Γραφείο συνοικεσίων νέου τύπου

Πόσες σημαντικές αποφάσεις παίρνει ένας άνθρωπος στη ζωή του;

Εάν είναι ένας κοινός θνητός, ένας συνηθισμένος άνθρωπος όπως όλοι μας, εάν  δεν είναι πρωθυπουργός ή διευθύνων σύμβουλος πολυεθνικής η στρατηγός σε περίοδο πολέμου, ένας κοινός άνθρωπος παίρνει 2-3 το πολύ σοβαρές αποφάσεις στη ζωή του.

Οι σημαντικότερες είναι τι δουλειά θα κάνει και ποιον θα παντρευτεί:  

με ποιον θα μοιράσει στη ζωή του.

Και στα δύο αυτά, αν κάνεις λάθος μπορεί να έχεις  καταστροφικά αποτελέσματα: 

εάν διαλέξεις λάθος εργασία που να μην ταιριάζει με την προσωπικότητά σου, την κλίση σου και τις ικανότητες σου, μπορείς να είσαι δυστυχισμένος μιά ζωή… 

Ενώ με  μια σωστή εργασία που να σου αρέσει και στην οποία θα χαίρεσαι και θα αποδίδεις, θα είσαι μια χαρά.

Το ίδιο είναι και η επιλογή συζύγου : 

μια καλή σύζυγος είναι πραγματικός θησαυρός και σε βοηθάει να προκόψεις και να ευτυχήσεις.

…ενώ μια κακή σύζυγος είναι η μεγαλύτερη  δυστυχία. 

Τώρα θα μου πείτε… «και τι μας τα λες όλα αυτά ρε φίλε; Αυτά είναι κοινοτοπίες»

OK, κοινοτοπίες είναι , συμφωνώ. 

Το πρόβλημα όμως είναι ότι παρά το ότι είναι κοινός τόπος,  οι περισσότεροι άνθρωποι την πατάμε και διαλέγουμε λάθος δουλειά και λάθος γυναίκα (η άντρα).

Προσπάθησα πολύ να καταλάβω που οφείλονται οι λάθος επιλογές και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οφείλονται σε άγνοια και σε μεγαλομανία. 

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του: πιστεύει ότι είναι πολύ σπέσιαλ τύπος και του αξίζει μια καταπληκτική μοίρα στην  ζωή γιατί το δικαιούται από το σύμπαν και τον Θεό.

Τρίχες.

Οι πολύ σπέσιαλ είναι λίγοι…και, αν είναι σπέσιαλ,  είναι μόνο σε ένα δυό επιμέρους πράγματα,   σπέσιαλ…

…δεν είναι σε όλα.

…άρα, συνολικά, η μοίρα τους είναι μια κοινή μοίρα.

Η μεγαλομανία, συχνά πάει μαζί με την άγνοια: άγνοια του εαυτού - έλλειψη αυτογνωσίας- άγνοια των πραγμάτων, άγνοια της  κοινωνίας, άγνοια των ανθρώπων.

Πας και  διαλέγεις για σύζυγο έναν κάργα προβληματικό που φωνάζει από 100 μεριές ότι θα σου δημιουργήσει προβλήματα με την οκά.

Που πας ρε Καραμήτρο και μπλέκεις;

Υπάρχουν ένα σωρό καλές κοπέλες και πας και διαλέγεις την πιο βλαμμένη,  την πιο προβληματική,  την παλαβή  επειδή σου γυάλισε; 

Άρα είσαι ηλίθιος. 

Χαζός με περικεφαλαία.

Υπάρχουν ένα σωρό θαυμάσιες γυναίκες και δεν τους δίνει κανείς σημασία.

Απίστευτο.

Γιατί συμβαίνει; 

Γιατί έχουν διαστραφεί τα αισθητικά κριτήρια του λαουτζίκου: 

ονειρεύεται μία σαν αυτές που βλέπει στο τικ τοκ και στο ίνσταγκραμ να του κουνιούνται αισθησιακά .

Ψάχνει δηλαδή η Κοκκινοσκουφίτσα να βρει τον κακό λύκο με το στανιό.

Δεν γίνεται προκοπή έτσι.

Το ίδιο παθαίνουν  και οι γυναίκες:

ενώ υπάρχουν ένα σωρό καλά παιδιά - πραγματικά διαμάντια- πάνε και διαλέγουν τον πιο γυαλιστερό αλητάμπουρα και προβληματικό πανίβλακα που υπάρχει.

