Μέχρι τώρα ξέραμε τους προλετάριους και το προλεταριάτο:
μαρξιστικοί όροι που επινοήθηκαν για να περιγράψουν τους εργάτες των υφαντουργείων , ανθρακωρρυχείων, μεταλλουργείων και λοιπών εργοστασίων που είχαν ξεκινήσει στην Αγγλία κυρίως με την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης.
Άνθρωποι ξεριζωμένοι από τα χωριά τους λόγω φτώχειας και ακτημοσύνης ή από τις φτωχογειτονιές των πόλεων χωρίς δική τους ιδιοκτησία - ίσως ένα σπιτάκι στην καλή περίπτωση - που ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν για ένα μεροκάματο στα εργοστάσια ή στα ανθρακωρυχεία, από το πρωί ως το βράδυ.
Για αυτούς έγιναν οι κοινωνικοί αγώνες ώστε να αποκτήσουν κάποια δικαιώματα: το οκτάωρο της εργασίας, κάποιες αργίες και άδειες, κάποια ασφάλιση αργότερα, και, πολύ αργότερα, σύνταξη και κάποια άλλα δικαιώματα.
Όλα αυτά θα γίνουν σιγά-σιγά με κοινωνικές αναταραχές, με συνδικαλισμό, με απεργίες αλλά με το φόβο της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής πολιτικής αλλαγής.
Και έτσι, στις διάφορες βιομηχανικές χώρες, βελτιώθηκε σιγά-σιγά το βιοτικό επίπεδο των εργατών και έφτασαν στην Σουηδία οι εργάτες να οδηγούν Volvo και να καμαρώνουν ότι πλέον κατέκτησαν ένα επίπεδο ευμάρειας.
Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν από το καλό στο καλύτερο.
….διότι έγιναν μεγάλες αλλαγές:
κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης και παγκοσμιοποίηση.
Ο μπαμπούλας των κομμουνιστών μηδενίστηκε αφού το καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος.
Τα εργατικά σωματεία αποδυναμώθηκαν διότι τα εργοστάσια άρχισαν να μεταφέρονται στην Κίνα, την Ινδονησία,το Πακιστάν , το Βιετνάμ και, γενικά, στον τρίτο κόσμο.
Έτσι λοιπόν , όχι μόνο χρειαζόταν λιγότεροι εργάτες αλλά και ο πληθυσμός τους αυξήθηκε με την εισαγωγή μεταναστών.
Έτσι ένας τεράστιος πληθυσμός από χειρώνακτες και μικροϋπάλληλους, έφτασε να σκοτώνεται για μια κακοπληρωμένη θεσούλα.
Η τέλεια φάση για τα αφεντικά:
πλήθος εργατοϋπάλληλοι να σε παρακαλάνε για δουλειά, χωρίς καμία διάθεση και δυνατότητα να σε εκβιάσουν συνδικαλιστικά.
Έτσι, ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα είχε στην πραγματικότητα μόνο ο δημόσιος τομέας , ο οποίος διογκώθηκε τόσο, που κατέτρωγε τους κοινωνικούς πόρους που έπρεπε να πηγαίνουν στον ιδιωτικό… (που ήταν και ασθενέστερος οικονομικά και περισσότερο ανασφαλής).
Έτσι έφτασε το εφάπαξ στον ΟΤΕ και στην ΔΕΗ να ισοδυναμεί με το εφάπαξ 10 βιομηχανικών εργατών.
Όλα πληρωμένα από τους φορολογούμενους.
Οι ανισότητες μεγάλωσαν έτι περαιτέρω.
Τώρα, οι κεφαλαιοκράτες, έπρεπε να τραγανίσουν και τα καθιερωμένα νομοθετικά δικαιώματα του προλεταριάτου…
…. και εφευρέθηκε καινούργιο κόλπο:
η περίφημη ευέλικτη εργασία.
