η χαρά των ΤΕΠ

 Η χαρά των ΤΕΠ

...τα ΤΕΠ είναι ίσως ο μόνος  χώρος που ο Έλληνας γιατρός είναι σεβαστός  .

Είναι  ο μόνος χώρος που ο  ασθενής -επειδή υποφέρει και φοβάται - θα ακούσει το γιατρό, προσεκτικά . 

Εκτός ΤΕΠ , ο ίδιος ασθενής,  θα πει πως «δεν πιστεύει στα φάρμακα», πως   «ξέρει τί έχει» ...γιατί «γνωρίζει τον οργανισμό του» και, απλά «θέλει μιά μαγνητική», για να «τσεκάρει» ότι «όλα είναι καλά».

Είναι δύο διαφορετικοί ρόλοι που ο πολίτης - ασθενής διαλέγει για διαφορετικούς ψυχολογικούς λόγους τον καθένα : 

Πρώτον, είναι η ανάγκη να νιώσει αυτοδύναμος, σύγχρονος  μορφωμένος και γενναίος πολίτης που «δεν υποκύπτει σε αυθεντίες»  και έτοιμες «σερβιρισμένες λύσεις» στα θέματα υγείας - και παιδείας - αλλά αποφασίζει ο ίδιος… γιατί έχει μόρφωση, θάρρος γνώμης και αυτονομία σκέψης.

…τρίχες κατσαρές δηλαδή, αλλά αυτό είναι με λίγα λόγια.

Δεύτερον, η ανάγκη για ασφάλεια :

 όταν σφίξουν τα ζόρια από μιά πιθανή σοβαρή νόσο, τότε το φοβισμένο μωρό τρέχει στον ιατρό -μανούλα για ασφαλή αγκαλιά.

Αυτή η σχιζοφρένεια συμπεριφοράς και ρόλων,  έχει σοβαρές ψυχολογικές επιπτώσεις στον άνθρωπο.

Είναι ευνόητο…  αφού η καταφυγή  σε αντιφατικούς ρόλους , τελικά προκαλεί σύγχιση, αμηχανία, ντροπή και χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Δεν μπορείς να είσαι πότε φοβισμένο κουνέλι και πότε Διγενής Ακρίτας!

Είναι γελοίο, ανώριμο, ντροπιαστικό.

Και μετά, θυμώνει.

Αλλά να θυμώνεις με τον εαυτό σου είναι μεγάλο λούκι: 

θέλει κότσια και είναι επώδυνο.

Άρα, αν «γίνει κάποια στραβή», διαλέγεις να θυμώσεις με τον γιατρό, τον υπουργό ή το «σύστημα».

Καί, αφού  το σύστημα είναι ασαφής στόχος και ο υπουργός είναι μακριά, σου μένει να τσακωθείς με το γιατρό που τον έχεις μπροστά σου: 

αυτός ο κερατάς φταίει γιά  όλα!

Αυτός θα τα πληρώσει!

…εδώ και τώρα… και θα τα ακούσει για τα καλά!

Ο γιατρός από την άλλη, παίζεται ποια αντίδραση θα διαλέξει.

…. ανάλογα με την ηλικία του, την ωριμότητα,  την εξάντληση και την εμπειρία του. 

Γενικά οι πιο μεγάλης ηλικίας και πιο έμπειροι,  αποφεύγουν τις διενέξεις γιατί έχουν ζήσει στο πετσί τους άφθονες τέτοιες φάσεις και ξέρουν ότι κανείς  πολεμιστής δεν μπορεί να νικήσει άπειρο πλήθος αντιπάλων. 

Ούτε ο Λεωνίδας της Σπάρτης δεν το κατόρθωσε αυτό.

🙂

… και προφανώς,  δεν θα το κατορθώσει ούτε και αυτός.

Άρα, τουμπεκί, αμυντική ιατρική  και μπάλα στην εξέδρα.

