ταυτίζομαι με το γαϊδούρι

 ...η Βρετανική αυτοκρατορία είχε σύμβολο τον Βρετανικό λέοντα... 

...η Βυζαντινή αυτοκρατορία τον δικέφαλο αετό, η θαλασσοκράτειρα Βενετία ένα λιοντάρι με φτερά.

Πες μου με ποιο ζώο ταυτίζεσαι, να σου πω ποιος είσαι: 

προφανώς όσοι γουστάρουν  λιοντάρια,  αετούς κλπ,  λατρεύουν τη δύναμη : τους άρεσει να εμπνέουν φόβο και σεβασμό.

Αν όμως σ’ αρέσει το παγώνι ή  το αηδόνι, προφανώς θέλεις να σε θαυμάζουν για να τα χαρίσματα σου.

Αν σ’ αρέσουν τα Μπουλ Τέριέ, τα πητμπουλ  ή τα μπουλντόγκ,  προφανώς θέλεις να είσαι δυνατός και τρομερός... ενώ αν σου αρέσουν τα Πεκινουά και τα τσιουάουα,  θέλεις να είσαι χαριτωμένος και κομψός.

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί εμένα με συγκινεί το γαϊδούρι

...δεν είναι κομψό, δεν είναι υπερήφανο - σαν το άλογο- δεν είναι γενναίο: το μόνο που μπορεί να καυχηθεί είναι ότι κάποτε κουβάλησε τον Χριστό.

Αλλά συνήθως κουβαλάει  ένα κάρο γκαζοντενεκέδες, μπάζα, τσιμέντα,  άμμο, εργαλεία, ξύλα και ανθρώπους.

Ένας ταπεινός χαμάλης με υπομονή και λυπημένο βλέμμα: 

τα γαιδούρια δεν είναι κουτά...υπομένουν αλλά καταλαβαίνουν .

Και τα βόδια υπομένουν ,  αλλά είναι κουτά.

Είναι δράμα να καταλαβαίνεις και να υπομένεις.

Έχει και ένα μεγαλείο, όμως.

Γιαυτό προτιμώ να είμαι γαιδούρι.

Καλύτερα... από περήφανο άλογο και από δυνατό βόδι.

Αυτά είναι κάπως χαζοί υπηρέτες.

Προτιμώ συνειδητοποιημένος χαμάλης.

Και βίγκαν.

Τα σαρκοφάγα, τα απέρριψα προ πολλού.

Έχουν σκληρό βλέμμα κακοποιού.

σκληρό καρύδι ο Κασσελάκης

 Ο Κασσελάκης αποδεικνύεται σκληρό καρύδι για το εγχώριο πολιτικό σύστημα με τους καλομαθημένους γόνους και τα πλαδαρά κομματικά στελέχη.

Ένας νέος και ωραίος σαν φωτομοντέλο αλλά παράλληλα  έξυπνος, ευέλικτος, αεικίνητος και θρασύτατος: αντιμετωπίζει παλαίμαχους πολιτικούς στα ίσα - αν όχι και αφ υψηλού - θέτοντας ενοχλητικές ερωτήσεις για την περιουσία, τα σκάνδαλα , τις αβλεψίες , την κοινωνική αδιαφορία. 

Παρότι παλαιός οπαδός του Μητσοτάκη τώρα γίνεται πολύ ενοχλητικός θέτοντας ερωτήσεις ταμπού . 

Γιατί όπως όλοι ξέρουμε, υπάρχουν θέματα που  καίνε και όλοι σχεδόν οι πολιτικάντηδες δεν τα ακουμπάνε…

… όπως πχ αυτό της χρηματοδότησης και των εξόδων των κομμάτων - αλλά και και των πολιτικών ανδρών - που κάνουν προεκλογικές εκστρατείες πολύ πάνω από τα εισοδήματα και τις οικονομικές τους δυνατότητες.

Μαύρο χρήμα, τεράστια  χρέη , σκοτεινά δάνεια , σκοτεινοί χρηματοδότες. 

Βγάλε άκρη. 

Ο Κασσέλας λέει «ναι, έγινα εκατομμυριούχος στα τριάντα μου γιατί είμαι μάγκας και χέστε με: δεν έκλεψα στην Ελλάδα, δεν ακούμπησα δημόσιο χρήμα, δεν έχω νταβατζήδες»

…οκ ιστορία πολύ θεαματική για να γίνει πιστευτή χωρίς ενδοιασμούς αλλά τολμάει και τα λέει. 

Μοιάζει  πολύ αποφασισμένος αυτός ο τύπος  και δεν θα παραδοθεί εύκολα: θα προκόψει πολιτικά είτε ως αριστερός, είτε ως δεξιός, είτε ως εναλλακτικός, είτε ως εξωγήινος.

