χειριστικοί άνθρωποι…

 Παντα αναρωτιόμουν πώς κάτι τελειωμένα πρεζόνια, κάποιοι τρισάθλιοι περιθωριακοί και,  γενικά κάποια εμφανώς προβληματικά και άχρηστα άτομα, κατορθώνουν και βρίσκουν  κάτι κοπέλλες θύματα... και κάνουν "δεσμό" μαζί τους....

Και αυτές οι ...θεόχαζες, συχνά  τους βρίσκουν από γοητευτικούς μέχρι αξιολάτρευτους.

Δεν  είναι πάντα αυτές του ιδίου φυράματος: 

έχω δεί και πανέμορφες, υγιείς ακόμη και μορφωμένες  κοπέλλες, από καλές οικογένειες, να μπλέκουν -και να μην ξεμπλέκουν- με τον κάθε προβληματικό, άχρηστο και ψιλο-ή και χοντρο- πρεζόνι που το βλέπεις και αλλάζεις πεζοδρόμιο...

Τόσα χρόνια ιατρείο στα πέριξ των Εξαρχείων και της Ομόνοιας είδα ένα σωρό: 

να κατεβαίνει η φοιτήτρια από το πολυτελές τζιπ του μπαμπά και να συναντάει τον πρεζονάριο...

κοριτσάκια σαν τα κρύα νερά να καταλήγουν στην πορνεία του πρεζο-πεζοδρομίου...

Τείνω να καταλήξω στο εξής: 

όλοι αυτοί οι αλητόβιοι, είναι εξαιρετικά χειριστικά άτομα και άριστοι ηθοποιοί.

Παίζουν συνειδητά τον ερωτευμένο, τον τρυφερό, τον ρομαντικό, τον ευαίσθητο -που αγαπάει τρελλά- που ζει μόνο γιά σένα την μικρή "θεά" τους...που όμως θα το παίξει και "μανούλα" και χρηματοδότις και βοηθός και υπηρέτρια και μαιτρέσσα...για αυτόν τον ιδιαίτερο τύπο..τον τόσο ευαίσθητο, τον "ταλαντούχο" αλλά "αδικημένο"...

Ναι... ο κάθε βρωμοπόδαρος το παίζει  αδικημένη διάνοια και ταλεντάρα: από ποίηση και μουσική μέχρι "διανόηση" και "επανάσταση".

Δηλαδή, βασικά,  αραλίκι, πρέζα, φούντα, σουβλάκια και μπύρες.

Στα μεσοδιαστήματα βουλμπεγκάλ,  ζητιανιά, κλοπές, αγύριστα δανεικά και εκμετάλλευση συγγενών μέχρι όγδοου βαθμού.

η αλλοτρίωση στην ιατρική

 Αλλοτρίωση

Η αλλοτριωμένη εργασία είναι η εργασία όπου ο εργαζόμενος δεν έχει κανέναν έλεγχο για το πώς χρησιμοποιούνται οι ικανότητές του: 

δεν αντλεί ικανοποίηση απο την εργασία του αφού αυτή είναι μιά σύνθετα  δομημένη παραγωγική διαδικασία της οποίας αυτός , ο εργάτης, είναι απλά ένα υπάκουο και πειθαρχημένο γρανάζι. 

«Η εργασία είναι σχεδιασμένη και ελεγχόμενη  από μια εξωτερική  δύναμη, την καπιταλιστική αυταρχική δομή που έχει σκοπό το κέρδος και την μέγιστη εργασιακή απόδοση με το μικρότερο κόστος» . 

Αυτό είναι πράγματι ένα διάχυτο χαρακτηριστικό του σύγχρονου καπιταλισμού.

Η γαζώτρια παντελονιών στην Κίνα διαφέρει απο την μοδίστρα στο Κουκάκι: η Κινέζα γαζώτρια γαζώνει κάθε μέρα, όλες τις ώρες, το ίδιο παντελόνι.

Συχνά μάλιστα δεν το γαζώνει ολόκληρο αλλά ένα μέρος του …πχ γαζώνει μόνο τα φερμουάρ.

Η εργασία της είναι μονότονη, ίδια, χωρίς καμμιά δημιουργικότητα.

