας αρέσει η μουσική του - μας πιάνει μιά ανυπομονησία να βρούμε έναν άλλο σταθμό που μπορεί να έχει ακόμα καλύτερη μουσική. 

Τελικά, καταλήγουμε να ψάχνουμε συνέχεια σταθμούς.

Και, αφού δεν έχουμε ακούσει τίποτα ολοκληρωμένο και με την απαιτούμενη προσοχή, καταλήγουμε να μην ακούμε  τίποτα διασκεδαστικό και τίποτα χρήσιμο.

Όλο αυτό το τρέξιμο είναι πολύ κουραστικό και μας καταπονεί τζάμπα. 

Μάλλον πρέπει να κάτσουμε στ’ αβγά μας… 

Στη θέση μας. 

…να σκεφτούμε ήρεμα και σιωπηρά που ακριβώς πρέπει να πάμε. 

Πρέπει να πάω κάπου?

Πού?

Γιατί μπορεί και να μην πρέπει.

Ίσως να είναι αρκετό να κάτσω  εδώ που κάθομαι: στα αυγά μου. 

Στο γήπεδο μου. Στη γειτονιά μου. 

Στο χωριό μου. 

Στην πατρίδα μου. 

Δεν είναι ωραίο να τρέχουμε πέρα δώθε.

Αυτό τον «on the road» τρόπο ζωής που μας λανσάρανε ο Κέρουακ και οι λοιποί αμερικάνοι λογοτέχνες και κινηματογραφιστές  για εξυπνάδα…

…να τρέχουνε πάνω σε αυτοκίνητα και μηχανές από μια μεριά  της τεράστιας χώρας τους  στην άλλη σαν να τους κυνηγάει κάτι - ή σαν να πρέπει να ανακαλύψουν κάτι - είναι μια αγωνιώδης κακομοιριά.

Τώρα βλέπω κάποια καινούργια εκδοχή αυτής της τάσης  με αμερικάνους  που έρχονται να ζήσουν στην Ελλάδα,  η στην Πορτογαλία, ή  στην Ιταλία αγοράζοντας ένα σαραβαλιασμένο σπίτι και ένα κτηματάκι το οποίο ανακαινίζουν και τον  κήπο τον φυτεύουν με πιπεριές και κολοκυθάκια.

Έχει πλάκα πόσο εξιδανικεύουν την Ελλάδα: 

έχουν  τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη να βρουν ένα καινούργιο παράδεισο που βάζουν  ροζ γυαλιά και τα βλέπουν όλα ρόδινα. 

…την  γραφειοκρατία μόνο δεν μπορούν να την δουν συμπαθητική  αλλά κι αυτή καταλήγει να είναι μέρος του φολκλόρ . 

Τους χωριάτες που έχουν γείτονες τους βλέπουν σαν  ψυχούλες γεμάτες καλοσύνη - που να ξεραν  ότι ο καθένας θα σκότωνε ευχαρίστως τον ξάδερφό του για 10 ρίζες ελιές αν μπορουσε να το κάνει χωρίς συνέπειες! 

Και ότι στο ίδιο ειδυλλιακό μέρος που δουλεύουν ή ρεμβαζουν ,  έχουν γίνει τεράστια και τρομακτικά εγκλήματα μόλις πριν λίγες δεκάδες χρόνια. 

Δεν θα ξεχάσω που κάποτε πήγαινα  στην λίμνη Δόξα, στην Κορινθία, γιατί ήταν ένα πάρα πολύ ειδυλλιακό μέρος και είχε και ένα μοναστήρι εκεί πιο πάνω με κρυφό σχολειό της Τουρκοκρατίας κλπ.

Παράδεισος! …έλεγα με ενθουσιασμό!

Ελβετικό τοπίο!

Ανακάλυψα πολλά χρόνια αργότερα ότι ήτανε τόπος φρικωδών  εγκλημάτων, το μοναστήρι αυτό.

Γιά Τουρκοκρατία λέγανε οι καλόγεροι…γιά κρυφο σχολείο…

…αλλά  δε λέγανε για τα τρομακτικά εγκλήματα που έγιναν  στη διάρκεια του  εμφυλίου πολέμου στην διαρκεια της Κατοχής.

