Η Αλγερινή

 Δεν αντέχω να διαβάζω για κοινωνικές και ατομικές ανθρώπινες αθλιότητες.

40 χρόνια στην ιατρική έχω ακούσει τόσα πολλά άθλια πράγματα που πλέον δεν αντέχω. 

Είναι μηχανισμός αυτοπροστασίας. 

Δεν θέλω να ξέρω ούτε για αυτήν που σκότωνε τα παιδιά της-  κι αν και πως τα σκότωνε-  που έχει γίνει σίριαλ τώρα τελευταία… ούτε για τον κάθε βλαμμένο και ψυχοπαθή κακοποιητή και δολοφόνο.

Δεν διαβάζω  ποτέ λεπτομέρειες και κυρίως κείμενα…μόνο ότι αρπάξει τυχαία το μάτι μου από τίτλους.

Μικρή εξαίρεση έκανα για αυτή την Αλγερινή που παράτησε το μωρό της να πεθάνει στο Φάληρο. 

Προφανώς διαταραγμένο άτομο, ταλαιπωρημένο αφάνταστα, σε καθεστώς ημιπαρανομίας με τρία παιδιά από ένα σύριο και που συζεί με έναν «έλληνα  ηλικιωμένο».

Είχε εκθέσει  πάλι ένα μωρό δύο χρονών σε κίνδυνο γιατί το είχε παρατήσει στην είσοδο της πολυκατοικίας μόνο του…

…. αλλά ουδείς κινήθηκε νομικά, ουδείς περιέθαλψε τα παιδιά, ουδείς περιέθαλψε αυτήν ψυχιατρικά,  ουδείς ζήτησε λογαριασμό από τον Σύριο πατέρα των παιδιών η από τον ελληνα μπάρμπα με τον οποίον συζεί.

Μία σκατένια  κατάσταση,  σε ένα σκατένιο κράτος, που όλοι παριστάνουν  τους ευαίσθητους.

Η Αλγερία είναι ένα πλούσιο κράτος με άφθονο πετρέλαιο και πολλούς φτωχούς κατοίκους. 

Έχει περάσει τα πάνδεινα από τους Γάλλους αποικιοκράτες που στρογγυλοκάθισαν τον κώλο τους 130 χρόνια και έτρωγαν τον αγλέουρα…

…και όταν οι αραπάδες θέλησαν να τους διώξουν, οι Γάλλοι έκαναν τρομοκρατία και καταστολή με ενάμιση εκατομμύριο νεκρούς.

Ωραίοι οι  οι Γάλλοι.

 Λιμπερτέ Εγκαλιτέ  και Παπαριτέ.

Άμα είναι για τα λεφτά και την κονόμα και την εξουσία,  δεν διστάζουν να σκοτώσουν και τη μάνα τους.

Έτσι είναι  οι λαοί από αυτές τις χώρες… τις διαλυμένες και κακοποιημένες.

Σαν τις πουτάνες που τις δέρνει  ο νταβατζής,  τους παίρνει  τα λεφτά για τους πουλάει αγαπητιλίκι.

Και βρέθηκε η κακομοίρα η αλγερινή  στην Ελλαδάρα να κάνει την τύχη της στας Ευρώπας. 

Και ο έλληνας κωλόγερος να βγάλει το γκομενοάχτι του πριν πεθάνει.

Χέσε μέσα κατάσταση. 

Καλύτερα να μη διαβάζω τίποτα. 

Μόνο αυτό που τα έφτιαξε η πενηνταοκτάχρονη Πάμελα Άντερσον με τον 73χρονο Λάιμ Νίσον.

https://el.wikipedia.org/wiki/Πόλεμος_της_Αλγερίας

https://el.wikipedia.org/wiki/Αχμέντ_Μπεν_Μπελά.

Ο τάφος του Βελουχιώτη

 Βάζοντας δύσκολα στον Grok:

Αθήνα

Ήρθε ο Σουρής στον ύπνο μου και μου υπαγόρευσε το ακόλουθο ποίημα:

Βεβαιώνω ότι όλη η έμπνευση, η φρασεολογία και οι χαρακτηρισμοί είναι δικοί του και ουδεμία ευθύνηνφέρω.

«Αθήνα»

Αθήνα ξέρεις τι θα πει, πουλάκι μου Αθήνα?

τραμπουκαριό, μαχαίρωμα, μαγκιά, καγιέν και πείνα,

μπουζούκια, διαδήλωση, αυτό θα πεί Αθήνα

σκατόλακκος απέραντος  κυρίων  κυριλάτων

εν μέσω  καθημερινών  τσιφτετελο - ασμάτων.

