η γουρούνα και ο λύκος 6
«Τελικά δε μου έδωσες καμιά σπουδαία συμβουλή κυρά-κουκουβάγια», είπε ο λύκος.
«Πως δε σου έδωσα;», είπε η κουκουβάγια.
«Σου έδωσα την πιο σπουδαία συμβουλή: να είσαι λύκος».
Ο λύκος την κοίταζε με στιφό ύφος.
«Σπουδαία συμβουλή είναι αυτή?
… αφού το ξέρω ότι είμαι λύκος.
Άντε…ας αφήσουμε τα αυτονόητα και τις κοινοτοπίες».
«Προφανώς είσαι λύκος, κύριε λύκε… αλλά, μερικές φορές,το ξεχνάς και γίνεσαι και λίγο αγριόχοιρος», είπε κοροιδευτικά η κουκουβάγια.
«Ξέρεις, η συμπεριφορά, η νοοτροπία και οι συνήθειες παίζουν ρόλο.
Δεν είναι μόνο η εμφάνιση, ταδόντια και η κινητική ικανότητα που κάνουν τον λύκο.
Πάλι τα ίδια θα λέμε?
Η συμπεριφορά είναι, κυρίως, που σε κάνει περήφανο και γενναίο λύκο»
«γενναιο λύκο και όχι ξεφτιλισμένο τσακάλι η υπάκουο σκύλο…δηλαδή υπηρέτη».
«Ένα διάλειμμα ήταν, κυρά κουκουβάγια…
…. πειραματίστηκα με τις σχέσεις, το σεξ και τα είδη…
…. είναι της μόδας όλα αυτά, τώρα τελευταία , στους ανθρώπους τουλάχιστον.
Όχι πως τους εκτιμώ βέβαια… το έχουν παραχέσει τα τελευταία χρόνια.
Ξεφτιλίστηκαν χοντρά.. παρόλη την εξυπνάδα τους».
«…ποια είναι η γνώμη σου, λοιπόν, κυρά κουκουβάγια?
Να συνεχίσω να είμαι ένας άγριος, και περήφανος λύκος, αλλά γέρος, και πεινασμένος… και όπου βγεί?
Μέχρι να πεθάνω από την πείνα, εξαντλημένος σε καμιά ρεματιά, πάνω στο χιόνι?
Η τραυματισμένος από κανένα τάρανδο η βουβάλι και να περιμένω μισοπαράλυτος να μου επιτεθούν άλλα ζώα και να με φάνε ζωντανό?»
Η Κουκουβάγια τον κοιτάζει αμίλητη και στεναχωρημένη.
Η συζήτηση άρχισε να παίρνει άσχημη τροπή.
Αυτά που έλεγε ο λύκος ήταν γνωστά πράγματα αλλά που δεν ήθελε κανείς στο δάσος να τα συζητάει.
Ήταν αυτονόητα πράγματα.
Ήταν φυσικά πράγματα.
Ήταν όλα, μέσα στη φύση.
Η κουκουβάγια πήρε απόφαση να μιλήσει σκληρά:
μερικές φορές δεν γίνεται αλλιώς.
«Η φύση λέει ότι ο αδύναμος πεθαίνει… Ο γέρος πεθαίνει…
…Ο τραυματισμένος πεθαίνει….
Ζούμε στη Φύση, αποδεχόμαστε την Φύση.
Δεν υπάρχουν νοσοκομεία, δεν υπάρχουν γηροκομεία ζώων, δεν υπάρχουν κοινωνικές ασφαλίσεις», είπε ειρωνικά η κουκουβάγια .
«ούτε κάν δημόσια ούτε και ιδιωτική ασφαλιστική κάλυψη…» σκέφτηκε από μέσα της η κουκουβάγια αλλά δεν το είπε.
Η πολλή ειρωνία θα ξεστράτιζε και θα αποδυνάμωνε τά λόγια της.
«Όλ’ αυτά τα νοσοκομεία και γηροκομεία είναι ανόητες ανθρώπινες εφευρέσεις που απλά παρατείνουν λίγο τα βάσανα των αρρώστων και των γέρων ανθρώπων», συνέχισε η κουκουβάγια.