…και που, βεβαίως, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία τεράστια πηγή ταλαιπωρίας,  δυστυχίας και φθοράς.

Πραγματικά λυπάμαι να βλέπω πολύ καλούς νέους και νέες και να μη βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο. 

Αν ήμουν πιο νέος, θα άνοιγα  γραφείο συνοικεσίων. 

Μοντέρνου τύπου, βασισμένο στην ψυχολογία.

🙂

Πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος,  πολιτισμένος και ανθρώπινος,  για να συναντιούνται οι άνθρωποι: 

δεν μπορεί να μην υπάρχει.

Οι πλατφόρμες ανεύρεσης συντρόφων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμα λιθαράκι στην κατασκευή Ιστοριών δυστυχίας.

Άλλη μία διαστροφή  όπου η τεχνολογία μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι η λύση του προβλήματος.

«Κίνημα Δημοκρατίας»

 Τεντώνεται, κορδώνεται , ακκίζεται, παίρνει πόζες, μοιράζει χαμόγελα γοητείας .

Κουστούμι , γραβάτα και χωρίστρα άψογα . 

Ο προβολέας πάνω του με ανάδειξη του σταρ  σε σκοτεινό περιβάλλον.

Καθαρά θεατρική σκηνοθεσία που βλέπουμε και στην Αμερική να υιοθετούν οι πάστορες στις  ευαγγελικές σέχτες.

Λίγο θα κρατήσει το κοπέλι .

Ηθοποιός σε μία στημένη παράσταση one man show. 

Κάτι από Ποτάμι και Γιάγκο Πεσματζόγλου μου θυμίζει αυτό το πράμα….τουλάχιστον όσον αφορά τον ασαφή ιδεολογικό χυλό.

 …αλλά δεν νομίζω μπορεί να συντηρηθεί κόμμα  με αφέλειες , προσωπολατρεία και σεξουαλικά απωθημένα μασκαρεμένα σε πολιτικά.

Στα προσωποπαγή κόμματα, η σχέση ηγέτη -οπαδών, μοιάζει με ερωτική σχέση: 

ο Ηγέτης/Εραστής ενσαρκώνει όλες τις ελπίδες, καταπιεσμένες φιλοδοξίες και κρυμμένες ανασφάλειες των οπαδών. 

Οι οπαδοί είναι σαν την κακομοίρα λαικογκόμενα που ελπίζει να αλλάξει η ζωή της μέσα από την σχέση της με τον ωραίο, θαρραλέο και ματσωμένο τύπο που την λατρεύει. 

Δικαίωση, καταξίωση και ευημερία έν όψει.

Γιατί τον λατρεύει και αυτή... και του συγχωρεί ένα σωρό ελαττώματα του λεβέντη.

...εκτός από ένα: να την προδώσει γιά μιά άλλη.

Συνήθως μια πολύφερνη νύφη. 

Αλλά και ο Ηγέτης-Εραστής, κουφιοκεφαλάκης όπως συνήθως είναι, όσο πιό καψούρα  βλέπει την γκόμενα - λαουτζίκο , τόσο φουσκώνουν τα μυαλά του ότι είναι ξεχωριστός, χαρισματικός, σπέσιαλ και αναντικατάστατος.

Και φυσικά, για να μην χαλάσει η υπέροχη «σχέση», της λέει ό,τι αυτή θέλει να ακούσει. 

Γιά όσο πάει.

Μια αμφοτερόπλευρη,  ανατροφοδοτούμενη σχέση αλληλοπαραμυθιάσματος: 

όπως συνήθως όλες οι ερωτικές σχέσεις. 

Στην  αρχική φάση. 

Γιατί πάντα ακολουθεί και η επόμενη φάση: 

της προσγείωσης στην πραγματικότητα. 

Ωραίο το δροσερό νεράκι, να το πιούνε και οι δυό, αλλά, δυστυχώς, κάποιος πρέπει να κουβαλήσει  το λαγήνι στον ώμο. 

Και,  φυσικά, ουδείς σπουδαίος εραστής καταδέχεται να κουβαλάει λαγήνια: είναι προορισμένος να εμπνέει τους άλλους να τα κουβαλάνε.

Πάνω εκεί λοιπόν που κουβαλάει η κακομοίρα ιδρώνοντας το λαγήνι, αρχίζει να τρίζει και η ερωτική σχέση.

