ταίζοντας γάτες

 ταίζοντας γάτες

Λοιπόν…αν και γιος κτηνιάτρου,  ζωόφιλος δεν είμαι.

Αν και έχω κάποια εμπειρία με κατοικίδια… 

Δε δεθηκα  ποτέ με κανένα.

Κάποτε ο πατέρας μου είχε φέρει από την Ελβετία μιά άσπρη κατσίκα - χωρίς κέρατα - μάρκας Ζαάνεν, γαλακτοπαραγωγική. 

Εκτός από τα χόρτα που της έδινε, την τάιζε  και με κάτι ειδικές βιταμίνες και μεταλλικά άλατα που εκείνη την εποχή ήταν άγνωστα στην κτηνοτροφία για αυξηση της παραγωγής γάλακτος.

Πράγματι, η κατσίκα παρήγαγε τεράστιες ποσότητες γάλακτος που δεν είχαμε τι να το κάνουμε και το χαρίζαμε  δεξιά και αριστερά…

…στο τέλος την βαρέθηκε και  την κατσίκα και το γάλα της και την στείλαμε σε ένα ξάδερφο στην Κρήτη όπου ευδοκίμησε η ράτσα αυτή: 

προφανώς είδανε  ότι έχει μεγάλη απόδοση…πήραν και άλλες ίδιες και , σε όλη τη Δυτική Κρήτη,  έχει τώρα απογόνους αυτής της κατσίκας και των συγγενών της.

…μετά, ο πατέρας μου,  πήρε κάτι κότες και έφτιαξε ένα πρωτοποριακό κοτέτσι με αυτοκαθαριζόμενες (!) λαμαρίνες  το οποίο μας ταλαιπώρησε αρκετά και τελικά τις φάγαμε όλες τις κότες αλλά και ένα κουνέλι που είχαμε μαζί με αυτές.

Μετά πήραμε ένα σκύλο που ήτανε κοπρόσκυλος καλός και γλυκούλης αλλά δε θυμάμαι… κάτι έγινε και πέθανε μετά από μερικά χρόνια. 

Ένα χρυσόψαρο επίσης μια φορά που είχα πάρει, πέθανε κι αυτό.

Από τότε εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια για κατοικίδιο και το μόνο που κάνω είναι να ταΐζω  κάτι αδέσποτες γάτες στην πίσω πλευρά του σπιτιού που έχει ένα μεγάλο κήπο της διπλανής πολυκατοικίας ο οποίος είναι σε ημιάγρια κατάσταση και ευδοκιμούν οι αδέσποτες γάτες.

Τώρα τελευταία τις παρατηρώ αυτές τις γάτες και αρχίζω να ανησυχώ μήπως έχω και γω αρχίσει να έχω ψυχολογία  μοναχικής γεροντοκόρης. 

…η μοναχικού συνταξιούχου.

Από την παρατήρηση μου αυτή έχω βγάλει μερικά αξιόλογα συμπεράσματα:

Οι γάτες δεν έχουν ιεραρχία. 

Είναι εντελώς ατομικίστριες και εγωκεντρικές και η καθεμιά κοιτάζει μόνο τον εαυτό της. 

Όταν τους πετάω κάτι φαγώσιμο, η πιο δυνατή θα το αρπάξει και θα γρατσουνίσει τις άλλες που θα το διεκδικήσουν.

Δεν έχουν κανενός είδους αλληλεγγύη η μία για την άλλη ούτε και σέβονται η μία την άλλη, παρά μόνο κρατάνε απόσταση από φόβο.

Δε φτιάχνουν  ποτέ αγέλες και δεν κάνουν ποτέ ομαδικό κυνήγι.

Θα έλεγα ότι έχουνε κάποια τάση προς την αναρχία: 

 δεν τους αρέσουν οι οργανωμένες σχέσεις, δεν φτιάχνουν φωλιές, δεν έχουν ιδιοκτησία.

…και δεν έχουν κοινωνικές σχέσεις: 

…μόνο η μητέρα φροντίζει τα παιδιά τα μικρά της στην περίοδο που είναι εξαρτημένα από αυτήν. 

Οι πατεράδες είναι άφαντοι… μάλλον γιατί είναι άγνωστοι… 

…αλλά και γιατί δεν έχουν  κανενός είδους αίσθηση πατρότητας.

Μη έχοντας κοινωνική οργάνωση δεν ενδιαφέρονται  και για την γνώμη των άλλων.