Και αυτός ο όρος, είναι μετάφραση από τον αγγλικό όρο “flexible work” , “flexible forms of employment”
Τώρα πλέον το προλεταριάτο έφτασε να είναι σχεδόν προνομιούχο σε σχέση με αυτούς της ευέλικτης εργασίας, που λέγονται «πρεκαριάτο»:
είναι ένας νέος όρος απο την λέξη precarious, που σημαίνει επισφαλής, ασταθής, αβέβαιος.
Το πρεκαριάτο είναι μια κοινωνική τάξη ανθρώπων που περιλαμβάνει άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση επισφάλειας, η οποία είναι προϋπόθεση ύπαρξης χωρίς προβλεψιμότητα, χωρίς ασφάλεια.
Οι σύγχρονοι εργαζόμενοι που δουλεύουν πότε εδώ και πότε εκεί, σαν μπαλαντέρ, ανάλογα με τις ανάγκες διαφορετικών εργοδοτών, με βραχυχρόνιες μισθώσεις και με αντικείμενο που αλλάζει η διαφοροποιείται, λέγονται πρεκάριοι.
Όλοι αυτοί, από την νομοθεσία, θεωρούνται ελεύθεροι επαγγελματίες (!) ενώ στην πραγματικότητα είναι τρισάθλιοι προσωρινοί εργάτες - ειδικευμένοι ή μη - ή επαγγελματίες.
Το πρεκαριάτο δεν αφορά μόνο την τη βιομηχανία και τα γραφεία με τις εναλλασόμενες καθαρίστριες, τις γραμματείς και τους σεκιουριτάδες που δουλεύουν προσωρινά όπου χρειάζονται.
Πρεκάριοι είναι και πλήθος ελεύθερων επαγγελματιών και βιοτεχνών που δουλεύουν με μικρές δουλειές φασόν:
συγγραφείς/ δημοσιογράφοι freelancers, γραφίστες, επαγγελματίες πληροφορικής, ακόμη και σεφ και προσωπικοί βοηθοί.
….κυριολεκτικά χιλιάδες επαγγέλματα.
Για τον εργοδότη αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περικοπές στο κόστος, όπως η υγειονομική περίθαλψη, η αμοιβή ασθενείας και μητρότητας και άλλα επιδόματα των εργαζομένων που δεν χρειάζεται να καλύπτονται.
Η επισφάλεια των πρεκάριων έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζει τόσο την υλική όσο και την ψυχολογική τους υγεία και ευημερία.
Τώρα πλέον, πρεκάριοι είναι ακόμη και επιστήμονες με υψηλή τεχνογνωσία… όπως γιατροί και κομπιουτεράδες.
Φτερά στον άνεμο με μικρές ή μεγάλες τρύπες ανεργίας ανάμεσα στην απασχόληση στα διάφορα αφεντικά.
…όπως οι καθαρίστριες στα σπίτια.
…ή όπως πχ οι γιατροί που κάνουν λόκουμ στην Βρεταννία.
🙂
Άτομα χωρίς μακροχρόνιες ή μόνιμες συμβάσεις και άτομα με βραχυπρόθεσμες επαφές , θεωρούνται όλοι πρεκάριοι.
Θεωρώ ότι όλες οι νέες σχέσεις εργασίας με σύμβαση έργου στην ιατρική, όπως είναι οι επικουρικοί γιατροί που κάνουν συνεχώς ανανεούμενες συμβάσεις ή η μίσθωση ελεύθερων επαγγελματιών για μικρά χρονικά διαστήματα στα νοσοκομεία για να μπαλώνουν τρύπες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σύγχρονη μορφή πρεκαριάτου.
Είναι εργαζόμενοι που είναι ανασφαλείς, διαχειρίσιμοι και αναλώσιμοι.
Άρα το πρεκαριάτο, τουλάχιστον στην ιατρική, δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα αλλά αφορά και τον Δημόσιο.
Αυτή είναι η σύγχρονη πολιτική φιλοδοξία της εργασιακής flexibility.
Γιατροί μπαλαντέρ, παντού.
Έπεται συνέχεια.
