…έχω προβλημα ποιό ταξίδι να διαλέξω να γιορτάσω Χριστούγεννα:
…να πάω στο Τρόμσο Νορβηγίας για χιόνια και Βόρειο Σέλας, ή στην Λαπωνία γιά χιόνια και Αη Βασίλη?
…να πάω Ντουμπάι γιά ουρανοξύστες με καμήλες στην έρημο, ή Κούβα για μοχίτος με σεξοβόμβες -βιβα λα ρεβολουθιόν-και φόντο αμερικάνικες σακαράκες ?
…να πάω Πορταριά Πηλίου κλπ Ελλάδα «προσφορά πεντάστερο», ή να χουχουλιάσω σπίτι μου καί να τεντώνομαι μονολογώντας «τώρα δεν μπορεί να με ενοχλήσει κανείς κερατάς»?
Προφανώς το τελευταίο.
Αυτός εδώ ο κινεζικής καταγωγής αμερικανός νευροχειρουργός, έχει ενδιαφέρον:
τον είχα παρακολουθήσει από παλιότερα - πριν από ένα χρόνο περίπου- που τα είχε παίξει με την ιατρική και με τον τρόπο ζωής και πίεσης που υφίστατο στο νοσοκομείο και τα είχε παρατήσει…
Περνώντας μια υπαρξιακή κρίση, άρχισε να κάνει βόλτες στα βουνά για να είναι κοντά στη φύση.
Ήταν δηλαδή μια κλασική περίπτωση “burnout” :
ένας γιατρός που υφίσταται εργασιακή εξουθένωση λόγω πίεσης από την διοίκηση του νοσοκομείου για «αυξημένη παραγωγικότητα» , λόγω πίεσης από το την ίδια τη δουλειά και τις δυσκολίες της και λόγω έλλειψης ικανοποίησης από αυτήν.
Αρχικά έκανε βίντεο στο YouTube και για να ξεδώσει και για να βγάζει λεφτά…
… και απ’ ό,τι βλέπω έχει μεγάλη επιτυχία:
σχεδον μισό εκατομμύριο εγγεγραμμένους που τον παρακολουθούν.
Κάνει κριτική πάνω στην κερδοσκοπική φύση της ιατρικής στίς ΗΠΑ, - κερδοσκοπική με την έννοια ότι ευνοεί ακριβές, πολύπλοκες και επικίνδυνες επεμβάσεις- σε βάρος των φυσικών και συντηρητικών μεθόδων θεραπείας.
Λέει αρκετά σωστά πράγματα…. γνωστά από το παρελθόν:
θυμάμαι εργασίες πριν από 20 χρόνια που έλεγαν ότι το 50 τοις 100 των εγχειρήσεων για προβλήματα δισκοκήλης στην οσφυϊκή μοίρα - στη μέση δηλαδή - στις ΗΠΑ, ήταν «χωρίς σαφή ένδειξη».
Πράγμα που σημαινει ότι, στην πράξη, πολλές από τις επεμβάσεις που γινόταν είχε αναγνωριστεί από την ιατρική κοινότητα ότι είχανε γίνει «τζάμπα»… χωρίς να υπάρχει πραγματική ανάγκη εγχείρησης.
Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή την κριτική, που είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη, είναι ότι συχνά, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξέρεις πότε πρέπει να χειρουργήσεις κάποιον και πως:
τί είδους εγχείρηση να κάνεις από τα πολλά είδη που υπάρχουν…
…. και, κυρίως, δεν ξέρεις από πριν ποιος ασθενής θα πάει καλά και ποιος όχι.
Προφανώς, εκ των υστέρων, όλοι το παίζουν μάγκες και κάνουν κριτική εκ του ασφαλούς.
