ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο ανεκπληρωτος έρωτας έχει την ταλαιπωρία του αλλά έχει και την  χάρη του.

….δεν χρειάζεται να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό και να τον φας στα μπουζούκια για να γίνεις ευτυχής.

….ίσως η πεποίθηση πως  κάποτε θα σου κάτσει το λαχείο, να είναι επαρκής βοήθεια για μια ψευδαίσθηση ευτυχίας.

Ψευδαισθήσεις , ούτως ή άλλως.

Σάμπως, και η ερωτική ευωχία δεν συνίσταται από ψευδαισθήσεις ?

Άσε που με τον ανεκπλήρωτο, γλιτώνεις και

 από ένα σωρό μπελάδες: 

από την ερωτική εγκατάλειψη μέχρι τον έρπητα γεννητικών οργάνων.

Είναι σκληρός ο  πόνος όταν αποδομείται  το ερωτικό σου είδωλο: παρακολουθείς  τον άγγελό σου να ρυτιδιάζει,  να φθείρεται, να σου υπενθυμίζει και σένα την τραγική σου μοίρα.

Από μακριά, είναι καλύτερα.

Είναι πάντα άγγελος.

Πάντα ήρωας.

Πάντα ιδανικός.

Το εικόνισμα δεν φθείρεται.

Το προσκυνάς πάντα με την ίδια συγκίνηση.

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΤΩΧΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

Αύριο, 31 Οκτωβρίου

Ευαγγέλιο : Κατά Λουκά ΙΣΤ'(16) 19-31 :

Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς.

πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦἡλκωμένος

καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.

ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.

καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.

καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.

εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇσου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι·

καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.

εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου·

ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοί έλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.

λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.

ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν.

εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

παρατηρήσεις:

1) ο πλούσιος δεν έκανε. κάτι κακό….απλά έδειξε αδιαφορία για την δυστυχία του φτωχού.

Κατ αναλογίαν όλοι είμαστε στην θέση του πλούσιου σε σχέση με την Αφρική.

2) ο φτωχός δεν ζήτησε κάτι: απλά έτρωγε τα ψίχουλα του πλούσιου.

Ό,τι κάνει το 95% των εργαζομένων.

3) η μόνη αρετή του φτωχού είναι η υπομονή.

Η εγκαρτέρηση.

Ο φτωχός δεν έκανε κάτι καλό.

Η αμοιβή του είναι πολύ μεγάλη, συγκριτικά με την αρετή του.

4)Ο πλούσιος καταδικάστηκε σε πολύ μεγάλη ποινή ενώ η αμαρτία του ήταν μάλλον μικρή:

βασικά, δεν έδειξε κακό χαρακτήρα, πέραν της αδιαφορίας.

5) Η κόλαση μοιάζει με ισόβια καταδίκη χωρίς καμιά πιθανότητα έφεσης. 

Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Τέτοιο εμπορικό πνεύμα δεν το περίμενα από τον Θεό.

Τον περίμενα πιό μεγάθυμο.

Η ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΠΑΝΟΠΛΙΑ

 Κάποτε διάβασα ένα πολύ ωραίο παραμύθι για ενήλικες,  που λεγόταν «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία». 

Αφορούσε έναν ιππότη ο οποίος ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού, γενναιότητος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, υπόδειγμα κοινωνικού ακτιβιστή…..

…ακτιβιστή πολεμιστή  που πάντα προσπαθούσε να σκοτώσει τους δράκους που απειλούσαν την οικογένειά του και την πατρίδα του. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι,  ενώ αρχικά άρχισε να σκοτώνει δράκους που πραγματικά υπήρχαν εκεί στην περιοχή του και πραγματικά απειλούσαν τους δικούς του ανθρώπους, όταν τελείωσαν αυτοί οι δράκοι, άρχισε να πλήττει αφόρητα…

…άρχισε  να νιώθει  ένα υπαρξιακό κενό, να είναι «χωρίς στόχο και χωρίς αντικείμενο».

