Γραικύλοι

Βλέπω κατι εντελώς παραδοσιακούς κρητίκαρους ορεσίβιους οπαδούς του Πολάκη , να επευφημούν έναν  τύπο με εμφάνιση πλούσιου κοσμικού γιάπη της Αμέρικας  , γουοκάκια με κόντρα ξύρισμα και «παντρεμένο» με ένα κοπέλι αμερικανάκι και γλαστράκι που κοιτάζει δεξιά και αριστερά αμήχανο και αποπροσανατολισμένο τις τρικλοποδιές και τις μαχαιριές πολιτικής επιβίωσης… σε ένα πρώην κομμουνιστικό κόμμα, στην άκρη του κόσμου.

Αρχηγάρα μας!  

Πρόεδρε βάλε το μαχαίρι στο κόκκαλο ! 

Μαζί σου μέχρι την τελική νίκη! κλπ

Βέβαια όλοι αυτοί αν τους πει ο  γιός τους ότι το πάει το γράμμα και θέλει να το επισημοποιήσει κιόλας με βούλα , θα πέσουν να πεθάνουν.

Θα προτιμούσαν να τους κόψουν το δεξί χέρι παρά να δουν τον μονάκριβό τους  παντρεμμμένο με τον κολλητό του.

Τώρα θα  μου πείτε «τι με κόφτει» και αν εγκρίνω τις «προσωπικές επιλογές» και άλλα βαρετά.

Το μπούλιγκ θα αρχίσει αμέσως μόλις πω  κατι που δεν αρέσει στα γουοκάκια.

Μα δεν σχολιάζω αυτό ρε «σύντροφοι».

Τους «γραικύλους» σχολιάζω.

Το ευτελές ξεπούλημα των προσωπικών και κοινωνικών αξιών.

Όταν οι Έλληνες είχαν υποδουλωθεί στους Ρωμαίους, έχασαν, σταδιακά,  κάθε αξιοπρέπεια: 

ξεπούλησαν αρχές και αξίες αιώνων για να είναι αρεστοί στους βλάχο-Ρωμαίους κατακτητές . 

…πχ όχι μόνον έκαναν κάτι ηλίθιους αυτοκράτορες κοινωνούς των Ελευσινίων μυστηρίων χωρίς να πληρούν καμμιά προϋπόθεση πνευματικής και λοιπής προετοιμασίας , αλλά μετέφεραν χρονικά ακόμη και θρησκευτικές ημερομηνίες για να βολεύεται ο Ρωμαίος βλάχο-κατακτητής που  ήθελε και τιμές «αρχιερέα» και «φιλοσόφου».

Σαν να έρθει ο Μπάιντεν και να τον κάνουμε αρχιεπίσκοπο και να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τον Μάρτιο που τον βολεύει.

Τότε οι Ρωμαίοι αποκάλεσαν τους Έλληνες «γραικύλους».

Αναρωτιέμαι πως θα πρέπει να αποκληθούμε οι σύγχρονοι «γραικύλοι».

Κάτι απλό, μοντέρνο και «προοδευτικό» βέβαια.

…και κάτι που να παραπέμπει και σε πολιτικά ορθό, εεε;

Φυσικά.

ήρωες

 

Με εκνευρίζουν όσοι λένε ότι δεν χρειαζόμαστε  ήρωες. 

Εγώ χρειάζομαι ήρωες... πάντα χρειαζόμουν ήρωες: 

οι «ήρωες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέμε σήμερα -με στυλ πολιτικά ορθό-  «θετικά πρότυπα», “role models”… 

Αυθεντικές ανθρώπινες πηγές έμπνευσης.

 Πηγές έμπνευσης... 

…αλλά και ψυχολογικά δεκανίκια.

Δεν είναι κακό πράγμα τα δεκανίκια.

Κάθε άνθρωπος , ιδίως μετα από αποτυχίες και απώλειες, χρειάζεται ένα «δεκανίκι» να σταθεί όρθιος.

….και , τι καλύτερο «δεκανίκι» από έναν άλλο άνθρωπο?

Έναν άλλο άνθρωπο που, ίσως σε πιο δύσκολη ή σε πραγματικά δραματική θέση , κατάφερε να ξεπεράσει σοβαρές δυσκολίες.