Το θέμα είναι να αναλάβεις την ευθύνη όταν έχεις τον άλλον μπροστά σου…
… κι απ’τη μιά υποφέρει και από την άλλη φοβάται:
αν πάει καλά θα το θεωρήσουν, όλοι, φυσικό…
…αν όμως δεν πάει καλά, όλοι θα κατηγορήσουν εσένα για τις κακή απόφαση που πήρες να χειρουργήσεις ή για την κακή εκτέλεση της εγχείρησης.
Αυτό κάνει κι αυτός εδώ στην περίπτωση του δολοφόνου του αμερικανού προέδρου της πολυεθνικής ασφαλιστικής:
ένας νεαρός καλής οικογένειας με μάστερ από πανεπιστήμιο περιωπής, και με εγχείρηση δισκοκήλης και σπονδυλολίσθησης στην οσφυϊκή μοίρα προ έτους, υπέφερε, θύμωσε και σκότωσε τον «κακό καπιτάλα»… σαν τον Ρομπεν των Δασών .
Είναι καταπληκτικό όλο αυτό που γίνεται διαδικτυακά:
μια δημόσια κριτική του συστήματος υγείας των ΗΠΑ , παράλληλα με σχολιασμό της ανεπιτυχούς εγχείρησης ενός νεαρού δολοφόνου με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, την επίκληση της υγιεινής- φυσικής ζωής ως μεθόδου αυτοθεραπείας δια πάσαν νόσον και, τελικά, μία δημόσια αποδοχή τεραστίων διαστάσεων με το κοινό να επαινεί τον δολοφόνο και τον γιατρό-γιουτιούμπερ που τον δικαιολογεί… ως ένα βαθμό.
Και το πλέον καταπληκτικό:
το κοινό των αγανακτισμένων και θυμωμένων με το σύστημα περίθαλψης πολιτών, ενισχύει χρηματικά(!) τον γιατρό με ποσά που κυμαίνονται από 10 έως 30 $ (*) για να βγάζει στην φόρα τα άπλυτα του συστήματος.
Ζούμε σε καταπληκτικές εποχές…
…όπου εικόνες, ανταγωνίζονται άλλες εικόνες.
Να δούμε που θα καταλήξει όλο αυτό.
:)
(*)και τα οποία αναγράφονται στα σχόλια του βίντεo
no respect
…και γιατί το έκλεισες το ιατρείο;
Τι να κάνω ρε… Πλάτωνα.
…δεν αντέχω άλλο.
Δεν υπάρχει σεβασμός.
Δε με με σέβεται η πολιτεία… που με θεωρεί φοροφυγά και κλέφτη και με υπερφορολογεί, που με διασύρει και με εκβιάζει ότι θα μου κόψει την συνταγογραφία.
Δεν με σέβονται οι άρρωστοι.
Νομίζουν ότι είμαι κάτι σαν κομμώτρια να τους χαϊδεύω το κεφαλάκι».
Μα τι λες τώρα;
Εσύ ένας αξιοσέβαστος γιατρός;
Ένας γιατρός μεγάλης ηλικίας, ρευματολόγος, που ανήκεις στην ιατρική ελίτ αφού προσφέρεις τόσο εξειδικευμένες υπηρεσίες, λες ότι δε σε σέβεται ο κόσμος;
«Ναι δε με σέβεται: με αντιμετωπίζει σαν ένα διεκπεραιωτή υπηρεσιών όπως είναι ο κουρέας που κουρεύει τρίχες και ο ηλεκτρολόγος που βιδώνει την πρίζα και κλείνει την τρύπα στον τοίχο .
Άκου καθημερινότητα:
Με πήρε τηλέφωνο η κυρία Μαρίλιζ Παπαροπούλου - φανταστικό όνομα αλλά από το όνομα βγάλε συμπέρασμα - και μου δίνει εντολή να τις γράψω «εξετάσεις» για το χρονικό αυτοάνοσου που έχει.
Όπως ξέρεις, εμείς οι Ρευματολόγοι, όταν κάνουμε διάγνωση και ρυθμίσουμε τον άρρωστο, δεν χρειάζεται να τον φέρνουμε κάθε μήνα για επανεξέταση: τον βλέπουμε πχ μια φορά το χρόνο και τελειώνει η ιστορία.
