Hope never dies
Η Μίρκα (Μαρία τη λέγανε αλλά δεν της έφτανε) , πλησίαζε τα πενήντα.
Από κορμί έσκιζε: γαζέλα, αιλουροειδές, δεν ξέρω, κάτι καλό πάντως.
Απο πρόσωπο, δύσκολα.
Καλή στα νιάτα της αλλά με εμφανή τα σημάδια της φθοράς και των καταχρήσεων.
Καταχρήσεων? δεν ξέρω ποιές ακριβώς: σίγουρα πολλά ξενύχτια με αλκοολ και σεξ, τσιγάρο φούλ, πολύ σεξ και με πολύ κόσμο, πιθανότατα χασισάκι επι συχνής (καθημερινής;) βάσεως, καμμιά ψιλοκόκκα πιθανόν, σε special events...
Μόρφωση επιφανειακή. Ψυχή καλή κατά βάθος, δεν ήθελε το κακό σου, εκτός αν της πατούσες τον κάλο και ...αγρίευε.
Υστερική, βασικά.
Αγχος απίστευτο για τα χρόνια που περνούσαν, για την ομορφιά που έφευγε, για τα παιδιά που δεν έκανε, για τους βλαχογκόμενους που την πηδηξαν, για τους ψευτοκυριλέ που την κορόιδεψαν, για τους φοβικούς που την φοβήθηκαν, για τους ξενέρωτους που την αγνόησαν, για τους κρυφομισογύνηδες που την χρησιμοποίησαν..
γιά ... γιά...
Την λυπόμουν.
Δεν μπορώ τους υστερικούς: μου μεταδίδουν το συναίσθημα ασφυξίας που νιώθουν.
Είναι σαν ζώα, παγιδευμένα σε μια δαγκάνα: την βλέπουν, πονάει το παγιδευμένο και τραυματισμένο πόδι και ...το αγνοούν.
Κάνουν πως δεν το βλέπουν, προσπαθούν να το ξεχάσουν.
Και κάνουν υστερία: υστερική τύφλωση, υστερική κώφωση , υστερική παράλυση, υστερική κρίση, υστερικά όλα.
Ηταν και για μένα δύσκολο, να αντιμετωπίζω αυτο το παγιδευμένο υβρίδιο γαζέλας-τίγρης, με το καταπονημένο πρόσωπο:
πότε πόναγε το κεφάλι, πότε έσφιγγε ο αυχένας, πότε μούδιαζαν τα χέρια, πότε είχε ίλιγγο, πότε αστάθεια..
Και πάντα αυπνία, νευρικότητα και άγχος.
Τι να την κάνω? πότε έδινα ηρεμιστικά, πότε αντικαταθλιπτικά, πότε έλεγα πέντε λόγια..
Δυστυχώς σε ψυχολόγο πήγαινε από μόνη της, άρα δεν την γλύτωνα με παραπομπή σε ψυχοθεραπεία...βγάλε άκρη.
Ωσπου, έγινε το μπαμ: έμεινε έγκυος!
Μου το είπε μια μέρα που με επισκέφθηκε...έλαμπε ολόκληρη!
Καλά...πως? ψέλισα εγώ, ανόητα.
Τι πως, γιατρέ? με τον γνωστο τρόπο! Κορόιδεψε η Μίρκα.
Ηταν ένας από τους πολλούς περιστασιακούς.
Εξηντάρης, γερογόης.
Ψιλοευκατάστατος - η Μίρκα τα πρόσεχε αυτά - χωρισμένος με παιδιά μεγάλα κλπ.
Θεώρησε αυτονόητη την έκτρωση.
Και η Μίρκα, κατ´ αρχήν.
Μετά άρχισε να το επεξεργάζεται στο μυαλό της.
Την μάγεψε η ιδέα ενός παιδιού. Της έδωσε ζωντάνια, νιάτα, ενθουσιασμό, προοπτική.
Εκεί που την είχε ξεγράψει εντελώς, την ιδέα του παιδιού, τώρα, μετά από χρόνια, ξεπήδησε πάλι ολοζώντανη!