Τώρα βέβαια,  όπως όλοι άνθρωποι,  αν χάσει την ψυχραιμία του σε καμιά εντελώς υπερβολική επιθετικότητα, θα εμπλακεί σε μικρή η μεγαλύτερη ένταση στην οποία δεν θα βρει κανένα υποστηρικτή: 

ούτε από την διοίκηση,  ούτε από την αστυνομία,  ούτε από την δικαιοσύνη,  ούτε καν από τους παριστάμενους.

(που θα αποφύγουν  να πάνε μάρτυρες σε δικαστήρια).

Είναι καταστάσεις που, οι πιο έμπειροι, τις αποφεύγουν. 

Μέχρι να παραιτηθούν,  να κάνουν burnout ή να μεταναστεύσουν.

Πλάτων Μανιάς

«ολιστική προσέγγιση»

 

…διασκεδάζω με την δημοφιλία του όρου «ολιστικός» απο πολιτικούς και  ιατρούς: 

…πχ γράφει  γνωστή πολιτικός και ιατρός:

… στο ιατρείο μας έχουμε «ολιστική προσέγγιση» του ασθενή - εννοεί ότι δεν είναι αυστηροί τεχνοκράτες που βλέπουν τον ασθενή  σαν μηχάνημα προς επισκευή αλλά σαν μια «ψυχοσωματική ολότητα».

Τον όρο «ολιστικός»,  που τον ειδα  και σε ανακοίνωση του πρωθυπουργού, είναι  πιό συχνός  σε αριστερά κόμματα και οργανώσεις αφοϋ η «ολιστική ιατρική» πάει συχνά με την «εναλλακτική η συμπληρωματική  ιατρική» που είναι κάτι τάχα μοντέρνο και επαναστατικό που  αμφισβητεί την κατεστημένη, ακαδημαική ιατρική.

Όλα αυτά βέβαια είναι εν πολλοίς αερολογίες και  κενολογίες  και δεν θα τα σχολίαζα αν δεν ανακάλυπτα ότι ο όρος «ολισμός» και «ολιστικός» είναι επινόηση ενός ρατσιστή στρατηγού και πολιτικού που διεπρεψε στην Νότια Αφρική επί πολλά χρόνια, του Γιαν Σματς.

Εκεί θεωρείται μεγάλη προσωπικότητα ακόμη γιατί αρχικά πολέμησε τους Εγγλέζους στον πόλεμο τον Μπόερς - ήταν Αφρικανο- Ολλανδικής Καταγωγής αλλά είχε  σπουδάσει στο Κέμπριτζ- και μετά έγινε πολιτικός και φιλόσοφος.

Είναι ο εμπνευστής του διαχωρισμού μαύρων και λευκών.

Φιλοξένησε και την Φρειδερίκη στην Κατοχή, στο Κειπ Τάουν, και έγιναν πολύ κολλητοί.

…τελικά, δεν έχει πολύ προοδευτικές ρίζες,   ο Ολισμός.

🙂

Αλλά οι ημέτεροι ιατροί και πολιτικάντηδες , το αγνοούν.

Αλλά ούτε και τους νοιάζει : απλά παπαγαλίζουν λέξεις που δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν… αλλά είναι της μόδας και πρέπει  να δείξουν  σύγχρονοι και σπουδαίοι.

τελευταία - και φαρμακερή- ελπίδα

…ένα συγκινητικό ποίημα του γερο-Μπουκόφσκι που είχε μείνει μόνος και ήλπιζε , ακόμα, να βρει μιά γυναίκα (να ακούσει γυναικεία βήματα).

Τελικά,  εισάκουσε ο Κύριος τις προσευχές του… αλλά, απ´ ότι φαίνεται,  ο Θεός είναι χιουμορίστας,  ιδιαίτερα με όσους δεν τον πιστεύουν: 

του έστειλε μιά αρκετά παλαβή και αρκετά μαλακισμένη νεότερη γυναίκα με την οποία είχε γάμο, σύντομη περίοδο μέλιτος και μετά μακρόχρονη περίοδο σκοτωμών και καυγάδων.

Υπάρχει σχετικό βίντεο καυγά στο YouTube.

