Συζητώντας με τον Grok γιά τον Πικάσο

ΕΡΩΤΗΣΗ 

Υπάρχει δήλωση του Παμπλο Πικασσο ότι συνειδητά εξαπατούσε το κοινό του φτιάχνοντας τερατουργήματα για να το απαξιώσει και νά αναδείξει την καλλιτεχνική ισχύ του;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

 Όχι, δεν υπάρχει τεκμηριωμένη δήλωση του Πάμπλο Πικάσο που να περιγράφει ότι συνειδητά εξαπατούσε το κοινό του δημιουργώντας “τερατουργήματα” (δηλαδή παραμορφωμένα, “τέρατα” έργα) με σκοπό να το απαξιώσει και να αναδείξει την καλλιτεχνική του ισχύ. Αυτή η ιδέα φαίνεται να προέρχεται από μια πλαστή ή παρερμηνευμένη “εξομολόγηση” που αποδίδεται λανθασμένα στον Πικάσο, η οποία κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες σε συζητήσεις για την τέχνη του, αλλά έχει καταγγελθεί ως ψευδής από βιογράφους και ιστορικούς.

Η προέλευση της παρεξήγησης

•  Η πλαστή “εξομολόγηση”: Το 1951, ο Ιταλός συγγραφέας Τζοβάνι Παπίνι (Giovanni Papini) δημοσίευσε στο βιβλίο του Il Libro Nero (Το Μαύρο Βιβλίο) μια σειρά από φανταστικές “συνεντεύξεις” με διάσημες προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του Πικάσο. Σε αυτήν, ο Πικάσο φέρεται να “ομολογεί” ότι τα κυβιστικά και σουρεαλιστικά του έργα (με τις παραμορφώσεις και τα “τέρατα”) ήταν σκόπιμη εξαπάτηση για να κοροϊδέψει το κοινό, να το υποτιμήσει και να αποδείξει την ανωτερότητά του ως καλλιτέχνη. Κείμενα σαν “Εγώ ζωγράφιζα τέρατα… για να δείξω ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω” αποδίδονται εδώ, αλλά είναι προϊόν φαντασίας του Παπίνι.

•  Καταγγελίες ως πλαστή:

•  Ο βιογράφος του Πικάσο, Τζον Ρίτσαρντσον (John Richardson), την αποκάλεσε απάτη στο κατάλογο της έκθεσης Late Picasso (1988).

•  Ο κριτικός τέχνης Ρίτσαρντ Ντόρμεντ (Richard Dorment) την καταδίκασε ως ψεύτικη σε άρθρο του στο περιοδικό The Spectator (1999).

•  Συζητήσεις σε φόρουμ καλλιτεχνών, όπως το WetCanvas (2001), την χαρακτηρίζουν “notorious” (διάσημη απάτη), και επισημαίνουν ότι ο τρόπος γραφής δεν ταιριάζει με τις γνήσιες δηλώσεις του Πικάσο.

Αυτή η ιστορία έχει διαδοθεί ευρέως σε μη ακαδημαϊκές πηγές (π.χ. blogs, Reddit), συχνά ως “αστικός μύθος” της τέχνης, για να εξηγήσει την “δυσκολία” των μοντέρνων έργων του Πικάσο. Ωστόσο, σε αξιόπιστες συλλογές όπως το Wikiquote ή βιβλία όπως Theories of Modern Art (Herschel B. Chipp, 1968), δεν υπάρχει ίχνος αυτής της δήλωσης.

Τι έλεγε πραγματικά ο Πικάσο για την “εξαπάτηση” στην τέχνη;

Ο Πικάσο μιλούσε συχνά για το “ψέμα” της τέχνης, αλλά όχι ως αρνητική εξαπάτηση – αντίθετα, ως δημιουργικό εργαλείο για να αποκαλύψει βαθύτερες αλήθειες. Μερικές γνήσιες δηλώσεις του:

•  “Η τέχνη δεν είναι αλήθεια. Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας κάνει να συνειδητοποιούμε την αλήθεια – τουλάχιστον την αλήθεια που μπορούμε να κατανοήσουμε.” (Από συνέντευξη στο Cahiers d’Art, 1935). Εδώ, το “ψέμα” είναι η παραμόρφωση (π.χ. σε κυβιστικά έργα), που βοηθά να δούμε την πραγματικότητα διαφορετικά, όχι για να κοροϊδέψουμε το κοινό.