Και φαίνεται πως δεν διστάζει να πατήσει πάνω στα παλιά ιερά τοτέμ και να τα απαξιώσει.

Ο Τσίπρας είναι ένα τέτοιο.

 …και μάλλον το φυσάει και δεν κρυώνει που τον έφερε.

η γελοιότητα του κόσμου

 Όσο γερνάω, τόσο λιγότερο θυμώνω με τον κόσμο…

… και τόσο περισσότερο γελάω: 

παλιότερα  θύμωνα με τις αδικίες και τις αθλιότητες…οι άνθρωποι μου φαίνονταν κακοί. 

Τώρα οι περισσότεροι  άνθρωποι μου φαίνονται μάλλον γελοίοι: από τους πολιτικούς που ακολουθούν τις βλακώδεις υποδείξεις των επικοινωνιολόγων και κάνουν επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια, μέχρι τον κοσμάκη που πιστεύει ότι θα δικαιώσει την ύπαρξή του με γυαλιστερά μπιχλιμπίδια, ψήγματα εξουσίας ή ερωτικά ψευδοεπιτεύγματα. 

Μάλλον γίνομαι πιό σοφός..

🙂

αρκετοί φιλόσοφοι ανακάλυψαν την γελοιότητα του κόσμου στα γεράματα. 

Ο Δημόκριτος , ο επιλεγόμενος και «γελαστός φιλόσοφος», αν και εθεωρείτο ο πιο πολυμαθής άνθρωπος της εποχής του, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να γελάει με τον κόσμο…

…αντί να τον παρηγορεί ή να του προτείνει σωτηρία.

Σε άλλους βέβαια, βγαίνει κακία: 

πχ ο Πλάτων ζήλευε αφάνταστα τον Δημόκριτο και είχε δώσει  γραμμή στους οπαδούς του να καταστρέψουν και εξαφανίσουν τα έργα του Δημόκριτου.

….όπως και έγινε: του Πλάτωνα τα έργα διασώθηκαν … και του Δημόκριτου, εξαφανίστηκαν.

Δεν ξερω που οφείλεται η σύγχρονη γελοιότητα. 

…ίσως οι πολιτικοί μας επέλεξαν την γελοιότητα ενσυνείδητα: αφού απέτυχαν να βελτιώσουν την πολιτική και οικονομική μας κατάσταση, Ισως  θεώρησαν τις γελοίες διαφημίσεις  ως κοινωνική προσφορά.

Σαντορίνη…ερωμενη ή σύζυγος?

 Η Σαντορίνη για τους τουρίστες είναι  σαν καινούργια ερωμένη: την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά.

Μυστηριώδης, εντυπωσιακή, παράξενη.

Με εκρηκτικό παρελθόν. 

Στην κυριολεξία.

🙂

Γυναίκα - λάβα, μεθυστική. 

Όταν όμως μένεις μόνιμα, αρχίζει να μοιάζει με σπαστική σύζυγο:  τσιγκούνα, κουτσομπόλα, αυταρχική, βαρετή, φιλοχρήματη. 

Συμφεροντολόγα. 

Μιά πρώην ψωμολυσσάρα που κέρδισε το λαχείο και μεγαλοπιάστηκε. 

Ακρίβεια, υπερκέρδη  και υπερκοστολόγηση... αλλά  η τσιγκουνιά, τσιγκουνιά. 

Βγάζει  και από τη μύγα ξύγκι. 

Να χτίσει το μαντρότοιχο μεχρι την άσφαλτο. 

Ας πατήσουμε και καμμιά γριά κατα λάθος. 

Δεν πειράζει. 

Παράλληλη απώλεια. 

Να νοικιάσουμε σκοτώστρες γουρούνες. 

Τα πτώματα έφταιγαν.

Να χτίσει και το τελευταίο ελεύθερο τετραγωνικό πάνω στον γκρεμό. Να νοικιάσει ακόμη και τα κοτέτσια. 

Να δουλέψει σαν χαμάλισσα οκτώ μήνες και ας πάθει εγκεφαλικό. Να εκμεταλλευτεί τον κάθε φτωχομπινέ. 

Να γλύψει δουλικά τον κάθε κοκκινομούρη τουρίστα. 

Ίσως είμαι υπερβολικός.

Ίδως βλέπω μονομερώς. 

Παραγνωρίζω τις αρετές και επικεντρώνω στα ενοχλητικά.

Έτσι είναι οι σύζυγοι: φτιάχνουν νόστιμα γεμιστά αλλά δεν μπορείς να παραβλέψεις την στριγκιά φωνή , την φλυαρία και την μεγαλομανία.

Δεν θέλω πολλά.

Ας μιλάει λιγότερο και πιό ευγενικά. 

Ας γίνει λίγο πιό ανθρώπινη. 