Την τρύπα του Φενεού. (*)

Εκεί κοντά είναι.

Πολλά τέτοια μέρη μαρτυρίου και εγκλημάτων έχουν μεταμορφωθεί τώρα σε κυριλέ μπουτικ ξενοδοχεία και ξενώνες.

Τα ανακάλυψα διαβάζοντας ιστορία… διηγήσεις, πρωτογενείς πηγές.

Αυτή είναι η Ελλάδα με τα πολλά πρόσωπα. 

Δυστυχώς το Ρωμέικο έχει πολλές αμαρτίες και σκελετούς κρυμμένους  στα ντουλάπια του.

Νομίζω πως πρέπει να πάψουμε να τρέχουμε κι εμείς και οι αμερικάνοι. 

Να σταματήσουμε και να ησυχάσουμε και να σκεφτούμε. 

Γι’ αυτό μ´ αρεσει η  σιωπή. 

Είναι απαραίτητο :

…για να σκεφτείς, πρέπει πρώτα να ακούσεις τις εσωτερικές φωνές.

Υπάρχουν εσωτερικές φωνές:

είναι  πολύ σιγανές αλλά και πολύ πεισματάρικες. 

Όποιος δεν τις ακούει, είναι αναγκασμένος να τρέχει απεγνωσμένα.

* όποιος αντέχει, ας διαβάσει αυτό.

Για γερά νεύρα.

https://www.politeianet.gr/books/9789605222642-stamatopoulou-anna-pelasgos-feneos-1944-113433

SOS θέματα γιά Πανελλήνιες, 2200μΧ

 SOS θέματα για Πανελλήνιες,   2200μΧ

Κείμενο  άγνωστου συγγραφέα... προικισμένου  με ενορατικές δυνάμεις και κληρονομικό χάρισμα να βλέπει εικόνες του  μέλλοντος.

Καταδεικνύεται ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει σημαντικά στις δομές και τις αξίες της: 

τα φροντιστήρια και τα SOS θα έχουν καί τότε -το 2200μΧ - πολύ σουξέ και οι νέοι θα είναι επίσης ημιαγράμματοι και σε σύγχιση.

...οι γιατροί θα είναι σε απαξίωση, όπως και σήμερα.

Πιθανότατα, και τότε,  να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ.

------------------------------------------------------------------------

Έξω από ένα επαρχιακό φροντιστήριο, Ελλάδα 2200 μ.χ. 

Ο Τάκης και ο Σταύρος περιμένουν να περάσει το κενό τους.

- Διάβασες;

- Διάβασα… αλλά,  μαλάκα,  τα μπερδεύω. Η οικονομική κρίση ήταν μετά τον κορονοϊό η πριν;

- Και πριν και μετά. Είναι δύο κρίσεις κολλητά.

- Ποια ήταν με τα πολλά γιούρογκρουπ;

- Η πρώτη.

- Αυτή με τον Μητσοτάκη τον Δεύτερο;

- Όχι, με τον Παπανδρέου τον Τρίτο.

- Όχι τον πρώτο;

- Τον τρίτο.

- Όχι ρε το θυμάμαι, με τον Γεώργιο Παπανδρέου ήταν.

- Ναι, τον τρίτο όμως. Τον μπερδεύεις γιατί έχει ίδιο όνομα με τον πρώτο.

- Μαλάκα τα γιουρογκρουπ δεν μπορώ να τα μάθω. Πόσα ήταν;

- Δε θυμάμαι.

- Α καλα για να μη θυμάσαι εσυ…

- Τα διαγγέλματα να διαβάσεις, είναι sos φέτος, έχουν να πέσουν χρόνια.

- Με τον ιό;

- Ναι.

- Αυτός ήταν με τον Μητσοτάκη τον Πρώτο;

- Τον Δεύτερο.

- Μαλάκα τι κάνανε τότε; Δυο ονόματα είχανε όλα και όλα; Ο Τσίπρας ο Πρώτος πότε ήταν;

- Ενδιάμεσα σε Παπανδρέου τρίτο και Μητσοτάκη Δεύτερο.