…επαψε να νιώθει σημαντικός όπως πριν που ήταν ήρωας που σκότωνε δράκους. 

Τελικά, αποφάσισε πως αφού τελείωσαν οι κοντινοί δράκοι , «έπρεπε» , «είχε καθήκον» να σκοτώσει και τους μακρινούς δράκους.

…έτσι, έβαλε πάλι την πανοπλία του και έφυγε για να βρεί και να σκοτώσει τους  πιο μακρινούς δράκους.

Αφου τα κατάφερε, πήγε και σε πιο μακρινούς και μετά,  όλο και πιο μακρινούς,  με αποτέλεσμα να λείπει συνεχώς από την οικογένεια του αλλά και στο τέλος να μη βγάζει καθόλου την πανοπλία του !

Η οποία πανοπλία, στο τέλος,  σκούριασε απάνω του και τον παγίδευσε…. διότι δεν μπορούσα την βγάλει!

 Έμεινε μόνιμα εγκλωβισμένος εκεί μέσα!. 

Δηλαδή η πανοπλία του , αυτή που τον έκανε άτρωτο, ήταν και αυτή που τον παγίδευσε!

Έγινε η φυλακή του!. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τσακώθηκε και με την οικογένειά του:

 και η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έβριζαν που έγινε ένας αόρατος για αυτούς ήρωας,  αφού συνεχώς έλειπε. 

Τον κατηγορούσαν για αναλγησία, για έλλειψη ενδιαφέροντος και τελικά, γιά εγωισμό και για σκληρότητα. 

Ποιόν?

…. αυτόν που ήτανε «ο πιο άνθρωπος από όλους»,  αυτός «που θυσίασε την ζωή του για τους άλλους» κλπ.

Έμεινε μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος και …μαλάκας, μέσα στην σκουριασμένη πανοπλία του.

Με πολύ ψυχικό κόπο άρχισε να κάνει αυτοκριτική : 

ξεκίνησε ένα αργό ταξίδι αυτογνωσίας.

Αναγνώρισε ότι οι «αποστολές διάσωσης» και οι δρακομαχίες ήταν μάλλον ασκήσεις αυτοεπιβεβαίωσης.

Τελικά , δεν ήταν ήρωας : ήταν απλά ένας ανώριμος, ένας κουφιοκεφαλάκης που έκανε τον σπουδαίο.

Ήθελε να εκβιάσει την ευγνωμοσύνη τους με το στανιό.

Ήταν τόσο ανασφαλής που είχε ανάγκη αισθήματα ευγνωμοσύνης για να νιώθει ασφάλεια πως δεν θα εγκαταλειφθεί.

Αποφάσισε να κάνει μιά προσπάθεια να βγάλει  την πανοπλία και να γίνει κανονικός άνθρωπος.

…αλλά, η γαμημένη η πανοπλία του ήταν πλέον  η ταυτότητά του.

….χωρίς αυτήν ήταν ένα μηδενικό…ένας γυμνοσάλιαγκας:

γλοιώδης, ευάλωτος , αηδιαστικός.

Ζήτησε βοήθεια…ποιός? 

ΑΥΤΟΣ!

Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ!

Ο ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!

Ήταν μια μακρά, επώδυνη διαδικασία.

Τελικά την έβγαλε μετα κόπων , πόνων και βασάνων.

Τον βοήθησαν και οι δικοί του άνθρωποι.

Έγινε πιό ανθρώπινος όταν έγινε πιό ευάλωτος.

Και πιο πονεμένος.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΗ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 Λοιπόν...επειδή μερικοί πολύ πιό νέοι με ρωτάνε συμβουλές τι να κάνουν για να περάσουν καλά στη ζωή τους, αποφάσισα να δώσω μια περιληπτική οδηγία γιά καλή ζωή στην Ελλαδίτσα.

