…θαυμάζω τον Γιάννη Αντετοκούμπο κυρίως για δυό πράγματα:
το πρώτο είναι η επίμονη προσπάθεια αυτοβελτίωσης που κάνει, παρά την μεγάλη επιτυχία του.
Είναι πλέον 30 χρονών έχει κερδίσει τις μεγαλύτερες διακρίσεις στο άθλημα του στην Αμερική -πρωτάθλημα, δύο φορές έχει βγει καλύτερος παίκτης / mvp - και λοιπά…
…συν ότι έχει 200 και βάλε εκατομμύρια δολάρια στην άκρη…
…και, παρ´ όλα αυτά, προσπαθεί να γίνει καλύτερος.
Για παράδειγμα, ενώ δεν ήταν καλός στο να βάζει καλάθια από μέση απόσταση , όλο το προηγούμενο καλοκαίρι έκανε προπόνηση στην Ελλάδα και τελικά έχει βελτιώσει το ποσοστό επιτυχίας του θεαματικά.
Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε επαναπαυτεί στις δάφνες του και θα έλεγε ότι «είμαι μεγάλος παίκτης και τα ‘χω οικονομήσει χοντρά και τώρα θα αράξω και δεν θα κουνιέμαι καθόλου».
Σε ένα τέτοιο επίπεδο, το να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και να προσπαθεις να τις διορθώσεις, θέλει σοβαρά ψυχικά αποθέματα σε αυτογνωσία, πείσμα και αποφασιστικότητα.
Το δεύτερο πράγμα για το οποίο τον θαυμάζω είναι η επιμονή του να κρατήσει ακέραια την ταυτότητα του.
Λέει «είμαι αυτός που είμαι ο Γιάννης Αντετοκούμπο και δεν πρόκειται να γίνω ούτε John Αντετοκούμπο ούτε John …Ανταμς ούτε …κάτι που αμερικανοφέρνει.
Δεν έκανε τατουάζ, δεν έβαλε μπιχλιμπίδια, δεν έβαλε παρδαλά ρούχα και γυαλιστερά παπούτσια με ασημένιες ή χρυσές αγκράφες και δεν έκανε παλαβά χτενίσματα.
Δεν προσπαθεί να δείξει ότι είναι κάτι άλλο από έναν έλληνο-νιγηριανό γυιό μεταναστών που είναι προσηλωμένος σε οικογενειακές αξίες, που χαίρεται τη γυναίκα του και τα μωρά του, φοράει σταυρό, παρακολουθεί τα ελληνικά δρώμενα και δεν δίνει καμία σημασία σε κανένα είδους πειρασμό.
Όλοι καταλαβαίνουμε πως το πρόβλημα ταυτότητας που θα πρεπε να έχει είναι πολύ μεγάλο γιατί είναι μετανάστης από την Αφρική, μαύρος, πρώην ακραία φτωχός.
Έφυγε και πήγε σε μια μεγάλη χώρα -χωνευτήρι που είναι πιο φιλική προς τους μαύρους, τους μετανάστες και που μετράς κυρίως με τα λεφτά που έχεις.
Τίποτε από αυτά δεν τον συγκίνησε…και θέλει να έρχεται στην Ελλάδα… στο σπιτάκι του στο Ψυχικό και στο Κοστα Ναυαρίνο και στη Μύκονο…
…και να τρώει σουβλάκια στο Χαλάνδρι και να ψωνίζει στον Σκλαβενίτη της Αχαρνών.
Ούτε California, ούτε Μπέβερλι Χιλς, ούτε Μαϊάμι, ούτε μεγαλεία.
Τρώγοντας σουβλάκια στο Χαλάνδρι νιώθει αυθεντικός ?
…ναι, έτσι νιώθει.
…είναι αυτό που του αρέσει πραγματικά να κάνει για να νιώθει οικεία και άνετα.
Σε μια εποχή αλλοτρίωσης όπου όλοι αλλάζουν τα ονόματα τους και την εμφάνισή τους και τους τρόπους τους και το λεξιλόγιό τους και την …δίαιτά τους… και απλά μαϊμουδίζουν ξένα πρότυπα με γελοίο και άχαρο τρόπο, ένας μυαλωμένος και συμπαθητικός «μαυρούκος» που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Σεπόλια, μας έμαθε ποιοί πρέπει να είμαστε .
Και πως πρέπει να φερόμαστε.