Δεν μπορεί να πάρει καμμιά πρωτοβουλία.

Βασικά είναι μιά ανθρώπινη γαζωτική μηχανή.

Αυτό είναι η εργασιακή αλλοτρίωση.

Ο εργάτης απομονώνεται από το προιόν του μόχθου του και , όχι μόνο δεν παίρνει ικανοποίηση  από αυτό,  αλλά απομονώνεται, αδρανοποιείται, υποσκάπτεται και το ενδιαφέρον του και το ηθικό του.

Σε αντίθεση με την γαζώτρια,  η μοδίστρα στο Κουκάκι αναλαμβάνει πελάτισσες με διαφορετικό σωματότυπό, έχει  διαφορετικό αντικείμενο και στόχο κάθε φορά: 

άλλοτε φτιάχνει ένα ταγιέρ, άλλοτε ένα βραδυνό φόρεμα, άλλοτε ένα νυφικό και λοιπά. 

Η δουλειά της είναι δημιουργική : παίρνει αποφάσεις, έχει  κέρδη και ικανοποίηση από την εργασία της. 

Άρα οι ικανότητες της συνολικά, αντανακλώνται στο εργασιακό αποτέλεσμα και της  δίνουν αίσθηση ικανοποίησης, πληρότητας και κύρους. 

Επίσης τροχίζουν  το μυαλό της και την κάνουν πιο έξυπνη,πιό δημιουργική και με περισσότερες πρωτοβουλίες.

Η έννοια της αλλοτρίωσης είναι μαρξιστική  και  αναφέρεται κυρίως στην βιομηχανία του 19ου αιώνα όπου οι εργάτες  δούλευαν στα υφαντουργεία της Βρετανίας σαν σκυλιά από το πρωί ως το βράδυ ή στα ανθρακωρυχεία χωμένοι  μέσα στην Γη, με αποτέλεσμα να αποξενώνονται από την εργασία τους και να αποκτηνώνονται και κακοποιούνται σωματικά και ηθικά  απο την πολύ  σκληρή και μονότονη δουλειά.

Αναρωτιέμαι αν η έννοια της αλλοτρίωσης έχει εφαρμογή στο σύγχρονο κόσμο.

Θα έλεγα ότι , το να φτιάχνεις κάθε μέρα το ίδιο χάμπουργκερ στα Goody’s προφανώς σε κάνει να μοιάζεις με τον ανθρακωρύχο του 19ου αιώνα η με την   γαζώτρια στα υφαντουργεία.

Βεβαίως, ο σύγχρονος εργαζόμενος, συνήθως έχει καλύτερες συνθήκες εργασίας από τότε και λιγότερες ώρες εργασίας, εάν τηρείται η νομοθεσία.

….εκτός και δουλεύει σεζόν  σερβιτόρος ή μάγειρας στην  Σαντορίνη.

Αυτό που σκεφτόμουν σε σχέση με όλα τα παραπάνω είναι αν η σύγχρονη ιατρική εργασία στα νοσοκομεία είναι τόσο κακοποιητική και αυταρχικά σχεδιασμένη ούτως ώστε να προκαλεί αίσθηση αλλοτρίωσης στον γιατρό .

Είναι δυνατόν να αποξενώνεται ο γιατρός από το ιατρικό του έργο, δηλαδή την διαγνωση και την θεραπεία ασθενών, όταν πιέζεται πολύ με παράλογα ωράρια, ελλιπείς συνθήκες και μέσα και σε αυταρχικό περιβάλλον?

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι δυνατόν… και όχι μόνο είναι δυνατόν, αλλά είναι και κάτι πολύ συνηθισμένο: 

η εργασιακή εξουθένωση των γιατρών - το λεγόμενο burnout - δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα είδος κατάθλιψης, εργασιακής αλλοτρίωσης και εξάντλησης επειδή ο γιατρός δεν αντέχει άλλο και αρχίζει να καταρρέει.

Όταν αρχίσει  να καταρρέει, παύει πλέον να ενδιαφέρεται και για την εργασία του,  και για την επιστήμη του,  και για τις κλινικές  του υποχρεώσεις   και, γενικά, χάνει βασικές ανθρώπινες ιδιότητες που είχε.

