Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ψάχνουν στο απόθεμα των τηλεφωνικών επαφών μου :
ονόματα και τηλέφωνα και μου προτείνουν νέες επαφές με παλαιούς «φίλους».
Προφανώς δεν έχει υπόψη του ο αλγόριθμος ότι έχω αντικοινωνική συμπεριφορά και δεν θέλω ούτε φίλους, ούτε επαφές, ούτε γνωριμίες, ούτε αναμνήσεις.
… αλλά είναι κερατάς αλγόριθμος και τα αγνοεί αυτά : μου προτείνει πρόσωπα.
…μια ωραία γυναίκα που δεν έχω δει ποτέ. Κοιτάζω το όνομα και μου είναι γνωστό.
Σκαλίζω την σκουριασμένη μνήμη μου και θυμάμαι μια ταλαιπωρημένη μεσήλικη γυναίκα που είχε έρθει με μια πολύ ύποπτη νευρολογική συμπτωματολογία. Μετανάστρια από κάποια χώρα του Καυκάσου. Συμπαθητική , βασανισμένη, πολλά χρόνια στην Ελλάδα.
Την θυμάμαι καλά γιατί με είχε στεναχωρήσει.
Κάνω αξονική και βλέπω ένα όγκο που μάλλον ήταν γλοίωμα .
…κακός όγκος… πολύ κακός και πολύ κακή πρόγνωση.
Τα χειρότερα περιστατικά για μένα είναι όταν πρέπει να αναγγείλω πολύ κακές ειδήσεις στους αρρώστους.
Τελοσπάντων της είπα ότι πρέπει να χειρουργηθεί … μαλιστα προσφέρθηκα να την στείλω στον Ευαγγελισμό αλλά ήθελε να πάει στην πατρίδα της. Ενημέρωσα και μια φίλη της που την συνόδευε και της είπα με περισσότερο ρεαλισμό την κακή πρόγνωση. Μετά δεν ξέρω τι έγινε… άκουσα ότι πέθανε. Σκαλίζω το προφίλ της όμορφης γυναίκας που έχω μπροστά μου και βρίσκω φωτογραφίες που μου θύμιζαν την ασθενή που είχα δει τότε στο εξωτερικό ιατρείο.
Μετά σκαλίζω λίγο πιο πίσω και να σου μια φωτογραφία με χειρουργημένο κεφάλι: ξυρισμένο κρανίο , πάρεση προσωπικού και διάφορα άλλα πειστήρια των βασάνων που τράβηξε προεγχειρητικά και μετεγχειρητικά. Κοιτάζω τα σχόλια στην άγνωστη γλώσσα της σε αυτόματη μετάφραση.
Πρέπει να έχει πεθάνει πάνω από δύο χρόνια.
Αλλά η παλιά φωτογραφία που την κολακεύει υπάρχει ακόμα και συνοδεύει το όνομα στο προφίλ, σε μια παρουσία που συνεχίζεται μετά θάνατον.
Τα κοινωνικά δίκτυα μας κάνουν σχεδόν αθάνατους στη μνήμη των ανθρώπων.
Ή μάλλον δίνουν αυτή την ψευδαίσθηση.