...λοιπόν... μάγκες…τα βασικά, είναι δύο: 

διορίζεσαι στο Δημόσιο και μετά αρχίζεις να το βρίζεις. 

Δοκιμασμένη τακτική .

Βέβαια, βγάζεις πρώτα μιά βλαχοσχολή και ένα βλάχο-μεταπτυχιακό .

Και παράλληλα διορίζεσαι στο δημόσιο. 

Μόλις διοριστείς, μπαίνεις στον «ευρύτερο προοδευτικό και κινηματικό χώρο» : 

δηλαδή κάνεις φασαρία και γνωριμίες.

Όσο περνάνε τα χρόνια, θα γίνεις ακλόνητος: παλιός στο δημόσιο και με αγωνιστικές περγαμηνές; 

Άπαιχτος θα είσαι. 

Μετά, αν πράγματι θέλεις να ασχοληθείς με κάτι σοβαρά, επιστημονικό ή άλλο δημιουργικό, θα έχεις όλες τις ευκολίες: κανείς δεν τα βάζει με ένα παλιό στην υπηρεσία και στους κοινωνικούς αγώνες.

Χώρια που θα χαρούν και οι σύντροφοί σου, που δεν θα μπερδεύεσαι στα πόδια τους.

Ο ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΠΗΤΕΡΣΟΝ ΚΛΑΙΕΙ ΧΩΡΙΣ ΣΑΦΗ ΑΙΤΙΑ

 

…πέρισυ- πρόπερσυ έβλεπα και εγώ τον Τζόρνταν Πήτερσον  στο Γιου Τιουμπ.

Χαρισματικός ομιλητής, χειμαρρώδης, ετοιμόλογος στις ερωτήσεις , φτιάχνει τεράστιες προτάσεις με άψογη συντακτική τακτοποίηση

 Προφορική αυτοσχεδίαση  στο δευτερόλεπτο.

Ο λόγος του μοιάζει με επεξεργασμένο γραπτό κείμενο.

Μου άρεσε που ήταν κατά της πολιτικής ορθότητας.

Κατά τα άλλα, ασαφής.

Ατομική ευθύνη, προσωπική βελτίωση.

Δεξιά προσέγγιση: ουδείς λαμογιοπρωθυπουργός ευθύνεται γιά τίποτα, όλοι οι εργοδότες καλοί, οι πόλεμοι ανύπαρκτοι, οι πεινασμένοι αόρατοι (αν υπάρχουν, φταίνε για την τύχη τους: δεν προσπάθησαν αρκετά να βελτιώσουν το βιογραφικό τους).

…ασάφεια και αποφυγή των θεμάτων που καίνε: 

πείνα, εκμετάλλευση, βία ανάμεσα στα έθνη και τις τάξεις.

Κοινώς αποδεκτές θέσεις- συμβουλές και κούφια ευσυγκινησία.

Δεν γίνεται διαφορετικά να έχεις εκατομμυρια ακολούθους…πρέπει όλοι να ικανοποιηθούν.

Πλάκα έχει ο συναισθηματισμός του: στην αρχή οι ομιλίες του ήταν σε απλά παθιασμένο στυλ.

Απο τότε που άρχισε να κλαίει μιλώντας, τον εγκατέλειψα.

Πολύ κλάμα, ρε παιδί μου…

«οι δωδεκα  κανόνες για την ζωή» είναι από την εφαρμογή αναγνωσης blinkist

…τι και αν είσαι φτωχός?

…απόλαυσε την μπίρα σου και δες το ματς στην τηλεόραση:

Life is hard and full of sorrow, so it’s important to celebrate the small joys in life.

…και προ παντός μην σε πιάνει θυμός με κανένα για την φτώχεια σου: κανείς άλλος δεν φταίει παρά μόνο εσύ.

The world is filled with injustices, but we should not blame others for our lot in life.

ΤΟ ΑΓΧΟΣ

 Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους που η ζωή τους δηλητηριάζεται από το άγχος.