Νοθείας και μαγκοκλανιάς  η πρώτη επιστήμη

λημέρι απατεωνιάς , γκουρμέ μα και  ψοφήμι.

Αθήνα ξέρεις τι θα πει? … πνιγμός και αηδία,

Από σκουπίδια χίλια δυό, ωραίο περιβόλι,

με κατρουλίλα στις γωνιές , ούρα - σκατά των σκύλων 

Αρρώστια, φίρμες και μαγκιά ένδεια γιατρών και φίλων

τέρμα τα γκάζια, ερημιά και λάκκοι ανοιγμένοι

δελτία αστυνομικά και μπάτσοι κοιμισμενοι

κι όταν ο Κούλης σαν ξυπνά ευθύς το νου μυρώνει,

γιά να πατεί στις πέτρες της να αυτοβαλαντώνει 

να λέει τις παπάρεςτου σαν άλλος Λουδοβίκος,

τις άρες και τις μάρες του και σαν αρνί και λύκος.

Πατώ και γώ στη γλίτσα της, όλος βουτώ στη σκόνη

και λέω  μ’ ενθουσιασμό μη χάσω μιά παπάρα

μη χάσω καμμιά παπαριά κι η Βενετιά βελόνι

αρλούμπα και κατεργαριά και κούφια μπαλαφάρα

Αθήνα… ξέρεις τι θα πει? … Πουλάκι μου, Αθήνα?

μανταμ Σουσού παντοτεινή, σεμνή Γλωσσοκοπάνα,

Μαίρη,  Μαρλίν και Μαριγώ, με τούτα και με κείνα

Χάνει η μάννα το παιδί και το παιδί την μάννα

πουτάνες, κλέφτες, κίνηση , πρεζόνια , τραβεστάρες

ανάρχες και χουλίγκανοι, Αρλούμπες άρες μάρες

Αθήνα ξέρεις τι θα πει? 

πουλάκι μου, Αθήνα?

Στην ντάλα του μεσημεριού φραπέ στα καφενεία, 

Κοκότες μες στα γκαμπριολέ, παντιέρες, σακαράκες.

το στοίχημα περίμενα, ΟΠΑΠ, κωλοχανεία

Κηφηναριό και γκλαμουριά και δανεικά και τράκες.

…με την Τύχη περιμένω 

την κονόμα για να δρέψω 

κι αν η Τύχη δεν με πάει 

έχω άκρη στο γκουβέρνο

επιδότηση θα πάρω, 

μου την έταξαν πως παίρνω

…και με γλύψιμο, απάτη  

και με τούτα και με κείνα

αυτό θα πει Ρωμέικο, 

αυτό θα πει Αθήνα.

Όταν ξεπηδάνε - και σε πηδάνε- οι αναμνήσεις

 …όταν είσαι πλούσιος, λένε ότι πλήττεις αφόρητα , έχεις ανασφάλεια μη χάσεις τα λεφτά σου και έχεις υπαρξιακό άγχος για το ρόλο σου πάνω σ’ αυτή τη γη. 

Όταν είσαι μεροκαματιάρης, φτωχός ή  και μισθοσυντήρητος, προσπαθείς να βγάλεις τον επιούσιο και οι υπαρξιακές αγωνίες και τα άγχη μοιάζουν πολυτέλεια.

Πάντως η αλήθεια είναι οτι όταν έχεις λεφτά γλιτώνεις από πολύ σκατό.

Μπορείς πολύ πιο εύκολα να πεις «παραιτούμαι», «άντε και παράτα με», «αντε και …κοιμήσου». 

Επίσης λες πιο εύκολα την γνώμη σου… 

αν και στην μπουρδελοχώρα που ζούμε, το να λες την αλήθεια εντελώς ανοιχτά και να θίγεις  τα κακώς κείμενα,  έχει ένα ρίσκο από μικρομεσαίο έως   μεγάλο.

Τώρα που συνταξιοδοτήθηκα , μου έρχονται στο μυαλό διάφορα δυσάρεστα γεγονότα που τα κατάπια, τα ανέχτηκα, η απλά έκανα το κορόιδο.

Θυμάμαι έκανα ψυχιατρική έξι μήνες το Δαφνί.

Βασικά ήτανε Νταχάου αν και κάποια περίπτερα,  δηλαδή κλινικές,  ήτανε καλύτερα από άλλα. 