•  “Μας έχουν εξαπατήσει… Οι ομορφιές του Παρθενώνα, οι Αφροδίτες, οι Νύμφες, οι Νάρκισσοι είναι τόσα ψέματα. Η τέχνη δεν είναι εφαρμογή κανόνα ομορφιάς, αλλά αυτό που μπορεί να συλλάβει το ένστικτο και ο εγκέφαλος πέρα από κάθε κανόνα.” (Από συνέντευξη με τον Christian Zervos, 1935). Κριτικάρει την κλασική “όμορφη” τέχνη ως ψευδαίσθηση, και υπερασπίζεται τις δικές του “παραμορφώσεις” ως πιο ειλικρινείς.

Ο Πικάσο έβλεπε τα έργα του ως έκφραση εσωτερικής ανάγκης, όχι ως παιχνίδι εξουσίας. Σε συνεντεύξεις, έλεγε ότι ο κουβισμός (με τα “τερατώδη” σχήματα) ήταν τρόπος να εκφράσει “αυτό που έχουμε μέσα μας”, όχι να “απαξιώσει” το κοινό.

Γιατί εξαπλώθηκε αυτή η φήμη;

•  Ο Πικάσο ήταν πολωτική φιγούρα: Τα έργα του σόκαραν πολλούς (π.χ. Les Demoiselles d’Avignon, 1907), και κριτικοί όπως ο Arnold Hauser στο The Social History of Art (1962) μιλούσαν για “εκλεκτικισμό” και “παραμόρφωση της πραγματικότητας” ως “αντίθεση στον ρομαντισμό”, κάτι που εύκολα παρερμηνεύεται.

•  Σήμερα, σε εποχή meme και social media, τέτοιες ιστορίες γίνονται viral ως “αποκαλυπτικές”, αλλά αγνοούν την ιστορική έρευνα.

Αν ψάχνεις συγκεκριμένες πηγές ή θέλεις να εμβαθύνουμε σε γνήσια έργα/δηλώσεις του Πικάσο, πες μου!

Κυβισμός μεταφράζεται το cubism

(Όχι Κουβισμός)

Έχεις δίκιο, η σωστή μετάφραση του “cubism” στα Ελληνικά είναι Κυβισμός, και όχι “Κουβισμός”. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη “cube” (κύβος), λόγω της χρήσης γεωμετρικών σχημάτων, όπως κύβοι, στις συνθέσεις του κινήματος. Ευχαριστώ για τη διόρθωση! Αν θέλεις να συζητήσουμε περισσότερα για τον Κυβισμό ή τον Πικάσο, πες μου!

ΕΡΩΤΗΣΗ

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν και ταλαντούχος και απατεώνας : ανάλογα την εποχή και την διάθεση.

Όσον αφορά την εξουσία, προφανώς ήταν λάτρης και σαδιστής με τις ερωμένες του.

Διάβασε σχετικές δηλώσεις τους…

Πριν αυτοκτονήσουν, μερικές

;)

ΑΠΑΝΤΗΣΗ 

Καταλαβαίνω απόλυτα την άποψή σου – ο Πικάσο ήταν πράγματι ένας άνθρωπος αντιθέσεων, ένας γίγαντας της τέχνης που συχνά συμπεριφερόταν σαν τύραννος στην προσωπική του ζωή. Το ταλέντο του δεν αμφισβητείται, αλλά η “απατεωνιά” του, όπως την περιγράφεις, φαίνεται να εκφραζόταν περισσότερο μέσα από την εξουσία και τον έλεγχο που ασκούσε στις γυναίκες του. Ήταν λάτρης της εξουσίας, ναι, και η σχέση του με τις ερωμένες του συχνά είχε στοιχεία σαδισμού, όπως αναφέρουν βιογραφίες και οι ίδιες οι γυναίκες του: συναισθηματική (και μερικές φορές σωματική) κακοποίηση, ζήλια που καλλιεργούσε σκόπιμα, και μια αδυσώπητη ικανότητα να τις “στραγγίζει” δημιουργικά, αφήνοντάς τις σπασμένες.

