στο παραπέντε

 Μπροστά στον άγιο Πέτρο δεν έχει αστεία: 

η θα πας στον παράδεισο η θα πας στην κόλαση. 

Μαλακίες, δικαιολογίες, χαριτωμενιές και πουτανιές,  δεν έχει εκεί πέρα. 

Εκεί έχει μόνο τεφτέρια.

Αριθμούς, καταγραφές , μαρτυρίες.

Το ίδιο και στην ζωή, στην εργασία…

…αλλά στην τελική φάση, που κάνεις απολογισμό.

Εχω δει κάτι γιατρούς που κορόιδευαν μιά ζωή.

Είχαν ταλέντο στην επικοινωνία , στο παραμύθιασμα, στις δημόσιες σχέσεις.

Μερικοί ασθενείς τους πήγαν καλά από τύχη….

….βλέπεις… από μόνη της, η αρρώστια,  φτιάχνει καμμιά φορά.

«Υφίεται»

Αυτοί,  ήταν οι «επιτυχίες» τους.

Πολλαπλάσιοι ασθενείς, βέβαια, πήγαν κατά διαβόλου.

Αυτωνών, ήταν «γραφτό» τους…

…ήταν «ανίατες περιπτώσεις», «δεν γινόταν τίποτε».

Πολλοί τενεκέδες μέσα στην έλλειψη αυτογνωσίας τους,  είναι αυτάρεσκα ευτυχισμένοι .

Δεν το πιστεύω.

Έτσι μοιάζουν.

Όποτε εξυσα λίγο το βερνίκι, φάνηκε ότι το δοχείο ήταν σκουριασμένο και το περιεχόμενο χαλασμένο.

Τελικά και ο Αγιος Πέτρος φαίνεται πως   βαρυέται μόνος του στον Παράδεισο .

…πάει και αλλού: 

βασικά εγκαθίσταται βαθειά στις  ψυχές όλων των ανθρώπων, αλλά ειδικά των ανόητων, λίγο πριν πεθάνουν.

Κρατάει ένα φακό και φωτίζει τις σκοτεινές γωνίες από τις μνήμες.

Σαν να δίνει τελευταίες ευκαιρίες αναστοχασμού.

Μερικοί βλέπουν καλύτερα και καθαρότερα και τρομάζουν…ίσως και να συνέρχονται.

Οι τελείως μαλάκες βέβαια δεν στρώνουν ούτε στο παραπέντε.

Οι πολύ μαλάκες δεν έχουν έλπίδα.

Οι εγκληματίες με ευαισθησίες,  μπορεί και να σωθούν…

…οι αναίσθητοι μαλάκες, ποτέ.

οι αυτοκαταστροφικοί τύποι

 αυτοκαταστροφικοί

…η έκπληξη που μου προκαλούν οι άνθρωποι με αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, οφείλεται στον αφύσικο και παράλογο χαρακτήρα της: κάθε έμβιο ον - και είδος - προσπαθεί να επιβιώσει.

Από τις αμοιβάδες και τα φυτά και μέχρι τα ψάρια, τα ερπετά και τους ανθρώπους , όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν.

Οι Χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώματα, οι θαλάσσιες ανεμώνες γίνονται πολύχρωμες και ελκυστικές για να προσελκύσουν και να καταβροχθίσουν ψαράκια και τα ανθρώπινα όντα βγάζουν λόγους, παίζουν μουσική , τραγουδούν ή βάζουν δικτυωτά καλσόν με ψηλοτάκουνα,  γιά να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν.

Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά είναι παρά φύσιν και, συνήθως,  υποκρύπτει ψυχοπαθολογία: 

κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή - πχ ο Τζακ Λόντον που αυτοκτόνησε ήταν διπολικός- εξαρτήσεις και κάμποσες διαταραχές προσωπικότητας.

Ακόμη και ο καρδιοπαθής που καπνίζει και ο χοντρός που μασουλάει συνεχώς, είναι αγχώδεις και αυτοκαταστροφικοί.

Αλλά καί άνθρωποι της πολιτικής ή των επιχειρήσεων που θα έπρεπε να είναι ειδικοί της συνεργασίας, της επικοινωνίας και της άμβλυνσης των διαφορών γιά να κάνουν την δουλειά τους αποτελεσματικά , βλέπεις να γίνονται αυτοκαταστροφικοί με αλλοπρόσαλλες συγκρουσιακές συμπεριφορές.

