Είχαν περάσει μόλις τρεις μήνες από τότε που ο γερόλυκος συνάντησε την αγριογουρούνα.
…αυτήν που «του την είχε πέσει» κανονικά, προτείνοντας «σχέση» και «οικιακή θαλπωρή» με αντάλλαγμα μερίδιο από τα κοψίδια που θα έφερνε ο λύκος, κυνηγώντας.
Ο γέρικος λύκος, είχε ανάμεικτα συναισθήματα:
δεν ήξερε αν είχε κάνει καλά που δέχτηκε την πρόταση της γουρούνας.
Επίσης δεν ήξερε ακριβώς τα βαθύτερα ψυχολογικά αίτια που τον έκαναν να την δεχτεί αυτήν την αφύσικη πρόταση.
Μπερδεμένος…ήταν.
….και συναισθηματικά και νοητικά.
Εντάξει, ήταν ένας γέρικος λύκος…
….αλλά δεν έπαυε να είναι ένας πρώην ένδοξος λύκος…
…ένας πρώην λυκοαρχηγός… που τον φοβόταν όλη η πιάτσα του Δάσους.
Η γουρούνα, του προκαλούσε μάλλον απέχθεια:
φυσικό.
…βασικά, την σιχαινόταν.
…από την άλλη όμως, την ευγνωμονούσε: γιατί τον θαύμαζε.
Και γιατί τον έβαλε σε μια κοινότητα γουρουνιών που, επίσης, τον θεωρούσε αξιοθαύμαστο.
Τουλάχιστον έτσι έδειχναν.
Ανήκε πλέον και πάλι σε μια ομάδα.
Μιά ομάδα της οποίας δεν ήταν αρχηγός αλλά ήταν, τουλάχιστον, ένα εξέχον μέλος.
Είχα ανάγκη να ανήκει κάπου και να τον εκτιμούν.
Ας ήταν και γουρούνια.
Αλλά, είχε και τις αμφιβολίες του.
…πχ , έλεγε στον εαυτό του:
«τι γερο- μαλάκας λύκος είσαι που παίρνεις ικανοποίηση από το να σε θαυμάζει μιά ηλίθια πονηρή γουρούνα και οι ακόμα πιο ηλίθιοι και χυδαίοι συγγενείς της?»
«τόσο ηλίθιος και εγωκεντρικός γερο-νάρκισσος είσαι που, θέλεις να σε θαυμάζει, ο οποιοσδήποτε? Πού κατάντησες, ανόητε!»
…πράγματι, όμως, όλη αυτή η γουρουνο-οικογένεια τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον λύκο…τον είχε «απάνω και ξαπάνω»…
…και του το έδειχνε.
Ειδικά όταν τους έφερνε κανένα κατσικάκι, ή ελαφάκι, ή λαγό…. κάτι νόστιμο τελοσπάντων.
Τότε τα γουρούνια το έστρωναν στο γλέντι και, το τιμώμενο πρόσωπο, ήταν ο λύκος:
τον έβαζαν στην κορυφή του τραπεζιού - η τελοσπάντων σε αυτό το μέρος που είχαν για τραπέζι στο έδαφος - και τον επαινούσαν για την κυνηγητική του αξιοσύνη.
Το κοίταζαν σαν ήρωα και τον χάιδευαν, γρυλίζοντας θαυμαστικά.
Μετά, ανακάτευαν το κρέας με ρίζες ή καρπούς από διάφορα φυτά και, αφού τρώγανε βογγώντας από ηδονή, το έριχναν στο γλέντι.
Το γλέντι, βασικά, ήταν λασπόλουτρο με τρίψιμο των λασπωμένων σωμάτων και, ενίοτε σεξ και τραγούδι…
(Που ο θεός να το κάνει τραγούδι αφού βασικά ήταν γουρουνο-γρυλίσματα).
Ήταν μια διονυσιακή γιορτή… όπου, όλα τα γουρούνια, ερχόταν σε διέγερση και έκσταση:
το τρίψιμο και κύλισμα στις λάσπες ήταν η τελετουργία τους και τους έδινε μεγάλη χαρά.
Εκεί λοιπόν που τριβόταν μεταξύ τους, τριβόταν και με τον λύκο… που, σιγά-σιγά, άρχισε κι αυτός να συμμετέχει σε αυτές τις οργιαστικές καταστάσεις.
Όχι βέβαια για να κάνει σεξ….ήταν πολυ γέρος και δεν άντεχε… αλλά και γιατί ήταν πολύ φυσιολογικός λύκος για να ξεπέσει σε διαστροφές με γουρούνια.
Απλά άρχισε να του αρέσει κι αυτουνού το κύλισμα και το τρίψιμο στις λάσπες: ήταν διασκεδαστικό.
