η λογοτεχνία είναι εργαλείο πόνου

 Τι διαφορά έχει η λογοτεχνία από την μη λογοτεχνία; 

Γιατί όταν διαβάζω μια απλή καλή ιστορία και απλά  ευχαριστιέμαι,  λέω ότι δεν είναι λογοτεχνία αλλά όμορφη εξιστόρηση και περιγραφή, ενώ όταν διαβάζω μιά επίσης καλή ιστορία γραμμένη λογοτεχνικά,  συγκινούμαι βαθιά κι αισθάνομαι αναστάτωση και πόνο;

…σαν  κάποιο αόρατο χέρι να μπήγει σουβλιά στα κόκκαλα μου ;

Τότε λέω ότι , ναι, αυτό είναι λογοτεχνία.

Γιατί;

Γιατί η άτιμη η λογοτεχνία, λέει κάποιες τρομερές  αλήθειες που δεν μπορώ να τις πω εγώ.

Ούτε καν να τις ακουμπήσω.

Αλήθειες τρομερές γιά κάθε άνθρωπο που έχει ελάχιστο μυαλό και καρδιά.

Όπως είμαστε όλοι μας. 

Ένα τύπο που προτιμάει να πλατσουρίζει αμέριμνος στην επιφάνεια του νερού χωρίς να κοιτάζει τον τρομακτικό βυθό. 

Αλήθειες που αφορούν όλους :

…αλήθειες που σε περιγράφουν και που σε αφορούν και που δεν τις ακουμπάς, είτε γιατί τις  έχεις καταχωνιάσει βαθιά μέσα σου…

…είτε γιατί δεν μπορείς να τις εκφράσεις 

…είτε γιατί είσαι στουρνάρι και ούτε καν τις  υποψιάζεσαι.

ρολίστες 2

 Ρόλοι

Στο προηγούμενο σημείωμα που έγραφα για τους γιατρούς που παίζουν ισοβίως ένα ρόλο, τον ρόλο του καλού και αφοσιωμένου γιατρού που σταδιακά τους γίνεται δεύτερη φύση, κινητοποιήθηκε η μνήμη μου και άρχισα να θυμάμαι περιστατικά από το παρελθόν. 

Βέβαια με ανησυχεί αυτή η τάση επεξεργασίας αυθόρμητων αναμνήσεων καθώς είναι γεροντικό σύμπτωμα αλλά δεν πειράζει: 

ουδέν κακόν,  αμιγές καλού.

Βοηθάει στη αυτοκριτική κάθαρση που απαιτείται από τους γέρο-αμαρτωλούς  που είναι και θεοφοβούμενοι.

🙂

Η αλλοτριωμένη φύση / φθίση είναι σαφής όταν το προσωπείο αρχίζει να ταυτίζεται με το πρόσωπο:

πρόσωπο και προσωπείο φτάνουν  να μην ξεχωρίζουν και γίνονται ένα πράγμα.

Μου το είχε πει κάποτε ένας γιατρός πολύ επιτυχημένος επαγγελματικά  που βρέθηκε σε υπαρξιακή κρίση μετά από μιά μεγάλη απώλεια.

Τον ρώτησα αν υπήρξε μιά στιγμή - καταλύτης που συνειδητοποίησε ότι το να προσποιείται τον μεγαλογιατρό ήταν ψυχοφθόρο και έπρεπε να σταματήσει.

«Ναι -μου είπε - κάποια στιγμή κατάλαβα  ότι το θεατρικό σκηνικό κατέρρεε και πως το θεατρικό έργο έπρεπε πλέον να κατεβάσει ρολά»

«Όταν συνειδητοποίησα ότι το προσωπείο μου ( η επαγγελματική μάσκα) δεν ήταν πλέον προσωπείο αλλά είχε γίνει το πραγματικό μου πρόσωπο.

Δεν ήμουν πλέον άνθρωπος αλλά ρόλος»

Οι ιατροί δημόσιοι υπάλληλοι του ΕΣΥ, δεν έχουν ανάγκη να παίξουν ρόλο και αυτό είναι μια τεράστια πολυτέλεια. 

Ένας ακόμη λόγος που οι γιατροί πρέπει να είναι υπέρ της δημόσιας υγείας.

🙂

Όσοι Δημοσιοι υπάλληλοι παίζουν ρόλο , συνήθως είναι η πολιτικά ψώνια ,φακελλάκηδες και αυτό είναι ένα καλό διαγνωστικό κριτήριο διαφθοράς , ή μεγαλομανίας , ή συνδυασμού των δύο.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχα πεί στον καταπονημένο  μεγαλογιατρό αφού στα θέματα  υπαρξιακών  κρίσεων δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις - συνταγές ζωής.