Και όταν λέω «άγχος», εννοώ μία αίσθηση συνεχούς φόβου χωρίς ένα σαφές αίτιο: 

δηλαδή δεν υπάρχει ένα λιοντάρι που το βλέπουν και τους απειλεί. …έχουν όμως μία αίσθηση συνεχούς ανησυχίας…γιά  αιτία που δεν μπορούν να προσδιορίσουν, που είναι ασαφής και που συχνά δεν έχει καμία άμεση σχέση μαζί τους.

Είναι πχ διαφορετικό το άγχος που νιώθεις επειδή δεν μπορείς να πληρώσεις το στεγαστικό σου δάνειο και διαφορετικό να έχεις άγχος για την κλιματική αλλαγή, που θα λιώσουν οι πάγοι και θα φτάσει το νερό στην πόρτα σου , στην Καλλιθέα.

Βέβαια οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι λένε ότι δε φταίει η κλιματική αλλαγή αλλά το ότι είσαι νευρωσικός και αγχώδης από κάποια άλλη αιτία…

…μια αιτία  που  πιθανόν σχετίζεται με την παιδική σου ηλικία, με χαμηλό  αίσθημα αυτοεκτίμησης, με ανεκπλήρωτες επιθυμίες και ματαιώσεις, και ότι, τελικά,  τα φορτώνεις όλα στην κλιματική αλλαγή γιατί είναι βολικό να το πιστεύεις και αποκτάς και λόγο ύπαρξης σαν γενναίος και ανιδιοτελής ακτιβιστής, διανούμενος και πνευματικά ανήσυχος άνθρωπος.

Για να μην τα πολυλογώ,  θα ήθελα να δώσω μερικές συμβουλές σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ταλαιπωρημένων  που βλέπω καθημερινά .

Δεν τις λέω αυτές τις συμβουλές γιατί το θεωρώ όχι μόνο κουραστικό πράγμα…αλλά και δύσκολο και ίσως μάταιο…

…να βγάζω σε καθέναν απ’ αυτούς ένα μικρό συμβουλευτικό λογύδριο.

Απλά τα γράφω σαν τροφή για σκέψη…

… αν και στην ουσία δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι θέλουν πολύ να αλλάξουν: συχνά βολεύονται μέσα στην παθολογία τους. 

Τελοσπάντων μιά σημαντική συμβουλή που θα είχα να δώσω είναι να ξεκαθαρίσει ο καθένας μας τους στόχους του: 

τι ακριβώς θέλει από τη ζωή.

Να χωρίσει  τους στόχους σε ατομικούς, οικογενειακούς, προσωπικούς, επαγγελματικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς. 

Να βάλει προτεραιότητες σε αυτούς τους στόχους: 

αν τον κυνηγάει η τράπεζα για το στεγαστικό,  καλό θα είναι να ιεραρχήσει πρώτο αυτό τον στόχο και  να δώσει εκεί την περισσότερη προσοχή, ενέργεια και χρόνο, παρά στον στόχο να εκλεγεί αντιπρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων στο σχολείο της μικρής του κόρης.

Αν έχει βαρεθεί σεξουαλικά στο γάμο του και δεν τον έλκει σεξουαλικά η γυναίκα του,  καλά θα είναι να το συζητήσει μαζί της η με κανένα γιατρό ή  ψυχολόγο μπας και βρεθεί κάποια λύση σ’ αυτό το θέμα. 

Σίγουρα πάντως δεν είναι πολύ έξυπνο να τα φτιάξει με την γραμματέα του, την συνάδελφο του στην δουλειά την  παντρεμένη με τα τρία παιδιά και  να αρχίσουν τα μπερδέματα, οι γκρίνιες, οι καυγάδες και οι ενοχές με τα παιδιά.

Η άλλη συμβουλή που θα ήθελα να δώσω είναι να προσπαθήσει να βελτιώσει τον εαυτό του:

 να κάνει τον εαυτό του πιο σκεπτόμενο, πιο ανθεκτικό στην μοναξιά, πιό ικανό να εστιάσει σκέψη και δράση.

