Παντα αναρωτιόμουν πώς κάτι τελειωμένα πρεζόνια, κάποιοι τρισάθλιοι περιθωριακοί και, γενικά κάποια εμφανώς προβληματικά και άχρηστα άτομα, κατορθώνουν και βρίσκουν κάτι κοπέλλες θύματα... και κάνουν "δεσμό" μαζί τους....
Και αυτές οι ...θεόχαζες, συχνά τους βρίσκουν από γοητευτικούς μέχρι αξιολάτρευτους.
Δεν είναι πάντα αυτές του ιδίου φυράματος:
έχω δεί και πανέμορφες, υγιείς ακόμη και μορφωμένες κοπέλλες, από καλές οικογένειες, να μπλέκουν -και να μην ξεμπλέκουν- με τον κάθε προβληματικό, άχρηστο και ψιλο-ή και χοντρο- πρεζόνι που το βλέπεις και αλλάζεις πεζοδρόμιο...
Τόσα χρόνια ιατρείο στα πέριξ των Εξαρχείων και της Ομόνοιας είδα ένα σωρό:
να κατεβαίνει η φοιτήτρια από το πολυτελές τζιπ του μπαμπά και να συναντάει τον πρεζονάριο...
κοριτσάκια σαν τα κρύα νερά να καταλήγουν στην πορνεία του πρεζο-πεζοδρομίου...
Τείνω να καταλήξω στο εξής:
όλοι αυτοί οι αλητόβιοι, είναι εξαιρετικά χειριστικά άτομα και άριστοι ηθοποιοί.
Παίζουν συνειδητά τον ερωτευμένο, τον τρυφερό, τον ρομαντικό, τον ευαίσθητο -που αγαπάει τρελλά- που ζει μόνο γιά σένα την μικρή "θεά" τους...που όμως θα το παίξει και "μανούλα" και χρηματοδότις και βοηθός και υπηρέτρια και μαιτρέσσα...για αυτόν τον ιδιαίτερο τύπο..τον τόσο ευαίσθητο, τον "ταλαντούχο" αλλά "αδικημένο"...
Ναι... ο κάθε βρωμοπόδαρος το παίζει αδικημένη διάνοια και ταλεντάρα: από ποίηση και μουσική μέχρι "διανόηση" και "επανάσταση".
Δηλαδή, βασικά, αραλίκι, πρέζα, φούντα, σουβλάκια και μπύρες.
Στα μεσοδιαστήματα βουλμπεγκάλ, ζητιανιά, κλοπές, αγύριστα δανεικά και εκμετάλλευση συγγενών μέχρι όγδοου βαθμού.
