…πολλοί απο τους λεγόμενους μεγάλους έρωτες με τα μεγάλα πάθη και την συχνά τραγική κατάληξη , έρωτες που άφησαν εποχή και που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα , δεν είναι τίποτε άλλο από δράματα κατασκευασμένα στο κεφάλι ψυχολογικά ασταθών τύπων με έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία.
Άνθρωποι με μεγάλη ανάγκη προσοχής και αποδοχής, άνθρωποι εγωκεντρικοί που δεν αντέχουν την απόρριψη, που νιώθουν πρωταγωνιστές μεγάλων ιστοριών πάθους, που νιώθουν ότι πρωταγωνιστούν σε ιστορίες που περιμένουν ένα μεγάλο λογοτέχνη να τις περιγράψει και να τις καταστήσει αθάνατες.
Γιατί πιστεύουν ότι το αξίζουν… και οι ιστορίες και αυτοί οι ίδιοι, που είναι «πολύ σπέσιαλ».
Ευτυχώς εμείς οι μικροί άνθρωποι, οι βαρετοί μικροαστοί, δεν κινδυνεύουμε από τέτοια αφού κανείς μικρομεσαίος Μπάμπης δεν θα αυτοκτονήσει επειδή τον παράτησε η Τούλα.
Θα πάει και θα βρεί μιά Βούλα ή μιά Σούλα και η ζωή θα συνεχιστεί.
Ο Περικλής Γιαννόπουλος, ένας χαρισματικός μεγαλομανής με πρωτότυπες ιδέες αλλά αρκετά ακατάστατες στο κεφάλι του,
ερωτεύτηκε μία κοπέλα όμορφη χαρισματική και πλούσια που νόμιζε τον εαυτό της μεγάλη ζωγράφο, ενώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μετριότητα.
Και αφού έγιναν εραστές για κάμποσα χρόνια και φούσκωσαν ο ένας το εγώ του άλλου, αυτή έφυγε στο εξωτερικό για να κάνει την μεγάλη καριέρα -που ποτέ δεν ήρθε- και αυτός έμεινε να κλαίει την μοίρα του χωρίς την σπουδαία αναγνώριση και τιμή που του άρμοζε και χωρίς τον μεγάλο έρωτα που ξεφούσκωσε.
Έτσι, αφού όλη η ζωή του ήταν παράσταση, έδωσε ένα δραματικό τέλος: αυτοκτόνησε με μεγαλοπρεπως θεατρικό τρόπο.
Τότε και η μεγάλη ζωγράφος , αφού πρώτα θυσίασε τον εραστή στην Τέχνη, κατασκεύασε εκ των υστέρων ένα τεράστιο έρωτα - μύθο με τον οποίο τράφηκε, θρηνώντας, στην υπόλοιπη ζωή της…
Μερικές φορές, ο μεγάλος έρωτας δεν είναι παρά ένα παράσημο που κατασκευάζεις ο ίδιος και απονέμεις στον εαυτό σου.