οι σύμβουλοι

Οι γιατροί, οι παθολογικές ειδικότητες τουλάχιστον , βασικά πουλάνε τρία πράγματα: 

Διάγνωση

Θεραπεία

Συμβουλές

Οι συμβουλές μπορεί να είναι άμεσα ή άμεσα σχετιζόμενες με την πρόληψη και την θεραπεία: πχ να χάσεις βάρος, να μην τρως λιπαρά, τυρί επιτρέπεται «αποκλειστικά μοτσαρέλα και ποτέ πεκορίνο Αμφιλοχίας» ( γνωστό σαρκαστικό καλαμπούρι του καθηγητή Γαρδίκα που κορόιδευε τα χειριστικά κόλπα των γιατρών).

Μπορεί όμως να είναι και ασαφείς, γενικόλογες συμβουλές ζωής: «λιγότερο στρες», λιγότερη εργασία , καλύτερες σχέσεις κλπ .

…δηλαδή σοβαροφανείς αοριστολογίες που βασικά ενοχοποιούν τον ασθενή / πελάτη , τον καθιστούν υπεύθυνο γιά την νόσο του και ταυτόχρονα απενοχοποιούν και απελευθερώνουν τον γιατρό από κουραστικές ερωτήσεις και διευκρινίσεις.

Όσο πιο δύσκολα και δυσεπίλυτα τα προβλήματα , τόσο αυξάνουν και οι συμβουλές.

Το καλό   με τις συμβουλές είναι ότι λές γενικά αποδεκτές κοινοτοπίες χωρίς σοβαρή ευθύνη και νομικό ρίσκο. 

Ήταν ένα μυστικό που το ήξεραν μόνο οι γιατροί και οι παπάδες και περνούσαν υπέροχα. 

Δυστυχώς το έμαθαν και άλλοι και έγιναν «σύμβουλοι», «μέντορες», life coaches, ψυχοθεραπευτές παντός είδους (άθεοι, ένθεοι, συμπαντικής  αφομοίωσης κλπ) , ειδικοί αποφράξεως  τσάκρας κλπ 

Το πιο σύνηθες θέμα - προφανώς αυτό με την μεγαλύτερη ζήτηση - είναι οι σύμβουλοι σχέσεων. 

Βασικά ζητείται από γυναίκες που ψάχνουν τον «ιδανικό άντρα».

Εδώ οι συμβουλές είναι δύο ειδών:

Πως βρίσκεις τον ιδανικό.

Πως σταθεροποιείς και κρατάς  τον ιδανικό. 

Παρακολουθώ με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον όλες τις συμβουλευτικές τάσεις.

Δυστυχώς δεν είμαι αισιόδοξος σε οριστική απάντηση και λύση.

Οι «σύμβουλοι» , μη έχοντες κίνητρο οριστικής θεραπείας της νόσου ,  έχουν κίνητρο συντήρησης ανεδαφικών ελπίδων και αυτάρεσκων πεποιθήσεων. 

Ουδείς τολμά να πει αλήθεια στις «προδομένες ψυχές».

…ότι η ιδανική σχέση και ο ιδανικός άνδρας είναι σαν τον σοσιαλισμό : δεν υπάρχει. 

Όσο τον κυνηγάς, τόσο απομακρύνεται. 

Αν τον πλησιάσεις αρκετά - πχ αν τον παντρευτείς- γίνεται γραφειοκρατικός και καταπιεστικός.

Δηλαδή σταλινικός αυταρχισμός.

Αλλά αυτά δεν τα λένε οι «σύμβουλοι».

Τα ανακαλύπτεις  μόνος σου.

🙂

οι έρωτες των μεσηλίκων

 

…οι ερωτικές ιστορίες των μεσηλίκων είναι πιό πολύπλοκες και πιό συναισθηματικά μπερδεμένες,  από αυτές των νέων.

Οι πιτσιρικάδες έχουν μικρό ερωτικό παρελθόν, λίγες ουλές από παλιά τραύματα και, φυσικά, περισσότερη και αυθεντικότερη βιολογική ορμή.

Είναι πιο φρέσκα και νόστιμα υλικά γιά την παρακευή της συνταγής.