Οι αυτοκαταστροφικοί τύποι, στην ουσία, είναι αθεράπευτα νάρκισσοι: θέλουν τρελλά την προσοχή, τον θαυμασμό και την επιτυχία και δεν αντέχουν να μην τα έχουν ή να τα χάσουν με δική τους ευθύνη.

Σαν νάρκισσοι που είναι, αδιαφορούν  για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους στα οικεία πρόσωπα.

….αυτοί είναι το κέντρο του σύμπαντος και οι άλλοι θεωρούνται αδιάφοροι θεατές: θα τους απομυζήσουν όσο μπορούν και, μετά, ας πέσουν  και αυτοί μαζί τους  στον γκρεμό.

Ένας σπέσιαλ τύπος θέλει και κοινό που συμπάσχει,  στο «δράμα» του.

Επίσης, κάθε  αποτυχία χρειάζεται και ένα άλλοθι απο τον «σπέσιαλ» τύπο:

οι καταστροφές, οι σεισμοί, οι οικονομικές και οι πολιτικές αλλαγές αλλά και οι αρρώστειες, είναι καλές δικαιολογίες αν αποτύχεις.

«Δεν σε άφησαν να ολοκληρώσεις το έργο σου»…

«δεν πρόλαβες»

«αρρώστησες»

«συνωμοσίες και συμφέροντα».

Όλα αυτά είναι καλές και ανακουφιστικές ψυχολογικές δικαιολογίες.

…πάντως προτιμότερες  από το ξέρεις ότι φταίς  γιά την κακομοιριά σου.

ερωτικές κατασκευές

 …πολλοί απο τους λεγόμενους μεγάλους έρωτες με τα μεγάλα πάθη και την συχνά τραγική κατάληξη , έρωτες που άφησαν εποχή και που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα , δεν είναι τίποτε άλλο από δράματα κατασκευασμένα στο κεφάλι ψυχολογικά ασταθών τύπων με έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία.

Άνθρωποι με μεγάλη ανάγκη προσοχής και αποδοχής, άνθρωποι εγωκεντρικοί που δεν αντέχουν την απόρριψη, που νιώθουν πρωταγωνιστές μεγάλων ιστοριών πάθους, που νιώθουν ότι πρωταγωνιστούν  σε ιστορίες που περιμένουν ένα μεγάλο λογοτέχνη να τις περιγράψει  και να τις καταστήσει αθάνατες.

Γιατί πιστεύουν ότι το αξίζουν… και οι ιστορίες και αυτοί οι ίδιοι,  που είναι «πολύ σπέσιαλ».

Ευτυχώς εμείς οι μικροί άνθρωποι, οι βαρετοί μικροαστοί, δεν κινδυνεύουμε από τέτοια αφού κανείς μικρομεσαίος Μπάμπης δεν θα αυτοκτονήσει επειδή τον παράτησε η Τούλα.

Θα πάει και θα βρεί μιά Βούλα ή μιά Σούλα και η ζωή θα συνεχιστεί.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ένας χαρισματικός μεγαλομανής  με πρωτότυπες  ιδέες αλλά αρκετά  ακατάστατες στο κεφάλι του, 

ερωτεύτηκε μία κοπέλα όμορφη χαρισματική και πλούσια που νόμιζε τον εαυτό της μεγάλη ζωγράφο,  ενώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μετριότητα. 

Και αφού έγιναν εραστές για κάμποσα χρόνια και φούσκωσαν ο ένας το εγώ του άλλου, αυτή  έφυγε στο εξωτερικό για να κάνει την μεγάλη καριέρα -που ποτέ δεν ήρθε- και αυτός έμεινε να κλαίει την μοίρα του χωρίς την σπουδαία αναγνώριση και τιμή που του άρμοζε και χωρίς τον μεγάλο έρωτα που ξεφούσκωσε.

Έτσι, αφού όλη η ζωή του ήταν παράσταση, έδωσε ένα δραματικό τέλος: αυτοκτόνησε με μεγαλοπρεπως θεατρικό  τρόπο.

Τότε και η μεγάλη ζωγράφος , αφού πρώτα θυσίασε τον εραστή στην Τέχνη, κατασκεύασε  εκ των υστέρων ένα τεράστιο έρωτα - μύθο με τον οποίο τράφηκε,  θρηνώντας,  στην υπόλοιπη ζωή της…

Μερικές φορές,  ο μεγάλος έρωτας δεν είναι παρά ένα παράσημο που κατασκευάζεις ο ίδιος και απονέμεις στον εαυτό σου.

