Κούκλα και παγωτό χωνάκι

 Έκανα βόλτα και παρακολουθούσα την εορταστική ατμόσφαιρα. 

Το πιο θλιβερά ζευγάρια ήταν  καναδυό  μπαμπάδες, μάλλον διαζευγμένοι,  που είχαν βγει μαζί με τους εφήβους  γιους τους.

 Σαφώς υπήρχε αμηχανία εκατέρωθεν: τα παιδιά ήταν  αμήχανα και έπαιζαν με τα κινητά.

Οι πατεράδες κοίταζαν επίσης αμήχανα, δεξιά και αριστερά και το ρολόι τους. 

 Μετα, είδα ακόμα ένα ακόμη πιο θλιβερό ζευγάρι: νεαρός  γύρω στα 20, γεμάτος νευρώσεις,,  είχε βγει με την μητέρα του που του μιλούσε συνέχεια και αυτός ελάχιστα. 

Μου ανέβηκε η πίεση και έφυγα γιά  να μην βλέπω.

Το πιο ευτυχισμένο ζευγάρι ήταν ένας παππούς που είχε βγει με την εγγονούλα του, γύρω στα 4-5 , και της αγόρασε παγωτό χωνάκι στο Everest. Είχε αγοράσει και μια κούκλα στο πιτσιρίκι το οποίο κρατούσε το δώρο από την μιά και το παγωτό από την άλλη  και προσπαθούσε να ισορροπήσει. 

Ο παππούς στον έβδομο ουρανό. 

Το πιο  επιτυχημένο ζεύγος.

🙂

Παπούτσι από τον τόπο σου

 

Αν νομίζετε ότι οι Κινέζες είναι πολύ καλές για σύζυγοι γιατί είναι υποταγμένες γυναικούλες που χαμηλώνουν το βλέμμα μπροστά στον άντρα αφέντη, του γλυκομιλάνε, τον σέβονται, τον έχουνε Πασά στα Γιάννενα και τρέχουν  να ικανοποιήσουν - και να προλάβουν- την παραμικρότερη επιθυμία του… 

….Είστε εξαιρετικά γελασμένοι. 

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια . 

Οι Κινέζες έχουν μολυνθεί και αυτές με το μικρόβιο του κερδοσκοπικού και εγωκεντρικού φεμινισμού και απαιτούν άντρες με συγκεκριμένο ύψος, με συγκεκριμένο χρήμα, με σπίτι, με αυτοκίνητο, με σταθερή δουλειά…

…άντρα  που να τις έχει απάνω και ξαπάνω… που θα τις  περιποιείται, θα τους δίνει ένα κάρο λεφτα για ρούχα και καλλυντικά.

….έναν γαμπρό που θα έχει δική του περιουσία και θα της γράψει στο όνομα της έλα μεγάλο μέρος από αυτήν…. 

….όπως επίσης και να δώσει προίκα - εκεί οι άντρες δίνουν προίκα- τουλάχιστον 50 με 100 χιλιάρικα για να τα δώσει η κυρία στον μπαμπά της, που την μεγάλωσε.

Και αν νομίζετε  ότι αυτές τις απαιτήσεις τις έχουνε κάτι όμορφα εικοσιπεντάχρονά πιπίνια, επίσης είστε γελασμένοι. 

Μέχρι και κάτι μπάζα σαραντάρες έχουν αυτά τα ιδανικά. 

Δηλαδή από το βίντεο αναδεικνύεται ότι οι γυναίκες υποψήφιες νύφες είναι κανονικές killers και πηγαίνουνε βάσει σχεδίου να βρούνε άντρα - εργαλείο, με συναίσθημα μηδέν.

Συχνά βέβαια μένουν ανύπαντρες γιατί και οι άντρες έχουν φοβηθεί από την μια και δεν είναι και τόσο μαλάκες από την άλλη.

Μπροστά τους πάντως, οι ελληνίδες είναι τέλειες , αγαθές νεράιδες:

κάτι ανάμεσα σε Χιονάτη και Σταχτοπούτα.

Ο Θεός να φυλάει τους αφελείς.

https://youtu.be/LuYfvdxpBOY?si=o9IcCOzBda7tfnDA

Ειδύλλιο διαμαρτυρίας

 Έχει ενδιαφέρον το ειδύλλιο και ο γάμος του γερο-Πλεύρη με την σεξυ πουροκουγκαρ Σιακαβάρα: ένα ζαρωμένο γεροντάκι 84 χρονών, πανελληνίως αντιπαθητικό ή και μισητό λόγω φιλοναζιστικής ιδεολογίας, έγινε σχεδόν συμπαθητικός με το να ερωτευτεί μιά ντιζαινάτη πενηντάρα γκομενάρα γεμάτη ενέργεια , χυμούς και φιλοδοξίες. 