Δεν ξέρω .

….ας μας πουν οι μαρξιστές κοινωνιολόγοι αν εντάσσονται και οι γιατροί σ’ αυτή την κατηγορία αλλοτριωμένων εργατών.

🙂

Ίσως τότε βρεθούμε επιτέλους στα βαρειά και ανθυγιεινά και να πάψει η διαδικασία αλλοτρίωσης.

🙂

Αλλιώς θα ψάχνουν να βρούν γιατρούς με το κυάλι… όπως ήδη γίνεται σε πολλά μέρη και θα ψάχνουν οι αρμόδιοι  απλοικές δικαιολογίες με απλοικές ερμηνείες.

γεροντοκρατία

 Όλη αυτή η γεροντοκρατία θα μας καταστρέψει σαν κοινωνία. 

Και όταν λέω γεροντοκρατία, δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς…δηλαδή  τις θέσεις εξουσίας που είναι κατειλημμένες από ηλικιωμένους. 

Εννοώ  και τους εργαζόμενους σε μεγάλες ηλικίες…. όπως είναι οι γιατροί,  οι δημόσιοι υπάλληλοι… ακόμα και οι εργάτες και χειρώνακτες… που τα φαλιρισμένα συνταξιοδοτικά ταμεία  μας υποχρεώνουν να δουλεύουμε μέχρι τα 70 και βάλε. 

Δεν είναι ούτε υγιές ,  ούτε παραγωγικό….όλο αυτό το πράγμα.

Όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι έχουν χαμηλές ικανότητες… 

…με την έννοια ότι, δεν μπορούν να μάθουν καινούργια πράγματα,  δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε απαιτητικές εργασιακές συνθήκες,  δεν μπορούν να αντέξουν πιεστικές καταστάσεις και δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις με ευκολία, ταχύτητα και ψυχραιμία.

Αποδίδουν λίγο και κάνουν  ένα κάρο λάθη.

Δεν λέω να μην αξιοποιούνται…. αλλά προφανώς, από μια ηλικία και μετά πρέπει να πηγαίνουν σε λιγότερο απαιτητικές δουλειές που να μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Όλοι αυτοί κλείνουν το δρόμο σε νέους οι οποίοι έχουν και όρεξη και ενέργεια να δουλέψουν και να αποδώσουν… αλλά και να μάθουν καινούργια πράγματα… και να δημιουργήσουν καινούργια πράγματα. 

Και τελικά,  καταντήσαμε,  ο τριαντάρης ο οποίος την εποχή τη δική μου η του πατέρα μου ήταν ένας ώριμος οικογενειάρχης , ο οποίος ήτανε πραγματικό κύτταρο παραγωγικό στην κοινωνία,  να έχει καταντήσει σήμερα  ένας  υπερφυσικός μπέμπης,  ένας έφηβος σε παράταση,  που ζει στο παιδικό του δωμάτιο,  ψευτοδουλεύει από δω κι από κει σε εργασίες που δεν έχουν  καμία σχέση με τις μακρόχρονες σπουδές του και συχνά χαρτζιλικώνεται  από τους γονείς του.

Γεμάτος ντροπή και θυμό -με τον εαυτό του- και  με ελαττωμένη αυτοπεποίθηση, περιμένει να ωριμάσει «όταν ωριμάσουν και οι συνθήκες». 

Δηλαδή πολύ αργά…ή και ποτέ.

Ηλίθια, γερασμένη, γεροντοκρατούμενη,  αυτοκαταστροφική κοινωνία.

Το βλέπουμε ακόμα και στην Αμερική:

 τη χώρα που κάποτε λάτρευε τα νιάτα και έδινε ευκαιρίες σε πολύ νέους.

Ο John Kennedy έγινε πρόεδρος στα 43, ο Μπιλ Κλίντον ελάχιστα μεγαλύτερος. 

Και τώρα έχει καταντήσει η Αμερική να έχει υποψήφιους προέδρους κάτι ογδοντάρηδες έτοιμους να πεθάνουν. 