Κάποιον,  που τον βλέπεις  πως τα κατάφερε να σταθεί όρθιος: να επιβιώσει, να δημιουργήσει ακόμη  και να διαπρέψει. 

…κάποιον  ναυαγό, στον Ειρηνικό, που επιβίωσε....

Προφανώς ένας τέτοιος επιβιώσας ναυαγός δίνει ελπίδα στον κάθε ...χέστη με φουσκωτό που, στο πρώτο αεράκι νομίζει  ότι ο πνιγμός του είναι  βέβαιος, στον Σαρωνικό.

Ξεκίνησα να διαβάζω την βιογραφία του Καραισκάκη απο τον Παπαρρηγόπουλο.

…καταπληκτική....όχι μόνο σαν ιστορική προσέγγιση αλλά και σαν κοινωνική και ψυχολογική: 

του φτιάχνει ένα εξαιρετικό πορτραίτο με μεγάλη ψυχολογική και λοιπή οξυδέρκεια.

Ένας άθλιος , νόθος, φτωχοδιάβολος, κακοποιημένος σε παιδική και πρώιμη εφηβική  ηλικία, εγκαταλειμμένος από πατέρα και μητέρα, μεγαλωμένος άθλια σε κάτι Σαρακατσαναίους τσοπάνηδες, γίνεται αγρίμι, μικροκακοποιός, συμμορίτης, στρατιώτης  στην αυλή του Αλή Πασά, και εναλλάξ,  κλέφτης , αρματωλός, επαναστάτης, προσκυνημένος, ξεπροσκυνημένος...και, τελικά, με ένα ψυχολογικό κλικ ,κάνει προσωπική  υπέρβαση:

 άρρωστος στρατηγός , με φυματίωση,  τα δίνει όλα για την ελευθερία... 

…όχι την προσωπική ,αλλά την Εθνική. 

Και θριαμβεύει σε πολύ ανώτερους στρατούς, όταν όλοι το ´χαν βάλει στα πόδια.

Φεύγω απ´ τον Παπαρρηγόπουλο και πάω στον Φωτιάδη: 

τεράστια , λογοτεχνική αλλά λεπτομερής και ακριβής βιογραφία.

Αλλά με ιδεολογικές, αριστερές, παρωπίδες:

 περιγραφει γεγονότα ωραία, αλλά, συχνά, τα λέει μισά και έντονα χρωματισμένα... και ερμηνευμένα κατά την κρίση του: 

πχ περιγραφει την προεπαναστατική συνάντηση της Βοστίτσας/Αιγίου.

Λέει εκεί ότι ο Ζαίμης (πλούσιος προεστός της Αχαίας), ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και άλλοι,  τα έβαλαν φοβισμένοι -και καλοβολεμένοι-   με τον Παπαφλέσσα που είχε έρθει να τους ξεσηκώσει, ως απεσταλμένος του Υψηλάντη.

Παραθέτει παραγράφους απο την τρίτομη ιστορία του Αμβροσίου Φραντζή, που ήταν παρών στην σύναξη.

Μένω με την εντύπωση ότι όλοι αυτοί οι παπάδες και οι προύχοντες ήταν ένα μάτσο καλοβολεμένες κότες.

Μετά λέω, να βρώ αυτήν την ιστορία, να επαληθεύσω και να ελέγξω:

μπαίνω στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Κρήτης «Ανέμη» και κατεβάζω την τρίτομη ιστορία του Φραντζή.

(Ας είναι καλά η Ανέμη...είναι θησαυρός!)

Πάω στις αντίστοιχες σελίδες: τα εδάφια είναι σωστά και ακριβή...αλλά λειψά : 

πχ οι παρόντες ήσαν απλά επιφυλακτικοί στα λεγόμενα του Παπαφλέσσα ό οποίος, στην προσπάθειά του να τους πείσει για άμεση επανάσταση, έλεγε ένα κάρο τερατώδη ψέμματα: 

πχ ότι υπήρχαν πενήντα χιλιάδες οπλισμένοι επαναστάτες στην Πόλη έτοιμοι να σφάξουν τον Σουλτάνο, έτοιμοι να πυρπολήσουν τον Τουρκικό στόλο, ότι η Ρωσσία ήταν έτοιμη να επιτεθεί στην Τουρκία και να βοηθήσει κλπ.