… καθεμιά είναι μόνη της , ανεξάρτητη και δεν δίνει  δεκάρα για τις άλλες γάτες.

Ποτέ δεν θα ενωθούν απέναντι σε μια κοινή απειλή… πχ σε ένα αγριόσκυλο.

Καθεμιά θα προσπαθήσει να σωθεί από μόνη της για να τα βγάλει πέρα. 

Είναι πολύ ανεξάρτητες… σε βαθμό που βάζουν πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπεια τους: 

ποτέ δεν θα δεις γάτα σε τσίρκο να κάνει κωλοτούμπες. 

Οι δικές μου οι αλανιάρες δεν είναι καθόλου χαζές: έχουν τρομερη μνήμη τύπου Παβλώφ.

Έχουν συνδυάσει τον ήχο της πόρτας της κουζίνας μου με τροφή :

μόλις ανοίξω την πόρτα, ακούν τον ήχο από πολλές δεκάδες μέτρα και τρέχουν γιατί ξέρουν κάτι καλό πιθανότατα θα φέρει αυτός ο ψηλός  τύπος ο οποίος ούτε μιλάει ούτε λαλάει και  απλώς πετάει απο το μπαλκόνι δυό τρεις ωραίες μπουκιές και ξαναμπαίνει μέσα.

Εκτός αν θέλει να απλώσει τα σώβρακά του…

… που είναι η κακή εκδοχή εξόδου του στο μπαλκόνι.

Είναι πολύ πονηρές και πολύ αξιοπρεπείς αυτές οι  μικρές αναρχικές.

Ο Χριστός μίλησε για τα πετεινά του ουρανού που «ουδέ σπείρουσι ουδέ θερίζουσι» αλλά ευδοκιμούν από τη Θεία Πρόνοια.

Ξέχασε τις γάτες.

Μάλλον δεν είχαν γάτες στην Παλαιστίνη…αλλιώς σίγουρα θα έκανε αναφορά.

μεταλλάξεις του βίου

Κοιτάζω πότε- πότε μερικές φωτογραφίες του Μητσοτάκη ή του Άδωνη… ή άλλων  υπουργών και πολιτικών… και, προσπαθώ να καταλάβω πως σκέφτονται, τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Καταλαβαίνω ότι αυτό που έχουν μέσα στο κεφάλι τους είναι διαφορετικό σε κάθε φάση της ζωής τους… 

Δεν πρέπει να είναι πάντοτε το ίδιο. 

Όταν είχα ιατρείο απέναντι στο Πολυτεχνείο, θυμάμαι τον Άδωνη  να κατεβαίνει την Στουρνάρη με μια ταλαιπωρημένη BMW και ένα ταλαιπωρημένο ύφος…

…το ύφος  ενός μικρού εκδότη και βιβλιοπώλη που έχει να παλέψει με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.

Κύκλωπες  που δεν ήταν τίποτε άλλο από την εφορία,  το ΙΚΑ,  τα γραμμάτια και τις υποχρεώσεις που έπρεπε να πληρωθούν, τέρατα που έπρεπε να αντιμετωπιστούν πριν  κοκκινίσουν οι επιταγές.

Ήταν πολύ πιο ανθρώπινος τότε…. τουλάχιστον όσον αφορά το ύφος και την παρουσία:

δεν είχε αυτό το αλαζονικό ύγος … το ανακατεμένο με επιθετική κομπορρημοσύνη και αμυντική ρητορεία.

Τον βλέπω τώρα σε κανα βιντεάκι να επισκέπτεται νοσοκομεία ως υπουργός υγείας και καταλαβαίνω ότι πίσω από αυτή την επιθετική στάση του προς τους γιατρούς τους νοσηλευτές και τους λοιπούς εργαζόμενους των νοσοκομείων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά άμυνα και φόβος.

Αλλά και αλαζονεία.

…εναλλασσόμενη αίσθηση  αδυναμίας - παντοδυναμίας : 

οι υπουργοί στην Ελλάδα το παίζουν παντοδύναμοι και μερικές φορές νιώθουν έτσι με τόσους γλείφτες γύρω τους…

…αλλά, στην ουσία,  έχουν μικρή εξουσία που περιορίζεται από χιλιες δυό δυσλειτουργίες, συμφέροντα  και κομματικές ντρίπλες και τρικλοποδιές.

