…διασκεδάζω με τις πόζες στις φωτογραφίες των ιδιωτών ιατρών που αυτοδιαφημίζονται : συνήθως κάθονται κορδωτοί με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος.
Αυτή προφανώς είναι μια πόζα αμερικάνικη που υποδηλώνει αυτοπεποίθηση αλλά, έχω την εντύπωση πως, στην Μεσόγειο, μοιάζει λίγο ψωνισμένη.
Στην Ελλάδα και γενικά στον Μεσογειακό νότο πρέπει να δείχνεις και κάπως λαϊκός…δεν μπορείς να δείχνεις σαν πρόεδρος πολυεθνικής
Συμφωνώ πως ένας καλός γιατρός, πρέπει να είναι και λίγο ηθοποιός.
Είναι μέσα στα καθήκοντά του να πείσει τον άρρωστο και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παίξει το ρόλο του «καλού και αφοσιωμένου γιατρού» .
Αφοσιωμένου στην επιστήμη του και στην αποστολή του…
…του ανθρωπιστή που ζει μόνο για να μαθαίνει και να θεραπεύει.
Ο απατεώνας γιατρός… ο γιατρός ό κερδοσκόπος που είναι προσανατολισμένος στο χρήμα, πρέπει να είναι ακόμα καλύτερος ηθοποιός:
πρέπει να είναι τόσο καλός στο ρόλο του ανθρωπιστή, του διανοούμενου και του ταλαντούχου θεραπευτή με το κοφτερό μυαλό και τα «χρυσά χέρια» , ώστε να πεισθεί ο ασθενής ή ο συγγενής να δώσει την χοντρή αμοιβή.
Γενικά, όλοι όσοι παρέχουν «υπηρεσίες περιποίησης και συμπαράστασης», πρέπει να είναι και ηθοποιοί.
Η διαφορά όμως του γιατρού από τον ηθοποιό νομίζω ότι είναι ο χρόνος και το ρεπερτόριο:
…ο ηθοποιός παίζει διάφορους ρόλους με μικρό χρόνο τον καθένα ρόλο.
Γενικά, προσπαθεί να ταυτιστεί μόνο όση ώρα παίζει το ρόλο και όχι μετά, στο σπίτι του ή στην εκδρομή.
Ο γιατρός είναι ηθοποιός ενός ρόλου τεράστιας διαρκείας.
Χρόνια, δεκαετίες παίζει τον ίδιο ρόλο.
Κουβαλάει το ρόλο μαζί του:
και στο σπίτι, και στην εκδρομή, και στο κινηματογράφο και στην ταβέρνα .
Στο σπίτι βέβαια μπορεί να τον αφήσει για λίγο το ρόλο…αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο καθώς τον παίρνουν 100 τηλέφωνα την ημέρα και πρέπει κάθε φορά να βάλει μπροστά τον μηχανισμό του ρόλου και να είναι ίδιος .
Πάλι να παίξει σωστά και στην χροιά της φωνής, και στα ενθαρρυντικό σχόλια, και στα καλαμπούρια που έλεγε στο ιατρείο.
Για να αποφύγει αυτή την ταλαιπωρία - αλλά και επειδή ο ρόλος παίζεται συνέχεια - δεν τον συμφέρει να μπαινοβγαίνει στον ρόλο:
τον συμφέρει να παίζει το ρόλο συνεχώς αφού σχεδόν του έχει γίνει δεύτερη φύση.
Οι πολιτικοί επίσης πρέπει να γίνονται ένα με τον ρόλο τους για να πείθουν .
Οι μεγαλομανείς, οι παλαβοί και τα ψώνια επειδή πιστεύουν τον ρόλο τους, έχουν μεγαλύτερη πειθώ και συνεπώς περισσότερες πιθανότητες οικονομικής και πολιτικής επιτυχίας.
Τώρα… αν μετά τα σκατώσουν, η λύση είναι απλή:
φταίνε οι προηγούμενοι και «οι σκοτεινές δυνάμεις που υπονόμευσαν το έργο τους».
Όσο για τους ασθενείς, ας πάνε να κουρεύονται.
Έχουν την ευθύνη των επιλογών τους, εεε??