Μεγάλος παραμυθατζής ο Παπαφλέσσας....άστατος, γκομενιάρης, παρορμητικός.

Οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος τον άκουγε, προφανώς θα κράταγε μικρό καλάθι σε όσα έλεγε.

Και τελικά, τί γράφει παρακάτω ο Αμβρόσιος Φραντζής? 

...γραφει ότι αυτοί  οι  «δειλοί», οι σχεδόν «τουρκοπροσκυνημένοι», έκαναν έρανο εκεί στην κρυφή συγκέντρωση και έδωσαν όλοι, σημαντικά ποσά -αναφέρει πόσα έδωσε ο καθένας- για να αγοραστούν όπλα, υλικά, να γίνουν ταξίδια και επαφές κλπ.

Άρα δεν ήταν τόσο κότες.

Ούτε απέκλειαν την επανάσταση.

Απλά δεν εμπιστεύονταν τα λεγόμενα του Παπαφλέσσα.

Άρα έγινε επιλεκτική παράθεση απο την ιστορική  πηγή  και αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία από τον Φωτιάδη.

...πράγμα ανεπίτρεπτο γιά ιστορικό.

Η αλήθεια είναι πολύπλοκο πράγμα και θέλει πολύ ψάξιμο.

Οι άνθρωποι επίσης είναι πολύπλοκα όντα και καλό είναι να κρίνονται προσεκτικά γιατί μεταβάλουν μυαλά και συναισθήματα, κατά συνθήκες και χρόνο....

...άρα και οι απλοικές και ιδεολογικά φορτισμένες ερμηνείες και σχηματοποιήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισές αλήθειες.

Μισές αλήθειες,  είναι σχεδόν ψεύτικές αλήθειες.

Το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι η προσωπικότητα μετράει.

Οι ήρωες μου είναι πολύπλοκα όντα.

...οκ...έχουν και τα στραβά τους και τα άφθονα σκοτεινά τους σημεία..  αλλά, τελικά, τα ξεπερνούν και γίνονται παράδειγμα θάρρους και ανθρωπιάς.

Τους έχω ανάγκη.

Με όλα τα στραβά τους.

η καριέρα

 Καριέρα

Tonia Donia  ήταν το καλλιτεχνικό της… Δηλαδή Αντωνία Καραμπουρδουκλάκη (;)

…κάπως έτσι.

Μιά τραγουδίστρια σε νυκτερινό κέντρα , κυρίως μπουζουξίδικα - σκυλάδικα-  της Ελλάδας και εξωτερικού. 

…Ελλάδας και  Γερμανίας.

Όμορφη τριανταπεντάρα με ταλαιπωρημένη φάτσα από τις κακουχίες και το αλκοόλ. 

Καλή ψυχή , κάπως αφελής… γι αυτό  και εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Αφού στην αρχή μου έκανε μερικά από τα επαγγελματικά νάζια που φαίνεται ότι πιάνουν στους φορτηγατζήδες και εργοδηγούς  της Γερμανίας, και αφού πήρε το μήνυμα  ότι τα ιατρεία δεν είναι μπουζουξίδικα , μπήκε στο θέμα: 

Άγχος. 

Κούραση. 

Εξάντληση.

Εύκολοι θυμοί. 

Αϋπνίες. 

Κακή διάθεση.

Αλκοόλ. 

Χασίσι . 

Κόκα, ενίοτε. 

Ανασφάλεια. 

Φόβος γιά τις αρρώστιες .

«Βουλωμένα τσάκρας;»

«Τα βαρέθηκε όλα»

Βαρέθηκε τα αφεντικά που «πρώτα σε πηδάνε και μετά σε προσλαμβάνουν».

Βαρέθηκε το κονσομασιόν με τους παντρεμένους φορτηγατζήδες και εμπόρους ροδάκινων.

Βαρέθηκε τους άντρες γενικά…και,  ειδικά, τους άχρηστους ψευτόμαγκες.

