τα αδιέξοδα
Χθες το πρωί της Κυριακής είχα πάει για την καθιερωμένη σπανακόπιτα με καφέ στην πλατεία της Νέας Σμύρνης.
Εκεί παρατήρησα κάτι αρκετά ασυνήθιστο:
στο κεντρικότερο σημείο της πλατείας, στο γνωστό κτίριο του πρώην Γαλαξία, ήταν μία τεράστια ουρά ανθρώπων που περίμεναν για να ψηφίσουν το νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.
Το ενδιαφέρον ήταν ότι η συντριπτική, πλειοψηφία των ανθρώπων που περίμεναν, ήταν άνδρες και γυναίκες ηλικίας πάνω από τα 60.
Δεδομένης της τεμπελιάς μου πάνω στις «εκλογοδημοκρατικές διαδικασίες», μου φάνηκε περίεργο ότι άνθρωποι οποίοι κανονικά θα έπιναν καφέ στο διαμέρισμα τους και θα έβαζαν κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, παράτησαν την ησυχία τους και πήγαν να στηθούν όρθιοι για να ψηφίσουν Ανδρουλάκη Γερουλάνο και Διαμαντοπούλου.
Ανθρώπους δηλαδή που ελάχιστοι νέοι ελπίζουν ότι θα ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα τους και ακόμα λιγότεροι πιστεύουν ότι έχουν δυνατότητα να τα λύσουν.
Ήταν μια διαδικασία διαχείρισης ελπίδων ηλικιωμένων.
Έχοντας ζήσει τις χρυσές εποχές των παχιών αγελάδων του ΠΑΣΟΚ, καταλαβαίνω τί ελπίδες μπορεί να γεννήσει ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ στο μυαλό και στην καρδιά ενός Πασόκου.
Ελπίδες ότι υπάρχουν και μελλοντικές κρατικές παχιές αγελάδες.
Και πεποίθηση ότι οι παλιές παχιές αγελάδες δεν ήταν αποτέλεσμα κατασπατάλησης δανεικών από το εξωτερικό και φαγωμένων Πακέτων Ντελόρ αλλά ενός κομματικού λεφτόδεντρου που το διαχειριζόταν μαγικά και ταχυδακτυλουργικά μιά δράκα κομματικών μουστακαλήδων.
Είναι ένα εξαρτημένο αντανακλαστικό:
όπως ο σκύλος του Παβλώφ είχε μάθει ότι το κουδούνι σήμαινε φαγητό μετά από λίγο και γιαυτό του τρέχανε προκαταβολικά τα σάλια, έτσι και οι πασόκοι είχαν μάθει ότι η εκλογή κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ θα σημαινε διορισμούς, αυξήσεις, επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία και πλασματικά χρόνια συνταξιοδότησης.
Ήταν ωραία ξεγνοιαστα χρόνια και αυτή η ξεγνοιασιά αύξανε και την ερωτική διάθεση, την Λίμπιντο.
Απ’ ότι θυμάμαι ήμασταν πολύ περισσότερο ερωτικός λαός τότε.
Σήμερα με τις οικονομικές δυσκολίες και το άγχος επιβίωσης δε μας έχει μείνει ερωτικό καϊμάκι.
Το έχω πεί: θα πειστώ πως η οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα έχει παρέλθει μόνο όταν δω μεσήλικες δημόσιους υπαλλήλους να την κοπανάνε το μεσημέρι στα ξενοδοχεία ημιδιαμονής με συναδέλφους.
Μέχρι τότε νομίζω πως όλοι θα αρκούνται σε εκλογικά διλήμματα ανάμεσα σε Μητσοτάκη, Κασσελάκη και Ανδρουλάκη.
Δηλαδή αδιέξοδα πολύ βαρετά και καθόλου σέξι.
