χωρίς βρακί, στο Ντουμπάι

 

Αρνούμαι να παρακολουθήσω τι έγινε στο Ντουμπάι με τις διάφορες « ινφλουένσερς» : 

αποφεύγω τα δηλητηριώδη θέματα όπως και τα δηλητηριώδη μέρη: 

μολύνουν το ψυχικό μου εργαλείο.

Το μυαλό, είναι πιό ευαίσθητο στίς νοσηρές παραστάσεις απ´ ό,τι είναι το αλκοόλ για το συκώτι.

Γι’ αυτό και θεωρώ την  πορνογραφία πολύ μεγάλο κοινωνικό δηλητήριο.

Όσον αφορά την πορνεία στο Ντουμπάι, την ειπχα ακούσει  από παλιά… 

Από τότε που ήμουνα στην Σαουδική Αραβία, είχα ακούσει ότι υπάρχουν κάποιες κυρίες στα Εμιράτα που κάνουν πολυτελή ζωή με πολύ παραπάνω λεφτά απ’ όσα δικαιολογεί ο μισθός τους.

Μου είχε πει κάποιος που ήξερε την κατάσταση εκεί, ότι «άμα δεις ελληνίδα να οδηγεί Πόρσε , σίγουρα  εκδίδεται».

…και, συχνά, παράλληλα με την εργασία της.

Τελοσπάντων…. δεν σχολίασα το θέμα…. εξ άλλου τότε είχα πολύ σοβαρότερα προβλήματα να επιλύσω από τον ηθικό εκπεσμό κάποιων κυριών.

Τυχαία άρπαξε το μάτι μου δύο ειδήσεις: 

πέθανε ο Κώστας Καββαθάς ο εκδότης των τεσσάρων τροχών και παράλληλα είδα για κάμποσα δευτερόλεπτα ένα διάλογο Πέτρου Κωστόπουλου με μιά κυρία για το θέμα της πορνείας στο Ντουμπάι.

Μου έκανε εντύπωση η έκπληξη του Κωστόπουλου για το φαινόμενο του εκφυλισμού:

του είναι άγνωστο!.

Αποσιωπώντας βέβαια ότι ο ίδιος είναι ο κύριος υπεύθυνος με το ΚΛΙΚ και το  ΝΙΤΡΟ…

…όπου παρουσίαζε  τα πιο τοξικά κοινωνικά πρότυπα «επιτυχίας» με τα απλοικά και αρχοντοχωριάτικα «Λεφτά- Κοχίμπα- Καγιέν- Μοντέλο - Αράχωβα» .

Αραχωβα ή Μύκονος, ανάλογα την εποχή…

…μέχρι που φαλίρησε , έρριξε και τα φέσια του στους εργαζόμενους υπαλλήλους του.

…και -φυσικά-  τον παράτησε και η σύζυγος, τέως μοντέλο.

Και ο Καββαθάς φαλίρισε και αυτός…ρίχνοντας  ανάλογα φέσια δεξιά και αριστερά.

…. αλλά παριστάνοντας τον αδικημένο από το κράτος που  «δεν εκτίμησε» την «πρωτοπορία» του.

Βασικά και οι δύο πουλούσαν όνειρα σε δεξιούς μικροαστούς: 

όνειρα ευκολης ευμάρειας με γυαλιστερές λαμαρίνες και γυαλιστερές γκόμενες. 

Υποκατάστατα κοινωνικής ανόδου. 

Και στους δύο έφταιγε το κράτος… που ήταν «υδροκέφαλο».

Και οι δύο ήτανε με τον τρόπο τους οπαδοί της «τοξικής αρρενωπότητας».

«Κάντε όλοι στην μπάντα… περνάει ο μάγκας».