«Μια ψευδαίσθηση των ανθρώπων ότι ελέγχουν την μοίρα τους».
Κοιταξε τον λύκο για να δεί την αντίδρασή του.
Ήταν σιωπηλός και ανέκφραστος.
Ήταν δύσκολο να τον ψυχολογήσει.
Αποφάσισε να επιτεθεί με προβοκάτσια:
«Υπάρχει και η λύση της υποταγής» είπε η κουκουβάγια.
«Πάς σε μιά ΜΚΟ και το παίζεις άρρωστο ζωάκι», συνέχισε.
«Ένα σωρό ψώνια θα σε έχουν στα ώπα - ώπα»
Τα ξέρω…είπε ο λύκος.
«…έχω ένα ξάδερφο γερόλυκο που παραδόθηκε εκούσια σε κάτι οικολόγους.
Έχει γεμίσει το δάσος με διάφορους οικολόγους των ΜΚΟ που τρελλαίνονται μας προστατεύουν.
Αμα βρουν κάνα λύκο με σπασμένο πόδι ή παγιδευμένο, κάνουν πανηγύρια, γιατί τον σώζουν τάχα.
Του βγάζουν ένα σωρό φωτογραφίες και, αφού τον περιποιηθούν και τον παχύνουν , τον κλείνουν σε ένα μέρος που το λένε «καταφύγιο άγριων ζώων».
…μου έλεγε ο ξάδερφος ότι είναι μιά κακομοιριά όλα αυτά… αλλά είσαι ασφαλής…και χορτάτος.
…τους φέρνουν και τρώνε κατεψυγμένα κοτόπουλα.
Άνοστα τελείως, σαν άχυρο.
Καλοί τύποι είναι…κάνουν αυτή την δουλειά για να ηρεμούν».
…να ηρεμούν? ρώτησε απορημένη η κουκουβάγια.
«…ε , ναι έχουν πολύ άγχος και τους ηρεμεί να μας φροντίζουν εμάς τα άγρια ζώα.
Έχουν παράξενες ιδέες…είναι στον κόσμο τους.
Μας θεωρούν ότι δεν είμαστε άγρια ζώα και αγαπιόμαστε οι σκύλοι με τις γάτες και οι λύκοι με τα αρνιά.
Σου είπα… είναι μερικοί πειραγμένοι…έχουν ψυχολογικά.
Όλοι, είναι τέτοιοι πειραγμένοι? ρώτησε η κουκουβάγια.
..όχι όλοι..μερικοί.
Κάποιοι κάνουν καρριέρα.
Άλλοι παίρνουν τα λεφτά.
Οι αρχηγοί, παίρνουν τα λεφτά.
Οι περισσότεροι πάντως είναι καλοί.
Φροντίζουν και κουκουβάγιες, να το έχεις υπόψη σου».
«Δεν εξημερώνονται οι κουκουβάγιες κύριε λύκε.
Είμαστε και μεις περήφανοι κυνηγοί.
Και τι έγινε με τον ξάδερφο λύκο?»
«Πήγε και παραδόθηκε στους οικολόγους.
Προσκύνησε.
Πήγε κοντά τους και έκανε τον άρρωστο .
Μάτωσε η μουσούδα του σε ένα κλαρί και του ήρθε η ιδέα : ήταν κοντά οι οικολόγοι.
Άρχισε να ουρλιάζει και τον πρόσεξαν.
…έκανε τον ετοιμοθάνατο.
Έπεσαν όλοι πάνω του να τον σώσουν.
Του έβαλαν ορό και του έβγαλαν φωτογραφίες.
Ήταν λέει «αφυδατωμένος», γιατί δεν είχε πιεί νερό…λες και το νερό ήταν που του έλειπε…και όχι κανένας λαγός για να φάει».
Χασκογέλασαν και οι δύο.
«Μεγάλη πλάκα έχουν οι άνθρωποι», συμφώνησε η κουκουβάγια.