….δε χρειάζεται δηλαδή να έχουμε συχνή επαφή.
Παρόλα αυτά, ακόμα και η μία φορά το χρόνο θεωρείται περιττό έξοδο και πρέπει να το αποφύγουν.
Τηλέφωνο:
«Γιατρέ γράψε μου παρακαλώ μερικές εξετάσεις να παρακολουθήσουμε το αυτοάνοσο».
Γράφω τις εξετάσεις ηλεκτρονικά..
Μετά, η κυρία αντί να έρθει να μου δείξει τις εξετάσεις, να την εξετάσω , να βεβαιωθώ ότι όλα βαίνουν καλώς, να δω πως πάει μετά από ένα ολόκληρο χρόνο, μου στέλνει mail με τις «απαντήσεις» για να τις σχολιάσω και να δώσω τροποποιητικές συμβουλές, αν χρειάζεται.
Να κάνω δηλαδή μία ιατρική επίσκεψη τζάμπα, να καταναλώσω χρόνο και να πάρω την ευθύνη, με μηδέν αμοιβή για τις υπηρεσίες μου και το χρόνο μου.
…είναι σεβασμός αυτός;
… ρε…έχει μάθει ο κοσμάκης να παραγγέλνει ιατρικές υπηρεσίες όπως παραγγέλνει σουβλάκια στο συνοικιακό σουβλατζίδικο».
Τον κοίταξα αμίλητος και τον χαιρέτησα.
Απλά σκεφτόμουν μετά ότι η κοινωνία θα έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Όσο η κοινωνία θεωρεί το γιατρό delivery boy, τόσο θα σκοντάφτει σε άθλιες ιατρικές υπηρεσίες και θα βλαστημάει τους γιατρούς και τον υπουργό υγείας.
Αλλά δεν θα φταίνε μόνο αυτοί, που έκανε επιπλοκή.
Πλάτων Μανιάς
Αυτή η λατρεία της νεότητας στην Αμέρικα και πλέον σε όλο τον κόσμο - έβλεπα και σαουδάραβες άνδρες να κάνουν μποτοξ! - μου φαίνεται και γελοία και θλιβερή:
φαίνεται ότι ο σοφός Θεός ανέμιξε την θλίψη, την βλακεία και την γελοιότητα σε ενιαίο κοκταίηλ.
…μάλλον για να προειδοποιήσει για την ποιότητα των επιλογών μας.
Είναι σαν να μας λέει…
πρόσεξε τις επιλογές σου βλάκα ανθρωπάκο…θα γίνεις ρόμπα και θα γίνεις και αξιολύπητος.
Η Νάνσι Πελόζι, πρόεδρος της Βουλής στην Αμέρικα, μεγάλη μούρη στην πολιτική , είναι 84 ετών αλλά το παίζει νέα και λυγερή…φορώντας πάντα γόβες με ψηλό τακούνι.
Αλλά, φαίνεται πως στην Αμέρικα, δεν ξέρουν την γνωστή ελληνική παροιμία για το πέσιμο και το…χεσιμο
…και, η Νάνσι σε πρόσφατη επισκεψη στο Λουξεμβούργο, έπεσε απο τα ψηλοτάκουνα και έσπασε το ισχίο και χειρουργήθηκε.
Τα γεροντικά οστά με την οστεοπόρωση είναι αραιές αλαφρόπετρες που σπάνε με το παραμικρό.
Και ο γεροντικός εγκέφαλος έχει χάσει δισεκατομμύρια κύτταρα και συνδέσεις: τα καλώδια και οι πίνακες και οι ασφάλειες, είναι σαρακοφαγωμένα και η ισορροπία, προβληματική..
Ο Θεός μας δίνει τα μηνύματα…
… εμείς τα αγνοούμε.
