Η κοινωνική ιεραρχία είναι κάτι μεταβαλλόμενο και ρευστό : δεν είναι δεδομένη όπως διατείνονται οι μαρξιστές που σε κατατάσσουν Ταξικά.
Η κοινωνική ιεραρχία, όπως την βλέπω εγώ στην πιάτσα της Καλλιθέας και της πλατείας Νέας Σμύρνης , είναι πολυπαραγοντική και ευμετάβλητη.
Τώρα που είμαι αργόσχολος καφεπότης, έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω κάποιους παλιούς συμμαθητές μου από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Γερασμένους… αλλά ίδιους στα βασικά χαρακτηριστικά τους:
τους αναγνωρίζω αμέσως.
Ο Αλέξανδρος ή Σάσας ήταν χαμηλά στην ιεραρχία γιατί ήταν δυσαρθρικός, φοβιτσιάρης και χαζός.
Μάλλον είχε κάποιας μορφής εγκεφαλική βλάβη αλλά, κινητικά, ήταν εντάξει.
ΤΑ παιδιά τον περιφρονούσαν και τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε μπερδεμένα και του έτρεχαν τα σάλια τα οποία μάζευε κρατώντας συνεχώς ένα μαντήλι.
Είχε μια υπερπροστατευτική μητέρα η οποία τον κυνηγούσε συνέχεια να τον ταίσει λιχουδιές με σαλαμάκια κλπ φωνάζοντας με στεντόρεια φωνή:
Σάσα Σάσα! Έλα!
Βασικά εγώ τον ζήλευα για τα άφθονα σαλαμάκια και την προσοχή που του παρείχε η μάνα του.
Για κορίτσια φυσικά δεν συζητάμε γιατί με τόσα σάλια δεν τον ήθελε καμμιά και, τελικά, έμεινε γεροντοπαλήκαρο.
Η μάννα του ήταν γενικότερα αποτελεσματική στην φροντίδα της και κατάφερε να τον διορίσει κάπου στο δημόσιο - προφανώς σε μια θέση μη απαιτητική - από όπου πήρε πρόωρα μια ωραιότατη σύνταξη.
Στην παρούσας φάση τον βλέπω μιά χαρά:
αν και η μάννα του έχει πεθάνει ο ίδιος είναι το ίδιο ευθυτενής , σιδερωμένος, με λίγα σάλια και με επαρκή σύνταξη.
Πολύ καλύτερος από κάτι πιτουρόμαγκες που του πετούσαν πέτρες.
Στην άλλη άκρη του φάσματος της παιδικής κοινωνικής ιεραρχίας ήταν ο Τέλης ο πλούσιος :
ο πατέρας του είχε τεράστια περιουσία σε ακίνητα και μιά γερή επιχείρηση και εφημολογείτο ότι όταν πέθανε ο γέρος, κληροδότησε στον Τέλη και μερικούς γκαζοντενεκέδες με λίρες.
Στα είκοσι του ο Τέλης ήταν είδος νεαρού εκατομμυριούχου που ξόδευε αβέρτα σε τζόγο και αποτυχημένους γάμους.
Αν και ήταν έξυπνο παιδί - πρώην καλός μαθητής που κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο χωρίς διάβασμα - ακολούθησε μια πορεία προκλητικού, σπάταλου πλουσιόπαιδου με κακές παρέες, πέφτοντας κάθετα στην κοινωνική ιεραρχία.
Τελικά πέθανε νέος, απαλλασσόμενος από τις κοινωνικές ματαιότητες.
Το συμπέρασμα που βγάζω έρχεται σε αντίθεση με την μαρξιστική θέση της ταξικής κοινωνικής στασιμότητας:
με ανακουφίζει που οι πλούσιοι με ευθύνη τους συχνά φτωχαίνουν και που οι βραδύγλωσσοι μπορούν περπατούν καμαρωτοί στα γεράματα.
Ατομική ευθύνη;
Παρούσα!