Υπήρξαν βέβαια και πολλοί που κορόιδεψαν , μεταξύ των οποίων και εγώ: είναι αφύσικο και αντιαισθητικό το θέαμα τέτοιου είδους εραστών ή και νεονύμφων.

Αλλά βλέπω την στάση του Τύπου και των σοσιαλ: 

το αντιπαθητικό γεροντάκι έγινε σχεδόν συμπαθητικό μαγκάκι.

Έχει χεσμένη την κοινή γνώμη.,.και των γνώμη των παιδιών του επίσης. 

Κάνει και πλάκα, αντιμετωπίζοντας  το θέμα με χιούμορ. 

Αυτοσαρκάζεται λέγοντας ότι πήγε σαν ιππότης στο άσπρο άλογο να την πάρει και ανέβηκε στον Πύργο από το παράθυρο. 

Ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ δεν ταιριάζουν σε ανοικό γερο-ερωτευμένο που τα έχει χαμένα αλλά σε κυνικό γέρο που τα έχει τετρακόσια.

Πιστεύω ότι τα κάνει σκόπιμα…

Υποθέτω ότι είναι είδος διαμαρτυρίας με μορφή χάπενινγκ: 

ένας παραμελημένος και περιφρονημένος γέρος που και τα παιδιά του τον έχουν γραμμένο, που ο γιός του τον έχει προσβάλλει και αποκηρύξει δημόσια για να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά, έκανε μιά παράσταση διαμαρτυρίας: 

όπως οι καλλιτέχνες που αλυσοδένονται στις πλατείες για να καταγγείλουν αυταρχικές πολιτικές πρακτικές ή ράβουν τα χείλια τους για να καταγγείλουν την κρατική λογοκρισία. 

Όπως ο σύζυγος που έκοψε το σπίτι του στην μέση με πριόνι όταν το δικαστήριο επιδίκασε το μισό στην πρώην του.

Ο διαβολικός γέρο-Πλεύρης βαρέθηκε να βλέπει τα παιδιά του να τον βλέπουν σαν βάρος, σαν βαρίδι,  σαν ενοχλητική παρουσία που περιμένουν να πεθάνει για να κληρονομήσουν την σεβαστή περιουσία του. 

Οι γέροι έχουν γίνει οι παρίες της σύγχρονης ζωής : από αξιοσέβαστα πρόσωπα στο παρελθόν τώρα θεωρούνται άχρηστοι, βλάκες , αντιαιασθητικοί. 

Να πάνε να κρυφτούν. 

Τους διώχνουν και από τις νεανικές καφετέριες : στην Νέα Σμύρνη - θυμόσαστε έγινε θέμα - που έδιωξαν δυο γέρους από μιά καφετέρια.

Οι φτωχοί γέροι δεν έχουν ελπίδα. 

Οι βλάκες γέροι που επενδύουν στα παιδιά τους, επίσης.

Μόνο οι κονομημένοι γέροι επιτρέπεται να επιβιώσουν στον καπιταλισμό και γενικά στα υλιστικά καθεστώτα. 

Θα μισθώσουν και αυτοί κατάλληλο εργατικό δυναμικό  γιά να μην νιώθουν απόβλητοι και γιά  να δώσουν ένα μάθημα στους εξυπνάκηδες που τους υποτίμησαν.

Μετανάστες: καταραμένη ξενιτειά

 Happy migrants

Παρακολουθώ διάφορους τύπους Έλληνες που ζούνε μονίμως το εξωτερικό και εκθειάζουν τις χώρες που τους φιλοξενούν και μονίμως κάνουν  συγκρίσεις με την Ελλάδα  και σχολιάζουν για το πόσο κακές είναι οι συνθήκες εδώ.

Σε πολλά βέβαια έχουν δίκιο. Ένας που είναι και διάσημος YouTuber, μένει στην Ολλανδία και έχει ένα θεατρινίστικο, συναισθηματικό,  γλυκερό στυλ. 

Στην αρχή τον συμπαθούσα… τώρα τον έκοψα γιατί μου τη δίνει αυτό το στυλάκι που μου φαίνεται ότι το έχει κάνει επάγγελμα. 

Ένας άλλος στο Λονδίνο, πιο πρωτόγονος και χυδαίος, τον έκοψα γρήγορα για την χυδαιότητα του και τα μαζεμένα κόμπλεξ του. 