Βαρέθηκε και τους γιατρούς και τα φάρμακα και τις «θεραπείες» χωρίς αποτέλεσμα για «πιθανά αυτοάνοσα που μπορεί να μην είναι αυτοάνοσα».

Και πάλι:

«Μήπως είναι βουλωμένα τα τσάκρας , γιατρέ;»

Την κοίταζα σχεδόν αμίλητος: 

τι να πω; 

…για τα τσάκρας; 

…ότι δεν υπάρχουν και απλά είναι μιά σύλληψη της παραδοσιακής Ινδικής ιατρικής; 

Θα συζητάω για την ενδεχόμενη επιστημονική βάση της λαϊκής ιατρικής με την συμπαθή, νευρωσική τραγουδίστρια;

Βέβαια, καταλάβαινα ότι η μη αναφορά στην ανυπαρξία των τσάκρας έδινε το μήνυμα πως αποδεχόμουν την ύπαρξή τους.

Ας ήταν το μήνυμα όποιο ήθελε: 

δεν ευθύνομαι γιά όλες τις ανοησίες, τις προλήψεις  και τις παρεξηγήσεις του κόσμου.

Βαριέμαι και τα πολλά λόγια και τις χαζό-διενέξεις.

Πρέπει και εγώ να επιβιώσω.

Ο γιατρός ενημερώνει οκ… δίνει κατευθύνσεις οκ…αλλά δεν κάνει διαλέξεις  .

Εδώ το Χάρβαρντ κλπ μεγάλα «εργοστάσια γνώσης» έχουν τμήμα έρευνών εναλλακτικών θεραπειών, θα βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα με την λαϊκή αοιδό;

Ας απολογηθούν οι καθηγητάδες στο πανεπιστήμιο του Αιγαίου που δίνουν μάστερ Ομοιοπαθητικής. 

Επ αμοιβή και χωρίς να έχουν ιατρική σχολή. 

«Η επίσημη ιατρική δεν παραδέχεται την ύπαρξη των τσάκρας και συνεπώς δεν σχολιάζει αν είναι βουλωμένα», είπα μειλίχια γιά να μην την προκαλέσω.

«Για να είμαι ειλικρινής, μου φαίνεται ότι δεν είναι τα τσάκρας το πρόβλημα αλλά το άγχος σας και η πιθανή κατάθλιψη»,  έστρεψα την συζήτηση σε πιό ρεαλιστική βάση .

Γιατί δεν συμβουλεύεστε ένα ψυχίατρο;

Είχε πάει σε ψυχίατρο.

Και σε ψυχολόγο για ψυχοθεραπείες.

Και σε ενεργειακό θεραπευτή.

Και σε μέντιουμ.

Ένιωσα τόσο ανίσχυρος και αναρμόδιος μπροστά σε τόση απελπισία που της το είπα.

Μάλιστα τόλμησα και μιά ερώτηση λίγο προβοκατόρικη: 

«Μήπως ο τρόπος ζωής σας, σας έχει κουράσει;»

«Μήπως δεν σας ικανοποιεί;»

Συννέφιασε.

Ήταν οι ερωτήσεις κλειδιά που μάλλον οδηγούσαν στον κρυμμένο σκελετό στην ντουλάπα.

Με κοίταξε σοβαρά, κατ´ ευθείαν,  χωρίς εκφραστικά τσαλίμια .

«Γιατρούλη μου, νομίζεις ότι θέλω πλέον να κάνω αυτήν την ζωή;»

..με ρώτησε περνώντας κατ´ ευθείαν στον ενικό και σε μιά μάλλον ανάρμοστη οικειότητα.

«Έχω δύο εαυτούς : ό ένας είναι η κοπελίτσα του χωριού που θέλει να παντρευτεί το ωραίο παλληκάρι και να κάνει νοικοκυριό και οικογένεια . Μιά απλή ζωή , φυσιολογική και υγιεινή.

Αλλά έχω και τον άλλο μου εαυτό που έχει   ενσωματωμένο ένα διαβολικό τσιπάκι στον εγκέφαλο που μου ψιθυρίζει πόσο ταλαντούχα γυναικάρα είμαι και πόσο αξίζω την λατρεία των ανδρών, την φήμη , τα λεφτά και την επιτυχία».