…και αν ο Θεός συγχωρεί κάποιους γέρους…
…τα ψηλοτάκουνα όχι.
Η ανάσταση νεκρών προφανώς είναι μιά πολύ δύσκολη υπόθεση και όταν γίνεται, γίνεται κατ’ εξαίρεσιν.
Ο ίδιος ο ο Χριστός, όπως αναφέρουν οι ευαγγελιστές, ανέστησε μόνο 3-4 νεκρούς - αν θυμάμαι καλά- αλλά τα γεγονότα αυτά που περιγράφονται από τους μαθητές του, δεν θεωρούνται αδιανόητα διότι ο Χριστός είναι ο Θεός μας και, επιτέλους, τα θεϊκά θαύματα είναι αναμενόμενα.
Λοιπές αναστάσεις νεκρών περιγράφονται σποραδικά σε βιογραφίες και αυτοβιογραφίες διαφόρων γκουρού, όπως αυτή του περίφημου Ινδού Παραχάμσα Γιοκανάτα που περιγράφει στην αυτοβιογραφία του ένα-δύο αναστάσεις νεκρών που όμως δεν πιάνονται ως αξιόπιστες, γιατί τις περιγράφει ο ίδιος, και όχι τρίτοι παρατηρητές.
Τελευταία, παρατηρώ μία τάση κυρίως στη μέση και στην τρίτη ηλικία, να περιγράφονται ελπίδες για ανάσταση παλαιών εραστών και ερωτικών δεσμών που ναυάγησαν προ πολλών ετών.
Η Μαρω Βαμβουνάκη είναι μέσα σε αυτόν τον προβληματισμό και την εκτιμώ.
Βέβαια ο παιδικός και πρώιμος εφηβικός μου έρωτας -που ήταν τρελός και παλαβός - με την συμμαθήτρια μου Νίκη , φοβάμαι ότι έχει ελάχιστες ελπίδες Αναστάσεως .
…και πάλι , ρεαλιστικά σκεπτόμενος, νομίζω ότι αν γινόταν ένα θαύμα και επέστρεφε η Νίκη ως μέλλουσα ερωμένη βεβαιούσα ότι με σκεφτόταν αδιαλείπτως την προηγούμενη …πεντηκονταετία, αμφιβάλλω αν θα έμοιαζε κατ´ ελάχιστον στο δροσερό και χαριτωμένο κοριτσάκι που με άφηνε άναυδο με την δαιμονιώδη ευφυια του.
Μάλλον θα πάψω να είμαι φαν και της Μάρως Βαμβουνάκη.
...νομίζω ότι ανακάλυψα ποιός είναι αυτός που γράφει στους τοίχους με τεράστια γράμματα την λέξη «βασανίζομαι»:
είναι ένας έλληνας κατά φαντασίαν ασθενής.
Έχει διάφορα ψευτοσυμπτώματα και τρέχει από τον ένα γιατρό στον άλλο χωρίς να εμπιστεύεται κανένα.
Έχει άποψη για ασθένειες, γιά διαγνώσεις και γιά θεραπείες.
Άποψη κυρίως από το Google, από φίλους και συγγενείς.
Κυρίως κουμπάρες.
…θαυμάζω τον Γιάννη Αντετοκούμπο κυρίως για δυό πράγματα:
το πρώτο είναι η επίμονη προσπάθεια αυτοβελτίωσης που κάνει, παρά την μεγάλη επιτυχία του.
Είναι πλέον 30 χρονών έχει κερδίσει τις μεγαλύτερες διακρίσεις στο άθλημα του στην Αμερική -πρωτάθλημα, δύο φορές έχει βγει καλύτερος παίκτης / mvp - και λοιπά…
…συν ότι έχει 200 και βάλε εκατομμύρια δολάρια στην άκρη…
…και, παρ´ όλα αυτά, προσπαθεί να γίνει καλύτερος.