Ο Άδωνης μπαίνει στα νοσοκομεία  με ύφος Ράμπο…

….κομμάντο,  σε εχθρικό ναρκοπέδιο:

τον περιμένουν «ένα μάτσο ενοχλητικοί, κακότροποι, κακόβουλοι και αντιπαθητικοί   συνδικαλιστές» που, «τυφλωμένοι από τις προκαταλήψεις, την κακία και το ταξικό μίσος» , θέλουν να του κάνουν «κακό στην πολιτική του καριέρα»…

…αυτή που τόσο «πόνεσε και κόπίασε» να οικοδομήσει.

Ένα μάτσο «ανίκανα και βδελυρά ανθρωπάρια γεμάτα μισαλλοδοξία και στραβές ιδέες».

«Δεν μπορούν να τον καταλάβουν… γιατί δεν θέλουν».

«Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κι αυτός είναι ένας άνθρωπος βασανισμένος»… «όπως και ίδιοι». 

«Και αυτός έχει φάει το σκατό με το κουτάλι… δεν ήταν πάντοτε υπουργός»… 

Αλλά «δεν καταλαβαίνουν από τέτοια αυτοί».

«Αυτοί βλέπουν ένα πολιτικό τέρας το οποίο πρέπει να εξοντώσουν.

…και τι να κάνει κι αυτός; 

Δεν θα  αμυνθεί?»

«Τι το φυσικότερο?»

Τελικά, με τα χρόνια, ,  πιστεύω ότι οι πολιτικοί φτιάχνουν μόνοι τους αυτόν τον « Γυάλινο Πύργο» για τον οποίο τους κατηγορούν: 

ότι δηλαδή είναι κλεισμένοι σε μία δική τους πραγματικότητα η οποία έχει ελάχιστη σχέση  με την πραγματική ζωή.

Μα είναι φυσικό . 

Τα χρόνια της ταλαιπωρίας δεν τα ξεχνούν… 

…άρα έχουν πάντα την αίσθηση - ψευδαίσθηση ότι είναι μέσα από τα σπλάχνα του λαού. 

Η αλήθεια είναι όμως ότι η εξουσία - ακόμα και η κάθε μικροεξουσία-  διαφθείρει αφάνταστα. 

Και δεν διαφθείρει μόνο με την έννοια ότι έχεις ευκαιρίες να πλουτίσεις και να βολευτείς:

…αυτό είναι το λιγότερο. 

Διαφθείρει με την έννοια ότι αλλάζεις νοοτροπία, mentality..

…αλλάζεις τρόπο σκέψης.

… γίνεσαι κυνικός, σκληρόκαρδος,  αλαζόνας .

Παύεις  να νιώθεις ότι σε κυνηγάει το ΙΚΑ, η Εφορία, οι Τράπεζες και οι πιστωτές.

Τώρα όλους αυτούς τους έχεις στο τσεπάκι σου.

…τώρα νιώθεις «εξαιρετικός» , «special», κάτι «διαφορετικό»..

Αυτό λέγεται «αλλοτρίωση» : 

έναν όρο που χρησιμοποίησε  ο Μάρξ ,  αναφερόμενος στην αποξένωση του εργάτη από το προιόν και την φύση  της εργασίας του.

Αν γαζώνεις  κάθε μέρα ένα παντελόνι επί 8 ώρες επί 20 χρόνια,  τότε  και ο χαρακτήρας σου και θα γίνει  ένα και με το γαζί  και με το παντελόνι.

Αν ξεφυγεις από τα γραμμάτια και μπεις στις ανάγκες μιάς εικονικής πολιτικής πραγματικότητας που περισσότερη αξία έχει η εικόνα, η χειραγώγηση  και το φαίνεσθαι από την ουσία, την αυθεντικότητα και την δημιουργία, είναι βέβαιο ότι ο χαρακτήρας θα προσαρμοστεί ανάλογα.

Δεν πιστεύω ότι η πολιτική,  έτσι όπως ασκείται πλέον,  αποτελεί υγιές εργασιακό περιβάλλον.

Ούτε και η ιατρική,  βέβαια. 

Αυτά τα ανθυγιεινά και αφύσικα  περιβάλλοντα,  διαμορφώνουν και τους ανάλογους χαρακτήρες.

Οι νοσοκομειακοί  γιατροί παθαίνουν κατάθλιψη και εργασιακή εξουθένωση και οι επαγγελματίες πολιτικοί παθαίνουν αλαζονική πνευματικο-μετάλλαξη.

Δεν είναι όλα θέμα γονιδίων.

Το περιβάλλον μας διαμορφώνει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, προς το υγιές ή προς το παθολογικό.. 

Κατά πως κόβει στην κούτρα μας.

