Θέλω να ξεκατινιάζονται για μένα

 …βρίσκω θαυμάσιο και διασκεδαστικό να ξεκατινιάζονται γιά μένα  μιά νύν καί μιά πρώην ώστε εγώ να βγώ λάδι στο τέλος και να γλιτώσω ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες και ένα κάρο αστικές αποζημιώσεις.

Χώρια που θα φαίνομαι στα μάτια του κοινού σαν ένα αξιοζήλευτο και άξιο διεκδίκησης ανδρικό πρότυπο.

Κάτι σαν τον Johnny Depp που πήγε η νυν να του φάει ένα σωρό λεφτά και βρέθηκαν  ένα σωρό πρώην  να τον υπερασπιστούν και να τον δικαιώσουν:  

όχι μόνο δεν θα πληρώσει εκατομμύρια αλλά ….κέρδισε εκατομμύρια! 

….από την όμορφη νυν!

Τέλεια φάση. 

Υπέροχοι γυναικοκαυγάδες με αίσιο τέλος. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν είμαι ούτε γνωστός ποινικολόγος ούτε Johnny Depp.

… και δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε νυν ούτε πρώην που να ασχολούνται μαζί μου.

Δεν πειράζει…

Ουδέν κακόν,  αμιγές καλού: 

όταν είσαι ασήμαντος διασκεδάζεις λιγότερο αλλά έχεις την ησυχία σου.…

🙂

Ξερόλες

 Ο κάθε  αλαζόνας ημιαγράμματος  έχει την πεποίθηση ότι όλες οι γνώσεις είναι προσιτές στο διαδίκτυο με το πάτημα ενός κουμπιού: 

από τον Φειδία Παναγιώτου που εκλέχτηκε ευρωβουλευτής στην Κύπρο χωρίς να ξέρει τι είναι το Ευρωκοινοβούλιο μέχρι τον Κασσελάκη που παραδέχεται δεν ξέρει τίποτε αλλά κάνει για πρωθυπουργός γιατί  «μαθαίνει γρήγορα».

(Βέβαια αν τον ρωτήσεις και τώρα αμφιβάλλω αν ξέρει βασικά άρθρα του Συντάγματος… )

Μεσα στα πλαίσια του ξερολισμού είναι και η Ιατρική και κυρίως οι παθολογικές ειδικότητες: 

Οι ξερόλες θεωρούν πως τα βρίσκουν όλα στο διαδίκτυο.

Οι χειρουργικές ειδικότητες κάπως  διασώζονται γιατί το διαδίκτυο δεν χειρουργεί, ακόμη.

Βέβαια όσοι ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να γίνει κάποιος  καλός Παθολόγος - ή νευρολόγος, ή καρδιολόγος  ή παιδίατρος - εκτιμούν την δουλειά τους… αλλά είναι λίγοι.

Οι περισσότεροι αυτοσχεδιάζουν και απλά εκνευρίζουν με παρεμβάσεις τους πραγματικούς γιατρούς που προσπαθούν να κάνουν την δουλειά τους. 

Μάλιστα οι γιατροί, όσο πιο διαβασμένοι είναι,  τόσο πιο επιφυλακτικοί είναι…. και τόσο πιό πολύ αμφιβάλλουν… αφού έχουν επίγνωση της πολυπλοκότητας και της μικρής προβλεψιμότητας της πορείας των νόσων.

Όλοι οι άλλοι είναι αυτάρεσκοι και ξερόλες. 

Μόνο όταν στραβώσει το πράγμα και πάει ο άρρωστος κατά διαόλου, κατεβάζουν τα αυτιά και μουρμουρίζουν ηλίθια επιφωνήματα απορίας.

Για λίγο.

Μέχρι να πεθάνει ο επόμενος άτυχος.

Πως να σώζεις τον εαυτό σου σώζοντας τους άλλους

 …πάντα η σωτηρία των άλλων ήταν μια καλή μπίσνα: 

δηλαδή όχι πως τους σώζεις τους άλλους…αυτοί χαιβάνια είναι και σου δίνουν  τα λεφτά τους.

Απλά, υπόσχεσαι ότι θα τους σώσεις.

Αν είναι χαιβάνια αριστεροί, υπόσχεσαι επίγειο  σοσιαλιστικό παράδεισο.

Αν είναι χαιβάνια δεξιοί, πας στην μετά θάνατο ζωή που είναι …σιγουράκι,  αφού έχει εγγύηση από τον ίδιο τον Θεό.