Ξεδοντιασμένα λιοντάρια

 Ένας από τους λόγους που τα γέρικα ζευγάρια δεν περνάνε καλά είναι ότι οι γέροι μιλάνε λίγο και σιγανά ενώ οι γριές πολύ και δυνατά. 

Γενικά οι γέροι εκτιμούν την ησυχία και την γαλήνη ενώ οι γριές αγαπάνε την «συντροφιά και τον διάλογο».

…δηλαδή τον αυτοαναφορικό μονόλογο.

🙂

Θα πουν τα πάντα και με λεπτομέρειες: 

από το γιαουρτάκι με τα μηδέν λιπαρά   («με τον αέρα παχαίνουν») μέχρι τις οικογενειακές και άλλες σχέσεις, παλιές ιστορίες, κουτσομπολιά, παράπονα και βεβαίως κριτική πάνω στα «λάθη» και τις «παραλείψεις» του γέρου.

(που αυτή τις είχε επισημάνει από χρόνια και αγνοήθηκαν).

…δεν ξέρω τις αιτίες αυτής της μεταμόρφωσης των γέρων σε ξεδοντιασμένα λιοντάρια που είναι στο έλεος της νευρωσικής λέαινας με τα κοφτερά δόντια.

Ίσως είναι Θεική  τιμωρία για τα χρόνια του Πατριαρχικού αυταρχισμού. 

Ισως είναι μήνυμα της φύσης ότι ο βιολογικός ρόλος του γέρικου αρσενικού έληξε και συνεπώς  να  ετοιμάζεται για την οριστική αποχώρηση. 

Αναρωτιέμαι πως θα  επιβιώσουν οι γέροι μέχρι να πάρουν σύνταξη στα 72.

Η πολιτεία έχει ήδη αποφασίσει την εξόντωσή τους : είναι ενοχλητικοί και άχρηστοι. 

Οι γριές ίσως είναι πιό χρήσιμες στον κοινωνικό και βιολογικό κύκλο: 

εκπαιδεύουν τις νέες πως να φέρονται όταν γεράσουν.

🙂

Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!

 Το «Χριστός Ανέστη» είναι μία δήλωση, μία παραδοχή: 

«ο Χριστός αναστήθηκε».

Μιά δήλωση που απαιτεί μία συναίνεση: 

«αληθώς Ανέστη»… δηλαδή «πραγματικά αναστήθηκε».

Αυτά , στην θεωρία… 

Γιατί,  συχνά, το «Χριστός Ανέστη» το λέμε από συνήθεια και από σεβασμό στην παράδοση και όχι επειδή θέλουμε να κάνουμε θεολογική τοποθέτηση. 

Εγώ λέω σε όλους Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά και παίρνω διαφορετικές αντιδράσεις. 

Είπα χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη σε ένα  γείτονα αλβανό που σούβλιζε αρνί και με κοίταξε με ένα απλανές ύφος γιατί μάλλον δεν ήξερε ούτε τι σημαίνει ούτε αν έχει κάποιο νόημα όλο αυτό σαν δήλωση. 

Το σουβλιστό αρνί όμως το ενσωμάτωσε στην πρακτική του…άρα, μερικώς τουλάχιστον, «εντάχτηκε κοινωνικά».

Στον Βασιλόπουλο και στον Σκλαβενίτη,  σπάνια  λένε «χρόνια πολλά» και μάλλον ποτέ «Χριστός Ανέστη»…

…γενικά αποφεύγουν να απαντήσουν σε τέτοια και  έχουν ένα ύφος που λέει ότι δεν θέλουν πολλές κουβέντες: παίρνω λεφτά, δίνω λεφτά,  λέω τα απαραίτητα.

Στα Liddl μου ευχήθηκαν Μεγάλο Σάββατο «καλή συνέχεια»….που μπορεί να σημαίνει να πάει καλά η επισκευή του αυτοκινήτου μου ή να έχω καλές εξετάσεις με πεσμένη χοληστερίνη.

Όταν λέω τέτοιες ευχές σε αριστερό και ειδικά σε κομμουνιστή τότε η δεν παίρνω καμία απάντηση ή εισπράτω στραβομουτσουνιάσματα.

….κάποτε τόλμησα να πω «χρόνια πολλά» , τα Χριστούγεννα,  σε ένα Κνίτη νεαρό γιατρό και μου απάντησε αναιδέστατα «για ποιο λόγο, χρόνια πολλά?» 