Απαντήσεις- κονσέρβες έχεις μόνο αν είσαι αρχηγός αίρεσης ή ασκητής στην Έρημο.

Μάλλον είχα αστειευθεί για να ξεφύγω    και του είχα πει ότι η υπαρξιακή κρίση συνήθως αντιμετωπίζεται είτε με καταφύγιο στην Θρησκεία είτε με καταφύγιο σε μιά νεαρή ερωμένη. 

Αμφότερα έχουν συν και πλην : 

η νεαρά είναι ακριβή λύση και διαρκεί λίγο αλλά είναι θεραπεία σοκ.

Είτε θεραπεύεσαι και ζείς , είτε παθαίνεις  επιπλοκή και πεθαίνεις.

🙂

Κάτι άλλο ενδιαφέρον που θυμήθηκα τώρα ήταν όταν κάποτε διαπίστωσα ότι μια μεγαλογιατρίνα δεν έλεγε τις χρόνιες νεαρές ασθενείς της με το όνομά τους αλλά με υποκοριστικά όπως  «χαζούλι» , «βλαμμένο», «κοριτσάκι μου» κλπ

(με τρυφερότητα,  όχι επιτιμητικά).

Και όχι μόνο δεν  τσαντιζόταν οι ασθενείς της αλλά τους άρεσε, το θεωρούσαν  σαν έκφραση οικειότητας.

Τελικά ανακάλυψα τον λόγο: 

Η γιατρίνα δεν θυμόταν τα ονόματά τους.

Παράλληλα καμωνόταν ότι θυμόταν τα ιστορικά τους και τα εργαστηριακά τους ενώ δεν θυμόταν σχεδόν τίποτε πέρα από τις φτωχές σημειώσεις της.

Διότι όταν εξετάζεις δεκάδες ασθενείς ημερησίως, προφανώς δεν κρατάς πλήρεις σημειώσεις.

Οπότε συμφέρει να το παίζεις μητρική φιγούρα με τρυφερά προσωνύμια : γλυκούλι, μωρούλι, κοπελλάρα μου κλπ

Άλλος ένας ρόλος: ιατρός - πατέρας- μητέρα.

Μάλλον έχουν πολλά να διδαχθούν οι γιατροί από τις κομμώτριες…

Ρολίστες 1

 …διασκεδάζω με τις πόζες στις φωτογραφίες των ιδιωτών ιατρών που αυτοδιαφημίζονται : συνήθως κάθονται κορδωτοί με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος. 

Αυτή προφανώς είναι μια πόζα αμερικάνικη που υποδηλώνει αυτοπεποίθηση αλλά, έχω την εντύπωση πως, στην Μεσόγειο,  μοιάζει λίγο ψωνισμένη. 

Στην Ελλάδα και γενικά στον Μεσογειακό νότο πρέπει να δείχνεις και κάπως λαϊκός…δεν μπορείς να δείχνεις  σαν πρόεδρος πολυεθνικής

Συμφωνώ πως ένας καλός γιατρός, πρέπει να είναι και λίγο ηθοποιός.

Είναι μέσα στα καθήκοντά του να πείσει τον άρρωστο και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παίξει το ρόλο του «καλού και αφοσιωμένου γιατρού» .

Αφοσιωμένου στην επιστήμη του και στην αποστολή  του…

…του  ανθρωπιστή που ζει μόνο για να μαθαίνει και να θεραπεύει.

Ο απατεώνας γιατρός… ο γιατρός ό κερδοσκόπος που είναι προσανατολισμένος στο χρήμα, πρέπει να είναι ακόμα καλύτερος ηθοποιός: 

πρέπει να είναι τόσο καλός στο ρόλο του ανθρωπιστή, του διανοούμενου και του ταλαντούχου θεραπευτή με το κοφτερό μυαλό και τα «χρυσά χέρια» , ώστε να πεισθεί ο ασθενής ή ο συγγενής να δώσει την χοντρή αμοιβή. 

Γενικά, όλοι όσοι παρέχουν «υπηρεσίες περιποίησης και συμπαράστασης», πρέπει να είναι και ηθοποιοί. 

Η διαφορά όμως του γιατρού από τον ηθοποιό νομίζω ότι είναι ο χρόνος και το ρεπερτόριο: 

…ο ηθοποιός παίζει διάφορους ρόλους με μικρό χρόνο τον καθένα ρόλο.