οι θυμωμένες

 ...παρατηρώ στα σόσιαλ μίντια πως οι καψουριασμένες κυρίες που εγκαταλείπονται από τον εραστή τους συνήθως αντιδρούν με πολύ θυμό , εκδικητική διάθεση και απειλές.

Συχνότατα επίσης κάνουν γενικεύσεις γιά όλους τους άνδρες συλλήβδην οι οποίοι περιγράφονται ως «μαλάκες» (το συνηθέστερο), «κότες», ή «φαλλοκρατικά γουρούνια».

Οι καψουριασμένοι άνδρες, αντίθετα, κλαψουρίζουν σιωπηλά, βάζοντας το πολύ κανα καψουροτράγουδο που μάλλον περιέχει «μήνυμα» προς την λεγάμενη.

Δεν λέω...οι οργισμένες αντιδράσεις έχουν περισσότερη πλάκα για τους τρίτους αλλά τους φοβίζουν κιόλας: σου λέει ο άλλος, ο πιθανός υποψήφιος εραστής... «ρε τι νεύρα και επιθετικότητα είναι αυτή! άσε ...μακριά!»

Προσέξτε λίγο το στυλ σας, αγαπητές κυρίες.

Η επιθετικότητα, ο θυμός, η υστερία, οι απειλές , είναι συμπεριφορά που  δεν συμφέρει και δεν είναι και αποτελεσματική.

...εξ άλλου, συνήθως, οι μεγαλύτεροι  εγκληματίες ήταν τέρατα ψυχραιμίας.

Διά της ψυχραιμίας,  κατάφεραν τα μεγάλα εγκλήματα.

:)

στο περιθώριο

 ….προσπαθώ να  καταλάβω γιατί το επαναστατιλίκι πάει μαζί με την ακαλαισθησία και την βρώμα: δεν είναι μόνο η πρόκληση προς τους  «νοικοκυραίους».

Προφανώς,  οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι,  είναι καθαροί, χτενισμένοι και έχουν πλύνει επιμελώς τα αυτιά τους.

Η απόρριψη των μικροαστικών αξιών επιβάλλει αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά.

Αλλά η βρώμα? η ασχήμια? 

…το μίσος γιά τον βαμμένο τοίχο?

Μάλλον είναι βαθύτερο.

Είναι η ψυχική συγγένεια με το περιθώριο…. το περιθώριο είναι «δικό μας»: 

ανεκτικό, δεν δασκαλεύει, δεν απαιτεί.

Δεν μας κρίνει.

Το περιθώριο είναι γεμάτο κατανόηση και αποδοχή γιά την αθλιότητα,  αφού και το ίδιο, νιώθει άθλιο.

Είναι η ψυχική συγγένεια του ρεμπέτη με το κλεφτρόνι, τον μεθύστακα, τον νταβατζή, την πόρνη.

Και όλοι μαζί εναντίον της εξουσίας.

Αλλά, μεταξύ τους,  οι περιθωριακοί και ο υπόκοσμος  έχουν ιεραρχία.

Τα πιό αντιεξουσιαστικά ανθρωπάκια είναι μικροί εξουσιαστές στον μικρόκοσμό τους.

Περιφρόνηση των κατεστημένων αξιών όταν είναι εύκολη και ανέξοδη.

η εναισθησία

 

 η εναισθησία

«Ο όρος “εναισθησία” χρησιμοποιείται στην Ψυχιατρική για να περιγράψει την επίγνωση της ύπαρξης της ψυχικής νόσου. 

Με άλλα λόγια, η εναισθησία σχετίζεται με το πώς ένας ασθενής αντιλαμβάνεται τη φύση και τις αιτίες της ασθένειάς του, όπως επίσης και τα συμπτώματα που σχετίζονται με την ασθένεια αυτή. 

Η έλλειψη εναισθησίας θεωρείται ότι είναι σύνηθες φαινόμενο στην πλειοψηφία των ασθενών με ψυχωσικές διαταραχές, με αποτέλεσμα να έχει γίνει πλέον αποδεκτό ότι ασθενείς με ψύχωση δεν έχουν πλήρη αντίληψη της διαταραχής και των συμπτωμάτων της».