Οι δεξιοί πάλι είναι δύο ειδών: οι λαϊκοί, παραδοσιακοί δεξιοί λένε «αληθώς Ανέστη» και γενικά χαίρονται να κρατάνε τις παραδόσεις… ενώ οι μοντέρνοι δεξιοί, οι «εκσυγχρονιστές» δυτικολάγνοι,  οι επιλεγόμενοι  και ευρωλιγούρηδες, δυσανασχετούν με τα θρησκευτικά.

Το παράξενο είναι ότι όλοι τιμούν το αρνί και το κοκορέτσι με μεγάλο ενθουσιασμό  και αν τους αρνηθείς την αργία του Πάσχα γίνονται θηρία ανήμερα.

Αλλά…ξέχασα.

Αυτά δεν είναι «βλακείες και απλοικότητες» αλλά «λαικές κατακτήσεις».

 

Τα κόκκινα αυγά

 Η συζήτηση που κάνουν οι κυρίες δίπλα μου είναι για τα κόκκινα αυγά που έβαψαν και αυτά που αγόρασαν και δεν είναι κόκκινα.

Κουβέντες χορτασμένων.

…σκέφτομαι πως το αυγό είναι γερό σύμβολο…βασικά είναι ένα ωάριο που συμβολίζει την γέννηση της ζωής, είναι η ζωή εν δυνάμει.

Tο τσούγκρισμα των πασχαλινών αβγών συμβολίζει την Ανάσταση του Χριστού :

όπως  όταν σπάει το κέλυφος του αβγού με το σπάσιμο του κελύφους γεννιέται μια ζωή…

…έτσι και το πασχαλινό αβγό συμβολίζει το «σπάσιμο» του τάφου του Χριστού και την Ανάστασή Tου.

Έτσι λέει η Θρησκεία.

Το κόκκινα αυγά λένε ότι βάφτηκαν κόκκινα από τα δάκρυα της Παναγίας όταν τα πρόσφερε στους  Ρωμαίους φρουρούς για να  φερθούν καλά στον Χριστό..

Κάποτε τα κόκκινα αυγά έγιναν πολιτική και θρησκευτική εκδήλωση αντίστασης:

 στο αυταρχικό καθεστώς του Χότζα στην Αλβανία .

Ειχε απαγορευτεί για σαράντα χρόνια  πλήρως καθε θρησκευτική δραστηριότητα και οι ναοί είχαν γίνει αποθήκες και σταύλοι.

Θυμάμαι που είχα διαβάσει ένα διήγημα του ομογενή Βορειοηπειρώτη Τηλέμαχου Κώτσια: περιέγραφε ότι το Πάσχα έβαφαν κρυφά οι νοικοκυρές κόκκινα αυγά .

Μερικά από αυτά τα έσπαγαν στον δρόμο κρυφά για να δηλώσουν ότι η πίστη τους και η γιορτή ήταν ζωντανή. 

Τελικά τα κόκκινα αυγά επιβίωσαν ενώ το κόκκινο καθεστώς όχι. 

Η Ιστορία  δεν συμπαθεί την αλαζονεία.

Προτιμάει τους συμβιβασμούς.

Ενοχές

 ...το γεγονός πως η επιθετικότητα των συγγενών των ασθενών προς τους γιατρούς συχνά κρύβει και κουκουλώνει δικές τους ενοχές, είναι γνωστο από παλιά: παρατάνε την «γριά» ή τον «γέρο» σε μαύρα χάλια μοναξιάς και έλλειψης φροντίδας για καιρό -ακόμη και χρόνια- και όταν αυτός στραβώσει πολύ ή πάθει κάνα εγκεφαλικό, τον τρέχουν αλαφιασμένοι στο νοσοκομείο δίνοντας παράσταση συντετριμμένου ή αγωνιούντος υιού ή κόρης.

Η πλάκα είναι πως η παράσταση έχει κυρίως αυτο-ντοπαριστικό χαρακτήρα: προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πόσο καλοί γιυοί ή κόρες είναι μπροστά στον βαρειά άρρωστο γέρο.

Είναι μιά ιδιαίτερη παράσταση...ένα  μονόπρακτο ενός ηθοποιού με  ένα θεατή που είναι το ίδιο πρόσωπο: αυτός ο ίδιος.

