ο συνοδοιπόρος

 …αλήθεια, γιατί παρήκμασε το Βυζάντιο? 

…ή μάλλον, πότε άρχισε να παρακμάζει?

Δύσκολες ερωτήσεις…

…αν και η εντύπωσή μου - απ´ ό,τι έχω διαβάσει- είναι πως παρήκμασε όταν έχασε την πολεμική αρετή του: 

την ικανότητά του να πολεμάει το ΙΔΙΟ και όχι δι αντιπροσώπων.

Όσο διατηρούσε τις  ρωμαϊκές πολεμικές και οργανωτικές αρετές του , είχε την ικανότητα να καταστέλλει τους διάφορους υπερφίαλους ηγέτες στις επαρχίες η διάφορους βαρβάρους που είχαν αποθρασυνθεί και έφταναν μέχρι τα τείχη της Πόλης.

Όταν όμως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε πλέον καταφύγει στα μοναστήρια για να αποφύγει την στράτευση και παράλληλα να σώσει την ψυχή του, και,  όσο οι στρατηγοί ασχολιόταν κυρίως με πολιτικές ίντριγκες, την  άμυνα της αυτοκρατορίας αναλάμβαναν συμμαχικά στρατεύματα.

Στρατεύματα που παρείχαν   οι διάφοροι συμπέθεροι Χάνοι - ηγεμόνες και βασιλιάδες της συμφοράς-  που είχαν κολακευτεί επαρκώς με το να συνάψουν γάμο με μια δωδεκάχρονη  η δεκατριάχρονη πριγκίπισσα από την βυζαντινη βασιλική γενιά - μιά πολύ σικ φάση .

Μια πριγκιποπούλα τρυφερή και δροσερή…ένα λουλουδι στα χέρια του βρωμοπόδαρου δράκου….μιά μικρούλα τρόπαιο.

Η ιδιόκτητη ερωτική σύζυγος - οπτασία…  ήταν αρκετά υπομονετική για αντέξει τη βρώμα και την μπόχα από τα αρκουδοτόμαρα  που την ξάπλωνε ο Χάνος.

Ήταν μέσα στα καθήκοντά της να θυσιαστεί για το καλό της Ρωμανίας,  ανεχόμενη τον φύλαρχο  της Κεντρικής Ασίας, του Κιέβου ή της Γερμανίας.

Ο ίδιος ο «Ρωμαίος» αυτοκρατωρ είχε προσωπικη σωματοφυλακή  όχι τους υπηκόους του - Έλληνες η Ρωμαίους-, αλλά  τους Βαράγγους,  δηλαδή μιά ομάδα  πολεμιστών από την Σκανδιναβία , άγριων , απολίτιστων και οπλισμένων με τεράστια σφυριά, που σταδιακά έγιναν κράτος εν κράτει.

Στην εισβολή των σταυροφόρων το 1204, οι μόνοι που πολέμησαν τους σταυροφόρους ήταν οι Βάραγγοι… 

…ενώ χιλιάδες βυζαντινοί στρατιώτες  δεν τολμούσαν καν να τους πλησιάσουν. 

Στην αρχή μάλιστα της εισβολής, είχαν μπει από το τα θαλάσσια τείχη καμιά εικοσαριά σιδερόφρακτοι ιππότες που στάθηκαν τολμηρά ακλόνητοι, σαν βράχος, έχοντας απέναντί  τους  60.000 βυζαντινούς στρατιώτες.

… οι οποίοι στρατιώτες δεν τόλμησαν καν να επιτεθούν εναντίον τους!

…. και χρονοτριβούσαν…και έχασαν χρόνο… δίνοντας  ευκαιρία και σε άλλους  επιτιθέμενους να μπουν  μέσα.

Επίθεση έκαναν  μόνο οι Βάραγγοι… οι οποίοι ήταν κατώτεροι σε οπλισμό και, όταν μπήκαν κι άλλοι σταυροφοροι μέσα - κερδίζοντας χρόνο από την δειλία των Βυζαντινών στρατευμάτων - η Πόλη έπεσε.

Η Αμερική , σαν σύγχρονη Ρώμη, πολεμάει ακόμη.

Αν και είχε δυό ήττες στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν με πολλές χιλιάδες νεκρούς και ανάπηρους και, τελικά, με επαίσχυντες φυγές, έχει ακόμη την ικανότητα  να αλέθει εχθρούς:

….στο Ιράκ , στην Συρία, στην Λιβύη… 

…ακόμη και στην Σερβία…αλλά με βομβαρδισμούς από τα ουράνια.

Τους μπασκλασαρίες τους Σομαλούς που αποδείχθηκαν πολύ σκληροτράχηλοι, τους παράτησε στην μοίρα τους να τρώνε πέτρες.

Ας είχαν πετρέλαιο, να τους πρόσεχε περισσότερο.

Οι Ρώσοι  που είναι σκληροτράχηλοι και έχουν  και πυρηνικές βόμβες, το καλύτερο είναι να φαγωθούν με τα ξαδέρφια τους τους Ουκρανούς. 

Σλάβοι εναντίον Σλάβων….τέλεια Φάση.

Αξιοπερίεργο είναι ότι όλες αυτές οι μπανάλ  ράτσες… Βιετναμέζοι Άραβες,  Σλαύοι κλπ , ενώ θα έπρεπε να παρακαλάνε να εξαμερικανιστούν, βγάζουν θυμό απέναντι στους «εκπολιτιστές» τους.

Ακόμα και όταν μεταναστεύουν στην Αμερική  και πίνουν μπύρες και  coca cola συνοδεύοντας τεράστια κομμάτια πίτσας και χάμπουργκερ, βγάζουν μια «ξινίλα» και αντιστέκονται στην πλήρη αφομοίωση.

Αγνωμοσύνη,  ρε φίλε… και πρωτογονισμός…που  δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. 

Αυτά διαβάζω στο υπέροχο βιβλίο που έχει γράψει ένας Βιετναμέζος πρόσφυγας που πήγε μικρό παιδάκι στην Αμέρικα, όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Νοτίου Βιετνάμ και φεύγανε  από τις ταράτσες της Σαιγκόν με τα ελικόπτερα οι αμερικανοί και οι εκλεκτότεροι των Βιετναμέζων συμμάχων.

Η υπόλοιπη παρέα των συνεργατών Βιετναμέζων, ξέμειναν εκεί και  έγιναν κομμουνιστές με το ζόρι.

Βασικά τώρα ράβουν παπούτσια Nike , Adidas και  Reebok.

Αυτός ο μικρός που ξέφυγε στην Αμερική,   πήρε πτυχίο και  διδακτορικό στην αγγλική φιλολογία και λογοτεχνία και τώρα, στα πενήντα του, έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο όπου η πίκρα,  ο πόνος, οι αμφιβολία, η προδοσία,  το παράπονο και το χιούμορ,  ανακατεύονται σε τεράστιες και σοφές δόσεις.

https://www.politeianet.gr/books/9786185173326-nguyen-viet-thanh-utopia-o-sunodoiporos-281047

παράσιτα και ξενιστές

 Πως τα καταφέρνουν κάτι σούπερ προβληματικοί τενεκέδες να τους φροντίζει ταυτόχρονα σύζυγος και ερωμένη?

…αυτό αποτελούσε πάντα μυστήριο για μένα.

…οκ… οι τύποι είναι χειριστικοί και επιβιώνουν ως παράσιτα…αλλά αι σύζυγοι και ερωμένες , γιατί το κάνουν; 

Μόνη εξήγηση είναι η κινητοποίηση αρχέγονων μητρικών ψυχολογικών μηχανισμών: 

ο μαλάκας το παίζει ανυπεράσπιστο βρέφος που εκάστη χαζοβιόλα (σύζυγος/πρώην σύζυγος/ ερωμένη), πρέπει να φροντίσει…

Δεν καταδικάζω ηθικά μόνο το παράσιτο.

Και ο ξενιστής έχει ευθύνη που το φιλοξενεί με στοργή.

«η αδελφή ψυχή »

 …σταμάτα να φαντασιώνεσαι την αδελφή ψυχή, μικρέ κακομοίρη: 

ο Θεός δεν ασχολήθηκε ποτέ να σου φτιάξει τον τέλειο, συμπληρωματικό, σύντροφο.

Έχει σοβαρότερες δουλειές να ασχοληθεί…χέστηκε γιά  την κατασκευή  του τέλειου πλάσματος,  για σένα.

Δεν υπάρχει τέτοιο πλάσμα…απλά είναι μιά δική σου νοητική κατασκευή.

Υπάρχει μόνο στο κεφάλι σου.

Εξάλλου, γιατί αυτό το τέλειο πλάσμα να είναι ευτυχές με σένα που είσαι τόσο ατελής?

…δηλαδή , όχι μόνο ατελής: βασικά , τενεκές.

Φαντασιόπληκτος.

Κάθεσαι και φαντασιώνεσαι επίγειο παράδεισο με έναν «Αγγελο» που , τάχα, είναι θεική παραγγελία για σένα.

Παραγγελίες, τέρμα, ρε.

Υπάρχουν μόνο κάποια νούμερα που έχουν ξεμείνει…αλλά  και αυτά είναι διαλογής.

Πάντα είναι διαλογής, πάρτο απόφαση.

Μιά πιθανότητα έχεις να περάσεις ανθρώπινα  : να πάρεις απόφαση ότι η σχέση που τόσο ονειρεύεσαι, δεν σου προσφέρεται.

Πρέπει να την κατασκευάσεις από κοινού με κάποιο άλλο πρόσωπο.

Ατελές και ψιλοπροβληματικό.

Σαν έσένα.

Θέλω να ξεκατινιάζονται για μένα

 …βρίσκω θαυμάσιο και διασκεδαστικό να ξεκατινιάζονται γιά μένα  μιά νύν καί μιά πρώην ώστε εγώ να βγώ λάδι στο τέλος και να γλιτώσω ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες και ένα κάρο αστικές αποζημιώσεις.

Χώρια που θα φαίνομαι στα μάτια του κοινού σαν ένα αξιοζήλευτο και άξιο διεκδίκησης ανδρικό πρότυπο.

Κάτι σαν τον Johnny Depp που πήγε η νυν να του φάει ένα σωρό λεφτά και βρέθηκαν  ένα σωρό πρώην  να τον υπερασπιστούν και να τον δικαιώσουν:  

όχι μόνο δεν θα πληρώσει εκατομμύρια αλλά ….κέρδισε εκατομμύρια! 

….από την όμορφη νυν!

Τέλεια φάση. 

Υπέροχοι γυναικοκαυγάδες με αίσιο τέλος. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν είμαι ούτε γνωστός ποινικολόγος ούτε Johnny Depp.

… και δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε νυν ούτε πρώην που να ασχολούνται μαζί μου.

Δεν πειράζει…

Ουδέν κακόν,  αμιγές καλού: 

όταν είσαι ασήμαντος διασκεδάζεις λιγότερο αλλά έχεις την ησυχία σου.…

🙂

Ξερόλες

 Ο κάθε  αλαζόνας ημιαγράμματος  έχει την πεποίθηση ότι όλες οι γνώσεις είναι προσιτές στο διαδίκτυο με το πάτημα ενός κουμπιού: 

από τον Φειδία Παναγιώτου που εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στην Κύπρο χωρίς να ξέρει τι είναι το Ευρωκοινοβούλιο μέχρι τον Κασσελάκη που παραδέχεται δεν ξέρει τίποτε αλλά κάνει για πρωθυπουργός γιατί  «μαθαίνει γρήγορα».

(Βέβαια αν τον ρωτήσεις και τώρα αμφιβάλλω αν ξέρει βασικά άρθρα του Συντάγματος… )

Μεσα στα πλαίσια του ξερολισμού είναι και η Ιατρική και κυρίως οι παθολογικές ειδικότητες: 

Οι ξερόλες θεωρούν πως τα βρίσκουν όλα στο διαδίκτυο.

Οι χειρουργικές ειδικότητες κάπως  διασώζονται γιατί το διαδίκτυο δεν χειρουργεί, ακόμη.

Βέβαια όσοι ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να γίνει κάποιος  καλός Παθολόγος - ή νευρολόγος, ή καρδιολόγος  ή παιδίατρος - εκτιμούν την δουλειά τους… αλλά είναι λίγοι.

Οι περισσότεροι αυτοσχεδιάζουν και απλά εκνευρίζουν με παρεμβάσεις τους πραγματικούς γιατρούς που προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους. 

Μάλιστα οι γιατροί, όσο πιο διαβασμένοι είναι,  τόσο πιο επιφυλακτικοί είναι…. και τόσο πιό πολύ αμφιβάλλουν… αφού έχουν επίγνωση της πολυπλοκότητας και της μικρής προβλεψιμότητας της πορείας των νόσων.

Όλοι οι άλλοι είναι αυτάρεσκοι και ξερόλες. 

Μόνο όταν στραβώσει το πράγμα και πάει ο άρρωστος κατά διαόλου, κατεβάζουν τα αυτιά και μουρμουρίζουν ηλίθια επιφωνήματα απορίας.

Για λίγο.

Μέχρι να πεθάνει ο επόμενος άτυχος.

Πως να σώζεις τον εαυτό σου σώζοντας τους άλλους

 …πάντα η σωτηρία των άλλων ήταν μια καλή μπίσνα: 

δηλαδή όχι πως τους σώζεις τους άλλους…αυτοί χαιβάνια είναι και σου δίνουν  τα λεφτά τους.

Απλά, υπόσχεσαι ότι θα τους σώσεις.

Αν είναι χαιβάνια αριστεροί, υπόσχεσαι επίγειο  σοσιαλιστικό παράδεισο.

Αν είναι χαιβάνια δεξιοί, πας στην μετά θάνατο ζωή που είναι …σιγουράκι,  αφού έχει εγγύηση από τον ίδιο τον Θεό.