Αν είσαι δεξιός άπιστος, πάς με χρηματιστήριο και κρυπτονομίσματα  για να γίνεις Γουώρεν Μπάφετ.

Θα βρουν τρόπους να σου φάνε τα λεφτά σου.

Αφού το θέλει  ο οργανισμός σου το δούλεμα.

…είπαμε: είσαι χαιβάνι.

Αν είσαι ενοχικός και δεν ελπίζεις άμεσα κέρδη , κάνεις αυτοβελτίωση: 

εσύ φταίς που δεν αναπτύσεις «το δυναμικό σου».

Αυτό που έχεις «κρυμμένο» και «δεν το ξέρεις».

Αντε γράψου στο σεμινάριο…στο μαιμουδομεταπτυχιακό…

….αντε…άργησες….μπούφακα!

Κοινωνική ιεραρχία

Η κοινωνική ιεραρχία είναι κάτι μεταβαλλόμενο και ρευστό : δεν είναι δεδομένη όπως διατείνονται οι μαρξιστές που σε κατατάσσουν Ταξικά. 

Η κοινωνική ιεραρχία, όπως την βλέπω εγώ στην πιάτσα της Καλλιθέας και της  πλατείας Νέας Σμύρνης , είναι πολυπαραγοντική και ευμετάβλητη.

Τώρα που είμαι αργόσχολος καφεπότης, έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω  κάποιους παλιούς συμμαθητές μου από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Γερασμένους… αλλά ίδιους στα βασικά χαρακτηριστικά τους: 

τους αναγνωρίζω αμέσως.

Ο Αλέξανδρος ή Σάσας ήταν χαμηλά στην ιεραρχία γιατί ήταν δυσαρθρικός, φοβιτσιάρης και χαζός.

Μάλλον είχε κάποιας μορφής εγκεφαλική βλάβη αλλά, κινητικά,  ήταν εντάξει.

ΤΑ παιδιά τον περιφρονούσαν και τον κορόιδευαν γιατί μιλούσε μπερδεμένα και του έτρεχαν τα σάλια τα οποία μάζευε κρατώντας συνεχώς ένα μαντήλι. 

Είχε μια υπερπροστατευτική μητέρα η οποία τον κυνηγούσε συνέχεια να τον ταίσει λιχουδιές με σαλαμάκια κλπ φωνάζοντας με στεντόρεια φωνή:

 Σάσα Σάσα! Έλα!

Βασικά εγώ τον ζήλευα για τα άφθονα σαλαμάκια και την προσοχή που του παρείχε η μάνα του. 

Για κορίτσια φυσικά  δεν συζητάμε γιατί με τόσα σάλια δεν τον ήθελε καμμιά και,  τελικά,  έμεινε γεροντοπαλήκαρο.

Η μάννα του ήταν γενικότερα αποτελεσματική στην φροντίδα της και κατάφερε να τον διορίσει κάπου στο δημόσιο - προφανώς σε μια θέση μη απαιτητική - από όπου πήρε πρόωρα μια ωραιότατη σύνταξη.

Στην παρούσας φάση τον βλέπω μιά χαρά: 

αν και η μάννα του έχει πεθάνει ο ίδιος είναι το ίδιο ευθυτενής , σιδερωμένος, με λίγα σάλια και με επαρκή σύνταξη.

Πολύ καλύτερος  από κάτι πιτουρόμαγκες που του πετούσαν πέτρες.

Στην άλλη άκρη του φάσματος της παιδικής κοινωνικής ιεραρχίας ήταν ο Τέλης ο πλούσιος : 

ο πατέρας  του είχε τεράστια περιουσία σε ακίνητα και μιά γερή επιχείρηση και εφημολογείτο ότι όταν πέθανε ο γέρος, κληροδότησε στον Τέλη και μερικούς γκαζοντενεκέδες με λίρες.

Στα είκοσι του ο Τέλης ήταν είδος νεαρού  εκατομμυριούχου που ξόδευε αβέρτα σε τζόγο και αποτυχημένους γάμους.

Αν και ήταν έξυπνο παιδί - πρώην καλός μαθητής που κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο χωρίς διάβασμα - ακολούθησε μια πορεία προκλητικού, σπάταλου πλουσιόπαιδου με κακές παρέες, πέφτοντας κάθετα στην κοινωνική ιεραρχία.

Τελικά πέθανε νέος, απαλλασσόμενος από τις κοινωνικές ματαιότητες.

Το συμπέρασμα που βγάζω έρχεται σε αντίθεση με την μαρξιστική θέση της ταξικής κοινωνικής στασιμότητας: 

με ανακουφίζει που οι πλούσιοι με ευθύνη τους συχνά φτωχαίνουν και που  οι βραδύγλωσσοι  μπορούν περπατούν καμαρωτοί στα γεράματα.