Ένας που παίζει και ο ίδιος που βλέπει τον εαυτό του.

Εκεί είναι που συχνά βγαίνει η επιθετικότητα προς τους γιατρούς, τις νοσηλεύτριες και το νοσοκομείο. 

Καμμιά φορά και τον υπουργό.

Όλοι είναι «υπεύθυνοι» για την «κατάντια», την «ανευθυνότητα» και την «ανοργανωσιά».

Όχι πως και αυτές δεν υπάρχουν...προφανώς υπάρχουν και ίσως συχνά και κραυγαλέα.

Εδώ όμως μιλάμε για μιά ψυχοθεραπευτική κραυγή απόσεισης ευθυνών και κατασίγασης ενοχών.

Αν δεν είχες πάει ποτέ τον γέρο στον γιατρό να του ρυθμίσει την πίεση, το ζάχαρο και την χοληστερίνη, προφανώς θα πάθει κάποτε εγκεφαλικό και έμφραγμα.

Τότε όμως είναι αργά: δεν τον σώζουν ούτε δέκα καθηγητές στο ...Μασατσούσετς Τζένεραλ Χόσπιταλ... «καλέ μου γυόκα» και «υπέροχη κορούλα»...

Πέρα όμως από αυτό το γνωστό φαινόμενο της ψυχοθεραπευτικής επιθετικότητας των συγγενών προς τον γιατρό, νομίζω  αναδύεται και το φαινόμενο της επιθετικότητας του ίδιου του ασθενούς προς τον γιατρό.

Ένα φαινόμενο  το οποίο δεν έχει ακόμη περιγραφεί επαρκώς:  

ο ασθενής δεν είναι πάντα ένας φοβισμένος κακομοίρης που καλοπιάνει τον παντοδύναμο «δυνάστη και εξουσιαστή, κλειδοκράτορα της υγείας», γιατρό.

Αυτό νομίζουν  πολλοί πως ισχύει συχνά  και, ενδεχομένως, ισχύει εν μέρει.

Θα έλεγα όμως  πως γενικά ισχύει σε πολύ φοβισμένους ασθενείς με καρκίνους κλπ χρόνια και επικίνδυνα νοσήματα.

Αλλά στους υπολοιπους, τους όχι  πολύ φοβισμένους ασθενείς που παθαίνουν κάτι  οξύ, ξαφνικά, και πάνε στα επείγοντα, συχνά τους βγαίνει επιθετικότητα για δυό λόγους: 

είτε για να κάνουν ένα «στρεςς τεστ» στον γιατρό για να τον αξιολογήσουν ή και γιά να τον αναγκάσουν να ξεράσει «όλα τα μυστικά» που πιθανόν τους αποκρύπτει, είτε γιατί τους εκνευρίζει η κατάσταση αδυναμίας τους την οποία εκλαμβάνουν ως εξευτελιστική για την προσωπικότητά τους..

Το βλέπουμε σε ασθενείς που κατέχουν αξιώματα, πλούτο ή που απλά νιώθουν πολύ σπουδαίοι.

Το μήνυμα που θέλουν να περάσουν στον γιατρό είναι ότι πρέπει να σκιστεί να τους προσέξει αφού είναι VIPs.

Μην παίρνει και θάρρος ο γιατρούκος: να προσέξει καλά τι κάνει και τι λέει.

Το άλλο μήνυμα που θέλουν να εκφράσουν είναι  αυτοψυχοθεραπευτικό: προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι ενας τόσο σπουδαίος τύπος όπως η αφεντιά τους, δεν μπορεί να είναι σοβαρά άρρωστος.

Η ασθένεια εκτός από απειλή, είναι και ένα ναρκισσιστικό πλήγμα: σε μιά εποχή που όλοι θέλουν να δείχνουν νέοι και ωραίοι, το να είσαι άρρωστος ισοδυναμεί με το να είσαι γέρος και μη ελκυστικός.

Απαίσιο.

Χώρια η σπουδαία δουλειά και σημαντικός ρόλος που έχουν.

Δεν είναι τυχαία άτομα.

Το σύμπαν τους ανέθεσε μιά αποστολή και δεν μπορεί να τους κόψει στην μέση.

Όποιος αμφισβητεί αυτή την αποστολή, τον «παίρνει ο διάολος».

Ποτέ οι άγγελοι κακών ειδήσεων δεν ήταν συμπαθείς.

Στην αρχαιότητα τους αποκεφάλιζαν κιόλας.