«Αρνούνται το προφανές: ότι είμαστε άγρια ζώα…ότι αυτή είναι η φύση μας και δεν αλλάζει»
Αλλά επειδή εξημέρωσαν μερικά ζώα… όπως τα ξεδέρφια σου που έγιναν σκύλοι… και κάτι αγριοκάτσικα που έγιναν κατσίκες… αλλά και κάτι βουβάλια που εκφυλίστηκαν σε αγελάδες, πίστεψαν ότι όλα τα ζώα μπορούν να τα κάνουν υπηρέτες.
Την βλέπουμε την κατάντια και την εκμετάλλευση των εξημερωμένων ζώων.
Πλήρης εξευτελισμός γιά μιά άθλια τροφή.
Σου πέρασε ποτέ η ιδέα να πας στους οικολόγους κάνοντας τον άρρωστο?»
«Ε όχι βέβαια…είναι δυνατόν? …εγώ, ένας γενναίος λύκος, έστω και γέρος?
Καλύτερα να πεθάνω από την πείνα».
«Αυτή είναι η μοίρα όλων μας», είπε η κουκουβάγια.
«Τα γέρικα σαρκοφάγα πεθαίνουν απο την πείνα γιατί δεν μπορουν να κυνηγήσουν…
…και τα φυτοφάγα γιατί δεν μπορούν να τρέξουν να ξεφύγουν απο τα σαρκοφάγα», χαχάνισε η κουκουβάγια.
«Αλλά ξέρεις…μόλις μου ήρθε μιά ιδέα:
νά συνεργαστούμε».
«Εχω αρχίσει και εγώ να γερνάω»…συνέχισε η κουκουβάγια.
«Χάνω δυνάμεις και μου ξεφεύγουν θηράματα…είτε γιατί είναι πολύ δυνατά , είτε γιατί είναι πολύ γρήγορα», συνέχισε.
«Θα μπορούσες να με βοηθήσεις να πιάσω κανένα μεγάλο λαγό ή κανενα ασβό…και να τον μοιραστούμε».
Ο λύκος την κοίταξε έκπληκτος.
«Συνεργασία λύκου με κουκουβάγια? που ξανακούστηκε?
…και πως το φαντάζεσαι ?»
«…όπως ξέρεις κύριε λύκε, εγώ κυνηγάω με ένα πρωτοποριακό συστημα ανίχνευσης του θηράματος:
Εμείς οι κουκουβάγιες έχουμε εκπληκτικό πέταγμα… εντελώς αθόρυβο… δεν μας καταλαβαίνει το θήραμα την ώρα της επίθεσης.
Έχουμε απίστευτη όραση μέσα στο σκοτάδι και τα μάτια μας μπορούν να αντιληφθούν από πολύ μακριά ακόμα και μία ανεπαίσθητη κίνηση.
Αλλά, τα πιο καταπληκτικά απ´ όλα είναι τα αυτιά μας.
Μπορούμε να εντοπίσουμε το το θήραμα και μόνο με τα αυτιά.
Αυτό γίνεται γιατί τα αυτιά μας συλλαμβάνουν ακόμα και ελάχιστους ήχους που προκαλούν τα ζώα όταν περνάνε μέσα από τα χόρτα ή όταν τρυπώνουν μέσα στο χιόνι.
Καταλαβαίνουμε που βρίσκονται ακόμα και όταν δεν τα βλέπουμε.
Αυτοί οι υπέρηχοι φτάνουν μέχρι το πρόσωπο μας που έχει μικροσκοπικα πανάλαφρα φτερά που φτιάχνουν ένα ραντάρ.
Βαθιά χωμένα τα αυτιά μας, μέσα στα φτερά, είναι εξαιρετικά ευαίσθητα..
…μάλιστα, δεν είναι συμμετρικά το ένα με το άλλο… αλλά το ένα είναι πιο ψηλά από το άλλο.
Αυτό δίνει την ικανότητα να καταλάβουμε από πού προέρχεται ο ήχος και πόσο μακριά είναι.
Ανάλογα με το ποιά φτερά του ρανταρ ερεθίζονται και πόσος ήχος και πότε συλλαμβάνεται από το κάθε αυτί.