- Αυτός ήταν με την αλλαγή.

- Με την αλλαγή ήταν ο Παπανδρέου ο Δεύτερος.

- Ο Τσίπρας ήταν που ήταν αριστερός;

- Οι πηγές διαφωνούν, η απάντηση με βάση το λυσσάρι είναι ότι «βγήκε με αριστερή πλατφόρμα αλλά εφήρμοσε πιο ρεαλιστική πολιτική», άμα το γράψεις αλλιώς κόβεται όλο το θέμα.

- Με το δημοψήφισμα.

- Ναι.

- Που είπαν ναι.

- Που είπαν όχι.

- Με τους Γερμανούς;

- Α μπράβο.

- Με το Χίτλερ.

- Όχι ρε μαλάκα άλλη περίοδο, με τους άλλους Γερμανούς, τους καλούς.

- Ααααααα ναι, που το «όχι» το κάνανε μετά «ναι».

- Ναι εκεί είναι τα δεύτερα Γιουρογκρουπ μην μπερδευτείς.

- Ωχχχχ μαλάακα αυτά με τον Βαρουφάκη, καλά, ανάθεμα αν έχω καταλάβει τίποτα.

- Τέλος πάντων εκεί με τον ιό είναι που απαγορεύανε την κυκλοφορία.

- Α, ναι;

- Ναι.

- Που λέγανε ότι χρειάζονται μέτρα περιορισμού για να προστατευτεί η χώρα.

- Α γεια σου.

- Που έγινε το Πολυτεχνείο.

- ΟΧΙ, άλλη περίοδος.

- ΠΩΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;;;; ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ.

- ΑΛΛΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!

- ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ;;;;;;;

Σιωπή

- Στο τέλος γιατροί θα καταλήξουμε.

- Έλα ρε μη γρουσουζεύεις.

ταίζοντας γάτες

 ταίζοντας γάτες

Λοιπόν…αν και γιος κτηνιάτρου,  ζωόφιλος δεν είμαι.

Αν και έχω κάποια εμπειρία με κατοικίδια… 

Δε δεθηκα  ποτέ με κανένα.

Κάποτε ο πατέρας μου είχε φέρει από την Ελβετία μιά άσπρη κατσίκα - χωρίς κέρατα - μάρκας Ζαάνεν, γαλακτοπαραγωγική. 

Εκτός από τα χόρτα που της έδινε, την τάιζε  και με κάτι ειδικές βιταμίνες και μεταλλικά άλατα που εκείνη την εποχή ήταν άγνωστα στην κτηνοτροφία για αυξηση της παραγωγής γάλακτος.

Πράγματι, η κατσίκα παρήγαγε τεράστιες ποσότητες γάλακτος που δεν είχαμε τι να το κάνουμε και το χαρίζαμε  δεξιά και αριστερά…

…στο τέλος την βαρέθηκε και  την κατσίκα και το γάλα της και την στείλαμε σε ένα ξάδερφο στην Κρήτη όπου ευδοκίμησε η ράτσα αυτή: 

προφανώς είδανε  ότι έχει μεγάλη απόδοση…πήραν και άλλες ίδιες και , σε όλη τη Δυτική Κρήτη,  έχει τώρα απογόνους αυτής της κατσίκας και των συγγενών της.

…μετά, ο πατέρας μου,  πήρε κάτι κότες και έφτιαξε ένα πρωτοποριακό κοτέτσι με αυτοκαθαριζόμενες (!) λαμαρίνες  το οποίο μας ταλαιπώρησε αρκετά και τελικά τις φάγαμε όλες τις κότες αλλά και ένα κουνέλι που είχαμε μαζί με αυτές.

Μετά πήραμε ένα σκύλο που ήτανε κοπρόσκυλος καλός και γλυκούλης αλλά δε θυμάμαι… κάτι έγινε και πέθανε μετά από μερικά χρόνια. 

Ένα χρυσόψαρο επίσης μια φορά που είχα πάρει, πέθανε κι αυτό.