Άσε που τον ανακούφιζε και από τους πόνους που είχε παντού στον γέρικο σώμα του.
Μασσαζάκι με μιά αίσθηση εφηβικού παιχνιδιού.
Ξανιάνιωνε.
Δεν είχε ξαναζήσει ποτέ τέτοιο πράγμα ομαδικού παιχνιδιού από τότε που ήταν λυκάκι.
Οι λύκοι, μπορεί να ζουν σε αγέλες και να έχουν μία αυστηρή οργάνωση και ιεραρχία αλλά, στην ουσία, είναι μοναχικά άτομα.
Η αγέλη εξυπηρετεί κυρίως λειτουργικούς σκοπούς:
να κυνηγήσουν ένα μεγάλο θήραμα το οποίο δεν μπορεί ένας λύκος να το καταφέρει μόνος του, να εγκλωβίσουν ένα κοπάδι και να το οδηγήσουν εκεί που πρέπει για να απομονώσουν μερικά αδύναμα θύματα, να αμυνθούν σαν ομάδα απέναντι σε μια απειλή ενός μεγάλου ζώου…
…. παραδείγματος χάρη στην απειλή ενός λιονταριού η μιάς τίγρης η μιάς άλλης αγέλης λύκων.
Οι λύκοι δεν έκαναν ποτέ, τέτοια γλέντια…
…ήταν αυστηροί σαν σπαρτιάτες.
Σπάνια, έκαναν τελετουργίες με ουρλιαχτά στην διάρκεια της Πανσελήνου.
Αλλά και αυτά, δεν ήταν γιορτή… ήταν σαν μιά προσευχή :
ήταν σαν να προσεύχονται όλοι μαζί και καθένας μόνος του.
…μάλλον ήταν μιά εκδήλωση σεβασμού προς τις άγνωστες δυνάμεις που κυριαρχούν στην Φύση.
Στο Δάσος, υπάρχουν πολλές αόρατες δυνάμεις…
….αυτές είναι που πραγματικά κάνουν κουμάντο.
Οι λύκοι το ξέρουν καλά αυτό και το σέβονται.
Τα άλλα, τα ανόητα ζώα, αγνοούν τις αόρατες δυνάμεις του Δάσους. ….και, βέβαια, αυτή η άγνοια, είναι και πηγή κακοτυχίας και τιμωρίας γι αυτά..
Οι λύκοι είναι ζώα με ανώτερη νοημοσύνη και γι’ αυτό διαθέτουν αυτό το είδος θρησκευτικότητας:
τιμούν τις ανώτερες δυνάμεις.
Τα άλλα , τα ηλίθια ζώα, βασίζονται αποκλειστικά στα προφανή:
στα κοφτερά δόντια τους και στα γρήγορα πόδια τους.
Τα γουρούνια πχ , δεν είχαν καμιά θρησκευτικότητα:
ήταν κυριολεκτικά «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας».
Γι’ αυτό και ήταν γουρούνια… όνομα και πράγμα:
χυδαία, βρώμικα και ευτελή:
…δεν μπόρεσαν ποτέ να κερδίσουν την εκτίμηση των άλλων ζώων.
Αυτή η έλλειψη εκτίμησης της κοινωνίας του δάσους προς τη νέα του οικογένεια, ενοχλούσε τον Λύκο.
Είχε πάρει το αυτί του -γιατί είχε τρομερή ακοή ο λύκος - διάφορα ενοχλητικά υπονοούμενα ότι έκανε παρέα με «περιθωριακούς».
Κάπου μάλιστα άκουσε ότι του είχαν βγάλει το παρατσούκλι «γουρουνόλυκος».
Πολύ τον στεναχωρούσαν όλα αυτά.
Από τη μία, κέρδισε το θαυμασμό και την εκτιμησή των γουρουνιών και, από την άλλη, έχασε την εκτίμηση του δάσους.
Αλλά… ποιού δάσους, γαμώτο?
Αφού τον είχαν εγκαταλείψει όλοι.
Ακόμα και η οικογένειά του.
Δεν δικαιούται και αυτός , στα γεράματα, να βρεί μια νέα οικογένεια? ….έστω κι από γουρούνια?
Άρχισε, τότε, να κάνει ενδοσκόπηση για τα βαθύτερα κίνητρα που τον οδήγησαν να δεχτεί την πρόταση της γουρούνας.
Γιατί δέχτηκε να προσχωρήσει στην γουρουνο-οικογένεια.
Σαν μοναχικό ζώο, ο λύκος, είχε ικανότητα ψυχολογική σκέψης.
Μπορούσε να σκάψει βαθειά μέσα στην ψυχή του και να δεί τι συμβαίνει.
Άρχισε λοιπόν να σκέφτεται.
Με γενναιότητα.