Απίστευτο .

Αν αυτό δεν είναι παρακμή, τι είναι?

το κούγκαρ

 

Νομίζω ότι μόνο το ουζάκι,  ο ήλιος και η σεξουαλικότητα κάνουν την ζωή μας υποφερτή στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα εγώ έχω κακή διάθεση, απαισιοδοξία και απορία  από τις ηλίθιες, κοντόφθαλμες, προσβλητικές και αδιέξοδες πολιτικές στον χώρο της υγείας και των γιατρών. 

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο χυδαίοι,  άσχετοι και ανίκανοι μπορούν να είναι πολιτικοί επιφορτισμένοι με λύση πολύπλοκων προβλημάτων όπως αυτό της δημόσιας περίθαλψης.

Και εκεί που κάθομαι και κλαυθμυρίζω, οδύρομαι και θρηνώ με το σκοτεινό μας μέλλον, νά σου μιά σούπερ σέξυ σαρανταπεντάρα - από τις επιλεγόμενες και «κούγκαρ» - να με κοιτάζει διερευνητικά.

Η έκπληξή μου είναι μεγαλύτερη και από τότε που άκουσα τα τρελλά μέτρα του υπουργού για την επίταξη των γιατρών και την υποχρεωτική εφημέρευση  80χρονων γεροπαθολόγων στα ΤΕΠ κρατικών νοσοκομείων. 

Θυσία από αθώο κρέας στην Κόλαση;

Δεν ξέρω.

Το Κούγκαρ είναι άγριο ζώο αλλά και σαγηνευτικό: 

σε παραλύει με το βλέμμα του.

Εχει βλέμμα που επιτίθεται αλλά και υπόσχεται.

Είμαι τόσο εξαντλημένος όμως από την επίθεση του Υπουργού Υγείας,  που δεν αντέχω άλλες επιθέσεις: 

απλά απορώ. 

Απορώ πως αντέχει αυτός ο λαός και εγώ μαζί του.

Νομίζω ότι είναι τα χρόνια καταπραϋντικά μας που κουκουλώνουν το πρόβλημα : 

ένας φραπές στην λιακάδα,  ένα ουζάκι στην παραλία , μιά ενθαρρυντική ματιά από ένα κούγκαρ, σε κάνουν να δώσεις αναβολή στην έκρηξη θυμού. 

Η κοινωνική επανάσταση και η ρήξη αναβάλλονται.

Δώσε μιά κλωτσιά στο βρωμόκουτο να πάει παρακάτω, λένε οι Αμερικάνοι.

Να πάει σε άλλου την πόρτα

«kick the can down the road»

… και ο Υπουργός υγείας , επίσης, το ίδιο λέει: βάλτε πλάτη και βλέπουμε.

…μέχρι να αλλάξει ο Υπουργός για να εισπράξει αυτός το βρωμόκουτο.

Το βρωμόκουτο βέβαια προσγειώνεται δίπλα μας - ή πάνω μας - αλλά κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε : είμαστε απασχολημένοι.

Με το ουζάκι μας , τον φραπέ μας και το κούγκαρ μας.

αγένεια

 ...η νεοελληνική κομπλεξοσύνη έχει μπλέξει την επαναστατικότητα με την αγένεια.

Από τους γέρους και νέους ψευδοεπαναστάτες και αμφισβητίες του «κατεστημένου» -ιδίως τους νέους- θεωρείται ότι ευγενικοί άνθρωποι είναι οι αδύναμοι, οι μικροαστοί , οι συμβιβασμένοι και οι φλούφληδες.

Το βλέπουν σαν αντισυμβατική συμπεριφορά: ότι αν μιλάς σαν μάγκας, είσαι κιόλας.

...ότι αν χυδαιολογείς, είσαι «ασυμβίβαστος».

Η πλάκα είναι ότι οι Γάλλοι και οι Ρώσσοι Επαναστάτες - οι πραγματικοί- τύπου Λένιν, Τρότσκι, ο αναρχικός Κροπότκιν κλπ, ήταν ευγενέστατοι προς όλους και στην καθημερινή και στην πολιτική ζωή.