Μιά συμπαθητικούλα που μένει στη Νορβηγία έχει πιο πολύ ενδιαφέρον γιατί από τη μία  εκθειάζει την Νορβηγία και από την άλλη λέει τα στραβά της: 

γιά το πόσο υποφέρει από τον καιρό και την νύχτα τον χειμώνα και  για την μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση.

Βλέπω σκόρπια και διάφορους άλλους επιτυχημένους και ψευδοεπιτυχημένους επιστήμονες και επιχειρηματίες του εξωτερικού σε συνεντεύξεις που δίνουν και, όλοι, βεβαιώνουν ότι είναι μια χαρά στην καινούργια πατρίδα… αλλά δεν ξέρω γιατί, δεν με πείθουν. 

Έχω μια καχυποψία να τους πιστέψω… γιατί, από την εποχή Του Ομήρου η έλξη του ξενιτεμένου προς την πατρίδα , την πάτρια Γη, ο Νόστος , έχει τεράστια δύναμη, ψυχολογική και, ίσως, βιολογική.

Δεν ξέρω.

Έχω ζήσει σαν μετανάστης, έχω δει ξεριζωμένους απάτριδες με διαλυμένες πατρίδες και, ξέρω, πόσο σημαντικό είναι να έχεις μία φωλιά να σε περιμένει.

Δεν πιστεύω κανένα τύπο που δηλώνει ευτυχής  σε  κάτι βαλτότοπους γεμάτους ξανθόψειρες  ψευτοευγενικούς και ψευτοφιλελεύθερους και ψευτοηθικούς και ψευτοενάρετους. 

Διαβάζω ρωμαϊκή ιστορία τώρα…

…στην οποία αναδεικνύεται  ότι οι πρόγονοι των Δυτικοευρωπαίων - Γαλάτες Γότθοι, Κέλτες,  Σκανδιναβοί κλπ - δεν ήταν τίποτε άλλο παρά άγρια θηρία που σου ξερίζωναν  την καρδιά χασκογελώντας και έπιναν κρασί από το κομμένο κρανίο σου.

Η Ψυχολογία του μετανάστη μοιάζει με την ψυχολογία του απατημένου συζύγου: 

Ενώ βλέπει ότι η γυναίκα του ξενοπηδιέται ασύστολα ,  βγαίνει στην πιάτσα και στο καφενείο και εκθειάζει  τις αρετές της.

:)

Είναι ενδιαφέρον που δούμε το θέμα σε ψυχολογικό επίπεδο: 

αλήθεια,  ποια είναι η ψυχολογία του μετανάστη;

Νομίζω ότι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. 

Και από τη δική μου εμπειρία αλλά κυρίως από την εμπειρία άλλων μεταναστών που έχω παρατηρήσει , η ψυχολογία του μετανάστη που απομακρύνεται οριστικά από την πατρίδα - όχι παροδικά-  περνάει από τρία στάδια συνήθως: 

1) από το στάδιο της του πόνου και της απώλειας της σχέσης με την Πατρίδα - βιώνεται σαν απώλεια προσώπου…

2)απο το στάδιο του θυμού: 

Αυτή η άτιμη πατρίδα και οι σκάρτοι  που την κατοικούν, με έδιωξαν… με ανάγκασαν να φύγω και 

3) Το στάδιο της απόρριψης…

…δηλαδή απορρίπτεις την πατρίδα σου ως κάτι πολύτιμο και την αντικαθιστάς με μία άλλη σχέση,  με έναν άλλο τόπο - και με άλλους κατοίκους-  που τους προβιβάζεις σε νέους συμπατριώτες σου.

Στο στάδιο αυτό,  αναγκαστικά πρέπει  να πείσεις τον εαυτό σου πόσο κακιά ήτανε η παλιά πατρίδα και πόσο καλή είναι η νέα. 

Ακριβώς όπως όταν ξαναπαντρεύεσαι:  ελαχιστοποιείς τις αρετές της παλαιάς συζύγου και μεγιστοποιείς τις αρετές της νέας.

🙂

Μου έρχεται στο μυαλό η  θαυμάσια τραγωδία  του Σαίξπηρ «Κοριολανός» η οποία αναφέρεται σε ένα σπουδαίο Ρωμαίο στρατηγό , τον Κοριολανό, ο οποίος προσέφερε πολλές υπηρεσίες στην πατρίδα του με νίκες πάνω στους εχθρούς της Ρώμης και «με 27 πληγές πάνω στο σώμα του».