«Μήπως τελικά, όλη αυτή η αφύσικη κατάσταση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ψυχολογικό καταφύγιο το οποίο αποδεικνύει όχι την δύναμή μου αλλά την αδυναμία μου?»
«Μήπως η ανάγκη να με θαυμάζουν τα γουρούνια δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα θλιβερό υποκατάστατο του θαυμασμού που είχα από τους λύκους όταν ήμουνα αρχηγός αγέλης?»
«Μήπως απλά είμαι ένας αδύναμος και φοβισμένος γερόλυκος?»
Αυτά - κι άλλα πολλά - περνούσαν από το μυαλό του λύκου και τον βασάνιζαν.
…όπως τον βασάνιζαν και πολλές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής.
Λεπτομέρειες, οι οποίες ήταν ενοχλητικές… και ενίσχυαν τις αμφιβολίες του για την ορθότητα της απόφασης του να ενταχθεί στην γουρούνο- οικογένεια.
Όπως, για παράδειγμα, το φαγητό:
αυτός, μια ζωή, είχε μάθει να τρώει σάρκες και να πίνει το αίμα των ζώων που έπιανε.
Αυτό ήταν μέσα στη φύση του, σαν σαρκοφάγος κυνηγός που ήταν.
Όλα αυτά όμως, τα ανακατέματα, που έκαναν τα γουρούνα, στο κρέας, με το να προσθέτουν βελανίδια, άγρια φασόλια, ρίζες και ότι άλλο αηδιαστικό έκριναν, του ήταν ανυπόφορα.
Αυτός δεν ήταν παμφάγο ζώο:
ήταν καθαρά σαρκοφάγο.
Ζώντας όμως μαζί με τα γουρούνια, κατάντησε παμφάγος και αυτός…
… δηλαδή γουρούνοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο.
Φρικτό.
Κάτι άλλο που επίσης τον ενοχλούσε τελευταία πάρα πολύ, ήταν ότι μερικά γουρούνια είχαν αρχίσει να δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του…
Ειδικά όταν δεν έφερνε κυνήγι.
Δεν καταλάβαιναν.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο γι αυτόν, να κυνηγάει…
….και γιατί είχε γεράσει- και δεν άντεχε στο τρέξιμο και στο πάλεμα με τα θηράματα- αλλά και γιατί ήταν μόνος του:
δεν είχε υποστηρικτική ομάδα.
Τα γουρούνια δεν καταλάβαιναν ότι, το κυνήγι, είναι ομαδική δουλειά.
Το μόνο που τα ενδιέφερε ήταν να γεμίζουν την κοιλάρα τους.
Προχθές, για παράδειγμα, έγινε έξαλλος με την «αγαπημένη» του γουρούνα:
όταν γύρισε από το κυνήγι χωρίς να έχει πιάσει τίποτα, η αγαπημένη του του έβαλε τις φωνές και του είπε σχεδόν ότι είναι ανίκανος.
Φώναζε πως «δεν μπόρεσε να πιάσει ούτε κάτι ασήμαντο…κάτι μικρό»:
πχ ένα λαγό… ή έστω ένα σκίουρο… ή ακόμα και έναν αρουραίο.
Κάτι, επιτέλους, να βάλουν σαν γαρνίρισμα στις ρίζες και να γεμίσουν το στομάχι τους.
Τότε έγινε έξαλλος και αυτός.
«Σκίουρο; Αρουραίο;»
«Τρελάθηκες?», φώναξε.
«Είναι δυνατόν ένας λύκος - και μάλιστα πρώην αρχηγός - να κυνηγάει σκίουρους και αρουραίους?
…για να τους φάει μαζί με ρίζες?
Αυτό είναι η έσχατη κατάντια και ο τέλειος εξευτελισμός!
Δεν θα μου πεις να πάω να κυνηγάω και σαύρες!»
Τόνισε, με αγανάκτηση.
«Ναι, ρε μπάρμπα! ακόμα και σαύρες! κάτι πρέπει να φέρεις και σύ!
…να συνεισφέρεις! Δεν είμαστε γηροκομείο λύκων εδώ πέρα!» , πετάχτηκε θρασύτατα ένα μεγαλόσωμο αρσενικό γουρούνι που είχε βγάλει πολύ γλώσσα τελευταία γιατί ένιωθε πολύ δυνατό.
(και το οποίο μάλλον φλέρταρε και με την αγαπημένη του γουρούνα)
Αθλιότητες.
Σηκώθηκε και έφυγε συγχυσμένος για να σκεφτεί τι θα κάνει.
Αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του πιο σοφού ζώου του δάσους:
της κουκουβάγιας.
την γνωρίζε από παλιά…. και είχε καλή σχέση μαζί της.
Τον καταλάβαινε και την καταλάβαινε.
Ήταν κι αυτή ένας μοναχικός κυνηγός.
(συνεχίζεται)