Από τότε εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια για κατοικίδιο και το μόνο που κάνω είναι να ταΐζω  κάτι αδέσποτες γάτες στην πίσω πλευρά του σπιτιού που έχει ένα μεγάλο κήπο της διπλανής πολυκατοικίας ο οποίος είναι σε ημιάγρια κατάσταση και ευδοκιμούν οι αδέσποτες γάτες.

Τώρα τελευταία τις παρατηρώ αυτές τις γάτες και αρχίζω να ανησυχώ μήπως έχω και γω αρχίσει να έχω ψυχολογία  μοναχικής γεροντοκόρης. 

…η μοναχικού συνταξιούχου.

Από την παρατήρηση μου αυτή έχω βγάλει μερικά αξιόλογα συμπεράσματα:

Οι γάτες δεν έχουν ιεραρχία. 

Είναι εντελώς ατομικίστριες και εγωκεντρικές και η καθεμιά κοιτάζει μόνο τον εαυτό της. 

Όταν τους πετάω κάτι φαγώσιμο, η πιο δυνατή θα το αρπάξει και θα γρατσουνίσει τις άλλες που θα το διεκδικήσουν.

Δεν έχουν κανενός είδους αλληλεγγύη η μία για την άλλη ούτε και σέβονται η μία την άλλη, παρά μόνο κρατάνε απόσταση από φόβο.

Δε φτιάχνουν  ποτέ αγέλες και δεν κάνουν ποτέ ομαδικό κυνήγι.

Θα έλεγα ότι έχουνε κάποια τάση προς την αναρχία: 

 δεν τους αρέσουν οι οργανωμένες σχέσεις, δεν φτιάχνουν φωλιές, δεν έχουν ιδιοκτησία.

…και δεν έχουν κοινωνικές σχέσεις: 

…μόνο η μητέρα φροντίζει τα παιδιά τα μικρά της στην περίοδο που είναι εξαρτημένα από αυτήν. 

Οι πατεράδες είναι άφαντοι… μάλλον γιατί είναι άγνωστοι… 

…αλλά και γιατί δεν έχουν  κανενός είδους αίσθηση πατρότητας.

Μη έχοντας κοινωνική οργάνωση δεν ενδιαφέρονται  και για την γνώμη των άλλων.

… καθεμιά είναι μόνη της , ανεξάρτητη και δεν δίνει  δεκάρα για τις άλλες γάτες.

Ποτέ δεν θα ενωθούν απέναντι σε μια κοινή απειλή… πχ σε ένα αγριόσκυλο.

Καθεμιά θα προσπαθήσει να σωθεί από μόνη της για να τα βγάλει πέρα. 

Είναι πολύ ανεξάρτητες… σε βαθμό που βάζουν πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπεια τους: 

ποτέ δεν θα δεις γάτα σε τσίρκο να κάνει κωλοτούμπες. 

Οι δικές μου οι αλανιάρες δεν είναι καθόλου χαζές: έχουν τρομερη μνήμη τύπου Παβλώφ.

Έχουν συνδυάσει τον ήχο της πόρτας της κουζίνας μου με τροφή :

μόλις ανοίξω την πόρτα, ακούν τον ήχο από πολλές δεκάδες μέτρα και τρέχουν γιατί ξέρουν κάτι καλό πιθανότατα θα φέρει αυτός ο ψηλός  τύπος ο οποίος ούτε μιλάει ούτε λαλάει και  απλώς πετάει απο το μπαλκόνι δυό τρεις ωραίες μπουκιές και ξαναμπαίνει μέσα.

Εκτός αν θέλει να απλώσει τα σώβρακά του…

… που είναι η κακή εκδοχή εξόδου του στο μπαλκόνι.

Είναι πολύ πονηρές και πολύ αξιοπρεπείς αυτές οι  μικρές αναρχικές.

Ο Χριστός μίλησε για τα πετεινά του ουρανού που «ουδέ σπείρουσι ουδέ θερίζουσι» αλλά ευδοκιμούν από τη Θεία Πρόνοια.

Ξέχασε τις γάτες.

Μάλλον δεν είχαν γάτες στην Παλαιστίνη…αλλιώς σίγουρα θα έκανε αναφορά.