«Τόσες και τόσες τα κατάφεραν χωρίς περισσότερα προσόντα.

Γιατί να παραδοθώ χωρίς  να δώσω μάχη;»

είπε,  ρωτώντας ρητορικά. 

«Άρα αναγνωρίζεις ότι δεν είναι ιατρικό το πρόβλημά σου», σχολίασα .

Μάλλον δεν έχεις πάρει απόφαση τι θέλεις .

«Και συ τι με συμβουλεύεις γιατρέ μου;»

Πέταξε πάλι το μπαλάκι πίσω: παλιά καλή μέθοδος μετάθεσης των ευθυνών μιάς απόφασης.

«Δεν ξέρω…δεν μπορώ να συμβουλέψω.

Εγώ δεν είμαι τριανταπεντάχρονη τραγουδίστρια που θέλει να λάμψει επαγγελματικά και παράλληλα να κάνει οικογένεια με καλό σύζυγο και παιδιά», είπα αργά τονίζοντας  τις λέξεις για να αναδειχθεί το ασύμβατο των φιλοδοξιών της.

Ο Διάβολος πάντα δούλευε με υποσχέσεις .

Με φιλοδοξίες.

Λαμπερές και κούφιες.

ολυμπιακή παρωδία

 …δηλαδή πρέπει να πανηγυρίζω και να αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος επειδή πήρε μετάλλιο ο Κουρουκλίεφ ?

…ρε…έχει καταντήσει τραγικωμωδία αυτό το πράγμα με τον επαγγελματικό αθλητισμό…

…και μην μου πείτε ότι είναι ερασιτεχνικός!

…είναι μιά επαγγελματική ενασχόληση με σαφείς και πλούσιες αμοιβές και παροχές, δημόσιες και ιδιωτικές… και που στο τέλος οι αθλητές βγαίνουν με κατεστραμμένη υγεία.

Οι δε «Αθάνατοι» κλπ παράγοντες και αθλητοπατέρες είναι απο αριστοκρατικά λαμόγια μέχρι αγριωποί νονοί του υποκόσμου.

Ξεφτίλισαν τα πάντα για την κονόμα, το σόου- θέαμα και τον αποπροσανατολισμό και αποβλάκωση του λαουτζίκου.

Αντρούκλες ΧΨ παίρνουν χρυσά αγωνιζόμενοι με γυναίκες, γυναίκες αθλήτριες μαζεύουν πελατεία απο ηδονοβλεψίες στο only fans, πάμπλουτοι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες με θρασύτατη συμπεριφορά παριστάνουν τους οπαδούς του κλάδου ελαίας και πολιτικοί - στρατοκράτες , οπαδοί τάχα της Ολυμπιακής Ιδέας και εκεχειρίας, ρίχνουν λάδι στην φωτιά των πολέμων που προκάλεσαν και συντηρούν.

Ας έκαναν πρόταση προσωρινής κατάπαυσης του πυρός κατά την διάρκεια των αγώνων , στην Ουκρανία και Παλαιστίνη…έστω για τα μάτια του κόσμου.

Όχι ολυμπιακή εκεχειρία δεν γίνεται…οι πόλεμοι αγρίεψαν μεσ´ τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Business as usual.

…χώρια οι θρησκευτικές προσβολές με τα τραβέλια, οι σατανιστικές φιγούρες και σύμβολα, οι ανοησίες παντός είδους.

Παίζουν και τους εθνικούς ύμνους… τρομάρα τους.

Αλήθεια,  δεν ακούω Ρώσους στην Ολυμπιάδα…τους απέκλεισαν οι δημοκράταροι?

Το πόσο σέβονται τους αθλητές οι διάφοροι παράγοντες -αθλητοπατέρες και πολιτικοί -  φαίνεται από τα χαρτονένια κρεβάτια και τα πλαστικά στρώματα που τους έβαλαν  να κοιμηθούν.

