Ρόλοι
Στο προηγούμενο σημείωμα που έγραφα για τους γιατρούς που παίζουν ισοβίως ένα ρόλο, τον ρόλο του καλού και αφοσιωμένου γιατρού που σταδιακά τους γίνεται δεύτερη φύση, κινητοποιήθηκε η μνήμη μου και άρχισα να θυμάμαι περιστατικά από το παρελθόν.
Βέβαια με ανησυχεί αυτή η τάση επεξεργασίας αυθόρμητων αναμνήσεων καθώς είναι γεροντικό σύμπτωμα αλλά δεν πειράζει:
ουδέν κακόν, αμιγές καλού.
Βοηθάει στη αυτοκριτική κάθαρση που απαιτείται από τους γέρο-αμαρτωλούς που είναι και θεοφοβούμενοι.
🙂
Η αλλοτριωμένη φύση / φθίση είναι σαφής όταν το προσωπείο αρχίζει να ταυτίζεται με το πρόσωπο:
πρόσωπο και προσωπείο φτάνουν να μην ξεχωρίζουν και γίνονται ένα πράγμα.
Μου το είχε πει κάποτε ένας γιατρός πολύ επιτυχημένος επαγγελματικά που βρέθηκε σε υπαρξιακή κρίση μετά από μιά μεγάλη απώλεια.
Τον ρώτησα αν υπήρξε μιά στιγμή - καταλύτης που συνειδητοποίησε ότι το να προσποιείται τον μεγαλογιατρό ήταν ψυχοφθόρο και έπρεπε να σταματήσει.
«Ναι -μου είπε - κάποια στιγμή κατάλαβα ότι το θεατρικό σκηνικό κατέρρεε και πως το θεατρικό έργο έπρεπε πλέον να κατεβάσει ρολά»
«Όταν συνειδητοποίησα ότι το προσωπείο μου ( η επαγγελματική μάσκα) δεν ήταν πλέον προσωπείο αλλά είχε γίνει το πραγματικό μου πρόσωπο.
Δεν ήμουν πλέον άνθρωπος αλλά ρόλος»
Οι ιατροί δημόσιοι υπάλληλοι του ΕΣΥ, δεν έχουν ανάγκη να παίξουν ρόλο και αυτό είναι μια τεράστια πολυτέλεια.
Ένας ακόμη λόγος που οι γιατροί πρέπει να είναι υπέρ της δημόσιας υγείας.
🙂
Όσοι Δημοσιοι υπάλληλοι παίζουν ρόλο , συνήθως είναι η πολιτικά ψώνια ,φακελλάκηδες και αυτό είναι ένα καλό διαγνωστικό κριτήριο διαφθοράς , ή μεγαλομανίας , ή συνδυασμού των δύο.
Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχα πεί στον καταπονημένο μεγαλογιατρό αφού στα θέματα υπαρξιακών κρίσεων δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις - συνταγές ζωής.
Απαντήσεις- κονσέρβες έχεις μόνο αν είσαι αρχηγός αίρεσης ή ασκητής στην Έρημο.
Μάλλον είχα αστειευθεί για να ξεφύγω και του είχα πει ότι η υπαρξιακή κρίση συνήθως αντιμετωπίζεται είτε με καταφύγιο στην Θρησκεία είτε με καταφύγιο σε μιά νεαρή ερωμένη.
Αμφότερα έχουν συν και πλην :
η νεαρά είναι ακριβή λύση και διαρκεί λίγο αλλά είναι θεραπεία σοκ.
Είτε θεραπεύεσαι και ζείς , είτε παθαίνεις επιπλοκή και πεθαίνεις.
🙂
Κάτι άλλο ενδιαφέρον που θυμήθηκα τώρα ήταν όταν κάποτε διαπίστωσα ότι μια μεγαλογιατρίνα δεν έλεγε τις χρόνιες νεαρές ασθενείς της με το όνομά τους αλλά με υποκοριστικά όπως «χαζούλι» , «βλαμμένο», «κοριτσάκι μου» κλπ
(με τρυφερότητα, όχι επιτιμητικά).
Και όχι μόνο δεν τσαντιζόταν οι ασθενείς της αλλά τους άρεσε, το θεωρούσαν σαν έκφραση οικειότητας.
Τελικά ανακάλυψα τον λόγο:
Η γιατρίνα δεν θυμόταν τα ονόματά τους.
Παράλληλα καμωνόταν ότι θυμόταν τα ιστορικά τους και τα εργαστηριακά τους ενώ δεν θυμόταν σχεδόν τίποτε πέρα από τις φτωχές σημειώσεις της.
Διότι όταν εξετάζεις δεκάδες ασθενείς ημερησίως, προφανώς δεν κρατάς πλήρεις σημειώσεις.
Οπότε συμφέρει να το παίζεις μητρική φιγούρα με τρυφερά προσωνύμια : γλυκούλι, μωρούλι, κοπελλάρα μου κλπ
Άλλος ένας ρόλος: ιατρός - πατέρας- μητέρα.
Μάλλον έχουν πολλά να διδαχθούν οι γιατροί από τις κομμώτριες…