Επειδή όμως ο Κοριολανός περιφρονούσε τους πολίτες και  την δημοκρατία,  έγινε αντιπαθής και οι Ρωμαίοι  θύμωσαν και,  παρά τις νίκες του και τις μεγάλη  του προσφορά του στην Ρώμη,  τον εξόρισαν. 

Ο αλαζόνας Κοριολανος,  θύμωσε  και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής,  εξακολουθούσε να προσβάλει τον λαό και την ώρα που έφευγε , έμεινε αξέχαστος με την περίφημη φράση: 

«δεν με εξορίζετε εσείς, εγώ σας εξορίζω!»

Πέρασε κατευθείαν από το στάδιο του θυμού στο στάδιο της απόρριψης.

Αυτοφοράκηδες

Αυτοφοράκιας, στην πιάτσα των νυκτερινών κέντρων,  είναι ένας κακομοίρης που πληρώνεται για να πηγαίνει στα δικαστήρια ως αγορανομικος υπεύθυνος αν γίνει καμμιά στραβή…

…πχ αν δηλητηριαστεί κανένας πελάτης από ληγμένα κρέατα ή αν βρεθούν ψόφια ποντίκια στην κατάψυξη.

Στον δημόσιο τομέα, επίσης υπάρχουν αυτοφοράκηδες:

είναι οι διοικητές νοσοκομείων και οι διευθυντές του ΕΣΥ: ότι στραβό γίνει, φταίνε αυτοί. 

Τι και αν δεν υπάρχουν γιατροί και δεν υπάρχουν βασικές ειδικότητες να εφημερεύουν;

Τι και αν δεν υπάρχουν νοσηλευτές και τραυματιοφορείς και τρέχουν τα φορεία οι γιατροί και οι συγγενείς και αναποδογυρίζονται οι γριές; 

Τι και αν έχουν ξεμείνει στο ΕΣΥ μόνο πολύ γέροι και   πολύ νέοι,  με αποτέλεσαν να μη γίνεται σωστά η δουλειά;

Τι και αν βρεθεί ένα πτώμα σε σήψη γιατί χάλασαν οι νεκροθάλαμοι λόγω μη συντήρησης; 

Ένας αυτοφοράκιας θα φάει την ξεφτίλα  αφού πρώτα δώσει συνεντεύξεις στα κανάλια ιδρωμένος και αγχωμένος.

Γι αυτό τον πληρώνουμε.

Για να πηγαίνει αυτόφωρο όταν γίνει η στραβή. 

Από προσόντα δεν  χρειάζεται πολλά: τα μεταπτυχιακά δεν βοηθάνε πραγματικά τον Αυτοφοράκια. 

Μόνο η υπομονή: 

να τρωει τις φάπες που ανήκουν σε άλλους.

Ποιό ταξίδι

 …έχω  προβλημα ποιό ταξίδι να διαλέξω να γιορτάσω Χριστούγεννα: 

…να πάω στο Τρόμσο Νορβηγίας για χιόνια και Βόρειο Σέλας, ή στην Λαπωνία γιά χιόνια και Αη Βασίλη?

…να πάω Ντουμπάι γιά ουρανοξύστες με καμήλες στην έρημο, ή Κούβα για μοχίτος με σεξοβόμβες -βιβα λα ρεβολουθιόν-και φόντο αμερικάνικες σακαράκες ?

…να πάω Πορταριά Πηλίου κλπ Ελλάδα «προσφορά πεντάστερο», ή να χουχουλιάσω σπίτι μου καί να τεντώνομαι μονολογώντας «τώρα δεν μπορεί να με ενοχλήσει κανείς κερατάς»?

Προφανώς το τελευταίο.

ένα σαθρό σύστημα που ηρωποιεί περιθωριακούς

 Αυτός εδώ ο κινεζικής καταγωγής  αμερικανός νευροχειρουργός, έχει  ενδιαφέρον: 

τον είχα παρακολουθήσει από παλιότερα -  πριν από ένα χρόνο περίπου- που τα είχε παίξει με την ιατρική και με τον τρόπο ζωής και πίεσης που υφίστατο στο νοσοκομείο και τα είχε παρατήσει…

Περνώντας μια υπαρξιακή κρίση, άρχισε να κάνει βόλτες στα βουνά για να είναι κοντά στη φύση. 

Ήταν δηλαδή μια κλασική  περίπτωση “burnout” :

ένας γιατρός  που υφίσταται εργασιακή εξουθένωση λόγω πίεσης από την διοίκηση του νοσοκομείου για «αυξημένη παραγωγικότητα» , λόγω πίεσης από το την ίδια τη δουλειά και τις δυσκολίες της και λόγω  έλλειψης ικανοποίησης από αυτήν.