…και που τους έβαλαν  να κολυμπήσουν στον βρωμερό Σηκουάνα για να κάνουν τουριστική διαφήμιση της πόλης…

https://www.unilad.com/news/sport/olympics-paris-alysha-newman-onlyfans-present-501126-20240808?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR18ZaR3S__Wzue1fr9lo3H_JvXUMCsp1UcoitJcXXXaUAEh1LVM1GBT3FY_aem_OSMLctrUtkUVNaMz7S4DZg

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0Yh5qvdZE39LkKJQDrNfNR3JshCRRVrqoBpg8xUBGvAV3UYa4j4SSzwyq5UrV5wuJl&id=789024339

Η δυστυχία των γιατρών

 Η δυστυχία των γιατρών 

Διαβάζω ιατρικά blogs, κυρίως αμερικανικά, στα οποία οι γιατροί συνεχώς γκρινιάζουν για το πόσο δυστυχισμένοι είναι.

Όσοι γιατροί είναι μέσης ηλικίας και πάνω, συνεχώς συγκρίνουν το σήμερα με τις «παλιές καλές μέρες».

Αλλά, και οι νεότεροι γιατροί, δεν πάνε πίσω. Γκρίνια, απογοήτευση, θυμός...

...και πολλές ματαιωμένες προσδοκίες.

Σίγουρα, οι καιροί έχουν αλλάξει... και οι γιατροί δεν είναι πλέον «μικροί πρίγκιπες» όπως νόμιζαν πριν μπουν στην ιατρική σχολή.

Αλλά ούτε  και νομίζω πως ήταν ποτέ: 

απλά υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι παλιά οι γιατροί καλοπερνούσαν, ότι ήταν «αρχηγοί» και πως κάνανε  κουμάντο «στο χωράφι τους».

Αυτό, εν μέρει, είναι αλήθεια: 

τώρα οι γιατροί υπακούουν σε αφεντικά που είναι επιχειρηματίες,  είτε σε  συστήματα υγείας που κάνουν κουμάντο γραφειοκράτες,  είτε σε φαρμακευτικές εταιρείες αν είναι ερευνητές,  είτε σε ασφαλιστικές εταιρείες αν είναι κλινικοί γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Όλοι μαζί οι γιατροί γκρινιάζουν ότι ο κοινωνικός τους  ρόλος έχει υποβαθμιστεί και η κοινωνική προσφορά τους δεν αναγνωρίζεται.

 Και όλοι όσοι είναι μέσα στα νοσοκομεία -και ιδιαίτερα στα επείγοντα και  στα πρώτα χαρακώματα της κλινικής ιατρικής-  δηλώνουν εξουθενωμένοι  και στα πρόθυρα του burnout.

Οι γιατροί νιώθουν δυστυχισμένοι.

Οι γιατροί  είναι δυστυχισμένοι.

Οι γιατροί  είναι άνθρωποι που έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους γιατί έχουν φάει πολλά χρόνια για να μάθουν τη δουλειά, με πάρα πολύ σκληρή προσπάθεια και πάρα πολλές προσωπικές θυσίες.

Μετά από τόσο κουπί που έχουν τραβήξει,  θα ήταν αφύσικο να νιώθουν ικανοποιημένοι με τις συνθήκες που εργάζονται. 

Προφανώς κάποιοι είναι,   ευτυχείς,   αλλά μάλλον δεν είναι οι περισσότεροι και είναι για εξωιατρικούς λόγους.

Ο λόγος είναι πως οι γιατροί θεωρούν ότι η ίδια η δουλειά τους είναι τόσο σοβαρή και τόσο κουραστική που, μόνο αυτοί - οι οποίοι είναι πάρα πολύ σκληροί κομάντος - μπορούν να την αντέξουν.

Ένα «κομάντο» που, αφού σκαρφαλώσει πάνω στο γκρεμό, περάσει χειμάρρους και αποφύγει τα εχθρικά πυρά, τα καταφέρνει    να επιτύχει την αποστολή του και να γυρίσει πίσω στην βάση του, καταξεσκισμένος.

…τότε, είναι ικανοποιημένος που τα κατάφερε.

 Οι πληγές και τα γδαρσίματα είναι τα παράσημα του. 

Έτσι και ο γιατρός: συχνά καταλήγει να πιστεύει -μέσα από μια διαστροφική διαδικασία - ότι η δυστυχία του είναι και η επιβεβαίωση της ικανότητας του και της δυσκολίας της δουλειάς του.