Θυμάμαι τον Καββαθά να λέει κάτι ρατσιστικές ατάκες όταν τα γιαπωνέζικα αυτοκίνητα άρχιζαν να πουλάνε πολύ…

….όπως πχ :  «ουδέποτε ο ανθρωπάκος  με τα σκιστά μάτια θα πλησιάσει το όραμα ενός Έντζο Φεράρι»

Και στο περιοδικό  να φιλοξενούν κάτι απλοϊκές ηλιθιότητες του Νίκου Δήμου που μίλαγε συνέχεια για τον εαυτό του  και για τις σπουδές φιλοσοφίας στην Γερμανία.

Και αυτουνού του έφταιγε το «κράτος» και η Ελλάδα, που δεν ήταν αρκετά γερμανική και αριστοκρατική.

Έχω την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι τύποι -που είναι προϊόντα της πασοκικής και νεοδημοκρατικής κούφιας ευμάρειας - προώθησαν ως εξυπνάδα  όλη αυτή την κοινωνική σαπίλα που κατέληξε στις πόρνες του Ντουμπάι.

Η Ιωάννα Τούνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά μιά πνευματική κληρονόμος  των μοντέλων   που έτρεχαν με τα Καγιέν  στην Αράχωβα.

…τα «Πνευματικά τέκνα» των Καγιέν και των Κοχίμπα.

…και όταν η μάνα σου δεν ήξερε στα νιάτα της που ξεχναγε  το βρακί της στην Αράχωβα, είναι βέβαιο ότι εσύ μάλλον δεν θα χρειαστείς καν βρακί, στο Ντουμπάι.

« Βλαβερές συνέπειες του καπνού»

«Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού»

Η νοημοσύνη και το  συναίσθημα συνήθως πάνε  μαζί. 

Δεν μπορεί να καλλιεργήσει κάποιος  τις νοητικές του ικανότητες χωρίς ταυτόχρονα να καλλιεργείται συναισθηματικά.

Το νοητικό εργαλείο, που είναι ο εγκέφαλος,  επεξεργάζεται ταυτόχρονα λογική και συναίσθημα.

Αυτά τα δύο φαίνεται πως λειτουργούν  συμπληρωματικά.

Και με τα δύο γίνεται μια σωστή αντίληψη του κόσμου.

Αυτό είναι, εξ άλλου,   η νοητική ικανότητα: 

μια σωστή και  επαρκής και ταχεία αντίληψη του κόσμου . 

Γι’ αυτό οι αρχαίοι καλλιεργούσαν στις φιλοσοφικές σχολές μαθηματικά και μουσική ταυτόχρονα… 

…Φιλοσοφία και θέατρο.

Μυαλό και καρδιά πάνε μαζί στους έξυπνους ανθρώπους.

Αυτοί που έχουν  μόνο λογική είναι τέρατα και αυτοί που έχουν μόνο συναίσθημα είναι γιά δέσιμο.

🙂

Η Ιατρική σαν επάγγελμα,  παρότι αποδεικνύεται επάγγελμα αρκετά κακοποιητικό, φαίνεται ότι βοηθάει και  την λογική και το συναίσθημα να καλλιεργηθούν.

Είναι αναπόφευκτο… αφού με τη λογική λύνεις προβλήματα και με το συναίσθημα προσεγγίζεις το ανθρώπινο δράμα.

Θα έχει ενδιαφέρον να μελετηθεί η έκπτωση της νοητικής ικανότητας των γιατρών μετά την συνταξιοδότηση: 

δεν είναι μόνο η ηλικία που σε αποβλακώνει αλλά και η έλλειψη επαρκούς νοητικής και πνευματικής γυμναστικής μετά την σύνταξη. 

🙂

Όταν απομακρυνθείς από μιά απαιτητική εργασία,  είναι βέβαιο ότι το νοητικό και το συναισθηματικό σου εργαλείο θα γίνει πλαδαρό.

Έχω ένα φόβο μήπως αποβλακωθώ στα γεράματα: 

και χαζός και γέρος, πάει πολύ.

Σαν νευρολόγος, πάντα  προσπαθούσα  να βρω ένα εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο για νοητική γυμναστική , καθημερινά:

κάτι  που να είναι εύκολο, ευχάριστο και ξεκούραστο.

Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα που έχουν καταλήξει και πολλοί άλλοι πάνω σ’ αυτό το θέμα: είναι πάρα πολύ καλό να γράφεις την σκέψη σου και τις δραστηριότητές σου σε ένα χαρτί.

…πχ να  κρατάς ένα ημερολόγιο…

…ή να  έχεις ένα σημειωματάριο σκέψεων και να προσπαθείς  αυτές τις σκέψεις να τις  τακτοποιείς  σε μικρά , πειστικά, ελκυστικά κείμενα. 

…ή να γράφεις τις εμπειρίες σου.

Ο γραπτός λόγος,  είναι δημιουργία νοητική και καλλιτεχνική αλλά και μέσο επικοινωνίας.

…και τα τρία κάνουν καλό στο μυαλό.

Σπάνια βλέπουμε λογοτέχνες και καλλιτέχνες να χαζεύουν σε μεγάλες ηλικίες… 

Αντίθετα, πολλές φορές,  βλέπουμε ηλικιωμένους λογοτέχνες να παράγουν σημαντικά έργα. 

Για παράδειγμα,  ο Σοφοκλής έγραψε την Αντιγόνη όταν ήταν 75 χρονών που, για την εποχή του,  ήτανε πολύ προχωρημένη ηλικία.

Η Μαρία Ιορδανίδου έγραψε το πρώτο της λογοτεχνικό έργο με απήχηση, την Λωξάνδρα , σε ηλικία 65 χρονών.

Τα μικρά κείμενα που γράφω είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής της γυμναστικής.. 

Παράλληλα κάνω και κάτι άλλο : 

διαβάζω μικρά λογοτεχνικά κείμενα σε μικρό χρόνο και μετά αφήνω κενό για να τα επεξεργάζομαι υποσυνείδητα . 

Για παράδειγμα χθες διάβασα ένα μονόπρακτο του Τσέχωφ που λέγεται «οι βλαβερές συνέπειες του καπνού».

Περιγράφει  ένα μεσήλικα  καταπιεσμένο  από τη γυναίκα του… 

….που είναι μια αυταρχική και τσιγκούνα επιχειρηματίας και  η οποία τον έχει στην ουσία υπάλληλο και του αναθέτει διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και διαλέξεις στο κοινό. 

Η διάλεξη που ανέλαβε να κάνει στην παρούσα φάση είναι «οι βλαβερές συνέπειες που έχει το κάπνισμα,  ο καπνός».

Το βασανισμένο και ταλαιπωρημένο ανθρωπάκι ξεκινάει να απευθύνεται  στο κοινό για τον καπνό αλλά,  μετά, παρασύρεται από το προσωπικό του δράμα και αρχίζει  να λέει για την οικογενειακή του κατάσταση,  για τον φόβο του γιά  τη γυναίκα του… για τα βάσανα που  περνάει μαζί της… 

…σε ένα μονόλογο ο  οποίος, άλλοτε προσπαθεί να είναι συμβατικός και ευπρεπής και,  άλλοτε είναι σκληρός και αποκαλυπτικός.

.., και που,  τελικά, καταλήγει σε έναν αυτοεξευτελισμό. 

Υποθέτω ότι το 1880 που παρουσιάστηκε το θεατρικό αυτό έργο στο κοινό της Αγίας Πετρούπολης,  θα έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί τα συζυγικά προβλήματα δεν ήτανε σύνηθες να  τα παρουσιάζουν με μεγάλο ψυχολογικό βάθος στην θεατρική σκηνή.

Τελοσπάντων είναι ένα ευαίσθητο και τολμηρό θεατρικό  μονόπρακτο που απαιτεί ανάγνωση όχι παραπάνω από μισή ώρα. 

…θεωρώ ότι είναι μια  καλή και ενδιαφέρουσα γυμναστική : 

την υπόλοιπη μέρα καθόμουνα και το σκεφτόμουνα.