Ατομική ευθύνη;

Παρούσα!

Diversity ρε μλκες, τι θε?

 ...μου αρέσει η κοινωνία μας... η κοινωνία της «διαφορετικότητας»...

Diversity.

...ένας όρος  που έγινε της μόδας από τότε που οι επαγγελματίες εκμεταλλευτές της μετανάστευσης και των μεταναστών, προσπάθησαν να ιδεολογικοποιήσουν  την αποσύνθεση των εθνικών χαρακτηριστικών.

Γιατί μου αρέσει?

...γιατί η «διαφορετικότητα» επεκτάθηκε πέραν των μεταναστών και των εθνικών μειονοτήτων, στον κάθε πικραμένο: 

στην «διαφορετικότητα της ηλικίας» όπου κάθε εσχατόγηρος το παίζει σέξυ δεκαοκτάχρονος με αρθριτικά, στην «διαφορετικότητα του φύλου» που κάθε εκδιδόμενη τραβέστω το παίζει κοινωνική πρωτοπορία , αλλά και γενικά σε πάσης φύσεως σαλεμένο.

...κάθε ψιλοπρέζονας και κρανιοτρικυμίας που το παίζει ακτιβιστής, κάθε πρωτοποριακός παπαρολόγος, ανήκει στην «διαφορετικότητα».

Η πλάκα είναι ότι οι σαλεμένοι αυξάνονται (γιατί άραγε?) και το περιθώριο αποκτά πολιτική δύναμη.

Κάθε τυχοδιώκτης πολιτικάντης βάζει στα ψηφοδέλτιά του εκπροσώπους της σαλεμένης διαφορετικότητας: το Τζέισον Αντιγόνη με την Δούρου, η γριά τραβέστα με την ρητορική μπουρδέλου στον Βαρούφα, ένας τύπος με τατουάζ στο πρόσωπο που μοιαζει με πορτορικάνο ληστή , στις τοπικές εκλογές στο δημο Αθηναίων κλπ κλπ.

Μου αρέσουν όλα αυτά: άμα γεράσω εντελώς με την πενιχρή μου σύνταξη , θα γίνω γερο-επαναστάτης.

Θα το παίξω οικολόγος, κουλτουριάρης, αμφισβητίας και φιλόζωος.

Ωραία φάση.

Χώρια τα παλαβά γκομενάκια που τριγυρίζουν εκεί γύρω.

Αν σπάσει ο διάολος το πόδι του, ίσως μασήσουμε και τιποτα επιδοτήσεις. 

Πάντως την  πλάκα μας θα την κάνουμε, σίγουρα.

Diversity ρε μαλάκες...ναι...αμ τί?

Η Πρόκα

 …το κατωτέρω παραμύθι πραγματεύεται την έννοια της ελευθερίας και της δημιουργίας: 

η δημιουργία είναι προιόν έμπνευσης και μόχθου….

δηλαδή προιόν μιάς ιδέας και κάμποσου  ιδρώτα.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι άκοπο και τζάμπα: 

και οι ιδέες και ο ιδρώτας έχουν κόστος.

Η ελευθερία επίσης δεν είναι αέρας κοπανιστός που διαχέεται παντού: 

έχει όρια και,  το κυριότερ όριό της,  είναι η ανάγκη.

….όταν έχεις ανάγκη, δεν είσαι ελεύθερος…

…ειδικά όταν η ανάγκη σου είναι πιεστική: πχ όταν δεν έχεις να φας.

Άρα σχεδόν πάντα, η ελευθερία είναι σχετική και είναι προιόν ισορροπιών και συμβιβασμών: 

είσαι ελεύθερος αλλά αν θέλεις να σου δώσω δουλειά πρέπει να συμφωνήσουμε στα καθήκοντα σου και στον μισθό σου.

Η πρόκα δεν φαίνεται να έχει αντίληψη της αποστολής της.

…και το σφυρί, επίσης, μάλλον αγνοεί και την κατασκευή του και την αποστολή του.

Ο πίνακας, όπως όλα τα έργα τέχνης  είναι προιόν έμπνευσης, ευαισθησίας, τεχνογνωσίας και κόπου: 

όλα αυτά δεν είναι ούτε άφθονα ούτε  αυτοφυή,  όπως το γρασίδι στον αγρό.

Είναι προιόντα θείας δωρεάς και προσωπικού μόχθου.