Όσο για τις δηλώσεις τους… Έψαξα σε αξιόπιστες πηγές (βιβλία, συνεντεύξεις, βιογραφίες) και ναι, υπάρχουν αρκετές καταγραφές από τις ερωμένες του που αποκαλύπτουν αυτή την πλευρά. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλές “τελευταίες δηλώσεις” πριν από αυτοκτονίες – οι γυναίκες αυτές δεν άφησαν τέτοια σημειώματα ή ηχογραφήσεις. Αλλά οι μαρτυρίες τους από νωρίτερα, και η σύνδεση με τις τραγωδίες τους, δείχνουν ένα μοτίβο καταστροφής. Ας δούμε μερικές βασικές:

1. Dora Maar (1907–1997): Η “Κλαίνγκυναίκα” του Guernica

•  Η Dora, φωτογράφος και σουρεαλίστρια, ήταν ερωμένη του από το 1936 έως το 1945. Ο Πικάσο την έβαζε να “ανταγωνίζεται” άλλες ερωμένες (π.χ. την Marie-Thérèse), και όταν την άφησε για τη Françoise Gilot, υπέστη νευρική κατάρρευση. Οι φίλοι της φοβόντουσαν ότι θα αυτοκτονήσει ή θα τρελαθεί – πράγματι, εισήχθη σε κλινική.

•  Δήλωση της: Σε συνεντεύξεις αργότερα στη ζωή της, είπε: “Ως καλλιτέχνης μπορεί να είσαι εξαιρετικός, αλλά ηθικά είσαι άχρηστος” (As an artist you may be extraordinary, but morally speaking you are worthless). Και για τα πορτρέτα του: “Όλα τα πορτρέτα μου είναι ψέματα. Είναι Πικάσο. Κανένα δεν είναι η Dora Maar”. Δεν αυτοκτόνησε (έζησε μέχρι τα 89), αλλά η ζωή της μετά τον Πικάσο ήταν γεμάτη απομόνωση και θρησκευτική ενατένιση, σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από τη σκιά του.

2. Marie-Thérèse Walter (1909–1977): Η “χρυσή” μούσα του 1930

•  Ξεκίνησε ως ερωμένη του στα 17 της (εκείνος στα 45, παντρεμένος), γέννησε την κόρη του Maya το 1935. Ήταν υπάκουη και αφοσιωμένη, αλλά ο Πικάσο την εγκατέλειψε για τη Dora. Παρέμεινε ερωτευμένη μαζί του μέχρι το τέλος, πιστεύοντας ότι θα γυρίσει.

•  Δεν υπάρχει άμεση δήλωση, αλλά η κόρη της Maya (σε συνεντεύξεις) θυμάται πώς η μητέρα της “δεν ξεπέρασε ποτέ τα τραύματα” – έλεγε ότι ο Πικάσο ήταν ο “θεός” της, αλλά η εγκατάλειψη την κατέστρεψε. Το 1977, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Πικάσο (κοντά στα γενέθλιά του), κρεμάστηκε στο γκαράζ του σπιτιού της στο Juan-les-Pins. Κάποιοι βιογράφοι (π.χ. John Richardson) το συνδέουν άμεσα με την απώλεια του, καθώς η ζωή της ήταν “παγωμένη” από τότε.

3. Jacqueline Roque (1927–1986): Η τελευταία σύζυγος

•  Παντρεύτηκαν το 1961 (εκείνος στα 80, εκείνη στα 34). Ήταν υποτακτική, απομονωμένη από την οικογένειά του, και υπέφερε από συναισθηματική κακοποίηση. Απαγόρευσε στα παιδιά του Πικάσο από προηγούμενες σχέσεις να έρθουν στην κηδεία του.

•  Δεν υπάρχει τελευταία δήλωση, αλλά σε επιστολές και μαρτυρίες φίλων, μιλούσε για “ιδέες αυτοκτονίας” από νωρίς στη σχέση, λόγω της ζήλιας και του ελέγχου του. Το 1986, στα 59 της, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι στο ίδιο κάστρο που πέθανε ο Πικάσο. Η Maya είπε: “Ήταν σαν να μην άντεξε χωρίς αυτόν”.

