…ένα συγκινητικό ποίημα του γερο-Μπουκόφσκι που είχε μείνει μόνος και ήλπιζε , ακόμα, να βρει μιά γυναίκα (να ακούσει γυναικεία βήματα).
Τελικά, εισάκουσε ο Κύριος τις προσευχές του… αλλά, απ´ ότι φαίνεται, ο Θεός είναι χιουμορίστας, ιδιαίτερα με όσους δεν τον πιστεύουν:
του έστειλε μιά αρκετά παλαβή και αρκετά μαλακισμένη νεότερη γυναίκα με την οποία είχε γάμο, σύντομη περίοδο μέλιτος και μετά μακρόχρονη περίοδο σκοτωμών και καυγάδων.
Υπάρχει σχετικό βίντεο καυγά στο YouTube.
Οι γιατροί, οι παθολογικές ειδικότητες τουλάχιστον , βασικά πουλάνε τρία πράγματα:
Διάγνωση
Θεραπεία
Συμβουλές
Οι συμβουλές μπορεί να είναι άμεσα ή άμεσα σχετιζόμενες με την πρόληψη και την θεραπεία: πχ να χάσεις βάρος, να μην τρως λιπαρά, τυρί επιτρέπεται «αποκλειστικά μοτσαρέλα και ποτέ πεκορίνο Αμφιλοχίας» ( γνωστό σαρκαστικό καλαμπούρι του καθηγητή Γαρδίκα που κορόιδευε τα χειριστικά κόλπα των γιατρών).
Μπορεί όμως να είναι και ασαφείς, γενικόλογες συμβουλές ζωής: «λιγότερο στρες», λιγότερη εργασία , καλύτερες σχέσεις κλπ .
…δηλαδή σοβαροφανείς αοριστολογίες που βασικά ενοχοποιούν τον ασθενή / πελάτη , τον καθιστούν υπεύθυνο γιά την νόσο του και ταυτόχρονα απενοχοποιούν και απελευθερώνουν τον γιατρό από κουραστικές ερωτήσεις και διευκρινίσεις.
Όσο πιο δύσκολα και δυσεπίλυτα τα προβλήματα , τόσο αυξάνουν και οι συμβουλές.
Το καλό με τις συμβουλές είναι ότι λές γενικά αποδεκτές κοινοτοπίες χωρίς σοβαρή ευθύνη και νομικό ρίσκο.
Ήταν ένα μυστικό που το ήξεραν μόνο οι γιατροί και οι παπάδες και περνούσαν υπέροχα.
Δυστυχώς το έμαθαν και άλλοι και έγιναν «σύμβουλοι», «μέντορες», life coaches, ψυχοθεραπευτές παντός είδους (άθεοι, ένθεοι, συμπαντικής αφομοίωσης κλπ) , ειδικοί αποφράξεως τσάκρας κλπ
Το πιο σύνηθες θέμα - προφανώς αυτό με την μεγαλύτερη ζήτηση - είναι οι σύμβουλοι σχέσεων.
Βασικά ζητείται από γυναίκες που ψάχνουν τον «ιδανικό άντρα».
Εδώ οι συμβουλές είναι δύο ειδών:
Πως βρίσκεις τον ιδανικό.
Πως σταθεροποιείς και κρατάς τον ιδανικό.
Παρακολουθώ με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον όλες τις συμβουλευτικές τάσεις.
Δυστυχώς δεν είμαι αισιόδοξος σε οριστική απάντηση και λύση.
Οι «σύμβουλοι» , μη έχοντες κίνητρο οριστικής θεραπείας της νόσου , έχουν κίνητρο συντήρησης ανεδαφικών ελπίδων και αυτάρεσκων πεποιθήσεων.
Ουδείς τολμά να πει αλήθεια στις «προδομένες ψυχές».
…ότι η ιδανική σχέση και ο ιδανικός άνδρας είναι σαν τον σοσιαλισμό : δεν υπάρχει.
Όσο τον κυνηγάς, τόσο απομακρύνεται.
Αν τον πλησιάσεις αρκετά - πχ αν τον παντρευτείς- γίνεται γραφειοκρατικός και καταπιεστικός.
Δηλαδή σταλινικός αυταρχισμός.
Αλλά αυτά δεν τα λένε οι «σύμβουλοι».
Τα ανακαλύπτεις μόνος σου.
🙂
…οι ερωτικές ιστορίες των μεσηλίκων είναι πιό πολύπλοκες και πιό συναισθηματικά μπερδεμένες, από αυτές των νέων.