Έτσι, ενώ πάντα μου ´ρχονται μπροστά μου τέλεια περιστατικά ερωτευμένων μεσηλίκων που μπορούν να βγάλουν πλοκή, ενδιαφέρον , πόνο και γέλιο, τελικά αυτές τις ιστορίες, δεν τις γράφω.

Θεωρώ ότι θα μείνει μιά  πικρή,  τελική γεύση.

Είναι κάτι που δεν το θέλω: 

δεν μου αρέσει να αυξάνω τον συνολικό πόνο του κοσμάκη.

Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας ένα κακοπαθημένο εξηνταφεύγα να κάνει σχέδια οικοδόμησης του «τέλειου σπιτικού» με μιά απαιτητική σαρανταπενηντάρα.

Μου προκαλεσε αντιφατικά αισθήματα οίκτου και περηφάνειας: 

η ζωή ελπίζει πάντα αν και νικάει σπάνια.

Δεν ξέρω.

…ισως,  τελικά, πρέπει να γράψω ιστορίες ευτυχισμένων μεσηλίκων.

Αυτά θέλει η πιάτσα.

Ιστορίες πάθους με γλυκερό χάππυ έντ.

Οι πιο επιτυχημένοι έμποροι , είναι οι έμποροι ναρκωτικών.

δυστυχισμένος είναι όποιος δεν μπορεί να κάτσει μόνος του σε ένα δωμάτιο

Παρατηρώ τους ίδιους ανθρώπους κάθε μέρα: 

μιά μικρή σοβαροφανής   έχει συνεχώς κολλημένο στο αυτί της ένα κινητό,  λες και είναι υπουργός σε περίοδο κρίσης και επικοινωνεί με τις υπηρεσίες… 

…ένας άλλος  σαρανταπεντάρης ακούει συνέχεια μουσική ραπ από το κινητό  λες και τώρα θα διαμαρτυρηθεί για την κοινωνική δυσλειτουργία…

Κάτι άλλοι πάντα πρέπει να περιβάλλονται από φίλους- δεκανίκια,  γιά να νιώθουν ασφαλείς…

Όποιος δεν μπορεί να κάτσει καλά και ήσυχα με τον εαυτούλη του , να νιώσει ποιός είναι και γιατί  υπάρχει,  χρειάζεται  δεκανίκια ύπαρξης.

Μόνο που είναι τοξικά : 

δεν μολύνουν μόνο τον ίδιο αλλά και τους γύρω.

Καλά το είπε ο μεγάλος μαθηματικός και θεολόγος Πασκάλ:

μεγάλο μέρος της ανθρώπινης δυστυχίας οφείλεται στην αδυναμία του ανθρώπου να κάτσει ήσυχα μόνος του σε ένα δωμάτιο.

όλοι οι ευαίσθητοι εδώ

 …τι έχει πιάσει όλους τους κυριλέδες λεφτάδες και  καραχωμένους στο κατεστημένο να παριστάνουν τους φιλανθρώπους, τους ευαίσθητους και τους κοινωνικούς ακτιβιστές?

…πρωην μεγαλοβιομήχανοι , τραπεζίτες, διαχειριστικά μεγαλοστελέχη που ταιριάζουν παντού, πανεπιστημιακοί - ελίτες, διανοούμενοι - εργαλεία επιρροής κλπ… όλοι αυτοί, είναι πολύ «ευαίσθητοι».

Και παντού, χωμένη η «συμπερίληψη»: 

να μας φορέσουν καπέλο όλους τους γείτονες που δεν θέλουν στίς γειτονιές τους.

Και να αποδεχόμαστε τα πάντα ως φυσιολογικά και θαυμάσια και εμείς και τα παιδιά μας με το ζόρι…

….γιατί όλες οι απόψεις των άλλων σεβαστές αλλά εμείς να μην κάνουμε τον σταυρό μας γιατί θα ενοχλήσουμε.

…ναι….αμ πώς? 

Και οι παράδες τρέχουν ουρά.

https://www.dianeosis.org/about/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR3Y_-k0agZGmuQC-6AxnSVVzlOyjFnYoEFU0-TqUQvuN1kmslW3ewtzsy8_aem_0x7TyRT20K-1lUPRKfBHNw