….είδα τρομερές  εικόνες…πράγματα απίστευταή τρομακτικά.

Για παράδειγμα ήτανε μια καημένη ασθενής γριά αδύνατη και μικροκαμωμένη η οποία έρχεται σε κάποια φάση με μώλωπες, σοβαρές κακώσεις, ένα δυο σπασμένα πλευρά…

 και είπανε ότι έπεσε…. ενώ στην πραγματικότητα κάποιος από το προσωπικό την είχε χτυπήσει με το τσόκαρο. 

Ξύλινο τσόκαρο είπανε….και με τα σπρωξίματα και τα χτυπήματα, έπεσε κιόλας.

Απ’ ότι είδα, όλοι έκαναν το κορόιδο…

 και οι νοσηλευτές και γιατροί… μια κατάσταση χέσε και άσε.

Το κατάπια . 

Τι να πω τώρα εγώ…ένας μικρός ειδικευόμενος γιατρός… που ήμουνα εκεί μόνο για έξι μήνες… 

Και να έλεγα, ποιος θα με λάμβανε υπόψιν… και ποιος θα έκανε την ΕΔΕ… και  άστα να πάνε.

Μια άλλη φορά είδα γάτες να τρώνε μέσα από το φαγητό ασθενών. Αυτό γινόταν γιατί  σε κάθε κτίριο, έφερναν  με αυτοκίνητο το φαγητό των ασθενών από τα μαγειρεία μέσα σε μεγάλες λαμαρίνες, σε σιδερένια ταψιά δηλαδή, και, αντί να το παραδώσουν μέσα στις τραπεζοκόμες,  το αφήνανε  στο πεζοδρόμιο στην είσοδο του κάθε κτιρίου!

 και περίμενε εκεί το φαγητό μέχρι  να έρθουνε οι τραπεζοκόμες  να το πάρουνε … διότι «δεν ήταν υποχρέωση τους να το ανεβάζουν απάνω».

Εν τω μεταξύ, αν τύχαινε να είναι γάτες εκεί κοντά, όρμαγαν και άρχιζαν να τρώνε. 

Μάλιστα μία γάτα είχε μπει ολόκληρη μέσα στο ταψί και τσαλαβουτούσε με τα πόδια της.

Σ’ αυτή την περίπτωση,  είπα κάτι στο διευθυντή μου και τελοσπάντων έγιναν κάποια σχόλια να μην αφήνουν το φαγητό εκεί πέρα.

Γι’ αυτό λέω το καλύτερο είναι να είσαι πλούσιος. 

Αργόσχολος. 

Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ευθύνες, χωρίς ανακατεύεσαι με τα σκατά του κόσμου. 

Βέβαια, έχω την υποψία ότι τελικά θα ανακατευτείς με άλλα σκατά… που ίσως είναι και πολύ χειρότερα… αλλά γενικά οι φτωχοί πέφτουν σε ανασφάλεια και υποταγή.

Γιαυτό τα αφεντικά μας θέλουν φτωχούς.

Όχι μόνο για να τρώνε το περισσευούμενο από εμάς… αυτό είναι το λιγότερο. 

Μας θέλουν  φτωχούς  και χρεωμένους  για να είμαστε πάντα υποταγμένοι και φοβισμένοι.

Ο τέλειος πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης. 

Δε σηκώνει κεφάλι ποτέ.

Γι’ αυτό το μυστικό είναι να τον έχεις με ανασφάλεια αλλά όχι τελείως εξαθλιωμένο: 

αν είναι τελείως εξαθλιωμένος, θα αγριέψει και θα επαναστατήσει .

Πρέπει να είναι φτωχούλης και χρεωμένος μικροαστός… αλλά όχι άθλιος.

Με χρωμένες κάρτες και δάνεια στον Θεό.

Αλλά να έχει να γλείφει μερικά  γκατζετάκια και χαζογλυφιτζούρια.

η τέχνη ως κοινωνικός καθρέφτης

 Η τεχνητή νοημοσύνη ερμηνεύει ένα πίνακα της εποχής του μεσοπολέμου από ένα Γερμανό ζωγράφο ο οποίος σχολιάζει την παρακμή της εποχής και το αδιέξοδο των ανθρώπων μετά την ήττα της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Μου θυμίζει την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα όπου μία ολιγαρχία τρωγοπίνει  ανέμελα κατασπαράσσοντας κοινοτικούς και εγχώριους πόρους…

…σαν να μην υπάρχει αύριο.

