Μερικοί έχουν την εντύπωση ότι, η άσκηση της νοσοκομειακής ιατρικής, δεν είναι μία συνεχής διαδικασία επαφής και γνωριμίας με τον άρρωστο αλλά είναι μια ευκαιριακή δουλειά :
…σαν τον ντιλιβερά ο οποίος θα παραδώσει ένα «κομμάτι υγείας» σε δέμα συσκευασμένο, στον παραλήπτη, γιά κατανάλωση.
(…και μετά όλοι θα πάνε τη δουλειά τους, κανονικά, και θα είναι «ευχαριστημένοι»).
Δεν είναι έτσι τα πράγματα… κύριοι υπουργοί, διοικητές και λοιποί «αρμόδιοι».
Η Ιατρική δεν γίνεται ευκαιριακά… γίνεται με συστηματικό τρόπο, με συνεχή προσπάθεια, με συνεργασία με άλλους γιατρούς και προσωπικό μέσα στο νοσοκομείο.
Με σοβαρή, συνεχή και συνεπή παρακολούθηση του ασθενή…για μέρες, εβδομάδες ή μήνες.
Είναι μιά πολύ δύσκολη δουλειά…
…πολύ δυσκολότερη από το να κάνεις πρωτοβάθμια περίθαλψη ως ιδιώτης….
Και με πολύ αυξημένο ρίσκο να μπλέξεις στα δικαστήρια ή να έχεις συνειδησιακά προβλήματα για το αν έκανες ή δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου.
Και όλα αυτά, δεν τα αναγνωρίζει κανένας.
Όλοι νομίζουν ότι απλά είσαι σαν ένας ηλεκτρολόγος που θα πάει βάλει μία μπρίζα στον τοίχο.
Πάρτε απόφαση όλοι… ότι γιατροί περιμένουν να αναγνωρίσετε τις δυσκολίες και τις ευθύνες του ιδιαίτερου έργου τους.
Νομίζετε πως θα δώσετε ένα χιλιάρικο, ή δύο χιλιάρικα, η εννιά χιλιάρικα…. για να βρείτε σοβαρό παθολόγο να βάλει το κεφάλι του στον τορβά: δεν θα τον βρείτε.
Στη Σαντορίνη 2 χρόνια ψάχνουν παθολόγο με 9000 το μήνα μεικτά και δεν πάει κανείς.
Γιατί δεν είναι αυτοκτονικός.
Και γιατί απαιτεί σεβασμό και αναγνώριση του έργου του.