Για γάμο κλπ , δεν ετέθη θέμα από καμμία πλευρά. Φυσικά.
Ρε τι τραβάμε και μεις οι γιατροί!
Σου ερχεται μια νευρωσική για τους πονοκεφάλους της,
και μπλέκεις σε ένα σωρο δυσεπίλυτα προβλήματα!
Δεν είσαι μόνο γιατρός: είσαι και ψυχολόγος, και κοινωνικός λειτουργός , και οικογενειακός σύμβουλος , και γενετιστής, και εμβρυολόγος και γυναικολόγος και ό,τι θέλει αυτή...
Μονο το ...ασφαλιστήριο συμβόλαιο της δεν μου έδειξε, για να πιστοποιήσω και εγώ, ότι καλύπτει τα έξοδα τοκετού με επιπλοκές...
Και αν το παιδί έχει πρόβλημα? ήταν δύο μηνών έγκυος και κάπνιζε τσιγάρο , χασίσι και έπινε και αλκοόλ.
Και οικονομικά πως θα τα έβγαζε πέρα? ποιός θα την βοηθούσε με το μωρό, έτσι μόνη της που ήταν?
Δούλευε ιδιωτική υπάλληλος.
Βέβαια θα έδινε κάτι για το παιδί και ο γερογόης. Έτσι ήλπιζε.
Αμ δε.
Ο γερογόης έλεγε, ότι είναι παλαβό, μια πενηντάρα, μόνη της, να μεγαλώνει μωρό που όταν θα τελειώνει το Δημοτικό, η μάννα του θα είναι στα εξήντα.
Συμφώνησα με τις απόψεις του γερογόη και της το είπα.
Ήταν σκληρό... το μετάνιωσα... αμέσως.
Η λάμψη έφυγε απο το πρόσωπό της και απλώθηκε μια σκοτεινιά:
Η σκοτεινιά της απώλειας, της θλίψης , του θανάτου.
Όταν βρω τα ζόρια σε τέτοιες κοινωνικοψυχολογικές περιπτώσεις και δεν ξέρω τι να κάνω, έχω βρει ενα κόλπο για να βρίσκω απαντησεις καλές κατά το δυνατόν, απαντήσεις που τουλάχιστον να έχουν μια ανθρωπιά:
σκέφτομαι τι θα έλεγε στην θέση μου ένα πρόσωπο με μεγάλο ηθικό κύρος και σοφία, ένα πρόσωπο που εκτιμώ.
Ακόμη και ιστορικό πρόσωπο.
Φαντασιώνομαι ότι είμαι εγώ και η Μίρκα μπροστά στον Γκάντι, τον γέροντα Παίσιο, τον Γεώργιο Παπανικολάου:
τι θα έλεγαν αυτοί στην Μίρκα? να το κρατήσει το παιδί?
Νομίζω πως και οι τρείς θα έλεγαν ναί.
Ο Παπανικολάου μόνον, δεν ξέρω, σαν γιατρός, και μάλιστα υψηλού
επιπέδου εργαστηριακός, σίγουρα θα συνιστούσε ενδελεχή προγεννητικό έλεγχο. Αν το παιδί είχε προβλημα, μάλλον θα συνιστούσε έκτρωση. Δεν είμαι και σίγουρος, καθώς ήταν Χριστιανός, αλλά πιστεύω ότι σαν γιατρός που ήταν , δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς και να δώσει το Οκ σε τοκετό, με πολύ μεγάλη συγγενή ανωμαλία.
Οι άλλοι δύο σίγουρα θα της εφιστούσαν προσοχή, υπευθυνότητα, συνενόηση φιλική και ανθρώπινη με τον πατέρα...
Θα της έκαναν ίσως και μια ευγενική αναφορά και στις καταχρήσεις της... Την ανάγκη για αλλαγή τρόπου ζωής και σκέψης...
Δυστυχώς, δεν είμαι Γκάντι. Ούτε Παίσιος , ούτε Παπανικολάου.
Για αυτό την αμόλησα την πατάτα, και τώρα έπρεπε να την μαζέψω.
Την συμβουλή από τον Γκάντι, έπρεπε να την πάρω πριν της μιλήσω.