Οι πιτσιρικάδες έχουν μικρό ερωτικό παρελθόν, λίγες ουλές από παλιά τραύματα και, φυσικά, περισσότερη και αυθεντικότερη βιολογική ορμή.
Είναι πιο φρέσκα και νόστιμα υλικά γιά την παρακευή της συνταγής.
Έτσι, ενώ πάντα μου ´ρχονται μπροστά μου τέλεια περιστατικά ερωτευμένων μεσηλίκων που μπορούν να βγάλουν πλοκή, ενδιαφέρον , πόνο και γέλιο, τελικά αυτές τις ιστορίες, δεν τις γράφω.
Θεωρώ ότι θα μείνει μιά πικρή, τελική γεύση.
Είναι κάτι που δεν το θέλω:
δεν μου αρέσει να αυξάνω τον συνολικό πόνο του κοσμάκη.
Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας ένα κακοπαθημένο εξηνταφεύγα να κάνει σχέδια οικοδόμησης του «τέλειου σπιτικού» με μιά απαιτητική σαρανταπενηντάρα.
Μου προκαλεσε αντιφατικά αισθήματα οίκτου και περηφάνειας:
η ζωή ελπίζει πάντα αν και νικάει σπάνια.
Δεν ξέρω.
…ισως, τελικά, πρέπει να γράψω ιστορίες ευτυχισμένων μεσηλίκων.
Αυτά θέλει η πιάτσα.
Ιστορίες πάθους με γλυκερό χάππυ έντ.
Οι πιο επιτυχημένοι έμποροι , είναι οι έμποροι ναρκωτικών.
Παρατηρώ τους ίδιους ανθρώπους κάθε μέρα:
μιά μικρή σοβαροφανής έχει συνεχώς κολλημένο στο αυτί της ένα κινητό, λες και είναι υπουργός σε περίοδο κρίσης και επικοινωνεί με τις υπηρεσίες…
…ένας άλλος σαρανταπεντάρης ακούει συνέχεια μουσική ραπ από το κινητό λες και τώρα θα διαμαρτυρηθεί για την κοινωνική δυσλειτουργία…
Κάτι άλλοι πάντα πρέπει να περιβάλλονται από φίλους- δεκανίκια, γιά να νιώθουν ασφαλείς…
Όποιος δεν μπορεί να κάτσει καλά και ήσυχα με τον εαυτούλη του , να νιώσει ποιός είναι και γιατί υπάρχει, χρειάζεται δεκανίκια ύπαρξης.
Μόνο που είναι τοξικά :
δεν μολύνουν μόνο τον ίδιο αλλά και τους γύρω.
Καλά το είπε ο μεγάλος μαθηματικός και θεολόγος Πασκάλ:
μεγάλο μέρος της ανθρώπινης δυστυχίας οφείλεται στην αδυναμία του ανθρώπου να κάτσει ήσυχα μόνος του σε ένα δωμάτιο.
…τι έχει πιάσει όλους τους κυριλέδες λεφτάδες και καραχωμένους στο κατεστημένο να παριστάνουν τους φιλανθρώπους, τους ευαίσθητους και τους κοινωνικούς ακτιβιστές?
…πρωην μεγαλοβιομήχανοι , τραπεζίτες, διαχειριστικά μεγαλοστελέχη που ταιριάζουν παντού, πανεπιστημιακοί - ελίτες, διανοούμενοι - εργαλεία επιρροής κλπ… όλοι αυτοί, είναι πολύ «ευαίσθητοι».
Και παντού, χωμένη η «συμπερίληψη»:
να μας φορέσουν καπέλο όλους τους γείτονες που δεν θέλουν στίς γειτονιές τους.
Και να αποδεχόμαστε τα πάντα ως φυσιολογικά και θαυμάσια και εμείς και τα παιδιά μας με το ζόρι…
….γιατί όλες οι απόψεις των άλλων σεβαστές αλλά εμείς να μην κάνουμε τον σταυρό μας γιατί θα ενοχλήσουμε.
…ναι….αμ πώς?
Και οι παράδες τρέχουν ουρά.
…οι δεξιοί στην Ελλάδα φορτώνουν τα βάσανα της ανθρωπότητας στους κομμουνιστές, και τρώνε απ´ το Δημόσιο.
….οι κομμουνιστές τα φορτώνουν όλα στον καπιταλισμό, και προσπαθούν να διοριστούν στο Δημόσιο.