Εκτός απο το ψυχικά διαταραγμένο άτομο που δεν έχει εναισθησία -δηλαδή δεν καταλαβαίνει ότι έχει πρόβλημα και πιό είναι αυτό- εναισθησία με την ευρεία έννοια μπορεί να λείπει και από ενα φυσιολογικό άτομο που δεν καταννοεί τους χπψυχικούς μηχανισμούς και τα ψυχολογικά κίνητρά του ή, ακόμα , και από μιά ομάδα ή από ένα λαό με στρεβλή αυτοσυνειδησία: 

υπάρχουν λαοί που έχουν στρεβλή άποψη για τον εαυτό τους και τα  κίνητρα των  επιλογών τους ( πχ ο «Περιούσιος Λαός») , ιδέες για το παρελθόν τους (μεγαλομανία για παρελθόντα κατορθώματα), ή που κάνουν διαστρέβλωση γεγονότων για κοινωνική ή ψυχολογική αποφόρτιση:

πχ από ένα γεγονός μιάς περιορισμένης εξέγερσης εφευρίσκεις ένα Μύθο καθολικής εξέγερσης για να αποκαθαρθείς απο τις ενοχές σου που, πχ   επί Χούντας, ως λαός, ως άτομα και ως ελίτ, επί έξι χρόνια καθόσουν σαν κότα και έπαιρνες θέσεις σαν καθηγητής, δικαστής ή εργολήπτης δημοσίων έργων.

…ή απλά ήσουν βολεμένος ιδιώτης και έκανες «πανωσήκωμα» τριώροφο στο οικόπεδάκι σου.

Ένα συχνό χαρακτηριστικό της έλλειψης εναισθησίας είναι  η αυτοηρωοποίηση: 

είτε φτιάχνεις ένα φανταστικό σενάριο ότι είσαι ένας ήρωας είτε ότι είσαι ένας πολύ σπέσιαλ τύπος  και το πιστεύεις για αληθινό…χωρίςνα υποψιάζεσαι ή να κατανοείς  τα ψυχολογικά σου κίνητρα: 

(πχ θεωρείς ότι είσαι «ήρωας του Πολυτεχνείου» αφού πέρασες απ´ εξω,  κατά λάθος,  τις  ημέρες της εξέγερσης)

…είτε φουσκώνεις κάτι μάλλον μικρό σε μυθικό γεγονός με τεράστιες διαστάσεις…

…πχ πράγματι μπήκες λίγες ωρες στο εξεγερμένο Πολυτεχνείο και διαμαρτυρήθηκες,  αλλά, μόλις είδες τα σκούρα,  έγινες λαγός και τελικά δεν έπαθες τίποτα…

…όμως, τώρα έχεις πάτημα για να αυτοηρωοποιηθείς.

Η αυτο-ηρωοποίηση  δεν είναι κάτι σπάνιο…

…το βλέπουμε και στην καθημερινή ζωή:

 για παράδειγμα ο γονέας που λέει στο επαναστατημένο παιδί του ότι

 «εγώ έγινα θυσία για σένα και χαράμισα τη ζωή μου»…

 «δεν παντρεύτηκα για να μπορέσω να σε μεγαλώσω σωστά» κλπ ..κλπ… 

…από την μιά θυματοποιείται και από την άλλη αυτοηρωποιείται.

Η αλήθεια όμως μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική:

πχ η «χαροκαμένη μάννα που θυσιάστηκε» μπορεί απλά να προσπάθησε απεγνωσμένα επί είκοσι  χρόνια να παντρευτεί τον κονομημένο εμποροβιοτέχνη και να μην τα κατάφερε.

:)

Δεν λέω πως  δεν υπάρχουν ήρωες …προφανώς υπάρχουν και τους έχουμε ανάγκη για μας δίνουν έμπνευση και θάρρος.

Οι αυτοχρισμένοι ψευδοήρωες, είναι  ενοχλητικοί.

… τους κατανοώ τους πραγματικούς ήρωες…μαζί με τα κουσούρια τους…

με τα κουσούρια φαίνονται  πιό ανθρώπινοι.

Οσο για την  αυτογνωσία (να ξέρω ποιός είμαι και τι θέλω ) και την εναισθησία (να ξέρω τα κουσούρια μου και τις ψυχολογικά τους αίτια), είναι καλό να υπάρχουν 

Δεν γίνεσαι βέβαια γενναιότερος, γίνεσαι  όμως σοφότερος.

Κάποτε διάβασα ένα πολύ ωραίο παραμύθι για ενήλικες,  που λεγόταν «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία». 