Γενικά,  προσπαθεί να ταυτιστεί μόνο όση ώρα παίζει το ρόλο και όχι μετά,  στο σπίτι του ή στην εκδρομή. 

Ο γιατρός είναι ηθοποιός ενός ρόλου  τεράστιας  διαρκείας. 

Χρόνια, δεκαετίες παίζει τον ίδιο ρόλο.

Κουβαλάει το ρόλο μαζί του: 

και στο σπίτι, και στην εκδρομή, και στο κινηματογράφο και στην ταβέρνα .

Στο σπίτι βέβαια μπορεί να τον αφήσει για λίγο το ρόλο…αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο καθώς τον παίρνουν 100 τηλέφωνα την ημέρα και πρέπει κάθε φορά να βάλει μπροστά τον  μηχανισμό του ρόλου και να είναι ίδιος .

Πάλι να παίξει σωστά και στην χροιά της φωνής, και στα ενθαρρυντικό σχόλια,  και στα καλαμπούρια που έλεγε στο ιατρείο. 

Για να αποφύγει αυτή την ταλαιπωρία - αλλά και επειδή ο ρόλος παίζεται συνέχεια - δεν τον συμφέρει να μπαινοβγαίνει στον ρόλο: 

τον συμφέρει να παίζει το ρόλο συνεχώς αφού σχεδόν του έχει γίνει δεύτερη φύση.

Οι πολιτικοί επίσης πρέπει να γίνονται ένα με τον ρόλο τους για να πείθουν . 

Οι μεγαλομανείς, οι παλαβοί και τα ψώνια επειδή πιστεύουν τον ρόλο τους,  έχουν μεγαλύτερη πειθώ και συνεπώς περισσότερες πιθανότητες οικονομικής και πολιτικής επιτυχίας.

Τώρα… αν μετά τα σκατώσουν, η λύση είναι απλή: 

φταίνε οι προηγούμενοι και «οι σκοτεινές δυνάμεις που υπονόμευσαν το έργο τους». 

Όσο για τους ασθενείς, ας πάνε να κουρεύονται.

Έχουν την ευθύνη των επιλογών τους, εεε??

ο συνοδοιπόρος

 …αλήθεια, γιατί παρήκμασε το Βυζάντιο? 

…ή μάλλον, πότε άρχισε να παρακμάζει?

Δύσκολες ερωτήσεις…

…αν και η εντύπωσή μου - απ´ ό,τι έχω διαβάσει- είναι πως παρήκμασε όταν έχασε την πολεμική αρετή του: 

την ικανότητά του να πολεμάει το ΙΔΙΟ και όχι δι αντιπροσώπων.

Όσο διατηρούσε τις  ρωμαϊκές πολεμικές και οργανωτικές αρετές του , είχε την ικανότητα να καταστέλλει τους διάφορους υπερφίαλους ηγέτες στις επαρχίες η διάφορους βαρβάρους που είχαν αποθρασυνθεί και έφταναν μέχρι τα τείχη της Πόλης.

Όταν όμως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε πλέον καταφύγει στα μοναστήρια για να αποφύγει την στράτευση και παράλληλα να σώσει την ψυχή του, και,  όσο οι στρατηγοί ασχολιόταν κυρίως με πολιτικές ίντριγκες, την  άμυνα της αυτοκρατορίας αναλάμβαναν συμμαχικά στρατεύματα.

Στρατεύματα που παρείχαν   οι διάφοροι συμπέθεροι Χάνοι - ηγεμόνες και βασιλιάδες της συμφοράς-  που είχαν κολακευτεί επαρκώς με το να συνάψουν γάμο με μια δωδεκάχρονη  η δεκατριάχρονη πριγκίπισσα από την βυζαντινη βασιλική γενιά - μιά πολύ σικ φάση .

Μια πριγκιποπούλα τρυφερή και δροσερή…ένα λουλουδι στα χέρια του βρωμοπόδαρου δράκου….μιά μικρούλα τρόπαιο.

Η ιδιόκτητη ερωτική σύζυγος - οπτασία…  ήταν αρκετά υπομονετική για αντέξει τη βρώμα και την μπόχα από τα αρκουδοτόμαρα  που την ξάπλωνε ο Χάνος.

Ήταν μέσα στα καθήκοντά της να θυσιαστεί για το καλό της Ρωμανίας,  ανεχόμενη τον φύλαρχο  της Κεντρικής Ασίας, του Κιέβου ή της Γερμανίας.