Για παράδειγμα, ενώ δεν ήταν καλός στο να βάζει καλάθια από μέση απόσταση , όλο το προηγούμενο καλοκαίρι έκανε προπόνηση στην Ελλάδα και τελικά έχει βελτιώσει το ποσοστό επιτυχίας του θεαματικά.
Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε επαναπαυτεί στις δάφνες του και θα έλεγε ότι «είμαι μεγάλος παίκτης και τα ‘χω οικονομήσει χοντρά και τώρα θα αράξω και δεν θα κουνιέμαι καθόλου».
Σε ένα τέτοιο επίπεδο, το να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και να προσπαθεις να τις διορθώσεις, θέλει σοβαρά ψυχικά αποθέματα σε αυτογνωσία, πείσμα και αποφασιστικότητα.
Το δεύτερο πράγμα για το οποίο τον θαυμάζω είναι η επιμονή του να κρατήσει ακέραια την ταυτότητα του.
Λέει «είμαι αυτός που είμαι ο Γιάννης Αντετοκούμπο και δεν πρόκειται να γίνω ούτε John Αντετοκούμπο ούτε John …Ανταμς ούτε …κάτι που αμερικανοφέρνει.
Δεν έκανε τατουάζ, δεν έβαλε μπιχλιμπίδια, δεν έβαλε παρδαλά ρούχα και γυαλιστερά παπούτσια με ασημένιες ή χρυσές αγκράφες και δεν έκανε παλαβά χτενίσματα.
Δεν προσπαθεί να δείξει ότι είναι κάτι άλλο από έναν έλληνο-νιγηριανό γυιό μεταναστών που είναι προσηλωμένος σε οικογενειακές αξίες, που χαίρεται τη γυναίκα του και τα μωρά του, φοράει σταυρό, παρακολουθεί τα ελληνικά δρώμενα και δεν δίνει καμία σημασία σε κανένα είδους πειρασμό.
Όλοι καταλαβαίνουμε πως το πρόβλημα ταυτότητας που θα πρεπε να έχει είναι πολύ μεγάλο γιατί είναι μετανάστης από την Αφρική, μαύρος, πρώην ακραία φτωχός.
Έφυγε και πήγε σε μια μεγάλη χώρα -χωνευτήρι που είναι πιο φιλική προς τους μαύρους, τους μετανάστες και που μετράς κυρίως με τα λεφτά που έχεις.
Τίποτε από αυτά δεν τον συγκίνησε…και θέλει να έρχεται στην Ελλάδα… στο σπιτάκι του στο Ψυχικό και στο Κοστα Ναυαρίνο και στη Μύκονο…
…και να τρώει σουβλάκια στο Χαλάνδρι και να ψωνίζει στον Σκλαβενίτη της Αχαρνών.
Ούτε California, ούτε Μπέβερλι Χιλς, ούτε Μαϊάμι, ούτε μεγαλεία.
Τρώγοντας σουβλάκια στο Χαλάνδρι νιώθει αυθεντικός ?
…ναι, έτσι νιώθει.
…είναι αυτό που του αρέσει πραγματικά να κάνει για να νιώθει οικεία και άνετα.
Σε μια εποχή αλλοτρίωσης όπου όλοι αλλάζουν τα ονόματα τους και την εμφάνισή τους και τους τρόπους τους και το λεξιλόγιό τους και την …δίαιτά τους… και απλά μαϊμουδίζουν ξένα πρότυπα με γελοίο και άχαρο τρόπο, ένας μυαλωμένος και συμπαθητικός «μαυρούκος» που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Σεπόλια, μας έμαθε ποιοί πρέπει να είμαστε .
Και πως πρέπει να φερόμαστε.
Η πρώτη συνάντηση του λύκου με την κουκουβάγια, μάλλον δεν πήγε πολύ καλά. Ή μάλλον δεν πήγε όπως ακριβώς την περίμενε ο λύκος. Ενώ ο λύ...