Μπορεί να σε έστελναν στο Γκουλαγκ αλλά η ευγένεια ήταν δεδομενη.

🙂

Οι καράβλαχοι και καραβλαχάρες εν Ελλάδι, απλά βρίζουν, αδιαφορούν ή κατεβάζουν τα μούτρα τους σκυθρωποί, χωρίς λόγο.

Για την «καλημέρα» , δεν τίθεται θέμα: 

όχι μόνο δεν λένε αλλά σπάνια ανταποδίδουν,  αν τους πείς.

Εκεί εξαντλείται η επαναστατικότητα....

τεχνητή ή ηλίθια νοημοσύνη?

 Η  «τεχνητή νοημοσύνη» είναι μια ηλίθια νοημοσύνη.

 …αυτό αποδεικνύεται στην πράξη. 

Τουλάχιστον σε μένα αποδεικνύεται : ο αλγόριθμος των διαφημίσεων στο διαδίκτυο με έχει τσεκάρει, με έχει ζυγίσει και υποτίθεται ότι ξέρει τις ανάγκες μου και προσπαθεί να τις ικανοποίησει.

… κυρίως τις καταναλωτικές….αλλά  και τις αισθηματικές, τις σεξουαλικές και πρακτικές.

Στην αρχή μου πέταξε κάτι διαφημίσεις με «τρίκυκλες ηλεκτρικές μοτοσυκλέτες για ηλικιωμένους».

Μάλλον νόμιζε ότι θα είμαι κανένας ανήμπορος γέρος με οικολογικές ευαισθησίες και χρειάζομαι τρίκυκλη ηλεκτρική μοτοσικλέτα.

Επειδή δεν έδειξα κανένα ενδιαφέρον ούτε και έκανα κλικ πάνω στη μοτοσικλέτα για περαιτέρω πληροφορίες, προφανώς υπέθεσε ότι είμαι εντελώς ανήμπορος και έβαλε διαφημίσεις για  οίκους ευγηρίας σε μηδαμινές τιμές. 

Έβαλε και κάτι φωτο με  μανούλια νοσοκόμες στο γηροκομείο, για να με δελεάσει.

Επειδή επίσης δεν έριξα ενδιαφέρον για τον παράδεισο των γηροκομείων, ο αλγόριθμος υπέθεσε ότι δεν είμαι ανήμπορος αλλά είμαι ένας θαλερός γέρος και χρειάζομαι μιά επίσης θαλερή εξηντάρα που σφύζει από σεξουαλικότητα και πάσχει  από μοναξιά.

Εδώ ο ηλίθιος αλγόριθμος έπεσε εντελώς έξω καθώς το μόνο που δεν θέλω είναι μια εξηντάρα με ψυχολογικά προβλήματα να  μου σπάει τα νεύρα και να μου παριστάνει την ωραία και την μοιραία.

Αν μάλιστα πάσχει από μοναξιά η εξηντάρα, είναι βέβαιο ότι θα μου μιλάει συνέχεια για πεί μαζεμένα όλα αυτά που δεν έλεγε τα προηγούμενα χρόνια.

…. πράγμα που είναι και πιο ανυπόφορο, για μένα.

….το πιό απαίσιο είναι  να μου λένε συνεχώς ιστορίες για παρελθόντες συζύγους,  αποτυχημένες σχέσεις και γιά διάφορα άλυτα ψυχοσωματικά προβλήματα.

Από αυτά έχω ακούσει εκατομμύρια… και εξάλλου,  γι’ αυτό παραιτήθηκα: 

για να μην ακούω τίποτε απ´ όλα αυτά.

Φαντάσου τώρα να μου κατσικωθεί καμιά νευρωσική που δεν θα βάζει γλώσσα μέσα…απίστευτο!.

Γι’ αυτό λέω ότι ο αλγόριθμος της τεχνητής νοημοσύνης δεν έχει καμιά νοημοσύνη: 

είναι ένας τελείως μαλάκας αλγόριθμος.

Ο Τάσος διαβάζει Athens Voice

 Ο Τάσος είναι 16 και είναι καλό παιδί και καλός μαθητής: μόλις τελείωσε την πρώτη Λυκείου με 18.

