Στην Καλλιθέα, οι Πόντιες γριές έμοιαζαν με τις Κρητικές γριές αλλά μιλούσαν άλλη γλώσσα και είχαν ελαφρώς διαφορετική συμπεριφορά.
Παρόλα αυτά, τις ένιωθα σαν οικείες φιγούρες.
Οι συμμαθητές μου επίσης στο δημοτικό ήταν όλοι σχεδόν Ρωσοπόντιοι από κάτι εξωτικές χώρες που δεν είχα ακούσει ποτέ:
Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν Καύκασο, Γεωργία.
Εγώ ήξερα μόνο την Αγγλία τη Γαλλία την Ρωσία και ,φυσικά, την -υπέρτατη όλων - Αμερική .
🙂
Ο φίλος μου ο Γιούρας είχε έρθει από το Ουζμπεκιστάν αλλά ήταν 100% έλληνας:
μιλούσε καλά ελληνικά και ήταν καλός μαθητής, άρα ήταν σαν εμένα.
Αλλά πιο καλός στο ποδόσφαιρο.
🙂
Πολύ αργότερα για 2-3 χρόνια δούλεψα στο ΙΚΑ Καλλιθέας και είχα την ευκαιρία να μιλήσω με αυθεντικές πόντιες γριές με περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή τους.
Εκεί έμαθα και για τις «τρεις προσφυγιές» που είχαν περάσει:
το 1920- 22 που έφυγαν από τον Πόντο και πήγανε στην Κριμαία και λοιπές περιοχές της νότιας Ρωσίας, τη δεκαετία 1930 με τις σταλινικές διώξεις που εκτοπίστηκαν στο Καζακστάν και στο Ουζμπεκιστάν και δεν ξέρω που αλλού και , μετά , το 1965-1975 που ήρθανε επί Γεωργίου Παπανδρέου και επί χούντας και τα εγγόνια τους έγιναν οι συμμαθητές μου.
Ό πιο γνωστός από όλους αυτούς τους μικρούς συμμαθητές μου της ευρύτερης περιοχής ήταν ο Μπάμπης Χολίδης που έγινε ολυμπιονίκης στην ελληνορωμαϊκή πάλη.
Τώρα που κάθομαι και διαβάζω για την ιστορία όλης αυτής της περιοχής καταλαβαίνω πόσο στενά συνδέεται ιστορικά με την γεωγραφία. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ένα μάθημα ενιαίο μαζί με την εθνολογία: ιστορία, γεωγραφία, εθνολογία.
Να μαθαίνεις για τους λαούς , τον τόπο τους και την ιστορία τους , σε ένα ενιαίο σύνολο.
Μόνο έτσι καταλαβαίνεις καλά τους ανθρώπους, τον χαρακτήρα τους και από πού κρατάει η σκούφια τους: