Ο δικός μου "Δεκέμβρης", του 2008
Θυμάμαι όταν ξεκίνησε μια δραματική περίοδος δύο εβδομάδων, όπως την έζησα, στο κέντρο της Αθήνας:
Το σπίτι μου, ακριβώς απέναντι από το πολυτεχνείο.
Επέστρεφα γύρο στις δέκα το βράδυ με τον δωδεκάχρονο γυιό μου, στις 6 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, από οικογενειακή επίσκεψη…
….όταν διαπίστωσα ότι ακόμα και τα ΜΑΤ τα οποία πάντα υπήρχαν σε ομάδες γύρω από στα Εξαρχεια, ήταν τρομοκρατημένα:
ήταν φανερός ο φόβος στα πρόσωπά τους.
Παραξενεύτηκα...και σε συνδυασμό με κάποιους κάδους που είχαν πάρει φωτιά, κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε.
Ζώντας τόσα χρόνια στο "στόμα του λύκου", με τοσους ασύδοτους -αναρχικούς, περιθωριακούς και κοινούς κακοποιούς- είχαν οι κεραίες μου οξυνθεί:
κάτι εξαιρετικό, κάτι ασυνήθιστο ήταν σε εξέλιξη.
Πάρκαρα στην Αβέρωφ δυό στενά παρακάτω, ως συνήθως, για ασφάλεια.
Τα αυτοκίνητα ήταν πολύ ευάλωτα σε κάθε φασαρία, εκεί.
Πάμε στο διαμέρισμα, στον έκτο όροφο...το πολυτεχνείο από κάτω, πιάτο...και μέρος της Στουρνάρη ορατό:
είχαν αρχίσει να μαζεύονται νεαροί...χουλιγκάνικες φάτσες, όχι αναρχικοί.
Τσούλησαν ένα αυτοκίνητο από την Στουρνάρη και το φέρνουν στην Πατησίων, σχεδόν κάτω από το μπαλκόνι μας: του βάζουν φωτιά και οι φλόγες φτάνουν μέχρι τον τρίτο όροφο.
Βλέποντας την φωτιά να ξεπετάγεται τόσο ψηλά και κόσμος να μαζεύεται όλο και περισσότερος, αποφάσισα να φύγω: δεν ήταν ασφαλές να μείνουμε στον έκτο όροφο μιάς πολυκατοικίας με πιθανότητα να εγκλωβιστούμε μέσα.
(πράγματι, λίγες μέρες μετά έβαλαν φωτιά στο κατάστημα ρούχων στο ισόγειο, στην Πατησίων, που ευτυχώς δεν επεκτάθηκε σε όλο το κτίριο).
Πήρα λίγα εσώρουχα κλπ ρουχα, και με ένα σιδηρολοστό ο καθένας για κάθε ενδεχόμενο, βγήκαμε με τον γυιο μου έξω.
Πραγματικά κόντεψα να πάθω ασφυξία απο τα χημικά που είχαν πέσει....
...δεν έφταναν τον έκτο όροφο και δεν ειχα πάρει χαμπάρι ότι είχαν πλημμυρισει την είσοδο της πολυκατοικίας:
ένιωσα να καίγεται το στήθος μου...ειλικρινά πίστεψα ότι θα πεθάνω από ανακοπή και ασφυξία.
Ευτυχώς κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας.
Αρχίσαμε να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο για να πάρουμε ανάσα, μακριά από τα χημικά.
Ήταν φοβερή αίσθηση να τα ρουφάς σε μεγάλη συγκέντρωση μέσα σε κλειστό χώρο.
Πήγα τον μικρό στην μητέρα του στο Φάληρο και αποφάσισα να μείνω σε ξενοδοχείο: βρήκα ένα εκεί κοντά, αφιερωμένο στα παράνομα ζεύγη.
Πρέπει να ήμουν ο μοναδικός single που έμεινε ποτέ σε τέτοιο ξενοδοχείο.
Καλό και οικονομικό.
Μου έδωσαν ένα είδος σουίτας, με δύο διπλά κρεβάτια, κόκκινες κουρτίνες και καθρέφτες στο ταβάνι.
Προφανώς δεν άντεχα να κοιμηθώ εκεί μέσα:
τηλεφώνησα σε μιά φίλη που είχαμε σχέση μέχρι πρόσφατα και , ευτυχώς, με περιέθαλψε γιά 2-3 μέρες.
Μετά πήγα σε ένα φίλο στην Κηφισιά γιά άλλες δέκα μέρες.
Είμαι ευγνώμων, ακόμη... και προς τους δύο.
Πίστευα ότι η κατάσταση θα ξεφούσκωνε σε μιά-δυο μέρες, ως συνήθως συνέβαινε κάθε δεκαεφτά Νοέμβρη.
Αμ δε...όλο και αγρίευε η κατάσταση...
Οι φασαρίες άρχισαν να επεκτείνονται και σε άλλες περιοχές...σχεδόν σε όλη την Αθήνα.
Μιά διάχυτη, γενικευμένη κοινωνική οργή γιά την δολοφονία ενός παιδιού, αγρίεψε μέχρι και τα νήπια των ....Δημοτικών σχολείων που έκαναν οργισμένες διαδηλώσεις μπροστά στα αστυνομικά τμήματα, πετώντας πέτρες και εκτοξεύοντας απειλές και κατάρες.
Σε κάποιες περιπτώσεις κάποιοι επιχείρησαν να κάνουν κατάληψη αστυνομικών τμημάτων και να πάρουν όπλα.
Έκαναν πίσω όταν οι αστυνομικοί - που γενικά καθόταν σαν βρεγμένες γάτες χωρίς να αντιδρούν στις προκλήσεις- πυροβόλησαν στον αέρα.
Τέτοιες εντολές είχαν : η παράλυτη κυβέρνηση, πανικόβλητη, φοβόταν ένα δεύτερο νεκρό.
Το έκανε σαφές και ο υπουργός Προκόπης με δηλώσεις του, αργότερα, αφού είχε καεί το σύμπαν: συνεχάρη την αστυνομία "που ακόμη και προπηλακιζόμενη, βοήθησε να μην έχουμε νεκρούς".
Απο τύχη δεν είχαμε νεκρούς και σίγουρα όχι από την δειλία και τον καιροσκοπισμό του Προκόπη.
Η κατάσταση ήταν ανεξέλεκτη:
οι αστυνομικοί κυκλοφορούσαν μόνο ως ΜΑΤ.
Αν καλούσες άμεση δράση δεν ερχόταν. Αν καλούσες πυροσβεστική, συχνά εμποδιζόταν απο ομάδες εξεγερμένων.
Κόπηκε το ρεύμα στην πολυκατοικία μας και σε κάποιες άλλες, και η ΔΕΗ δεν τολμούσε να έλθει αφου εμποδίστηκε και κανα -δυο φορές και έκαψαν 1-2 αυτοκίνητα συνεργείων της.
Ξεφύτρωσαν λούμπεν φάτσες που δεν είχα δεί ποτέ:
όχι οι σκληρές αναρχικές φάτσες των Εξαρχείων...
...οκ...υπήρχαν και αυτοί όπως και χουλιγκάνια...
Αλλά ξεφύτρωσαν άλλοι, εφιαλτικοί, λούμπεν τύποι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ.
Φάτσες περιθωριακές και μισότρελες, μόνοι τους ή 2-3 μαζί, που κρατούσαν μεγάλους σιδηρολοστούς ή καδρόνια.
Ήταν σαφές ότι ουδείς μπορούσε να βγάλη άκρη μαζί τους.
Και αν σε έβαζαν στο μάτι, κανείς δεν θα σε βοηθούσε:
θα μπορούσαν να σε σφάξουν στην μέση του δρόμου χωρίς να κουνηθεί κανείς.
Πλιάτσικο υπήρξε αλλά περιστασιακά, όχι γενικευμένα.
Τότε πήρα ένα τηλεφώνημα που με συγκλόνησε:
ήταν ο 85χρονος κυρ -Μιχάλης Γ., απο τον τέταρτο όροφο, φίλος, παλιός αριστερός, δημοσιογραφος και μικροεκδότης.
Τον βοηθούσα όσο μπορούσα με την επίσης ηλικιωμένη γυναίκα του.
Δεν είχαν παιδιά, ένιωθαν ανασφάλεια, και ήμουν ο μόνος "νέος" μόνιμος κάτοικος στην πολυκατοικία.
Όλοι οι άλλοι γερόντια και εξαφανισμένοι, εκείνες τις μέρες, επαγγελματίες.
Μάλιστα μιά φορά, παλιότερα, τον είχα σώσει από την επίθεση δυο Ρουμανόγυφτων(;) κακοποιών που τον στρίμωξαν στο ασανσέρ να του πάρουν τα λεφτά.
(Πρόλαβαν μάλιστα και του έκαναν κάταγμα κάτω γνάθου...με γροθιά!)
Γιατρέ που είσαι? είμαι ο Μιχάλης! Δεν είσαι εδώ?
Σε ψάχνω!
..,,Ο κυρ Μιχάλης ήταν σε απόγνωση:
ένας γέρος 86 χρονών με σύζυγο εβδομηντάρα -αλλά όχι με καλή υγεία- κλεισμένοι τρεις μέρες σε ένα σπίτι χωρίς φως, χωρίς θέρμανση (ο καυστήρας λειτουργεί με ρεύμα), χωρίς ζεστό νερό, χωρίς κουζίνα να μαγειρέψουν.
Ούτε ένα καφέ ή τσαι δεν μπορούσαν να φτιάξουν, να ζεσταθούν λίγο.
Υποχρεωμένος να ανεβοκατεβαίνει σκάλες, μέχρι τον τέταρτο όροφο, με φακό, το βράδυ.
Αλλά δεν τον βάσταγαν τα πόδια του γιά τόσα σκαλιά.
Ούτε και την γυναίκα του με τα προβληματικά της γόνατα.
Και η πολυκατοικία σχεδόν άδεια: οι επαγγελματίες δεν ερχόταν, εγώ σε άλλα σπίτια.
Υπήρχε ένας γερο ζωγράφος, μόνος του, στον πρώτο και ενα επίσης πολύ ηλικιωμένο ζευγάρι - στα ογδονταπέντε και αυτοί- στον έβδομο(!) όροφο.
Αυτοί όμως είχαν μιά κόρη -που έμενε αλλού- αλλά που μάλλον θα τους βοηθούσε .
Μιά άδεια, σκοτεινή και κρύα πολυκατοικία, που η είσοδος της βρωμούσε χημικά.
Τα χημικά είχαν ποτίσει τους τοίχους.
Ένα μήνα και βάλε, μετά, ακόμα μύριζε χημικά η είσοδος.
Προφανώς κάτι έγινε και τα έριξαν μέσα την πρώτη μέρα.
Ο κυρ Μιχάλης με παρακάλεσε να τους βοηθήσω.
Πήγα για να τους δώ, να δώ και μην μου έκαναν καμμιά διάρρηξη.
Είχα πόρτα ασφαλείας βέβαια , αλλά ήταν ένα αστείο σε μιά αδεια πολυκατοικία και σε μιά περιοχή χωρίς αστυνόμευση.
Φαρ Ουέστ.
Οι πιστολάδες είχαν λοστούς και βαριοπούλες.
Μαγαζιά έσπασαν κάμποσα.
Αν θύμωναν, πέταγαν και μιά μολότωφ μέσα και λαμπάδιαζε.
Είχαν ήδη κάψει τελείως ένα γείτονα δίπλα μας με ηλεκτρικά είδη , διπλα στο Ιταλικό Ινστιτούτο, παλιότερα.
Μια 17 Νοέμβρη 2-3 χρόνια πριν. Δεν ξανάνοιξε ποτέ.
Έκαψαν τώρα και το μαγαζί με τα ρούχα στο ισόγειο.
Όχι ολοσχερώς, αλλά έγινε γερή ζημιά.
Τελικά ο μάγκας μαγαζάτορας, έκανε την κρίση ευκαιρία: έβαλε πανώ ότι ξεπουλάει σχεδόν "τζάμπα ό,τι σώθηκε απ´ τα καμμμένα".
Ξεπούλησε αμέσως...έτρεξαν όλοι -λίγες μέρες μετά- για μιά ευκαιρία από τον κατεστραμμένο.
Μόλις ξεπούλησε τα μισοκαμμένα, δεν στάματησε.
Τιγκάρησε το μαγαζί με ό,τι σαβούρα βρήκε από τους προμηθευτές του και έβγαλε και κέρδος.
Ένα μήνα πούλαγε απ´ τα "καμμένα"!
Καθησύχασα τον κυρ Μιχάλη ότι θα ενεργοποιήσω τα "μέσα" μου να έρθει η ΔΕΗ....
Φυσικά, τρίχες μέσα είχα: απλά γνώριζα μιά σκηνοθέτιδα σε μεγάλο κανάλι που παρακολουθούσα τον πατέρα της.
Την πήρα τηλέφωνο και , γιά να την φιλοτιμήσω που και αυτή είχε γέρους να φροντίσει, της εξήγησα την κατάσταση.
"Θα πεθάνουν οι γέροι: ούτε να αναπνεύσουν καλά μπορούν, ούτε να τραφούν, ούτε να ζεσταθούν.
Θα βρούμε κοκκαλιασμένα τα πτώματά τους.
Κάνε θέμα, δημοσιοποίησέ το, κάνε φασαρία... να πάει η ΔΕΗ."
Δεν ξέρω τί έκανε, αν έκανε.
Πάντως το ρεύμα γύρισε την επόμενη μέρα.
Έκανα και πλάκα στον κυρ Μιχάλη: "εσύ σαν αριστερός πρέπει να χαίρεσαι....που τρίζει η δεξιά κυβέρνηση.
Δεν μπορεί να είσαι με την αστυνομία.
Μιά ζωή υπέφερες από το αστυνομικό κράτος"
Ήξερε ότι κάνω καλοπροαίρετη πλάκα, ο κυρ Μιχάλης.
Είχε απομυθοποιήσει τους πάντες.
Το μόνο που ήθελε τώρα, ήταν η ΔΕΗ.
#ΔΙΗΓΗΜΑ
