…κάποτε, έκανα παρέα με ένα γερο - Πασόκο, παλιό συνδικαλιστή.
… είχε γνωρίσει σε βάθος τους κρατικούς και πολιτικούς μηχανισμούς στην Ελλάδα και μου είχε πεί κάτι καταπληκτικό:
…ακου να δείς, μου είχε πει…νομίζεις ότι στην Ελλάδα διοικούν οι υπουργοί?
…εντάξει, κάτι προσπαθούν να κάνουν, αλλά γενικά καταφέρνουν λίγα… γιά δύο λόγους:
…πρώτον, όλος ο μηχανισμός του κράτους , οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι δηλαδή, έχουν αποδυναμωθεί .
Έχουν σχεδόν ευνουχισθεί απο σοβαρές αρμοδιότητες.
Δεν παίρνουν αποφάσεις… απλά διεκπεραιώνουν υποθέσεις.
Τσαλαβουτάνε μέσα σε μιά πολύπλοκη νομοθεσία, προσπαθώντας να φυλάξουν τον κώλο τους και να μην εκτεθούν απο τις αυθαιρεσίες των πολιτικών τους προισταμένων.
Και ο δεύτερος λόγος ? τον είχα ρωτήσει.
«Ο δευτερος λόγος πολιτικής αδυναμίας είναι τα στελέχη που διορίζουν οι ίδιοι».
Οι άνθρωποι του κομματικού σωλήνα, οι κομματάρχες, οι άνθρωποι του προσωπικού τους μηχανισμού, αυτοί που τους στήριξαν.
Οι περισσότεροι απο αυτούς τους παρατρεχάμενους είναι ανεπάγγελτοι.
Προσπαθούν να βολευτουν σε κατώτερες πολιτικές θέσεις.
Και δεν είναι λίγοι.
Είναι δέκα χιλιάδες, όλοι μαζί, στα δύο κόμματα . ( εννοούσε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).
Όλοι αυτοί, μετά κάθε εκλογή , σφάζονται μεταξύ τους για μιά θεσούλα.
Είναι σκληρός ο ανταγωνισμός, κυρίως εσωκομματικά.
Βγαίνουν μαχαίρια για μια ψωροθέση με σύμβαση 1-2 ετών, που τάχα «υπόσχεται πολλά».
Αυτοί διοικούν , στην ουσία…αυτοσχεδιάζοντας, χωρίς γνώση και κρίση πάνω στο αντικείμενο που ανέλαβαν.
Όταν τα κάνουν θάλασσα -γιατί συνήθως έτσι γίνεται- οι υπουργοί τους αντικαθιστούν με άλλους απο την δεξαμενή των δέκα χιλιάδων.
«Και ποιό είναι το κίνητρο συνήθως?
…το κέρδος? το βόλεμα?
…η απελπισία που δεν έχουν μόνιμη, καλή δουλειά?», τον είχα ρωτήσει.
Κάθησε και σκέφτηκε λίγο.
Σαν αν μην είχε έτοιμη απάντηση.
Τελικά μου είπε το εξής:
«άκου να δείς», μου είπε, «το κυριότερο κίνητρο νομίζω ότι είναι η μωροφιλοδοξία της εξουσίας. Να νιώσουν σημαντικοί έστω και για λίγο. Είναι απαραίτητο συναίσθημα σε άτομα χαμηλής αυτοεκτίμησης»