….οι κεντρώοι «φιλελεύθεροι» δεν δίνουν δεκάρα γιά την ανθρωπότητα και τα βάσανα των άλλων:
είναι σίγουροι ότι οι φτωχοί έχουν « ατομική ευθύνη» και ευθύνονται για την κακομοιριά τους.
Τελικά βέβαια, και οι φιλελεύθεροι καταλήγουν να τρώνε από το Δημόσιο αλλά υμνώντας την ελεύθερη αγορά.
Όσοι δεν ελπίζουν ότι θα τους σώσει η πολιτική αλλά η εργασία, δουλεύουν σαν γομάρια για να βγούν οι φόροι να πληρωθούν οι ανωτέρω.
τα αδιέξοδα
Χθες το πρωί της Κυριακής είχα πάει για την καθιερωμένη σπανακόπιτα με καφέ στην πλατεία της Νέας Σμύρνης.
Εκεί παρατήρησα κάτι αρκετά ασυνήθιστο:
στο κεντρικότερο σημείο της πλατείας, στο γνωστό κτίριο του πρώην Γαλαξία, ήταν μία τεράστια ουρά ανθρώπων που περίμεναν για να ψηφίσουν το νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.
Το ενδιαφέρον ήταν ότι η συντριπτική, πλειοψηφία των ανθρώπων που περίμεναν, ήταν άνδρες και γυναίκες ηλικίας πάνω από τα 60.
Δεδομένης της τεμπελιάς μου πάνω στις «εκλογοδημοκρατικές διαδικασίες», μου φάνηκε περίεργο ότι άνθρωποι οποίοι κανονικά θα έπιναν καφέ στο διαμέρισμα τους και θα έβαζαν κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, παράτησαν την ησυχία τους και πήγαν να στηθούν όρθιοι για να ψηφίσουν Ανδρουλάκη Γερουλάνο και Διαμαντοπούλου.
Ανθρώπους δηλαδή που ελάχιστοι νέοι ελπίζουν ότι θα ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα τους και ακόμα λιγότεροι πιστεύουν ότι έχουν δυνατότητα να τα λύσουν.
Ήταν μια διαδικασία διαχείρισης ελπίδων ηλικιωμένων.
Έχοντας ζήσει τις χρυσές εποχές των παχιών αγελάδων του ΠΑΣΟΚ, καταλαβαίνω τί ελπίδες μπορεί να γεννήσει ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ στο μυαλό και στην καρδιά ενός Πασόκου.
Ελπίδες ότι υπάρχουν και μελλοντικές κρατικές παχιές αγελάδες.
Και πεποίθηση ότι οι παλιές παχιές αγελάδες δεν ήταν αποτέλεσμα κατασπατάλησης δανεικών από το εξωτερικό και φαγωμένων Πακέτων Ντελόρ αλλά ενός κομματικού λεφτόδεντρου που το διαχειριζόταν μαγικά και ταχυδακτυλουργικά μιά δράκα κομματικών μουστακαλήδων.
Είναι ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό:
όπως ο σκύλος του Παβλώφ είχε μάθει ότι το κουδούνι σήμαινε φαγητό μετά από λίγο και γιαυτό του τρέχανε προκαταβολικά τα σάλια, έτσι και οι πασόκοι είχαν μάθει ότι η εκλογή κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ θα σημαινε διορισμούς, αυξήσεις, επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία και πλασματικά χρόνια συνταξιοδότησης.
Ήταν ωραία ξεγνοιαστα χρόνια και αυτή η ξεγνοιασιά αύξανε και την ερωτική διάθεση, την Λίμπιντο.
Απ’ ότι θυμάμαι ήμασταν πολύ περισσότερο ερωτικός λαός τότε.
Σήμερα με τις οικονομικές δυσκολίες και το άγχος επιβίωσης δε μας έχει μείνει ερωτικό καϊμάκι.
Το έχω πεί: θα πειστώ πως η οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα έχει παρέλθει μόνο όταν δω μεσήλικες δημόσιους υπαλλήλους να την κοπανάνε το μεσημέρι στα ξενοδοχεία ημιδιαμονής με συναδέλφους.
Μέχρι τότε νομίζω πως όλοι θα αρκούνται σε εκλογικά διλήμματα ανάμεσα σε Μητσοτάκη, Κασσελάκη και Ανδρουλάκη.
Δηλαδή αδιέξοδα πολύ βαρετά και καθόλου σέξι.