…όταν είσαι πλούσιος, λένε ότι πλήττεις αφόρητα , έχεις ανασφάλεια μη χάσεις τα λεφτά σου και έχεις υπαρξιακό άγχος για το ρόλο σου πάνω σ’ αυτή τη γη.
Όταν είσαι μεροκαματιάρης, φτωχός ή και μισθοσυντήρητος, προσπαθείς να βγάλεις τον επιούσιο και οι υπαρξιακές αγωνίες και τα άγχη μοιάζουν πολυτέλεια.
Πάντως η αλήθεια είναι οτι όταν έχεις λεφτά γλιτώνεις από πολύ σκατό.
Μπορείς πολύ πιο εύκολα να πεις «παραιτούμαι», «άντε και παράτα με», «αντε και …κοιμήσου».
Επίσης λες πιο εύκολα την γνώμη σου…
αν και στην μπουρδελοχώρα που ζούμε, το να λες την αλήθεια εντελώς ανοιχτά και να θίγεις τα κακώς κείμενα, έχει ένα ρίσκο από μικρομεσαίο έως μεγάλο.
Τώρα που συνταξιοδοτήθηκα , μου έρχονται στο μυαλό διάφορα δυσάρεστα γεγονότα που τα κατάπια, τα ανέχτηκα, η απλά έκανα το κορόιδο.
Θυμάμαι έκανα ψυχιατρική έξι μήνες το Δαφνί.
Βασικά ήτανε Νταχάου αν και κάποια περίπτερα, δηλαδή κλινικές, ήτανε καλύτερα από άλλα.
….είδα τρομερές εικόνες…πράγματα απίστευταή τρομακτικά.
Για παράδειγμα ήτανε μια καημένη ασθενής γριά αδύνατη και μικροκαμωμένη η οποία έρχεται σε κάποια φάση με μώλωπες, σοβαρές κακώσεις, ένα δυο σπασμένα πλευρά…
και είπανε ότι έπεσε…. ενώ στην πραγματικότητα κάποιος από το προσωπικό την είχε χτυπήσει με το τσόκαρο.
Ξύλινο τσόκαρο είπανε….και με τα σπρωξίματα και τα χτυπήματα, έπεσε κιόλας.
Απ’ ότι είδα, όλοι έκαναν το κορόιδο…
και οι νοσηλευτές και γιατροί… μια κατάσταση χέσε και άσε.
Το κατάπια .
Τι να πω τώρα εγώ…ένας μικρός ειδικευόμενος γιατρός… που ήμουνα εκεί μόνο για έξι μήνες…
Και να έλεγα, ποιος θα με λάμβανε υπόψιν… και ποιος θα έκανε την ΕΔΕ… και άστα να πάνε.
Μια άλλη φορά είδα γάτες να τρώνε μέσα από το φαγητό ασθενών. Αυτό γινόταν γιατί σε κάθε κτίριο, έφερναν με αυτοκίνητο το φαγητό των ασθενών από τα μαγειρεία μέσα σε μεγάλες λαμαρίνες, σε σιδερένια ταψιά δηλαδή, και, αντί να το παραδώσουν μέσα στις τραπεζοκόμες, το αφήνανε στο πεζοδρόμιο στην είσοδο του κάθε κτιρίου!
και περίμενε εκεί το φαγητό μέχρι να έρθουνε οι τραπεζοκόμες να το πάρουνε … διότι «δεν ήταν υποχρέωση τους να το ανεβάζουν απάνω».
Εν τω μεταξύ, αν τύχαινε να είναι γάτες εκεί κοντά, όρμαγαν και άρχιζαν να τρώνε.
Μάλιστα μία γάτα είχε μπει ολόκληρη μέσα στο ταψί και τσαλαβουτούσε με τα πόδια της.
Σ’ αυτή την περίπτωση, είπα κάτι στο διευθυντή μου και τελοσπάντων έγιναν κάποια σχόλια να μην αφήνουν το φαγητό εκεί πέρα.
Γι’ αυτό λέω το καλύτερο είναι να είσαι πλούσιος.
Αργόσχολος.
Χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς ευθύνες, χωρίς ανακατεύεσαι με τα σκατά του κόσμου.
Βέβαια, έχω την υποψία ότι τελικά θα ανακατευτείς με άλλα σκατά… που ίσως είναι και πολύ χειρότερα… αλλά γενικά οι φτωχοί πέφτουν σε ανασφάλεια και υποταγή.
Γιαυτό τα αφεντικά μας θέλουν φτωχούς.
Όχι μόνο για να τρώνε το περισσευούμενο από εμάς… αυτό είναι το λιγότερο.
Μας θέλουν φτωχούς και χρεωμένους για να είμαστε πάντα υποταγμένοι και φοβισμένοι.
Ο τέλειος πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης.
Δε σηκώνει κεφάλι ποτέ.
Γι’ αυτό το μυστικό είναι να τον έχεις με ανασφάλεια αλλά όχι τελείως εξαθλιωμένο:
αν είναι τελείως εξαθλιωμένος, θα αγριέψει και θα επαναστατήσει .
Πρέπει να είναι φτωχούλης και χρεωμένος μικροαστός… αλλά όχι άθλιος.
Με χρωμένες κάρτες και δάνεια στον Θεό.
Αλλά να έχει να γλείφει μερικά γκατζετάκια και χαζογλυφιτζούρια.