Με πορδές δεν φτιάχνεις έργο τέχνης

Ένα σημαντικό στοιχείο του έργου τέχνης, πέρα από την αρμονία και την ομορφιά, είναι και η πρωτοτυπία: 

αν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο… είτε στο θέμα, είτε στην μορφή, είτε στην προσέγγιση: 

πχ ερωτικές  ιστορίες με κακό τέλος υπάρχουν άπειρες…

… αλλά ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» διαφέρει στους διαλόγους, στην μορφή,  στην αισθητική . 

Τώρα , στην εποχή μας, παίζει πολύ και η πρόκληση: 

αν δεν έχω έμπνευση και θέμα καινούργιο και καυτό να βρω , ως καλλιτέχνης, ούτε είμαι ικανός να το παρουσιάσω με κάποιο νεότερο και ωραιότερο τρόπο, προσφεύγω στην πρόκληση: 

γι αυτό είναι της μόδας τα χάπενινγκς. 

Ένας έραψε τα χείλια του σε μια πλατεία για να διαμαρτυρηθεί για την ελευθερία του λόγου και την λογοκρισία…

….η Αμπράμοβιτς κοιτάζει επί ώρες  τον πρώην γκόμενο που της άφησε ερωτικό κουσούρι προ εικοσαετίας κλπ κλπ

Το πιο εύκολο και συνηθισμένο κόλπο είναι να ξεφτιλίζει ο καλλιτέχνης τα ιερά και τα όσια: 

Πχ να βάλει την Παναγία στο σώβρακο του, να δείξει τον Χριστό σαν διάβολο κλπ 

Η πλάκα με τους ατάλαντους είναι ότι ούτε στην πρόκληση έχουν πρωτοτυπία : αντιγράφουν ο ένας τον άλλο, σαν μαθητούδια.

Πχ αυτή η χυδαία και βλάσφημη ανοησία που προβάλεται στην Εθνική Πινακοθήκη δείχνει  ασπρόμαυρη τσόντα του 1970 με παράλληλη απαγγελία της προσευχής για τον Άγιο Πνεύμα  που λέγαμε στο δημοτικό: 

Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε, το πνεύμα της Αληθείας κλπ

https://www.greekorthodoxchurch.org/proiniproseuhi.html

Ακριβώς το ίδιο εύρημα είχε επιλεγεί και πριν από καμιά τριανταριά χρόνια από την κόρη του Στεφανή  (του καθηγητή ψυχιατρικής)…

…μιά νεαρή κοπελίτσα που το έπαιζε «πρωτοπόρα σκηνοθέτιδα» και, επειδή δεν είχε τίποτα καλύτερο να βρει για να προκαλέσει,  έβαλε μια  τσόντα με  μία γυναίκα που αυνανιζόταν στο ρυθμό του εθνικού ύμνου που έπαιζε από μια μπάντα.

Αυτό ήταν το «έργο τέχνης» το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο εύρημα με το τωρινό…

… απλώς αντί για αυνανισμό βάλανε σεξ και αντί για εθνικό ύμνο βάλανε μία προσευχή που λένε τα παιδιά στο σχολείο. 

Δηλαδή πλήρης  στεγνότητά και από ιδέες,  και από γούστο,  και από ικανότητα δημιουργίας. 

…αλλά,  η ζωή εκδικείται: με πορδές δεν βάφεις αυγά.

…για να προκαλέσεις πραγματικά, με καλλιτεχνικό τρόπο,  πρέπει να έχεις και μόρφωση και πνευματική  ανησυχία και να σου κόβει και λίγο.

Αλλιώς είσαι απλά ένας βλάκας που απλά κατεβάζει  τα βρακιά του , όχι καλύτερος από τον οποιοδήποτε επιδειξία.

έξω οι κακές σκέψεις

 έξω οι κακές σκέψεις

Σήμερα μου συνέβη  κάτι καλό και ανέβηκε λίγο η αυτοεκτίμησή μου και η εμπιστοσύνη μου στο μέλλον μου.

🙂

Μέχρι τώρα πίστευα ότι είμαι ένας δύσθυμος και κακός γέρος ο οποίος βλέπει πάντα τους ανθρώπους με επιφύλαξη και  καχυποψία.

Δηλαδή,  εντάξει…κάπως υπερβάλλω…

… αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω αυτό το φόβο:  

μην καταντήσω σαν ένας από τους κακούς γέρους του Ντίκενς.