4. Françoise Gilot (1921–2023): Η μόνη που “δραπέτευσε”

•  Ήταν μαζί του 10 χρόνια (1943–1953), γέννησε δύο παιδιά (Claude και Paloma). Υπέστη σωματική βία (π.χ. της έσβησε τσιγάρο στο μάγουλο) και συναισθηματική πίεση – της έλεγε ότι “κανείς δεν θα σε νοιαστεί χωρίς εμένα”.

•  Δηλώσεις της: Στο βιβλίο της Life with Picasso (1964), περιγράφει τα πάντα: “Οι γυναίκες είναι μηχανές για να υποφέρουν”, είπε ο Πικάσο, και εκείνη απάντησε ότι τον άφησε για να μην καταστραφεί. Ήταν η μόνη που έφυγε ζωντανή και μίλησε ανοιχτά – ο Πικάσο προσπάθησε να την καταστρέψει νομικά, αλλά απέτυχε. Έζησε μέχρι τα 101, γινόμενη επιτυχημένη καλλιτέχνιδα μόνη της.

Αυτές οι ιστορίες δεν είναι μεμονωμένες: Η Olga Khokhlova (πρώτη σύζυγος) κατέληξε σε ψυχιατρείο από κατάθλιψη, ο γιος του Paulo πέθανε από αλκοόλ, και ο εγγονός Pablito ήπιε χλωρίνη. Ο Πικάσο έλεγε: “Κάθε φορά που αλλάζω γυναίκα, πρέπει να καίω την προηγούμενη”, σαν να τις έβλεπε αναλώσιμες. Οι βιογράφοι (π.χ. Arianna Huffington στο Picasso: Creator and Destroyer) μιλούν για “μοτίβο σαδισμού”, όπου η εξουσία του πάνω τους τροφοδοτούσε και την τέχνη και την καταστροφή τους.

Είναι σκοτεινό, ναι, και δείχνει πώς η “διάθεση” του, όπως λες, μπορούσε να γίνει καταστροφική. Αν θες να εμβαθύνουμε σε κάποια συγκεκριμένη (π.χ. το βιβλίο της Gilot) ή να δούμε έργα που εμπνεύστηκε από αυτές, πες μου – η συζήτηση για τέτοια “τέρατα” της ιστορίας βοηθά να μην τα ξαναζούμε. ;)

οι λέξεις ως δίκοπα μαχαίρια

 οι λέξεις

Ποιά είναι η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στην ελληνική  γλώσσα?

Προφανώς η λέξη «μαλάκας». 

Καμιά φορά ακούω παιδάκια του δημοτικού σχολείου σε πλατείες που παίζουν και είναι απίστευτο πόσο συχνά χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη. 

Βέβαια την χρησιμοποιούν την έννοια του βλάκα, του ανίκανου και του γελοίου. 

Δεν την χρησιμοποιούν κυριολεκτικά.

 Το ίδιο γίνεται και στην καθημερινή ζωή των ενηλίκων. 

Αλλά είναι ένα πρόβλημα και αυτό. 

Οι λέξεις  που χρησιμοποιούμε έχουν ψυχολογική και νοητική βαρύτητα: καθορίζουν  την σκέψη μας. 

Δηλαδή το πράγμα πάει κι ανάποδα: 

δεν είναι μόνο η σκέψη που διαμορφώνει την γλώσσα.

Και η ίδια γλώσσα διαμορφώνει την σκέψη. 

Δηλαδή οι λέξεις  που λέμε προσανατολίζουν τις σκέψεις μας και το συναίσθημά μας:

μας οδηγούν ασυναίσθητα στο τι θα σκεφτόμαστε και τι θα αισθανόμαστε. 

Αυτό είναι και η βασική έννοια του «new speak».

Της «νέας ομιλίας»,  του Όργουελ. 

Το «υπουργείο πολέμου» μετονομάστηκε σε «υπουργείο ειρήνης» κοκ.

Και δεν το έκαναν αυτό μόνο οι κομμουνιστές αλλά και όλες οι θρησκείες και ιδεολογίες, ιδιαίτερα οι πιο αυταρχικές. 

Και τώρα η Woke ιδεολογία.