Αν είσαι δεξιός άπιστος, πάς με χρηματιστήριο και κρυπτονομίσματα  για να γίνεις Γουώρεν Μπάφετ.

Θα βρουν τρόπους να σου φάνε τα λεφτά σου.

Αφού το θέλει  ο οργανισμός σου το δούλεμα.

…είπαμε: είσαι χαιβάνι.

Αν είσαι ενοχικός και δεν ελπίζεις άμεσα κέρδη , κάνεις αυτοβελτίωση: 

εσύ φταίς που δεν αναπτύσεις «το δυναμικό σου».

Αυτό που έχεις «κρυμμένο» και «δεν το ξέρεις».

Αντε γράψου στο σεμινάριο…στο μαιμουδομεταπτυχιακό…

….αντε…άργησες….μπούφακα!

Κοινωνική ιεραρχία

Η κοινωνική ιεραρχία είναι κάτι μεταβαλλόμενο και ρευστό : δεν είναι δεδομένη όπως διατείνονται οι μαρξιστές που σε κατατάσσουν Ταξικά. 

Η κοινωνική ιεραρχία, όπως την βλέπω εγώ στην πιάτσα της Καλλιθέας και της  πλατείας Νέας Σμύρνης , είναι πολυπαραγοντική και ευμετάβλητη.

Τώρα που είμαι αργόσχολος καφεπότης, έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω  κάποιους παλιούς συμμαθητές μου από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Γερασμένους… αλλά ίδιους στα βασικά χαρακτηριστικά τους: 

τους αναγνωρίζω αμέσως.

Ο Αλέξανδρος ή Σάσας ήταν χαμηλά στην ιεραρχία γιατί ήταν δυσαρθρικός, φοβιτσιάρης και χαζός.

Μάλλον είχε κάποιας μορφής εγκεφαλική βλάβη αλλά, κινητικά,  ήταν εντάξει.

ΤΑ παιδιά τον περιφρονούσαν και τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε μπερδεμένα και του έτρεχαν τα σάλια τα οποία μάζευε κρατώντας συνεχώς ένα μαντήλι. 

Είχε μια υπερπροστατευτική μητέρα η οποία τον κυνηγούσε συνέχεια να τον ταίσει λιχουδιές με σαλαμάκια κλπ φωνάζοντας με στεντόρεια φωνή:

 Σάσα Σάσα! Έλα!

Βασικά εγώ τον ζήλευα για τα άφθονα σαλαμάκια και την προσοχή που του παρείχε η μάνα του. 

Για κορίτσια φυσικά  δεν συζητάμε γιατί με τόσα σάλια δεν τον ήθελε καμμιά και,  τελικά,  έμεινε γεροντοπαλήκαρο.

Η μάννα του ήταν γενικότερα αποτελεσματική στην φροντίδα της και κατάφερε να τον διορίσει κάπου στο δημόσιο - προφανώς σε μια θέση μη απαιτητική - από όπου πήρε πρόωρα μια ωραιότατη σύνταξη.

Στην παρούσας φάση τον βλέπω μιά χαρά: 

αν και η μάννα του έχει πεθάνει ο ίδιος είναι το ίδιο ευθυτενής , σιδερωμένος, με λίγα σάλια και με επαρκή σύνταξη.

Πολύ καλύτερος  από κάτι πιτουρόμαγκες που του πετούσαν πέτρες.

Στην άλλη άκρη του φάσματος της παιδικής κοινωνικής ιεραρχίας ήταν ο Τέλης ο πλούσιος : 

ο πατέρας  του είχε τεράστια περιουσία σε ακίνητα και μιά γερή επιχείρηση και εφημολογείτο ότι όταν πέθανε ο γέρος, κληροδότησε στον Τέλη και μερικούς γκαζοντενεκέδες με λίρες.

Στα είκοσι του ο Τέλης ήταν είδος νεαρού  εκατομμυριούχου που ξόδευε αβέρτα σε τζόγο και αποτυχημένους γάμους.

Αν και ήταν έξυπνο παιδί - πρώην καλός μαθητής που κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο χωρίς διάβασμα - ακολούθησε μια πορεία προκλητικού, σπάταλου πλουσιόπαιδου με κακές παρέες, πέφτοντας κάθετα στην κοινωνική ιεραρχία.

Τελικά πέθανε νέος, απαλλασσόμενος από τις κοινωνικές ματαιότητες.

Το συμπέρασμα που βγάζω έρχεται σε αντίθεση με την μαρξιστική θέση της ταξικής κοινωνικής στασιμότητας: 

με ανακουφίζει που οι πλούσιοι με ευθύνη τους συχνά φτωχαίνουν και που  οι βραδύγλωσσοι  μπορούν περπατούν καμαρωτοί στα γεράματα.

Ατομική ευθύνη;

Παρούσα!