Σκέφτηκα να ξεγλιστήσω με τρόπο:
"Κοίτα, η απόφαση είναι μόνο δική σου", είπα κάνοντας τον σκεφτικό.
"Εγώ δεν είμαι έγκυος, είμαι άντρας, έχω παιδιά και δεν μπορώ να μπω στην δική σου ψυχολογική θέση", άρχισα να τα στρίβω, σιγά -σιγά.
Με κοίταξε διερευνητικά, αναθαρρώντας κάπως:
"Δηλαδή δεν είσαστε κάθετα αρνητικός γιατρέ?" με ρώτησε.
"Έ , όχι και κάθετα αρνητικός! Πως θα μπορούσα? Ο πού ´ναι απ´ όξω απ´ το χορό, πολλά τραγουδια ξέρει! Έτσι λέμε στη Κρήτη", συμπλήρωσα ...κουτοπόνηρα, μπας και ξεχάσει την, κατηγορηματικά αρνητική, αρχική μου τοποθέτηση.
"Θα εξετάσεις κάποια πράγματα και θα σκεφθείς καλά μόνη σου.
Μετά θα σου πώ, και εγώ, την γνώμη μου, αν την θέλεις ακόμη".
Ποιά πράγματα?.. αυτά:
Να το συζητησει με τον γυναικολόγο της καλά.
Να της πει τις πιθανότητες συγγενούς ανωμαλίας που θα διαφύγει του προγεννητικού ελέγχου.
Να συζητήσει το οικονομικό και την αναγνώριση του παιδιού απο τον γερογόη.
Να συζητήσει και διερευνήσει τα εργασιακά της και την πιθανότητα στηριξης και βοήθειας από φίλους και συγγενείς.
Να αναλογιστεί τις ευθύνες τις δυσκολίες και τους κόπους.
Να μιλήσει με άγαμες μητέρες. Να περάσει μαζί τους μερικά εικοσιτετράωρα, εάν γίνεται. Να μαγειρέψει και να ξεχέσει ενα μωρό κάποια βράδυα.
Εβαλα ένα βουνό στόχους.
Της έπεσε βαρύ το βουνό, αλλά αναθάρρησε. Υπήρχε ελπίδα ακόμη.
Χρειαζόταν όμως σχέδιο,πρόγραμμα.
Business plan.
Πέρασαν κάμποσοι μήνες. Δεν είχα νέα.
Την σκεφτόμουν μερικές φορές, αλλά δεν πήρα τηλέφωνο. Την φοβόμουν: τι θα μου πει, τι δράμα προέκυψε, καυγάδες, ανασφάλεια, πόνος, προβλήματα, έκτρωση, κατάθλιψη...
Τελικά με πήρε τηλέφωνο μετά απο κανένα εξάμηνο:
"θα γεννήσω σε κανένα μήνα γιατρέ! Με καισαρική! Έτσι πρέπει, μου είπε ο γυναικολόγος!..Θα έρθεις στην κλινική? να σε πάρω για ημερομηνία?"
Φυσικά. Με πήρε η αδελφή της, όταν γέννησε, και πήγα.
Συγκινήθηκα.
Δεν ήταν πλέον γαζέλα. Ούτε και τίγρη ήταν.
Ούτε γκόμενα προκλητική, ασυγκράτητη και αγχωμένη.
Ηταν μιά γλυκειά πενηντάρα μάννα.
Με γκρίζα μαλλιά, με πρησμένο πρόσωπο, με μπόλικα κιλά.
Αλλά μάννα: η νεύρωση είχε φύγει από την φάτσα της.
Μια γαλήνια έκφραση , μιά ικανοποίηση, μια αυτοεκπλήρωση, αναδυόταν απο το πρώην άγριο θηλυκό.
Τώρα δεν ήταν άγριο. Ήταν όμως θηλυκό.
Μάλλον πιο θηλυκό από πριν.
Χάρηκα πολύ. Έδωσα λουλούδια, την φίλησα.
Θα την έχανα από πελάτισσα.
Σίγουρα.
Ο γερογόης ήταν εκεί.