Η ελευθερία και η δημιουργία απαιτούν εργαλεία.

Ας πάρουμε απόφαση ότι τα εργαλεία δεν έχουν αυτοσυνειδησία.

…όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, επίσης.

…οι άνθρωποι ας αγωνιστούν να  αποκτήσουν.

παραμύθι

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πρόκα που δεν ήθελε να τρυπήσει τον τοίχο· δεν της είχε κάνει απολύτως τίποτε ο τοίχος· γιατί λοιπόν να τον τρυπήσει;

Πώς όμως να μην τον τρυπήσει, αφού τη χτυπούσε ένα σφυρί;

Το σφυρί, πάλι, δεν ήθελε να χτυπάει την πρόκα, τη λυπότανε, ήτανε φιλόπροκο, ήταν ένα σφυρί που δεν πίστευε στη βία, αλλά τί να κάνει, αφού το κρατούσε ένας άνθρωπος που ήθελε, ντε και καλά, να καρφώσει την πρόκα στον τοίχο για να κρεμάσει ένα κάδρο, όμως, που δεν ήθελε να κρεμαστεί, γιατί ποιός θέλει στον κόσμο ετούτο να κρεμαστεί;

Το κάδρο, πάλι, περιείχε ένα τοπίο που δεν ήθελε να περιέχεται στο κάδρο, αλλά προτιμούσε, όπως είναι φυσικό, να είναι ελεύθερο στη φύση.

Ένας ζωγράφος, όμως, αποφάσισε πως έπρεπε να κόψει το τοπίο από τη φύση και να το βάλει σ' ένα κάδρο, γιατί, αν δεν το έκανε αυτό, δε θα ήτανε ζωγράφος. Κάτι μέσα του του έλεγε οτι η φύση πρέπει να κόβεται σε κομμάτια που λέγονται «τοπία».

Τη φύση, βέβαια, κανένας δεν τη ρώτησε αν ήθελε να κομματιάζεται, λίγο λίγο, και να γίνεται τοπία μέσα σε κάδρα που τα κρεμούν σε πρόκες, σε πρόκες που τις χτυπούν σφυριά και που τρυπούν τους τοίχους.

Έτσι, η φύση θύμωσε κι έβρεξε, έβρεξε τόσο πολύ που έλιωσε το ζωγράφο, τα χρώματά του, τον άνθρωπο που ήθελε να κρεμάσει το κάδρο, το κάδρο το ίδιο, το σφυρί, την πρόκα και τον τοίχο.

Έμεινε πάλι η φύση μόνη της, ωραία και ολόκληρη, χωρίς κάδρα, πρόκες και σφυριά, κι όποιος θέλει να τη δει μπορεί να βγει από τους τέσσερις τοίχους του και να πάει να τη συναντήσει εκεί που βρίσκεται, ελεύθερη κι απέραντη.

Αυτόν θα τον περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά και δεν πρόκειται ποτέ να τον λιώσει».

Αργύρης Χιόνης

Τότε που η φύση θύμωσε / ΤΡΙΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 1998

ισορροπιστές

Είναι γνωστό ότι οι γκάνγκστερς αναγνωρίζονται μεταξύ τους με μια ματιά. 

Αναγνωρίζουν ακόμα και την επικινδυνότητα του άλλου κακοποιού… 

Έχουν ένα αλάνθαστο εσωτερικό ζύγι που ζυγίζει τον άλλο. 

Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και με τους πολιτικούς: 

και αυτοί αναγνωρίζονται μεταξύ τους.

Γι’ αυτό τους βλέπουμε να βρίζονται και να ξεκατινιάζονται δημόσια και, ιδιωτικά,  να είναι αγαπημένοι. 

Γιατί ξέρουν ότι είναι ίδιοι.

Έχουν τους δικούς τους άγραφους κανόνες. 

Ένας τέτοιος κανόνας είναι ότι στα μεγάλα άλυτα προβλήματα  χρησιμοποιείς φρέσκο κρέας.

Αλήθεια, ποιος ξύπνιος επαγγελματίας πολιτικός θέλει να γίνει υπουργός υγείας ή παιδείας στην Ελλάδα;

Μόνο ένας που δεν ξέρει τι τον περιμένει.

…ή κάποιοςπου τον έχουν στριμώξει πολύ.

Γεικά, πάντως, κανένας επαγγελματίας ισορροπιστής δεν θα κάνει νούμερο στο τεντωμένο σκοινί πάνω από την πισίνα με τους κροκοδείλους.

Μαθητευόμενους θα βάλει… και, αν φαγωθούν, έχει ο Θεός.