Ο ίδιος ο «Ρωμαίος» αυτοκρατωρ είχε προσωπικη σωματοφυλακή  όχι τους υπηκόους του - Έλληνες η Ρωμαίους-, αλλά  τους Βαράγγους,  δηλαδή μιά ομάδα  πολεμιστών από την Σκανδιναβία , άγριων , απολίτιστων και οπλισμένων με τεράστια σφυριά, που σταδιακά έγιναν κράτος εν κράτει.

Στην εισβολή των σταυροφόρων το 1204, οι μόνοι που πολέμησαν τους σταυροφόρους ήταν οι Βάραγγοι… 

…ενώ χιλιάδες βυζαντινοί στρατιώτες  δεν τολμούσαν καν να τους πλησιάσουν. 

Στην αρχή μάλιστα της εισβολής, είχαν μπει από το τα θαλάσσια τείχη καμιά εικοσαριά σιδερόφρακτοι ιππότες που στάθηκαν τολμηρά ακλόνητοι, σαν βράχος, έχοντας απέναντί  τους  60.000 βυζαντινούς στρατιώτες.

… οι οποίοι στρατιώτες δεν τόλμησαν καν να επιτεθούν εναντίον τους!

…. και χρονοτριβούσαν…και έχασαν χρόνο… δίνοντας  ευκαιρία και σε άλλους  επιτιθέμενους να μπουν  μέσα.

Επίθεση έκαναν  μόνο οι Βάραγγοι… οι οποίοι ήταν κατώτεροι σε οπλισμό και, όταν μπήκαν κι άλλοι σταυροφοροι μέσα - κερδίζοντας χρόνο από την δειλία των Βυζαντινών στρατευμάτων - η Πόλη έπεσε.

Η Αμερική , σαν σύγχρονη Ρώμη, πολεμάει ακόμη.

Αν και είχε δυό ήττες στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν με πολλές χιλιάδες νεκρούς και ανάπηρους και, τελικά, με επαίσχυντες φυγές, έχει ακόμη την ικανότητα  να αλέθει εχθρούς:

….στο Ιράκ , στην Συρία, στην Λιβύη… 

…ακόμη και στην Σερβία…αλλά με βομβαρδισμούς από τα ουράνια.

Τους μπασκλασαρίες τους Σομαλούς που αποδείχθηκαν πολύ σκληροτράχηλοι, τους παράτησε στην μοίρα τους να τρώνε πέτρες.

Ας είχαν πετρέλαιο, να τους πρόσεχε περισσότερο.

Οι Ρώσοι  που είναι σκληροτράχηλοι και έχουν  και πυρηνικές βόμβες, το καλύτερο είναι να φαγωθούν με τα ξαδέρφια τους τους Ουκρανούς. 

Σλάβοι εναντίον Σλάβων….τέλεια Φάση.

Αξιοπερίεργο είναι ότι όλες αυτές οι μπανάλ  ράτσες… Βιετναμέζοι Άραβες,  Σλαύοι κλπ , ενώ θα έπρεπε να παρακαλάνε να εξαμερικανιστούν, βγάζουν θυμό απέναντι στους «εκπολιτιστές» τους.

Ακόμα και όταν μεταναστεύουν στην Αμερική  και πίνουν μπύρες και  coca cola συνοδεύοντας τεράστια κομμάτια πίτσας και χάμπουργκερ, βγάζουν μια «ξινίλα» και αντιστέκονται στην πλήρη αφομοίωση.

Αγνωμοσύνη,  ρε φίλε… και πρωτογονισμός…που  δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. 

Αυτά διαβάζω στο υπέροχο βιβλίο που έχει γράψει ένας Βιετναμέζος πρόσφυγας που πήγε μικρό παιδάκι στην Αμέρικα, όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Νοτίου Βιετνάμ και φεύγανε  από τις ταράτσες της Σαιγκόν με τα ελικόπτερα οι αμερικανοί και οι εκλεκτότεροι των Βιετναμέζων συμμάχων.

Η υπόλοιπη παρέα των συνεργατών Βιετναμέζων, ξέμειναν εκεί και  έγιναν κομμουνιστές με το ζόρι.

Βασικά τώρα ράβουν παπούτσια Nike , Adidas και  Reebok.