Απανθρωπιά και τσιγκουνιά είναι αδερφές.

Να σκεφτεί λιγάκι.

Και οι πετρελαιοπηγές ακόμα στερεύουν. 

Ο Θεός τα δίνει και εμείς δίνουμε εξετάσεις.

Επικοινωνία μέσω ιστολογίων

 

…έχει αρχίσει να γίνεται κοινωνικό φαινόμενο στην Αμέρικα: 

οι γιατροί , όλο και περισσότεροι, όλο και πιό έντονα, βγάζουν τα σώψυχά τους σε  προσωπικά ιστολόγια (μπλογκς).

Τυχαίο, προφανώς δεν είναι: 

κάτι τους  ωθεί να μιλήσουν γιά τον εαυτό τους και την δουλειά τους.

Αν και τα ιστολόγια αυτά, στην ουσία, είναι ημερολόγια, στην πραγματικότητα είναι σαν να απευθύνονται όχι στον εαυτό τους αλλά στην κοινωνία: 

η κοινωνία είναι ο στόχος.

Η κοινωνία είναι αυτή που δεν τους ξέρει, που δεν τους καταλαβαίνει, που τους παραμελεί, που τους έχει παρεξηγήσει.

Συνήθως τους γιατρούς των ιστολογίων τους χωρίζω σε δυό κατηγορίες: 

στους κυριλέ και στους τσαλαπατημένους.

Οι κυριλέ έχουν άψογη χωρίστρα -ή περιποιημένη καράφλα- και γυαλιά με κυριλέ σκελετό (συνήθως χρυσό).

Οι κυριλογιατροί δεν κάνουν προσπάθεια επικοινωνίας αλλά προσπάθεια αυτοπροβολής: 

βασικά ψαρεύουν πελατεία και φήμη… 

…Όσο για την κοινωνία, την έχουν χεσμένη. 

Οι τσαλαπατημένοι γιατροί από την άλλη, προφανώς δεν έχουν τέλεια χωρίστρα ή και καθόλου χωρίστρα:

…είτε  είναι …αναμαλλιασμένοι,  είτε είναι κακοκουρεμένοι και κακοχτενισμένοι.

Η φάτσα τους είναι κακοπαθημένη από τα ξενύχτια, τις εφημερίες και το άγχος. 

Προσπαθούν να επικοινωνήσουν με την κοινωνία και να την κάνουν σύμμαχό τους γιατί, συνήθως,  την βιώνουν ως καταπιεστικό αντίπαλο η ενοχλημένο συνεταίρο.

Νιώθουν ότι πρέπει να επιτύχουν ένα συνεταιρισμό με την κοινωνία,  ο οποίος συνεταιρισμός όμως, είτε  δεν επιτυγχάνεται καθόλου,  είτε επιτυγχάνεται μη ικανοποιητικά.

Οι παλιοί γιατροί,  πριν από 40-50 και παραπάνω χρόνια, δεν ενδιαφερόταν τόσο να επικοινωνήσουν  με την κοινωνία:

βασικά ήθελαν να έχουν κύρος και γυαλιστερή δημόσια εικόνα. 

Ένας καλόζωισμένος γιατρούκος με μεζονέτα , εξοχικό, γκόμενα και  Μερσεντές,  που έχει φιλοδοξίες για δήμαρχος η βουλευτής: αυτή ήταν η κορωνίς της επιτυχίας.

Αυτοί οι τύποι, δεν είχαν ψυχολογικά προβλήματα ούτε αμφιβολίες για το ρόλο τους στην ζωή και την ουσία της σχέσης τους με την κοινωνία: 

η κοινωνία έπρεπε να τους θεωρεί σωτήρες και να τους χειροκροτεί.

Το πρόβλημα είναι τώρα ότι η κοινωνία έχει αλλάξει και έχει γίνει πολύ μαλακισμένη: έχει θυμώσει με όλους και δεν χειροκροτεί κανένα. 

Τώρα θα μου πείτε… καλά κάνει  η κοινωνία και δεν χειροκροτεί κανένα,  διότι όλοι οι ψευτοσπουδαίοι  της έχουν πιάσει τον κώλο. 

Σωστό κι αυτό… ας προσεχαν.

Τελικά η κοινωνία ψάχνει στο Google απαντήσεις και νομίζει ότι τις βρίσκει ενώ, βασικά, δεν ξέρει τι της γίνεται. 

Έχει όμως την ψευδαίσθηση της γνώσης και της αυτοδυναμίας. 

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, έχει πάψει να θαυμάζει το γιατρό και περισσότερο τον βλέπει σαν ένα σερβιτόρο που πρέπει να σερβίρει σωστά την κρεμ μπρυλέ.

Πρέπει να φτάσει ο κόμπος στο χτένι… και να φοβηθεί πάρα πολύ… για να αρχίσει να βλέπει τον γιατρό ως σωτήρα.