Για να μην τα πολυλογώ,  συνέβη το εξής: 

βλέπω κάπου στο διαδίκτυο μιά  από αυτές τις εικόνες που σου παρουσιάζονται απρόσκλητές… τα μικρά βιντεάκια…

….βλέπω λοιπόν μια νεαρή ξανθιά, πολύ νέα, 20-25, και χαζό- αγαθιάρα με προκλητική εμφάνιση γενικά…. η οποία κάνει βιντεάκια στα οποία προβάλλει τα σωματικά της  προσόντα αλλά ντυμένη κανονικά….και λέει μόνο «καλημέρα», «καλό μήνα», «καλό τριήμερο» και «να είστε καλά».

Από κάτω στα σχόλια διάφοροι μάγκες με ένα σωρό χυδαιολογίες που τις διάβασα και εκνευρίστικα.

Λέω… «τι πράγματα είναι αυτά… και δε ντρέπονται οι άντρες… έχουνε γίνει τελείως χυδαίοι…βρήκαν το χαζό και  το ξεφτιλίζουν και το κακοποιούν».

Επαναλαμβάνω…ήταν  αγαθιάρικη φάτσα,  αφελής…

…. και αφού λέω «χαζό είναι το κακόμοιρο», μετά άρχισα να φιλοσοφώ  και να λέω πόσο δυστυχία είναι να είσαι χαζός και πόσο άτυχοι είναι οι άνθρωποι που είναι χαζοί και κάτι τέτοια.

Πέρασαν μερικές μέρες… δεν έδωσα σημασία - αποφεύγω να βλέπω δυσάρεστα πράγματα γενικά για να μη στεναχωριέμαι -  αλλά δυστυχώς νάτο πάλι το χαζό μπροστά μου απρόσκλητο από διαφήμιση…. και τι ήτανε?

 μιά προκλητική φωτογραφία και διαφήμιζε την σελίδα της στο onlyfans… δηλαδή μια πορνογραφική σελίδα που ξεβρακώνεσαι  διαδικτυακά σε αυτούς που σε πληρώνουν.

Έμεινα κατάπληκτος γιατί περίμενα το χαζό να είναι πιο αθώο και να μην έχει περάσει στο επίπεδο της πορνείας. 

Έτσι εξηγούνται και οι χυδαιολογίες,  από κάτω. 

(Εξηγούνται είπα… όχι δικαιολογούνται). 

Αν και στεναχωρήθηκα με το γεγονός ότι το παιδάκι αυτό είναι σε στραβό δρόμο, ευχαριστήθηκα που δεν έβαλα το κακό στο μυαλό μου: 

δεν υπέθεσα ότι είναι ένα πουτανάκι…αλλά απλώς ένα χαζό παιδάκι. 

Και αυτό έγινε διότι,  για ψυχολογικούς λόγους αυτοπροστασίας,  δεν θέλω να βλέπω ότι όλα γύρω μου είναι άθλια. 

Δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι με περιβάλλει μόνο αθλιότητα. 

Με ρίχνει ψυχολογικά, μιά τέτοια ιδέα.

Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κακός - η ότι τελοσπάντων έχει μια ροπή προς το κακό- όπως λέει η θρησκεία μας.

Διότι βάσει της θρησκείας, ο Αδάμ , μετά το προπατορικό αμάρτημα - την Πτώση  δηλαδή - πήρε μια ροπή προς κακό. 

Και αυτή την ροπή προσπαθεί να θεραπεύσει η θρησκεία και ο Χριστός με την θυσία και το παράδειγμα.

Σε πολλές άλλες περιπτώσεις βέβαια , το βάζω  το κακό στο μυαλό μου…πρώτο.

Σ’ αυτή την περίπτωση όμως, το απέφυγα.

Πάλι καλά.

Είναι και η ιατρική που μας έχει κάνει έτσι καχύποπτους.

Στην ιατρική,  είσαι  αναγκασμένος να βάζεις πάντα το κακό στο μυαλό σου… έστω κι αν είναι σπάνιο.

Αν δε βάζεις στην σκέψη σου τα κακά ενδεχόμενα και τις ύπουλες αρρώστιες, τις ύπουλές καταστάσεις,  είναι βέβαιο ότι θα σου ξεφύγουν τα σοβαρά περιστατικά.

Τελοσπάντων, δεν αισιοδοξώ:

αυτή η άθλια και άθεη Δύση  μας έχει διαφθείρει τελείως…

….προβάλλει καθετί άθλιο, εξευτελιστικό και ανώμαλο,  ως φυσιολογικό και χαριτωμένο. 