Αυτός ο μικρός που ξέφυγε στην Αμερική,   πήρε πτυχίο και  διδακτορικό στην αγγλική φιλολογία και λογοτεχνία και τώρα, στα πενήντα του, έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο όπου η πίκρα,  ο πόνος, οι αμφιβολία, η προδοσία,  το παράπονο και το χιούμορ,  ανακατεύονται σε τεράστιες και σοφές δόσεις.

https://www.politeianet.gr/books/9786185173326-nguyen-viet-thanh-utopia-o-sunodoiporos-281047

παράσιτα και ξενιστές

 Πως τα καταφέρνουν κάτι σούπερ προβληματικοί τενεκέδες να τους φροντίζει ταυτόχρονα σύζυγος και ερωμένη?

…αυτό αποτελούσε πάντα μυστήριο για μένα.

…οκ… οι τύποι είναι χειριστικοί και επιβιώνουν ως παράσιτα…αλλά αι σύζυγοι και ερωμένες , γιατί το κάνουν; 

Μόνη εξήγηση είναι η κινητοποίηση αρχέγονων μητρικών ψυχολογικών μηχανισμών: 

ο μαλάκας το παίζει ανυπεράσπιστο βρέφος που εκάστη χαζοβιόλα (σύζυγος/πρώην σύζυγος/ ερωμένη), πρέπει να φροντίσει…

Δεν καταδικάζω ηθικά μόνο το παράσιτο.

Και ο ξενιστής έχει ευθύνη που το φιλοξενεί με στοργή.

«η αδελφή ψυχή »

 …σταμάτα να φαντασιώνεσαι την αδελφή ψυχή, μικρέ κακομοίρη: 

ο Θεός δεν ασχολήθηκε ποτέ να σου φτιάξει τον τέλειο, συμπληρωματικό, σύντροφο.

Έχει σοβαρότερες δουλειές να ασχοληθεί…χέστηκε γιά  την κατασκευή  του τέλειου πλάσματος,  για σένα.

Δεν υπάρχει τέτοιο πλάσμα…απλά είναι μιά δική σου νοητική κατασκευή.

Υπάρχει μόνο στο κεφάλι σου.

Εξάλλου, γιατί αυτό το τέλειο πλάσμα να είναι ευτυχές με σένα που είσαι τόσο ατελής?

…δηλαδή , όχι μόνο ατελής: βασικά , τενεκές.

Φαντασιόπληκτος.

Κάθεσαι και φαντασιώνεσαι επίγειο παράδεισο με έναν «Αγγελο» που , τάχα, είναι θεική παραγγελία για σένα.

Παραγγελίες, τέρμα, ρε.

Υπάρχουν μόνο κάποια νούμερα που έχουν ξεμείνει…αλλά  και αυτά είναι διαλογής.

Πάντα είναι διαλογής, πάρτο απόφαση.

Μιά πιθανότητα έχεις να περάσεις ανθρώπινα  : να πάρεις απόφαση ότι η σχέση που τόσο ονειρεύεσαι, δεν σου προσφέρεται.

Πρέπει να την κατασκευάσεις από κοινού με κάποιο άλλο πρόσωπο.

Ατελές και ψιλοπροβληματικό.

Σαν έσένα.

Θέλω να ξεκατινιάζονται για μένα

 …βρίσκω θαυμάσιο και διασκεδαστικό να ξεκατινιάζονται γιά μένα  μιά νύν καί μιά πρώην ώστε εγώ να βγώ λάδι στο τέλος και να γλιτώσω ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες και ένα κάρο αστικές αποζημιώσεις.

Χώρια που θα φαίνομαι στα μάτια του κοινού σαν ένα αξιοζήλευτο και άξιο διεκδίκησης ανδρικό πρότυπο.

Κάτι σαν τον Johnny Depp που πήγε η νυν να του φάει ένα σωρό λεφτά και βρέθηκαν  ένα σωρό πρώην  να τον υπερασπιστούν και να τον δικαιώσουν:  

όχι μόνο δεν θα πληρώσει εκατομμύρια αλλά ….κέρδισε εκατομμύρια! 

….από την όμορφη νυν!

Τέλεια φάση. 

Υπέροχοι γυναικοκαυγάδες με αίσιο τέλος. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν είμαι ούτε γνωστός ποινικολόγος ούτε Johnny Depp.

… και δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε νυν ούτε πρώην που να ασχολούνται μαζί μου.

Δεν πειράζει…

Ουδέν κακόν,  αμιγές καλού: 

όταν είσαι ασήμαντος διασκεδάζεις λιγότερο αλλά έχεις την ησυχία σου.…

🙂