Ο πατέρας του είναι στα 45 και , αφού απολύθηκε από μιά βιομηχανία που έκλεισε , έγινε σερβιτόρος και δουλεύει σεζόν  το καλοκαίρι και αδήλωτος ντελιβεράς τον χειμώνα, για να παίρνει και το επίδομα ανεργίας .

Η μητέρα του σε σουπερμάρκετ.

Έχει δυο μικρότερα αδέλφια.

Σαν έξυπνος και ευαίσθητος έφηβος, παλεύει να καταλάβει την κοινωνία και τον εαυτό του, «να διαμορφώσει μιά ταυτότητα».

Προχτές πήγε με δυο φίλους του στα Έβερεστ να πάρουν ένα καφέ. 

Πήραν εκεί τεύχη του Athens Voice που μοιράζονται δωρεάν και άρχισαν να τα ξεφυλλίζουν.

Κουλτουριάρικο του φάνηκε αρχικά: 

είχε κάτι συνεντεύξεις με σκηνοθέτες , ηθοποιούς και λοιπούς κουλτουριάρηδες γέρους που δήλωναν προβληματισμένοι, όπως όλοι κουλτουριάρηδες που λένε γενικολογίες χωρίς κάτι συγκεκριμένο.

Μάλλον γιά να μην θίξουν κανένα σπουδαίο τύπο και κοπούν οι κρατικές επιδοτήσεις.

Τα καταλάβαινε αυτά ο Τάσος, τα είχε ακούσει. 

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν μια μικροσκοπική ξινή γριά που την υποστήριζαν σχεδόν όλα τα κόμματα παρά το ότι ήταν  αντιδημοφιλής. 

Φαίνεται ότι τους βόλευε όλους και δεν τους ενοχλούσε. 

Μαγκιά.

Τεράστιο άρθρο και γιά τη Πρόεδρο.

Οι καμμένοι χωριάτες του Έβρου που τους επισκέφτηκε, έβγαλαν κάτι γλυφτικους δεκάρικους λόγους μπας πάρουν και αυτοί καμμιά έξτρα επιδότηση. 

Η τοπική αυτοδιοίκηση δηλαδή, οι εκλεγμένοι. 

Ο λαός ήταν γλάστρες.

Μετά ο Τάσος είδε  ένα άρθρο για ένα σπουδαίο κομίστα : έναν καλλιτέχνη που φτιάχνει κόμιξ.

 ….άρα που απευθύνεται σε νέους.

Του Τάσου του άρεσαν τα κόμιξ: ήταν ενδιαφέροντα σαν εικόνες και σαν μηνύματα.

«Σε βάζουν στο πνεύμα της εποχής».

Είχαν και κάμποσες γυμνές, σεξ και ναρκωτικά.

Οι γυμνές του άρεσαν τα ναρκωτικά , όχι.

Αλλά μήπως και εδώ ήταν «πολύ συντηρητικός» όπως του έλεγε ένας φίλος του πιο προχωρημένος; 

Μήπως θα ήταν ωραίο και χρήσιμο να έχει άποψη από πρώτο χέρι;

Να πάρει καμμιά μυτιά κόκκα πχ να μην τον θεωρούν αγαθιάρη οι μάγκες γνωστοί του;

Θα το σκεφτόταν αργότερα αυτό. 

Είδε και διαφήμιση της ΔΕΗ δισέλιδη αλλά χωρίς καμμιά αναφορά στο πανάκριβο ρεύμα που οι γονείς του δυσκολεύονταν να πληρώσουν. 

Είχαν καθυστερήσει και κινδύνευαν να τους το κόψουν.

Αλλά οι ντελιβεράδες και οι υπάλληλοι του Σκλαβενίτη δυσκολεύονται με τρία παιδιά.

Αλλά αυτά δεν απασχολούν το LIFO και το Athens Voice. 

Ήταν βολεμένοι φαίνεται. 

Είναι μπαναλαρία η γκρίνεια για την ακρίβεια…Άλλα απασχολούν τους κουλτουριάρηδες που ρουφάνε κόκκα και επιδοτήσεις.