Αν δεν κάτσει ο άνθρωπος λίγο μόνος του, παρέα αποκλειστικά με τον εαυτό του μέσα στην σιωπή για να σκεφτεί ήρεμα και με ειλικρίνεια τι του συμβαίνει και τι μπορεί να κάνει, δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ μέσα σε μπαράκια γεμάτα καπνούς, στο κομμωτήριο με την κομμώτρια ή με την κουμπάρα που θα πίνουν μαζί  καφέ, θα καπνίζουν το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο και θα λένε είτε για το Μάκη είτε και τον Λάκη.

Το να ασκηθεί ο άνθρωπος στην μοναξιά,  είναι πολύ μεγάλη υπόθεση: όπως είπε και ο μεγάλος φιλόσοφος και φυσικός Πασκάλ, ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας της ανθρωπότητας οφείλεται στο ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι να κάτσουν μόνοι τους μέσα σε ένα δωμάτιο.

Να μάθει να εστιάζει την προσοχή του και να κινητοποιεί την σκέψη του θέτοντας σωστά ερωτήματα: 

αυτό γίνεται μελετώντας λογοτεχνία. 

Η λογοτεχνία στην ουσία είναι μια μελέτη της ζωής με έντεχνο τρόπο μέσω του λόγου.

Γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων… ακόμα και σε κοινωνίες που δεν υπήρχε γραπτός λόγος. 

Οι παραμυθάδες της παλιάς αλλά και της σύγχρονης εποχής, αυτοί δηλαδή που αφηγούνται ιστορίες προφορικά σε ένα πλήθος ανθρώπων, στην ουσία κάνουν προφορική λογοτεχνία. 

Τα Επη του Ομήρου βασίζονται σε προφορικές  αφηγήσεις και προφορικά ποιήματα  τέτοιων παραμυθάδων… από ότι έχουν πει διάφοροι ειδικοί φιλόλογοι.

Ο Όμηρος,  απλά, πήρε αυτές τις εντεχνες προφορικές ιστορίες και τις συνέθεσε σε ενιαία ποιητικά σύνολα , βάζοντας , προφανώς,  και την δική του τέχνη και ιδέες.

Η λογοτεχνία κινητοποιεί την γνώση, τη σκέψη, την ευαισθησία, αλλά, κυρίως,  ασκεί την προσοχή: 

σε αναγκάζει να βάλεις τα μάτια σου και το μυαλό σου πάνω σε τυπωμένες σελίδες,  επί ώρες.

Μεγάλη, σπουδαία και αποτελεσματική άσκηση προσοχής. 

Γι’ αυτό δεν είναι καλό να βλέπει κανείς συνεχώς εικόνες και βίντεο και μάλιστα αποσπασματικά…όπως το ίνσταγκραμ ή στο τικ τοκ…

…η προσοχή  του αποδιοργανώνεται εντελώς, η σκέψη του δεν προλαβαίνει να κινητοποιηθεί και, τελικά,  καθίσταται ανίκανος να κάνει ένα πιο πολύπλοκο συλλογισμό που να απαιτεί χρόνο και προσοχή.

Αυτά θα ήθελα να πω σε κάθε ένα αγωνιώδη νευρωσικό που μια πονάει το κεφάλι του, την άλλη μουδιάζουν τα χέρια του,  την άλλη σφίγγεται το στομάχι του και την άλλη ζαλίζεται  συνεχώς,  χωρίς να πέφτει.

Αλλά…που να τα πεις αυτά? και ποιος τα ακούει?

Άσε που, αν τα πεις, το πιθανότερο είναι να βγάλουν συμπέρασμα ότι …εσύ είσαι ο νευρωσικός και σου ‘χει λασκάρει κάποια βίδα.

Είναι και παρεξηγησιάρηδες, πανάθεμά τους, οι περισσότεροι.