Προσπαθούσα να δω ποια ακριβώς μηνύματα ήθελε να δώσει ο Τσέχοφ. 

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Τσέχωφ ,  όπως πολλοί μεγάλοι συγγραφείς , κάνει κριτική όχί τόσο σε χαρακτήρες  αλλά σε καταστάσεις και θεσμούς. 

Και τον θεσμό της οικογένειας και   της  συζυγικής σχέσης μάλλον τους  βλέπει με καχυποψία : 

μπορούν   εύκολα να ξεπέσουν  σε εξουσιαστική σχέση που κακοποιεί και αλλοτριώνει. 

🙂

Διάβασα την βιογραφία του και είδα ότι έχει βασανιστεί  από κάποιες  εγωκεντρικές και αυτάρεσκες γυναίκες. 

Η τελευταία μάλιστα ήταν διάσημη ηθοποιός. 

Τον αγαπούσε μεν  αλλά και τον παράτησε μόνο και άρρωστο για να κοιτάξει την καριέρα της .

Βγάλε άκρη.

Ο Τιτάνας

 Ο Τιτάνας

Μου αρέσει να βλέπω στη γειτονιά μου παλιούς συμμαθητές η γειτονάκια τα οποία έχουνε γεράσει τώρα αλλά τουλάχιστον έχουν επιβιώσει… παρά το ότι ορισμένα από αυτά τα παιδιά ήταν  πολύ ευάλωτα.

Για τον Σάσα με την δυσαρθρία και την σιελόρροια,  έχω γράψει άλλη φορά…

…για το πόσο προστατευμένο παιδί ήτανε από τη μάνα του και πόσο τον ζήλευα για τα εκλεκτά σαλαμάκια που τον τάιζε.

Σήμερα έτυχε να δω τον Δημητράκη τον Τιτάνα, ένα ιδιαίτερα ασθενικό παιδί κοκαλιάρικο -  εξάλλου γι’ αυτό τον λέγαμε Τιτάνα, κοροϊδευτικά -  το οποίο μάλιστα είχε και σκαφοειδή θώρακα,  δηλαδή μια μεγάλη λακκούβα στο στέρνο που είναι παθολογική κατάσταση και που εμφανίζεται σε διάφορες κληρονομικές παθήσεις.

Ίσως είχε κάποια καρδιοπάθεια δεν ξέρω… Πάντως η μάνα του  τον είχε πάρα πολύ προστατευμένο… τον πρόσεχε ιδιαίτερα: 

μια ζωή τους θυμάμαι μαζί - ακόμα και σε μεγάλη ηλικία ο Τιτάνας-  μέχρι που σπούδασε οδοντίατρος, ήταν  με τη μάνα του.

Κρίμα που δεν ζει η καημένη να δει ότι ο Τιτάνας που ήταν αρρωστιάρικο παιδί , επιβίωσε και κατάφερε και γέρασε και περπατάει, μόνος του πλέον,  στην ίδια γειτονιά, όπως και πριν από 50 - 60 χρόνια.

Ελπίζω οι μανάδες των ευάλωτων  να μπορούν να τους δούνε  από τον ουρανό… 

…να βεβαιωθούν ότι τα βλαστάρια τους κατάφεραν να επιβιώσουν ικανοποιητικά και ότι οι προσπάθειές τους και  οι φροντίδες τους, δικαιώθηκαν.

Μεγάλο πράγμα η δικαίωση. 

Ακόμα και από το υπερπέραν.

η αυτοβιογραφία του J D Vance

 …το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αμερικανού αντιπροέδρου JD Vance είναι εξαιρετικό από πολλές απόψεις: 

είναι αποκαλυπτικό γιατί πραγματικά αναδεικνύει  μια τεράστια τάξη λευκών  μη προνομιούχων στην Αμερική η οποία,  όχι μόνο δεν μπορεί να ακολουθήσει το αμερικάνικο όνειρο της κοινωνικής κΙ οικονομικής ανόδου ,  αλλά είναι κοινωνικά αποκλεισμένη και αγνοημένη από τους επαγγελματίες ευαίσθητους , πολιτικούς και μή.

