…το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αμερικανού αντιπροέδρου JD Vance είναι εξαιρετικό από πολλές απόψεις:
είναι αποκαλυπτικό γιατί πραγματικά αναδεικνύει μια τεράστια τάξη λευκών μη προνομιούχων στην Αμερική η οποία, όχι μόνο δεν μπορεί να ακολουθήσει το αμερικάνικο όνειρο της κοινωνικής κΙ οικονομικής ανόδου , αλλά είναι κοινωνικά αποκλεισμένη και αγνοημένη από τους επαγγελματίες ευαίσθητους , πολιτικούς και μή.
Με την αποβιομηχανοποίηση που έχει συμβεί στην Αμερική λόγω παγκοσμιοποίησης, η τάξη αυτή έχει φτωχύνει πάρα πολύ, το ηθικό της έχει πέσει και τα ναρκωτικά την θερίζουν.
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά θαρραλέο και ειλικρινές… πράγμα σπάνιο στην λογοτεχνία… στην οποία, πολύ συχνά, υπάρχουν ωραιοποιήσεις, μεγαλοποιήσεις ή αποκρύψεις γεγονότων.
Δεν είναι κάποιο βιβλίο που κομπάζει…
… μάλλον θα έλεγα ότι είναι ένα βιβλίο που θρηνεί την απουσία υγιών οικογενειακών σχέσεων και υγιών κοινωνικών σχέσεων.
…πράγματα που είναι απαραίτητα για υγιή παιδική και εφηβική ζωή.
Επίσης , το βιβλίο έχει χιούμορ και συναισθηματική νοημοσύνη:
ο Βανς δεν είναι ένα σκληρός χωριάτης που πρόκοψε αλλά ένας ευαίσθητος επαρχιώτης νέος που βασανίστηκε να βρεί τον δρόμο του μέσα από τις λάσπες και κινδύνεψε να χαθεί στην ερημιά.
Υποθέτω ότι έχει κάνει ψυχοθεραπεία:
παραείναι ευαίσθητος και ικανός στην περιγραφή συναισθημάτων.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα για την ευαισθησία που προσέγγισε το θέμα της ομοφυλοφιλίας η γιαγιά του, μετά από παρεξήγηση όταν ο συγγραφέας ήταν εννιά χρονών:
