…έχει αρχίσει να γίνεται κοινωνικό φαινόμενο στην Αμέρικα:
οι γιατροί , όλο και περισσότεροι, όλο και πιό έντονα, βγάζουν τα σώψυχά τους σε προσωπικά ιστολόγια (μπλογκς).
Τυχαίο, προφανώς δεν είναι:
κάτι τους ωθεί να μιλήσουν γιά τον εαυτό τους και την δουλειά τους.
Αν και τα ιστολόγια αυτά, στην ουσία, είναι ημερολόγια, στην πραγματικότητα είναι σαν να απευθύνονται όχι στον εαυτό τους αλλά στην κοινωνία:
η κοινωνία είναι ο στόχος.
Η κοινωνία είναι αυτή που δεν τους ξέρει, που δεν τους καταλαβαίνει, που τους παραμελεί, που τους έχει παρεξηγήσει.
Συνήθως τους γιατρούς των ιστολογίων τους χωρίζω σε δυό κατηγορίες:
στους κυριλέ και στους τσαλαπατημένους.
Οι κυριλέ έχουν άψογη χωρίστρα -ή περιποιημένη καράφλα- και γυαλιά με κυριλέ σκελετό (συνήθως χρυσό).
Οι κυριλογιατροί δεν κάνουν προσπάθεια επικοινωνίας αλλά προσπάθεια αυτοπροβολής:
βασικά ψαρεύουν πελατεία και φήμη…
…Όσο για την κοινωνία, την έχουν χεσμένη.
Οι τσαλαπατημένοι γιατροί από την άλλη, προφανώς δεν έχουν τέλεια χωρίστρα ή και καθόλου χωρίστρα:
…είτε είναι …αναμαλλιασμένοι, είτε είναι κακοκουρεμένοι και κακοχτενισμένοι.
Η φάτσα τους είναι κακοπαθημένη από τα ξενύχτια, τις εφημερίες και το άγχος.
Προσπαθούν να επικοινωνήσουν με την κοινωνία και να την κάνουν σύμμαχό τους γιατί, συνήθως, την βιώνουν ως καταπιεστικό αντίπαλο η ενοχλημένο συνεταίρο.
Νιώθουν ότι πρέπει να επιτύχουν ένα συνεταιρισμό με την κοινωνία, ο οποίος συνεταιρισμός όμως, είτε δεν επιτυγχάνεται καθόλου, είτε επιτυγχάνεται μη ικανοποιητικά.
Οι παλιοί γιατροί, πριν από 40-50 και παραπάνω χρόνια, δεν ενδιαφερόταν τόσο να επικοινωνήσουν με την κοινωνία:
βασικά ήθελαν να έχουν κύρος και γυαλιστερή δημόσια εικόνα.
Ένας καλόζωισμένος γιατρούκος με μεζονέτα , εξοχικό, γκόμενα και Μερσεντές, που έχει φιλοδοξίες για δήμαρχος η βουλευτής: αυτή ήταν η κορωνίς της επιτυχίας.
Αυτοί οι τύποι, δεν είχαν ψυχολογικά προβλήματα ούτε αμφιβολίες για το ρόλο τους στην ζωή και την ουσία της σχέσης τους με την κοινωνία:
η κοινωνία έπρεπε να τους θεωρεί σωτήρες και να τους χειροκροτεί.
Το πρόβλημα είναι τώρα ότι η κοινωνία έχει αλλάξει και έχει γίνει πολύ μαλακισμένη: έχει θυμώσει με όλους και δεν χειροκροτεί κανένα.
Τώρα θα μου πείτε… καλά κάνει η κοινωνία και δεν χειροκροτεί κανένα, διότι όλοι οι ψευτοσπουδαίοι της έχουν πιάσει τον κώλο.
Σωστό κι αυτό… ας προσεχαν.
Τελικά η κοινωνία ψάχνει στο Google απαντήσεις και νομίζει ότι τις βρίσκει ενώ, βασικά, δεν ξέρει τι της γίνεται.
Έχει όμως την ψευδαίσθηση της γνώσης και της αυτοδυναμίας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, έχει πάψει να θαυμάζει το γιατρό και περισσότερο τον βλέπει σαν ένα σερβιτόρο που πρέπει να σερβίρει σωστά την κρεμ μπρυλέ.
Πρέπει να φτάσει ο κόμπος στο χτένι… και να φοβηθεί πάρα πολύ… για να αρχίσει να βλέπει τον γιατρό ως σωτήρα.
Αλλά και πάλι έχει τόσο πολύ αυξημένες προσδοκίες και τόσο λίγο ρεαλιστικούς στόχους, που διαρκώς παλαντζάρει ανάμεσα στον θαυμασμό και στην αμφισβήτηση.
Οι επιτυχημένοι επαγγελματίες γιατροί συνήθως είναι σαν τις κομμώτριες: χαϊδεύουν και περιποιούνται τα κεφαλάκια την ώρα που ψιθυρίζουν «γλυκόλογα» στα αυτιά.
….αυτά ακριβώς τα ανακουφιστικά λογάκια που θέλει να ακούσει ο πελάτης.
Πρέπει να γίνει ένα καινούργιο συμβόλαιο συνεργασίας ανάμεσα στην επαγγελματική ομάδα των γιατρών και στην κοινωνία:
δεν ξέρω ακριβώς πως πρέπει να είναι αυτό το συμβόλαιο και ποιους όρους πρέπει να περιλαμβάνει, αλλά σίγουρα είναι κάτι το οποίο πρέπει να συζητηθεί.
Και η συζήτηση, τουλάχιστον στην Αμέρικα, έχει αρχίσει από τα ιστολόγια των γιατρών.
Στην Ελλαδίτσα, την μικρομέγαλη χώρα με το μεγάλο παρελθόν και το μικρό παρόν, οι γιατροί είναι αρκετά σοβαροφανείς για να διαθέτουν τον απαραίτητο θάρρος -και την ειλικρίνεια- που απαιτείται γιά να «ξεβρακωθούν» μπροστά στο κοινό αλλά και να του απευθύνουν και τα μπινελίκια που του χρειάζονται.
Ας ελπίσουμε ότι οι πιο νέοι, θα έχουν αυτό το θάρρος.