 Με την  αποβιομηχανοποίηση που έχει συμβεί στην Αμερική λόγω παγκοσμιοποίησης, η τάξη αυτή  έχει φτωχύνει πάρα πολύ,  το ηθικό της έχει πέσει και τα ναρκωτικά την θερίζουν. 

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά θαρραλέο και ειλικρινές… πράγμα σπάνιο στην λογοτεχνία… στην οποία, πολύ συχνά,  υπάρχουν ωραιοποιήσεις, μεγαλοποιήσεις ή  αποκρύψεις γεγονότων.

Δεν είναι κάποιο βιβλίο που κομπάζει…

… μάλλον θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο που θρηνεί την απουσία υγιών οικογενειακών σχέσεων και υγιών κοινωνικών σχέσεων.

…πράγματα που είναι απαραίτητα για υγιή παιδική και εφηβική ζωή.

Επίσης , το βιβλίο έχει χιούμορ και συναισθηματική νοημοσύνη: 

ο Βανς δεν είναι ένα σκληρός χωριάτης που πρόκοψε αλλά ένας ευαίσθητος επαρχιώτης νέος που βασανίστηκε να βρεί τον δρόμο του μέσα από τις λάσπες και κινδύνεψε να χαθεί στην ερημιά.

Υποθέτω ότι έχει κάνει ψυχοθεραπεία: 

παραείναι ευαίσθητος και ικανός στην περιγραφή συναισθημάτων. 

Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα για την ευαισθησία που προσέγγισε το θέμα της ομοφυλοφιλίας η γιαγιά του, μετά από παρεξήγηση  όταν ο συγγραφέας ήταν εννιά χρονών:

Λίγη σιωπή, κανει καλό

 …γιατί τρέχουμε?

…τι να προλάβουμε?

Οι περισσότεροι από εμάς τρέχουμε,  λες και υπάρχει κάποιο καλύτερο μέρος που πρέπει να φτάσουμε. 

Μόλις βρούμε ένα καλό σταθμό στο ραδιόφωνο - που μας αρέσει η μουσική του - μας πιάνει μιά ανυπομονησία να βρούμε έναν άλλο σταθμό που μπορεί να έχει ακόμα καλύτερη μουσική. 

Τελικά, καταλήγουμε να ψάχνουμε συνέχεια σταθμούς.

Και, αφού δεν έχουμε ακούσει τίποτα ολοκληρωμένο και με την απαιτούμενη προσοχή, καταλήγουμε να μην ακούμε  τίποτα διασκεδαστικό και τίποτα χρήσιμο.

Όλο αυτό το τρέξιμο είναι πολύ κουραστικό και μας καταπονεί τζάμπα. 

Μάλλον πρέπει να κάτσουμε στ’ αβγά μας… 

Στη θέση μας. 

…να σκεφτούμε ήρεμα και σιωπηρά που ακριβώς πρέπει να πάμε. 

Πρέπει να πάω κάπου?

Πού?

Γιατί μπορεί και να μην πρέπει.

Ίσως να είναι αρκετό να κάτσω  εδώ που κάθομαι: στα αυγά μου. 

Στο γήπεδο μου. Στη γειτονιά μου. 

Στο χωριό μου. 

Στην πατρίδα μου. 

Δεν είναι ωραίο να τρέχουμε πέρα δώθε.

Αυτό τον «on the road» τρόπο ζωής που μας λανσάρανε ο Κέρουακ και οι λοιποί αμερικάνοι λογοτέχνες και κινηματογραφιστές  για εξυπνάδα…

…να τρέχουνε πάνω σε αυτοκίνητα και μηχανές από μια μεριά  της τεράστιας χώρας τους  στην άλλη σαν να τους κυνηγάει κάτι - ή σαν να πρέπει να ανακαλύψουν κάτι - είναι μια αγωνιώδης κακομοιριά.