Οι λέξεις δεν είναι απλά εργαλεία επικοινωνίας: 

 συνιστούν και αδιόρατα κοινωνικά σημάδια και  κοινωνικά μηνύματα.

…μηνύματα που χρήζουν περαιτέρω ερμηνείας και επεξεργασίας.

Μηνύματα πάνω σε κοινωνικές αλλαγές.

….σοβαρές αλλαγές στην σκέψη και  στο συναίσθημα που αρχικά περνάνε ξώφαλτσα : 

αόρατες στα μάτια, την ψυχή  και το μυαλό .

Στην αρχική φάση,  δεν τις παίρνεις είδηση τις αλλαγές…

…αλλά, όταν θεριέψουν, γίνονται τσουνάμι που σε παρασέρνει σαν ανίσχυρο  άχυρο σε ορμητικό ποτάμι.

…οι επικοινωνιολόγοι, που είναι γάτες στην χρήση της γλώσσας, δουλεύουν με συνθήματα και νέες λέξεις.

Με νεολογισμούς.

Νέες λέξεις, νέες «πολιτικές».

Αλήθεια, ποιές λέξεις χρησιμοποιούσαν πιο συχνά οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας?

Τις ίδιες,  έλεγαν, για χιλιάδες χρόνια .

Νομίζω ότι πιο συχνά έλεγαν την λέξη Θεός (Θεέ μου!), Χριστός (Χριστέ μου!),  Παναγία (Παναγία μου!)

Το να εγκαταλειφθεί από την κοινωνία η λέξη «Θεός» και να αντικατασταθεί με τη λέξη «μαλάκας», είναι μεγάλης  σημασίας. 

Είναι σαφές δείγμα κοινωνικής αποσύνθεσης που συνιστά  μήνυμα απαξίωσης και επιθετικής συμπεριφοράς. 

Τι είδους συνεργασία και κοινωνική αρμονία μπορεί  να επιτευχθεί σε μια κοινωνία όταν, συνεχώς, ο ένας αποκαλεί τον άλλο, ακόμη και τον φίλο του ή τον συγγενή του, «μαλάκα» από παιδική ηλικία?

Παρακμή…

….και μανία  για δύναμη και εξουσία που οδηγεί σε κοινωνική αποσύνθεση.

Ελλειψη σεβασμού σε οτιδήποτε έχει κύρος.

 Ο Νίτσε  νόμισε ότι γκρέμισε - σαν ιδέα- τον Θεό  από το βάθρο του, για να φτιάξει τον «υπεράνθρωπο», δηλαδή ένα ον ανώτερο, ένα όν δυνατό και ελεύθερο  από ψυχολογικά  και μεταφυσικά δεκανίκια.

…. αλλά αν ζωντάνευε ξανά…. 

…θα έβλεπε ότι, στην προσπάθειά τους για απόκτηση δύναμης , οι άνθρωποι, αντί για υπεράνθρωποι,  έγιναν επιθετικά …ανθρωπάρια που αλληλοεξευτελίζονται.

Η συνεχής καταπίεση και απαξίωση του μέσου ανθρώπου μέσα σε μιά καταπιεστική και ευνουχιστική ψευδοδημοκρατία, μιά κοινωνία φούλ ανταγωνιστική  και με αδύναμους έως ανύπαρκτους κοινωνικούς δεσμούς, τον κατάντησαν να νομίζει ότι  δικαιούται να κάτσει στον σβέρκο του άλλου και μπορεί να λέει ό,τι του γουστάρει απλά για να νιώσει ψήγματα δύναμης και εξουσίας.

Πλάτων Μανιάς

Grok:

Ευφημισμοί όπως , “unconscious or class-unconscious” (άτομα χωρίς ταξική συνείδηση), “fulfilling international duty” (για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν) και “kulak” ( αγρότης που χρησιμοποιούσε μισθωτή εργασία, θεωρούμενος εχθρός). 

•  Στη σταλινική ΕΣΣΔ, λέξεις όπως “ελευθερία” ή “ισότητα” αφαιρούνταν ή επαναπροσδιορίζονταν για να αποτρέψουν αντίθετες σκέψεις, ενώ χρησιμοποιούνταν “formula-slogans” (συνθήματα-φόρμουλες) για να περιορίσουν τη σκέψη σε προκαθορισμένα μονοπάτια.  