Είναι μία θαυμάσια μεταφορά πάνω στην ηρωοποίηση, την αυτο-ηρωοποίηση και τις επιπλοκές τους. 

Αφορούσε έναν ιππότη ο οποίος ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού, γενναιότητος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, υπόδειγμα κοινωνικού ακτιβιστή…..

…ακτιβιστή πολεμιστή  που πάντα προσπαθούσε να σκοτώσει τους δράκους που απειλούσαν την οικογένειά του και την πατρίδα του. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι,  ενώ αρχικά άρχισε να σκοτώνει δράκους που πραγματικά υπήρχαν εκεί στην περιοχή του και πραγματικά απειλούσαν τους δικούς του ανθρώπους, όταν τελείωσαν αυτοί οι δράκοι, άρχισε να πλήττει αφόρητα…

…άρχισε  να νιώθει  ένα υπαρξιακό κενό, να είναι «χωρίς στόχο και χωρίς αντικείμενο».

…επαψε να νιώθει σημαντικός όπως πριν που ήταν ήρωας που σκότωνε δράκους. 

Τελικά, αποφάσισε πως αφού τελείωσαν οι κοντινοί δράκοι , «έπρεπε» , «είχε καθήκον» να σκοτώσει και τους μακρινούς δράκους.

…έτσι, έβαλε πάλι την πανοπλία του και έφυγε για να βρεί και να σκοτώσει τους  πιο μακρινούς δράκους.

Αφου τα κατάφερε, πήγε και σε πιο μακρινούς και μετά,  όλο και πιο μακρινούς,  με αποτέλεσμα να λείπει συνεχώς από την οικογένεια του αλλά και στο τέλος να μη βγάζει καθόλου την πανοπλία του !

Η οποία πανοπλία, στο τέλος,  σκούριασε απάνω του και τον παγίδευσε…. διότι δεν μπορούσα την βγάλει!

 Έμεινε μόνιμα εγκλωβισμένος εκεί μέσα!. 

Δηλαδή η πανοπλία του , αυτή που τον έκανε άτρωτο, ήταν και αυτή που τον παγίδευσε!

Έγινε η φυλακή του!. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τσακώθηκε και με την οικογένειά του:

 και η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έβριζαν που έγινε ένας αόρατος για αυτούς ήρωας,  αφού συνεχώς έλειπε. 

Τον κατηγορούσαν για αναλγησία, για έλλειψη ενδιαφέροντος και τελικά, γιά εγωισμό και για σκληρότητα. 

Ποιόν?

…. αυτόν που ήτανε «ο πιο άνθρωπος από όλους»,  αυτός «που θυσίασε την ζωή του για τους άλλους» κλπ.

Έμεινε μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος και …μαλάκας, μέσα στην σκουριασμένη πανοπλία του.

Με πολύ ψυχικό κόπο άρχισε να κάνει αυτοκριτική : 

ξεκίνησε ένα αργό ταξίδι αυτογνωσίας.

Αναγνώρισε ότι οι «αποστολές διάσωσης» και οι δρακομαχίες ήταν μάλλον ασκήσεις αυτοεπιβεβαίωσης.

Τελικά , δεν ήταν ήρωας : ήταν απλά ένας ανώριμος, ένας κουφιοκεφαλάκης που έκανε τον σπουδαίο.

Ήθελε να εκβιάσει την ευγνωμοσύνη τους με το στανιό.

Ήταν τόσο ανασφαλής που είχε ανάγκη αισθήματα ευγνωμοσύνης για να νιώθει ασφάλεια πως δεν θα εγκαταλειφθεί.

Αποφάσισε να κάνει μιά προσπάθεια να βγάλει  την πανοπλία και να γίνει κανονικός άνθρωπος.

…αλλά, η γαμημένη η πανοπλία του ήταν πλέον  η ταυτότητά του.

….χωρίς αυτήν ήταν ένα μηδενικό…ένας γυμνοσάλιαγκας:

γλοιώδης, ευάλωτος , αηδιαστικός.

Ζήτησε βοήθεια…ποιός? 

ΑΥΤΟΣ!

Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ!

Ο ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!

Ήταν μια μακρά, επώδυνη διαδικασία.

Τελικά την έβγαλε μετα κόπων , πόνων και βασάνων.

Τον βοήθησαν και οι δικοί του άνθρωποι.

Έγινε πιό ανθρώπινος όταν έγινε πιό ευάλωτος.

Και πιο πονεμένος.