Αλλά και πάλι έχει τόσο πολύ αυξημένες προσδοκίες και τόσο λίγο ρεαλιστικούς στόχους, που διαρκώς παλαντζάρει ανάμεσα στον θαυμασμό και στην αμφισβήτηση.

Οι επιτυχημένοι επαγγελματίες γιατροί συνήθως είναι σαν τις κομμώτριες:  χαϊδεύουν και περιποιούνται τα κεφαλάκια την ώρα που ψιθυρίζουν  «γλυκόλογα» στα αυτιά.

….αυτά ακριβώς τα ανακουφιστικά λογάκια που θέλει να ακούσει ο πελάτης.

Πρέπει να γίνει ένα καινούργιο συμβόλαιο συνεργασίας ανάμεσα στην επαγγελματική ομάδα των γιατρών και στην κοινωνία: 

δεν ξέρω ακριβώς πως πρέπει να είναι αυτό το συμβόλαιο και ποιους όρους πρέπει να περιλαμβάνει, αλλά σίγουρα είναι κάτι το οποίο πρέπει να συζητηθεί. 

Και η συζήτηση, τουλάχιστον στην Αμέρικα, έχει αρχίσει από τα ιστολόγια των γιατρών.

Στην Ελλαδίτσα, την μικρομέγαλη χώρα με το μεγάλο παρελθόν και το μικρό παρόν, οι γιατροί είναι αρκετά σοβαροφανείς για να διαθέτουν τον απαραίτητο θάρρος -και την ειλικρίνεια- που απαιτείται  γιά να «ξεβρακωθούν»  μπροστά στο κοινό αλλά και να του απευθύνουν και τα μπινελίκια που του χρειάζονται. 

Ας ελπίσουμε ότι οι πιο νέοι, θα έχουν αυτό το θάρρος.

το σπίτι των ονείρων τους

 …ο τύπος ήταν ψιλοβλάκας και μεγάλος ναρκισσάρας και  δεν τον λυπάμαι: άσε που είχα τσακωθεί μαζί του.

…ίσως ήταν μιά Θεία τιμωρία : μου αρέσει να πιστεύω ότι ο Θεός ασχολείται μαζί μας και αποδίδει δικαιοσύνη.

Λοιπόν…. ο τύπος ήταν ωραίος στα νιάτα του και παντρεύτηκε  την κυρία εις δευτερον γάμον…πρώην ωραία και αυτή.

Δούλευαν σαν σκυλιά μέχρι τα γεράματα και το όνειρό τους ήταν το χτίσιμο του ιδανικού εξοχικού στο χωριό της κυρίας.

Τεράστια βιλλάρα.

Εβαλε ο κακόμοιρος όλες του τις οικονομίες στο μεγαθήριο.

Τελικά χώρισαν -φαινόταν το πράγμα- και το μεγαθήριο έμεινε στην κυρά: ήταν επέκταση στο πατρικό της.

…και δως του τώρα, οι αναρτήσεις  της θείτσας , στην βιλλάρα.

Φωτογραφίες επί φωτογραφιών: στον κήπο, στο παράθυρο,  στην θέα στο βουνό.

Αμφας,  προφίλ, νάζια…υποψία σεξυ στάιλ.

Και τεράστιες γυαλάρες στην μούρη, να κρύβονται οι ρυτίδες.

Τον φαντάζομαι να βλέπει τις φωτογραφίες.

Κάθε μικρός Παράδεισος κρύβει πίσω του ένα μικρό δράμα.

τοτε που ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός

 

...τα παιδικά καλοκαίρια ήταν μαγικά: μάλλον γιατί το μυαλό σκεφτόταν λιγότερο

Το παιδικό  μάτι έβλεπε τα καρπούζια πιό κόκκινα και το παιδικό στόμα τα ένιωθε πιό γλυκά.

 Ο ήλιος  ήταν πιό εκτυφλωτικός.

 Ο παγωτατζής δεν ήταν ένας μεροκαματιάρης αλλά ένας μαγικός, δροσιστικός, αγιοβασίλης.

Κάθε σαραβαλοποδήλατο  ήταν μιά φεράρι.

Κάθε γειτονάκι ένας σύντροφος, φίλος, συμπαίκτης, οπαδός, εχθρός, αντίπαλος.

Ανάλογα την στιγμή, οι ρόλοι άλλαζαν κάθε λεπτό.

Αστραπιαία.

Η μνήμη κοντή και τα ποδαράκια λιγνά.

Ποδαράκια γυμνά, αργότερα  με φτωχοπέδιλα, κρατούσαν χαμηλά τις ταξικές διακρίσεις: 

ήταν  όλοι φτωχοί... άρα, ίσοι.

Σχεδόν πλούσιοι.