Είναι μια πολύπλοκη διαδικασία εντόπισης ελάχιστων ήχων…. οι οποίοι προκαλούν ανεπαίσθητους ερεθισμούς στα φτερά και τα αυτιά μας και μας κάνουν να εντοπίσουμε με μεγάλη ακρίβεια που είναι κρυμμένο το ζώο.
Καθόμαστε πάνω στον αέρα σχεδόν ακίνητες γιατί έχουμε πολύ ελαφρό σώμα και πολύ μεγάλα και δυνατά φτερά και πετάμε αόρατες και χωρίς θόρυβο..κάτι σαν αεροπλάνα stelth».
είπε και γέλασε η κουκουβάγια.
«Θα με τρελάνεις κυρά κουκουβάγια?» είπε ο λύκος.
«τι είναι όλα αυτά που μου λες?
…που τα έμαθες όλα αυτά?
…και τι με ενδιαφέρουν εμένα?»
«Έχουν πολύ ενδιαφέρον… σε πληροφορώ, κύριε λύκε.
…τα έμαθα από κάτι οικολόγους όπου και είχαν έρθει εδώ κοντά και παρατηρούσαν πουλιά.
…και κουκουβάγιες.
Παρακολούθησα όλο το σεμινάριο ορνιθολογίας, να φανταστείς.
Ίσως είμαι η μοναδική κουκουβάγια που ξέρω τι σκέφτονται οι άνθρωποι για τις κουκουβάγιες»,
χασκογέλασε η κουκουβάγια.
Λοιπόν άκου τώρα και δώσε βάση… για να μην πολυλογώ:
και εγώ έχω γεράσει και έχω χάσει δυνάμεις.
Ενώ τα αυτιά μου και τα μάτια μου δουλεύουν πολύ καλά και εντοπίζω το θήραμα, πολλές φορές μου ξεφεύγει γιατί είναι δυνατό ή πολύ βαρύ…. και δεν μπορώ να το κουβαλήσω πάνω σε ένα δέντρο να το φάω.
Άσε που αν είναι πολύ δυνατό μπορεί να μου κάνει και ζημιά.
Εδώ χρειάζομαι εσένα: εγώ θα εντοπίζω το θύμα, θα το αρπάζω με τα νύχια μου κι εσύ θα παραμονεύεις εκεί δίπλα να το αρπάξεις πριν μου ξεφύγει…
ή την ώρα που παλεύει μαζί μου ή τη στιγμή που μου ξεφεύγει.
Θα σου κάνω αόρατο σινιάλο, που να είσαι…αν και είναι εύκολο.
Συνήθως κάνω κάθετη εφόρμηση…άρα πρέπει να είσαι κρυμμένος ακριβώς κάτω από μένα.
Πέφτω σαν βολίδα πάνω στον στόχο, ανοίγοντας τα φτερά μου την τελευταία στιγμή.
Πρέπει να με έχεις δει».
Σε έχω δει είπε ο λύκος. Πράγματι, είσαι πολυ εντυπωσιακή όταν κάνεις εφόρμηση.
Αλλά πιστεύεις ότι μπορεί να δουλέψει αυτή η συνεργασία;
«Δεν ξέρω κύριε λύκε, ας κάνουμε μία δοκιμή: πιστεύω οτι μπορούμε να βγάλουμε κάτι καλό… ειδικά την περίοδο του χειμώνα που τα θηράματα είναι κρυμμένα μέσα στο χιόνι.
Το χειμώνα είναι που κοντεύουμε να πεθάνουμε από το κρύο και την πείνα.
Και η μοιρασιά μισή- μισή είπε ο λύκος?
«Σου παραχωρώ το μεγαλύτερο μέρος γιατί είσαι μεγάλος» έκανε μεγαλόψυχα η κουκουβάγια. Πρέπει να σε διατηρήσω σε καλή κατάσταση να πιάνεις λαγούς να τρώω και εγώ κάτι εκλεκτό και όχι μόνο ποντίκια και φίδια.
(συνεχίζεται)