…ενώ η κοινωνία είναι σε σύγχυση, σε παρακμή και σχεδόν σε εξουθένωση, δυσκολευόμενη απλά  να επιβιώσει.

Δε βλέπω όμως αντίστοιχο έργο από  έλληνες καλλιτέχνες που να περιγράφουν αυτό το αδιέξοδο. 

Απλά ζωγραφίζουν ηλιθιότητες μιμούμενοι ξένα αδιέξοδα και ψευδοαμφισβητήσεις καταφεύγοντας σε σύμβολα διαστροφής  και σατανισμού…γιά να προκαλέσουν και να αποκρύψουν την έλλειψη έμπνευσης.

…πχ βλ την Παναγία με κέρατα στην Εθνική πινακοθήκη. 

Η έλλειψη καλλιτεχνικού έργου που να εκφράζει την κοινωνία είναι μια ακόμα ένδειξη παρακμής. 

«Ο Τζορτζ Γκρος (George Grosz) ζωγράφισε τον πίνακα "Γερμανία: Ένα Χειμωνιάτικο Παραμύθι" (Germany: A Winter's Tale) εμπνευσμένος από το σατιρικό ποίημα του Χάινριχ Χάινε με τον ίδιο τίτλο. 

Ο πίνακας, όπως και το ποίημα, επικρίνει καυστικά τη γερμανική κοινωνία της εποχής του, με έντονο το στοιχείο της κοινωνικής κριτικής. 

Ο Γκρος χρησιμοποιεί ένα συνονθύλευμα μορφών και συμβόλων για να απεικονίσει την κοινωνική αναταραχή και την παρακμή της Γερμανίας μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, θέλοντας να δείξει τις βαθιές πληγές που άφησε ο πόλεμος στην κοινωνία. 

Λεπτομέρειες του πίνακα:

Επιρροή:

Ο πίνακας είναι επηρεασμένος από το κίνημα της Νέας Αντικειμενικότητας (Neue Sachlichkeit) και από τον κυβισμό και τον φουτουρισμό.

Στοιχεία του πίνακα:

Ο Γκρος απεικονίζει διαλυμένες μορφές και τοπία, τονίζοντας την απογοήτευση και την αναταραχή της εποχής.

Κεντρική μορφή:

Μια μορφή που αντιπροσωπεύει την αστική τάξη απολαμβάνει το γεύμα της, ενώ γύρω της επικρατεί χάος.

Σύμβολα:

Ο Γκρος χρησιμοποιεί σύμβολα όπως τον ναύτη για να αναπαραστήσει την επανάσταση και τις μορφές της εκκλησίας, του κράτους και του σχολείου που τροφοδοτούν τον αστό με ιδεολογίες.

Σκοπός:

Ο Γκρος θέλει να δείξει ότι οι εξουσιαστές αγνοούν το χάος που δημιουργούν και ότι η κοινωνία είναι βυθισμένη στην παρακμή. 

Η σημασία του τίτλου:

Ποίημα του Heine:

Ο τίτλος προέρχεται από το σατιρικό ποίημα του Heinrich Heine, το οποίο απαγορεύτηκε λόγω της καυστικής κριτικής του για τη γερμανική κοινωνία.

Σάτιρα:

Ο Γκρος συνδέει την εικαστική τέχνη με την παράδοση της κριτικής λογοτεχνίας, δημιουργώντας μια σύγχρονη εικαστική σάτιρα. 

Ο πίνακας "Γερμανία: Ένα Χειμωνιάτικο Παραμύθι" είναι ένα ισχυρό έργο τέχνης που αποτυπώνει την κοινωνική κρίση και την παρακμή της Γερμανίας μέσα από ένα πρίσμα καυστικής σάτιρας και έντονης κοινωνικής κριτικής».

https://lm.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fel.wikipedia.org%2Fwiki%2F%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%82%3Ffbclid%3DIwZXh0bgNhZW0CMTEAAR6xaSzFAxMXckd58HidtZx-1EKi1g2TxlKd45PC5SgGxPKrCROklIN2CojJFA_aem_ZCzSUOkp00wVv9I8jqB20w&h=AT0HS9iS4PVFt5x1aQOQzni5xQrSYsEEwxOF-zwGkXIADZXVTpQs4C2qe_D5iGyv4_321vsgXyHwn_XjY05X7CuNZDP7dkyPK2T77zwTeaMzgKjXgMWD2tUQstFkAXDZcFHHzJgwUL02M0VU_5n2qXEhe08&s=1