Ένας γιατρός που κάνει πολύ σοβαρή δουλειά,  με πολύ σοβαρά άρρωστους και με πάρα πολύ δύσκολα περιστατικά,  και εργαζόμενος μερόνυχτα, είναι ένας κομάντο, ένας Ράμπο που  δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά δυστυχισμένος.

Αν η δουλειά του δεν του προκαλεί «πληγές» , σημαίνει ότι είναι μια πολύ εύκολη δουλειά.

...μια ρουτινιάρικη δουλειά,   μια δουλειά που δεν αξίζει τον κόπο.

Ο γιατρός δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος. 

Θα μετριαζότανε η κατήφεια του,  αν έβλεπε αναγνώριση του ρόλου και της προσφοράς του… και , πλέον, δεν την βλέπει συχνά την αναγνώριση.

Αντίθετα, συχνά συκοφαντείται και υφίσταται μπούλινγκ. 

Και δαρμένος και συκοφαντημένος.

Άλλωστε ίδια η φύση της δουλειάς του δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαχείριση του πόνου,  της αγωνίας,  της αναπηρίας και του θανάτου.

Πολλή δυστυχία, καθημερινά, ούτως ή άλλως. 

Δεν μπορεί να επιτρέψει ποτέ στον εαυτό του να είναι χαρούμενος διαρκείας. 

Ίσως μόνο περιστασιακά.

...και για λίγο.

η ολόκληρη πίττα

 Ο πλεονέκτης, θέλει και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. 

Ο εγωίσταρος, θέλει την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο νηστικό.

 Ο μικροαστός, τρώει μια μικρούτσικη πίττα και δεν έχει  σκύλο.

Ο άγιος δίνει όλη την πίττα τον σκύλο. 

Ο καπιτάλας, τρώει την πίττα και πουλάει τον σκύλο για να βγάλει κέρδος.

Ο σοσιαλιστής. μοιράζει μικρά κομματάκια πίττας σε όλους και δεν  χορταίνει κανείς αλλά έχει ηθικό πλεονέκτημα. 

Ο σταλινικός  τρώει την πίττα και καταγγέλλει τον σκύλο ως πράκτορα.

Οι υπόλοιποι τρώνε ό,τι βρουν και πετάνε τα αποφάγια στον σκύλο...

για να νιώθουν ευαίσθητοι  ευεργέτες του χωρίς να ξοδευτούν.

Προτιμώ μικροαστός.

τα πρόβατα θα λογοδοτήσουν γιά όλα

 τα πρόβατα θα λογοδοτήσουν

Πόσο ανακουφιστική  είναι η μετατόπιση ευθυνών!

Πόσο θαυμάσια εφεύρεση είναι η μέθοδος να φορτώνεις όλες τις ατυχίες σου,  στους άλλους!

Είναι οδυνηρό να αναλαμβάνεις την ευθύνη όταν τα έχεις κάνει σκατά. 

Σε ένα κόσμο που κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες, γιατί θα πρέπει να τις αναλάβω εγώ?

Γιατί θα πρέπει όλοι να με δείχνουν σαν πόρνη την στιγμή που αυτοί είναι χειρότερες πόρνες από μένα?

Κανείς πολιτικός δεν ανέλαβε ποτέ καμία ευθύνη ότι τα σκάτωσε. ….μόνο το ΚΚΕ… και πολύ μετά… και με μισές παραδοχές.

Κανένας δικαστής, κανείς γιατρός, κανένας γονιός. 

…και κανένα παιδί , φυσικά.

Γυιοί και κόρες, όλοι αμόλυντοι από ευθύνες.

Όλοι,  αγνές παρθένες.

Εγώ θεωρώ ότι το να ρίχνω  ευθύνες τους άλλους,  είναι κάπως κακομοίρικο.

Δεν έχω σε μεγάλη  εκτίμηση  την αρετή, την ποιότητα και την δύναμη των ανθρώπων και, συνεπώς,  δεν περιμένω πολλά από αυτούς. 

Προτιμώ να ρίχνω την ευθύνη σε υψηλότερα επίπεδα: 

…είτε στον Θεό, είτε στον Καπιταλισμό.