Να δούμε που θα οδηγήσει όλη αυτή η κατάντια. 

Προφανώς,  σε ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα αν δεν ξυπνήσουμε.

στο βαθύ σκοτάδι

 Καμιά φορά απαιτείται βαθύ σκοτάδι για να μπορέσεις να δεις καλύτερα στη μέση της νύχτας.

 …έτσι όπως στριφογυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις ότι και η ζωή σου στριφογυρίζει γύρω από την ουρά της.

…μέσα στην απελπισία της να βρει μια σωστή θέση ανάπαυσης, δεν τη βρίσκει ποτέ. 

Πρέπει να βρεθείς στο σκοτάδι για να βρεθείς ενώπιος ενωπίω:

 εσύ και ο εαυτός σου. 

Μόνο τότε  τον βλέπεις,  πραγματικά, όπως είναι: γυμνός. 

Γυμνός από αυταπάτες. 

Αυταπάτες που αφορούν σχέσεις, ιδέες, βεβαιότητες.

Στηρίγματα.

…δεκανίκια παντός είδους. 

Και όσο πιό γυμνός νιώθεις - αφού είσαι-  τόσο πιό πολύ κρυώνεις.

Είναι απαίσιο να κρυώνεις  τη μέση της νύχτας.

…αφού τότε είναι που χρειάζεσαι, περισσότερο, μιά ζεστή αγκαλιά.

Γι’ αυτό όλοι ψάχνουν τον έρωτα: κρυώνουν.

Έχουν την εντύπωση ότι ο έρωτας είναι μιά θερμοφόρα διαρκείας. 

Ίσως και ισόβιας.

Όταν καταλάβεις την αυταπάτη, τότε ξεπαγιάζεις ακόμα περισσότερο.

…  αφού μπαίνεις κατευθείαν από τα ζεστά χουχουλιάσματα μέσα στο ψυγείο.

… με τα κατεψυγμένα κρέατα.

Δεν επιχαίρω για τις αυταπάτες τον άλλων: 

…απλά τις παρατηρώ όπως την βροχή και το χαλάζι. 

Όταν η  βροχή πέσει στο ανυπεράσπιστο χώμα, οι λάσπες είναι αναπόφευκτες.

Αν  πιστεύεις στον Θεό, μπορεί να βρεις μιά αόρατη αγκαλιά.

….στον Θεό ή ή σε κάποια αόρατη δύναμη,  τελοσπάντων. 

Στο Σύμβολο της Πίστεως απαγγέλουμε:

«..εἰς ἕναν Θεόν… ποιητήν… ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων»

Αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχουν οι αόρατες δυνάμεις, την έβαψες. 

«Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ καταστήσας ἐν οὐρανοῖς τάγματα καὶ στρατιὰς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων εἰς λειτουργίαν τῆς σῆς δόξης, ποίησον σὺν τῇ εἰσόδῳ ἡμῶν εἴσοδον ἁγίων ἀγγέλων γενέσθαι, συλλειτουργούντων ἡμῖν καὶ συνδοξολογούντων τὴν σὴν ἀγαθότητα». 

Αόρατες δυνάμεις.

Δεν εμφανίζονται παρά μόνο  σε όσους τις ψάχνουν.

 «Συ, ὁ διδοὺς αἰτοῦντι 

σοφίαν καὶ σύνεσιν 

καὶ μὴ παρορῶν ἁμαρτάνοντα»

Όταν μείνεις μόνος σου, δεν θα σε σώσει κανείς σοσιαλισμός.

…ούτε τα λεφτά , ούτε οι εξουσίες ούτε και οι γκόμενες του καπιταλισμού.

 …ούτε οι «προσφορές» και οι «καλοκαγαθίες» του «ανθρωπισμού»..

Φενάκες. 

Χωρίς μεταφυσικό στήριγμα, όλα είναι φενάκες.

Περούκες για να καλύπτουν την καράφλα.

Το γυμνό, ξερό σου κεφάλι.

Αφού είσαι κουτσός, χρειάζεσαι δεκανίκι.

Χρειάζεσαι ένα αόρατο δεκανίκι εκεί, στο σύμπαν.

…τα μεταφυσικά δεκανίκια κάνουν δουλειά.

Είναι σαν τις ιπτάμενες σκούπες που έχουν οι μάγισσες.

Τα καλείς, και  έρχονται.

Από σένα εξαρτάται.

Ανάλογα με το ποιόν σου, σε ακούνε  ή όχι.