Αρχικά έκανε βίντεο στο YouTube και για να ξεδώσει και για να βγάζει λεφτά…

… και απ’ ό,τι βλέπω έχει μεγάλη επιτυχία: 

σχεδον μισό εκατομμύριο εγγεγραμμένους που τον παρακολουθούν.

Κάνει  κριτική πάνω στην κερδοσκοπική φύση της ιατρικής στίς ΗΠΑ, - κερδοσκοπική με την έννοια ότι  ευνοεί ακριβές,  πολύπλοκες και επικίνδυνες επεμβάσεις-  σε βάρος των φυσικών  και συντηρητικών μεθόδων θεραπείας.

Λέει αρκετά σωστά πράγματα…. γνωστά από το παρελθόν: 

θυμάμαι εργασίες πριν από 20 χρόνια που έλεγαν ότι το 50 τοις 100 των εγχειρήσεων για προβλήματα δισκοκήλης στην οσφυϊκή μοίρα - στη μέση δηλαδή - στις ΗΠΑ, ήταν  «χωρίς σαφή ένδειξη». 

Πράγμα που σημαινει  ότι,  στην πράξη,  πολλές από τις επεμβάσεις που γινόταν είχε αναγνωριστεί από την ιατρική κοινότητα ότι είχανε γίνει «τζάμπα»… χωρίς να υπάρχει πραγματική ανάγκη εγχείρησης.

Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την κριτική,  που είναι εν πολλοίς  δικαιολογημένη, είναι ότι συχνά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις πότε πρέπει να χειρουργήσεις κάποιον  και πως: 

τί είδους εγχείρηση  να κάνεις από τα πολλά είδη που υπάρχουν…

…. και, κυρίως, δεν ξέρεις από πριν ποιος ασθενής  θα πάει καλά και ποιος όχι.

Προφανώς, εκ των υστέρων,  όλοι το παίζουν μάγκες και κάνουν κριτική εκ του ασφαλούς. 

Το θέμα είναι να αναλάβεις την ευθύνη όταν έχεις τον άλλον μπροστά σου…

… κι απ’τη μιά υποφέρει και από την άλλη φοβάται: 

αν πάει καλά θα το θεωρήσουν,  όλοι,  φυσικό… 

…αν όμως δεν πάει καλά, όλοι θα κατηγορήσουν εσένα για τις κακή απόφαση που πήρες να χειρουργήσεις  ή για την κακή εκτέλεση της εγχείρησης.

Αυτό κάνει  κι αυτός εδώ στην περίπτωση του δολοφόνου του αμερικανού προέδρου της πολυεθνικής ασφαλιστικής: 

ένας νεαρός καλής  οικογένειας με μάστερ  από πανεπιστήμιο περιωπής, και με εγχείρηση δισκοκήλης και σπονδυλολίσθησης  στην οσφυϊκή μοίρα προ έτους, υπέφερε, θύμωσε και σκότωσε τον «κακό καπιτάλα»… σαν τον Ρομπεν των Δασών .

Είναι καταπληκτικό όλο αυτό που γίνεται διαδικτυακά: 

μια δημόσια κριτική του συστήματος υγείας των ΗΠΑ , παράλληλα με σχολιασμό της ανεπιτυχούς  εγχείρησης  ενός νεαρού δολοφόνου με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, την επίκληση της υγιεινής- φυσικής ζωής ως μεθόδου αυτοθεραπείας δια πάσαν νόσον και, τελικά, μία δημόσια αποδοχή τεραστίων διαστάσεων με το κοινό να επαινεί τον δολοφόνο και τον  γιατρό-γιουτιούμπερ  που τον δικαιολογεί… ως ένα βαθμό.

Και το πλέον καταπληκτικό:  

το κοινό των αγανακτισμένων και θυμωμένων με το σύστημα περίθαλψης  πολιτών,  ενισχύει χρηματικά(!)   τον γιατρό με ποσά που κυμαίνονται από 10 έως 30 $ (*) για να βγάζει  στην φόρα τα άπλυτα του συστήματος.

Ζούμε σε καταπληκτικές εποχές… 

…όπου εικόνες,  ανταγωνίζονται άλλες εικόνες.

Να δούμε που θα καταλήξει όλο αυτό.

:)

(*)και τα οποία αναγράφονται στα σχόλια του βίντεo

https://youtu.be/rdnZA73iADs?si=vS5wYtu5Sad_gmi_