Τον Θεό τον σέβομαι και τον φοβάμαι… αλλά δεν μπορώ και να μένω σιωπηλός: 

…μας έκανε μιαρούς, μισερούς ,  μίζερους και αδύναμους και μας ζητάει αυστηρό λογαριασμό για τις σκέψεις και τις πράξεις μας.

…βεβαια, το καλό  με τον Θεό,  είναι ότι συγχωρεί και μάλιστα  κατ´ επανάληψιν.

Δεν είναι όπως τα Δικαστήρια που έχουν αυστηρότερες ποινές για τους καθ´ υποτροπήν εγκληματίες.

Απλά πρέπει να είσαι ειλικρινής μαζί του…πράγμα δύσκολο για τα ανθρωπάκια που,  το ψέμμα,  τους έχει γίνει δεύτερη φύση.

Τέλος πάντων,  ευκαιρίες δίνει ο Θεός…ακόμη και στους πιό μαλάκες.

Γιαυτό λένε πως είναι Πανάγαθος.

Αλλά θέτει όρια… 

Είναι και αυστηρός!

Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε το σημείωμα μου:

 «τους μαλάκες τους βαριέται και ο Θεός».

Για τον καπιταλισμό δεν έχω να πω πολλά αφού όλοι ζούμε κάτω από το πέλμα του. 

Ο καπιταλισμός είναι σαν το νταβατζή που υπόσχεται μπουζούκια και λούσα στην προστατευόμενή του πουτανίτσα αλλά, αν αυτή παρεκκλίνει έστω και ελάχιστα από τα καθήκοντά της, την αφοσίωσή της, και τα έσοδα της που πρέπει να του ακουμπάει, αρχίζουν οι κλωτσιές και οι σφαλιάρες.

Ο καπιταλισμός είναι πολύ πονηρός. 

Σου δίνει ένα κάρο υποσχέσεις ότι θα γίνεις εσύ το αφεντικό και θα καταπιέζεις  τους άλλους,  δηλαδή αυτούς  που καταπιέζονται τώρα και στους οποίους ανήκεις.

Και πράγματι,  μερικές φορές,  συμβαίνει αυτό: 

η πουτάνα γίνεται τσατσά - ιδιοκτήτρια του σαλούν και πάει λέγοντας. Το θέμα είναι πόσο ευτυχισμένοι  είναι όλοι αυτοί μέσα στο βόθρο που κολυμπούν. 

Για όσους είναι κατσαρίδες και έχουν μια εγγενή τάση να κολυμπούν μέσα στον υπόνομο, ο καπιταλισμός είναι μια χαρά.

Το θέμα είναι πως αυτοπροσδιορίζεσαι:  τι είσαι.

….αν είσαι κατσαρίδα ή δελφίνι, λιοντάρι η αντιλόπη, ή πρόβατο, ή παγώνι, ή καρδερίνα. 

Και ομολογώ ότι όσο πάει  ο καπιταλισμός γίνεται όλο και …καλύτερος: κάποτε είχε κάποιους κανόνες για να λειτουργήσει… και, υποτίθεται,  ακολουθούσε κοινά αποδεκτούς  νόμους που ψηφιζόταν από την πλειοψηφία.

Τώρα η πλειοψηφία καταργήθηκε ως αξία και αξία  έχουν μόνο οι ισχυρές μειονότητες:  

νόμος είναι ότι γουστάρουν αυτές. 

Τέλεια φάση για τους λύκους και απαίσια φάση για τα πρόβατα.

Τώρα επανήλθαμε στην τάση της αυτοκριτικής, αναγκαστικά: 

οι λύκοι αναγκάζουν τα πρόβατα να αναλάβουν και  να ομολογήσουν  τις ευθύνες τους. 

Θα λογοδοτήσουν ακόμα και για αυτές που δεν έχουν.

Τα πρόβατα  φταίνε για όλα… 

….το κάθε πρόβατο ξεχωριστά θα λογοδοτήσει γιά όλα: 

και  για αυτά που σκέφτηκε και για τις λέξεις που χρησιμοποίησε. 

Ένα πρόβατο που είναι ένοχο από χέρι.