Η Σαντορίνη για τους τουρίστες είναι σαν καινούργια ερωμένη: την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά.
Μυστηριώδης, εντυπωσιακή, παράξενη.
Με εκρηκτικό παρελθόν.
Στην κυριολεξία.
🙂
Γυναίκα - λάβα, μεθυστική.
Όταν όμως μένεις μόνιμα, αρχίζει να μοιάζει με σπαστική σύζυγο: τσιγκούνα, κουτσομπόλα, αυταρχική, βαρετή, φιλοχρήματη.
Συμφεροντολόγα.
Μιά πρώην ψωμολυσσάρα που κέρδισε το λαχείο και μεγαλοπιάστηκε.
Ακρίβεια, υπερκέρδη και υπερκοστολόγηση... αλλά η τσιγκουνιά, τσιγκουνιά.
Βγάζει και από τη μύγα ξύγκι.
Να χτίσει το μαντρότοιχο μεχρι την άσφαλτο.
Ας πατήσουμε και καμμιά γριά κατα λάθος.
Δεν πειράζει.
Παράλληλη απώλεια.
Να νοικιάσουμε σκοτώστρες γουρούνες.
Τα πτώματα έφταιγαν.
Να χτίσει και το τελευταίο ελεύθερο τετραγωνικό πάνω στον γκρεμό. Να νοικιάσει ακόμη και τα κοτέτσια.
Να δουλέψει σαν χαμάλισσα οκτώ μήνες και ας πάθει εγκεφαλικό. Να εκμεταλλευτεί τον κάθε φτωχομπινέ.
Να γλύψει δουλικά τον κάθε κοκκινομούρη τουρίστα.
Ίσως είμαι υπερβολικός.
Ίδως βλέπω μονομερώς.
Παραγνωρίζω τις αρετές και επικεντρώνω στα ενοχλητικά.
Έτσι είναι οι σύζυγοι: φτιάχνουν νόστιμα γεμιστά αλλά δεν μπορείς να παραβλέψεις την στριγκιά φωνή , την φλυαρία και την μεγαλομανία.
Δεν θέλω πολλά.
Ας μιλάει λιγότερο και πιό ευγενικά.
Ας γίνει λίγο πιό ανθρώπινη.
Απανθρωπιά και τσιγκουνιά είναι αδερφές.
Να σκεφτεί λιγάκι.
Και οι πετρελαιοπηγές ακόμα στερεύουν.
Ο Θεός τα δίνει και εμείς δίνουμε εξετάσεις.