Τώρα βλέπω κάποια καινούργια εκδοχή αυτής της τάσης  με αμερικάνους  που έρχονται να ζήσουν στην Ελλάδα,  η στην Πορτογαλία, ή  στην Ιταλία αγοράζοντας ένα σαραβαλιασμένο σπίτι και ένα κτηματάκι το οποίο ανακαινίζουν και τον  κήπο τον φυτεύουν με πιπεριές και κολοκυθάκια.

Έχει πλάκα πόσο εξιδανικεύουν την Ελλάδα: 

έχουν  τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη να βρουν ένα καινούργιο παράδεισο που βάζουν  ροζ γυαλιά και τα βλέπουν όλα ρόδινα. 

…την  γραφειοκρατία μόνο δεν μπορούν να την δουν συμπαθητική  αλλά κι αυτή καταλήγει να είναι μέρος του φολκλόρ . 

Τους χωριάτες που έχουν γείτονες τους βλέπουν σαν  ψυχούλες γεμάτες καλοσύνη - που να ξεραν  ότι ο καθένας θα σκότωνε ευχαρίστως τον ξάδερφό του για 10 ρίζες ελιές αν μπορουσε να το κάνει χωρίς συνέπειες! 

Και ότι στο ίδιο ειδυλλιακό μέρος που δουλεύουν ή ρεμβαζουν ,  έχουν γίνει τεράστια και τρομακτικά εγκλήματα μόλις πριν λίγες δεκάδες χρόνια. 

Δεν θα ξεχάσω που κάποτε πήγαινα  στην λίμνη Δόξα, στην Κορινθία, γιατί ήταν ένα πάρα πολύ ειδυλλιακό μέρος και είχε και ένα μοναστήρι εκεί πιο πάνω με κρυφό σχολειό της Τουρκοκρατίας κλπ.

Παράδεισος! …έλεγα με ενθουσιασμό!

Ελβετικό τοπίο!

Ανακάλυψα πολλά χρόνια αργότερα ότι ήτανε τόπος φρικωδών  εγκλημάτων, το μοναστήρι αυτό.

Γιά Τουρκοκρατία λέγανε οι καλόγεροι…γιά κρυφο σχολείο…

…αλλά  δε λέγανε για τα τρομακτικά εγκλήματα που έγιναν  στη διάρκεια του  εμφυλίου πολέμου στην διαρκεια της Κατοχής.

Την τρύπα του Φενεού. (*)

Εκεί κοντά είναι.

Πολλά τέτοια μέρη μαρτυρίου και εγκλημάτων έχουν μεταμορφωθεί τώρα σε κυριλέ μπουτικ ξενοδοχεία και ξενώνες.

Τα ανακάλυψα διαβάζοντας ιστορία… διηγήσεις, πρωτογενείς πηγές.

Αυτή είναι η Ελλάδα με τα πολλά πρόσωπα. 

Δυστυχώς το Ρωμέικο έχει πολλές αμαρτίες και σκελετούς κρυμμένους  στα ντουλάπια του.

Νομίζω πως πρέπει να πάψουμε να τρέχουμε κι εμείς και οι αμερικάνοι. 

Να σταματήσουμε και να ησυχάσουμε και να σκεφτούμε. 

Γι’ αυτό μ´ αρεσει η  σιωπή. 

Είναι απαραίτητο :

…για να σκεφτείς, πρέπει πρώτα να ακούσεις τις εσωτερικές φωνές.

Υπάρχουν εσωτερικές φωνές:

είναι  πολύ σιγανές αλλά και πολύ πεισματάρικες. 

Όποιος δεν τις ακούει, είναι αναγκασμένος να τρέχει απεγνωσμένα.

* όποιος αντέχει, ας διαβάσει αυτό.

Για γερά νεύρα.

https://www.politeianet.gr/books/9789605222642-stamatopoulou-anna-pelasgos-feneos-1944-113433