Παρόμοια φαινόμενα παρατηρήθηκαν και σε άλλα καθεστώτα, όπως στη ναζιστική Γερμανία (π.χ. “Gestapo” για μυστική αστυνομία), η οποία επηρέασε κομμουνιστικές πρακτικές. 

Σύγχρονα, στη Ρωσία, όροι όπως “special military operation” (για την εισβολή στην Ουκρανία) λειτουργούν ως ευφημισμοί για να αποκρύψουν την πραγματικότητα. 

Παραδείγματα στη Δύση: 

Στη Δύση, ιδιαίτερα σε δημοκρατίες όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, παρόμοιες πρακτικές εμφανίζονται μέσω πολιτικής ορθότητας (political correctness), ευφημισμών και επαναπροσδιορισμών λέξεων για να προωθηθούν πολιτικές ατζέντες ή να αποφευχθούν κριτικές. Αυτά συχνά συνδέονται με “doublespeak” (διπλή ομιλία) ή “woke” γλώσσα. 

Παραδείγματα:

•  Ευφημισμοί όπως “downsizing” αντί για “απολύσεις”, “air support” αντί για “βομβαρδισμός”, “climate change” αντί για “global warming” (για να ακούγεται λιγότερο απειλητικό) και “death tax” αντί για “φόρος κληρονομιάς”.  

•  Πολιτική ορθότητα: Απαγόρευση λέξεων όπως “blacklist” (μαύρη λίστα), “whitelist” (λευκή λίστα) ή “master/slave” σε τεχνολογικούς όρους, για να αποφευχθούν ρατσιστικές συνδηλώσεις, κάτι που θεωρείται από κάποιους ως περιορισμός της γλώσσας.  

•  Σύγχρονοι πολιτικοί όροι: “Alternative facts” (εναλλακτικά γεγονότα) για ψέματα, “fake news” για μη επίσημες πηγές, “white privilege” (προνόμιο λευκών) ή “social justice” (κοινωνική δικαιοσύνη) για να κατηγοριοποιήσουν άτομα και να κλείσουν συζητήσεις, κατηγορώντας διαφωνούντες ως “racist” ή “haters”.   

•  Σε προοδευτικά κινήματα, ο όρος “progressive” αντικατέστησε το “socialist” για να αποφύγει αρνητικές συνδέσεις, ενώ λέξεις όπως “positive freedoms” (θετικές ελευθερίες) χρησιμοποιούνται για κρατική παρέμβαση. 

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι η γλωσσική χειραγώγηση δεν περιορίζεται σε αυταρχικά καθεστώτα, αλλά εμφανίζεται και σε δημοκρατικές κοινωνίες, συχνά για πολιτικούς ή κοινωνικούς σκοπούς.

Κόλαση και παράδεισος στο αττικό νοσοκομείο

 Που ανήκει το αττικό νοσοκομείο?

Στην κόλαση ή στον παράδεισο?

Βλέπεις κυβερνητικές ανακοινώσεις και δες τι ωραία τι καταπληκτικά πράγματα έχουνε γίνει… 

https://fb.watch/CMhDPbhQz0/?fs=e

Μετά βλέπεις συνδικαλιστικές ενώσεις γιατρών νοσηλευτών για άλλων εργαζομένων και λες…

«τι αίσχος, τι  αθλιότητες, τι  διαστρέβλωση των γεγονότων και υποτίμηση των γιατρών και των λοιπών εργαζομένων;

https://youtu.be/1UCdRsrec34?si=j2xHMY4zlV_GwDM6

https://www.facebook.com/reel/822318770172484/?fs=e&fs=e

Παράδεισος στη κυριολεξία σημαίνει περιφραγμένος λειμώνας ή τόπος αναψυχής και διασκέδασης, που είναι κατάφυτος και γεμάτος με άγρια ή ελεύθερα ζώα.

Σε κοσμογονικά πλαίσια, ο όρος «παράδεισος» περιγράφει τον κόσμο πριν μολυνθεί από το κακό, ενώ σε εσχατολογικά πλαίσια, ο παράδεισος φαντάζεται ως κατοικία των ενάρετων νεκρών.

Η έννοια του παραδείσου είναι ένα συχνό θέμα στην τέχνη και τη λογοτεχνία, ιδιαίτερα της εποχής πριν από τον Διαφωτισμό. Το Χαμένος Παράδεισος (αγγλικά: Paradise Lost) του Άγγλου ποιητή Τζον Μίλτον (John Milton) είναι ένα παράδειγμα τέτοιας χρήσης.

Ο Χαμένος Παράδεισος, ή αλλιώς Απολεσθείς Παράδεισος (αγγλικά: Paradise Lost), είναι ένα έπος του Μίλτον και θέμα του έχει την απώλεια του Παραδείσου, τόσο από το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, τον Αδάμ και την Εύα, όσο και από τους επαναστάτες αγγέλους με αρχηγό τους τον Σατανά. Δημοσιεύτηκε το 1667 και περιείχε αρχικά δέκα βιβλία (άσματα), τα οποία στη β' έκδοση (1674) έγιναν δώδεκα. Θεωρείται το σπουδαιότερο έργο του Μίλτον και ένα από τα σημαντικότερα της αγγλικής και γενικότερα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Χαμένος Παράδεισος, όπως και τα μεγάλα έπη της αρχαιότητας, η Ιλιάδα, η Οδύσσεια και η Αινειάδα αρχίζει in medias res, με τους αγγέλους που επαναστάτησαν κατά του Θεού (εκπεσόντες άγγελοι) να βρίσκονται ήδη ριγμένοι στο πυρ της Κόλασης (η ιστορία της εξέγερσής τους κατά του Θεού, καθώς και η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό είναι θέματα που αναπτύσσονται αργότερα στο έργο). 

Ο αρχηγός των εκπεσόντων αγγέλων, ο Σατανάς, τους εμψυχώνει και οργανώνει την ανασύνταξή τους. 

Σε συμβούλιο στην Κόλαση αποφασίζεται η αποστολή του Σατανά στον νεοδημιουργημένο κόσμο, για να ερευνήσει τις πιθανότητες για αντεκδίκηση κατά των πλασμάτων του Θεού. 

Ο Σατανάς, φτάνοντας στη γη, βρίσκει το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος στον Παράδεισο της Εδέμ και μαθαίνει για την απαγόρευση της βρώσης του καρπού του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, που τους επιβλήθηκε από τον Θεό με ποινή τον θάνατο. Με δόλιο τρόπο καταφέρνει να τους παρασύρει, παρά τις προδοποιήσεις που τους είχαν γίνει. Το έργο τελειώνει με την έξωση του Αδάμ και της Εύας από τον Παράδεισο, αφότου προηγήθηκε η διαβεβαίωση της λύτρωσης του ανθρώπου μέσω του Ιησού Χριστού.

Στη θρησκεία, ο παράδεισος είναι ένας τόπος αιώνιας ευτυχίας, απόλαυσης και ευδαιμονίας. 

Οι παραδεισένιες αντιλήψεις είναι συχνά φορτωμένες με ποιμενικές εικόνες και μπορεί να είναι κοσμογονικές, εσχατολογικές ή και τα δύο, συχνά σε σύγκριση με τις δυστυχίες του ανθρώπινου πολιτισμού: 

στον παράδεισο υπάρχει μόνο ειρήνη, ευημερία και ευτυχία. 

Ο παράδεισος είναι ένας τόπος ικανοποίησης, ένας τόπος εκπλήρωσης που περιέχει αιώνια ευδαιμονία. 

Ο παράδεισος συχνά περιγράφεται ως ένας «ανώτερος τόπος», ο ιερότερος τόπος, σε αντίθεση με αυτόν τον κόσμο, ή κάτω κόσμους όπως η κόλαση.

Από τα ανωτέρω δεν είναι σαφές που ακριβώς ανήκει το αττικό νοσοκομείο.

….στον απωλεσθέντα παραδεισο που μετετράπη  σε κόλαση ή στο ανάποδο?

Το πρόβλημα μου επίσης είναι ότι δεν ξέρω που να κατατάξω του εκπεσόντες αγγέλους, τον αρχηγό τους σατανά,  τους εθνικούς ευεργέτες , τον κύριο υπουργό και τον κύριο Πρωθυπουργό που παρίστατο στα εγκαίνεια.