ο γιατρός ως καλός μαθητής

 

…αγαπητοί ασθενείς,

όταν πεθαίνετε στο νοσοκομείο, να προσέχετε από τι πεθαίνετε.

Αν αυτοκτονήσετε, θα μπλέξει ο ψυχιάτρος και θα έχει ενοχές.

Αν πέσετε και σπάσετε το κεφάλι σας, μπορεί να μπλέξει ο  νευρολόγος, ο παθολόγος, ακόμη και η νοσοκόμα που δεν σας πρόσεξαν η δεν προέβλεψαν επιπλοκές.

Αν πάθετε πνευμονική εμβολή, φταίει που  ισως δεν πήρατε  προληπτικά ηπαρίνη.

Αν κάνετε αιμορραγία, προφανώς φταίει ακριβώς επειδή πήρατε ηπαρίνη.

Γενικά, προσέξτε από τι πεθαίνετε.

Ένα σωρό άνθρωποι μπορεί να μπλέξουν  εξαιτίας σας..

Και αν δεν μπλέξουν  νομικά,  μπορεί  να μπλέξουν ψυχολογικά: 

να νιώθουν ντροπή και ενοχές.

…ενοχές  γιατί δεν έκαναν κάτι,  γιατί δεν προέβλεψαν κάτι,  γιατί έγινε κάτι στραβά. 

Ένα σωρό λόγοι υπάρχουν,  για να έχει κάποιος γιατρός, ενοχές.

Δε λέω ότι ιατρική είναι η μόνη σκατοδουλειά που υπάρχει στον κόσμο. 

Υπάρχουν ένα σωρό σκατοδουλειές.

… είμαι βέβαιος. 

Απλά μιλάω για την σκατοδουλειά της ιατρικής γιατί είναι η μόνη δουλειά που ξέρω και έχω ασκήσει  40 χρόνια.

Πολλοί νομίζουν ότι με την ιατρική και την άσκηση  της ιατρικής έχεις συχνές εμπειρίες με ψυχολογικές επιπλοκές,  κατάθλιψη και άγχος. 

Κατάθλιψη, συχνά…κυρίως  σαν κατάληξη της θλίψης που νιώθεις για την συνεχή κακή πορεία των ασθενών σου  απο δύσκολες και ανίατες αρρώστιες, για την αδυναμία που νιώθεις να τους βοηθήσεις όλους, για την εξάντληση , για την έλλειψη επαρκούς χρόνου να αφιερώσεις στον ασθενή και στον εαυτό σου.

Ναι , και το άγχος και η κατάθλιψη είναι πολύ συχνά ψυχολογικά συνοδά συμπτώματα της άσκησης του ιατρικού έργου. 

Αλλά… θα ήθελα να μιλήσω και για κάτι άλλο…. πιο αδιόρατο, πιο κρυφό,  πιο άρρωστο και πιό ύπουλο , αίσθημα. 

Την ντροπή.

Η ντροπή είναι πολύ συχνή τους γιατρούς…

… ειδικά στους πιο ευαίσθητους, τους πιό επιμελείς, τους πλέον εργατικούς και τελειοθηρικούς.

 Οι καλοί μαθητές, αυτοί που θέλουν να είναι άριστοι, είναι αυτοί  που έχουν την μεγαλύτερη αίσθηση καθήκοντος.

Οι γιατροί πολύ συχνά έχουν την ψυχολογία του καλού μαθητή.

…. γιατί υπήρξαν καλοί μαθητές. 

Στην πλειοψηφία τους οι γιατροί υπήρξαν καλοί μαθητές και πολλοί απ’ αυτούς ήταν πρώτοι στην τάξη  τους και στο σχολείο τους.

Ο καλός μαθητής έχει μια ιδιαίτερη ψυχολογία: 

θέλει την επιβράβευση των γονέων, των δασκάλων των συμμαθητών αλλά και του εαυτού του. 

Θέλει να είναι καλός γιά να τα έχει καλά με τον εαυτό του. 

Αν ένας καλός μαθητής απορριφθεί σε  ένα διαγώνισμα ή δεν τα πάει καλά  σε κάποιο μάθημα, έχει περισσότερες ενοχές από ό,τι ένας μέτριος η κακός μαθητής.

Η αποτυχία είναι πιο οδυνηρή στον καλό μαθητή… από τον κακό μαθητή που την έχει συνηθίσει.

Ο Γιατρός είναι ένας πρώην καλός μαθητής που δεν ωρίμασε ποτέ. 

Ένας πρώην καλός μαθητής που δεν αντέχει την αποτυχία και κάθε μια αποτυχία είναι ένα όνειδος που δεν το συγχωρεί στον εαυτό του.

Έχει την τάση να προβάλλει στον εαυτό του όλη την ευθύνη και να αγνοεί όλους τους περιβαλλοντικούς παράγοντες που συνεισφέρουν στην αποτυχία. Ακόμα και οι ανίατες παθήσεις και οι συνήθεις, αναμενόμενες επιπλοκές -  που κανείς δεν μπορεί να τις αποφύγει εντελώς -  προκαλούν ενοχές. 

Ο καλός μαθητής δεν αντέχει την κόλλα με τα κόκκινα σημάδια των διορθώσεων του δασκάλου.

Ο αυστηρός και απαίσιος δάσκαλος είναι χωμένος βαθιά μέσα του.

Ο καλός μαθητής δεν θεραπεύεται ποτέ.

Πλάτων Μανιάς

Η χαρά του να είσαι αντιπαθητικός

 Η χαρά του να είσαι αντιπαθητικός

Υποθέτω ότι το να είσαι νέος, ωραίος και,  γενικά,  γοητευτικός και ελκυστικός, πρέπει να είναι πολύ βαρετό και κουραστικό: 

φορτώνεσαι ένα σωρό ενοχλητικά τσιμπούρια που σου ζητούν κάτι. 

Είμαι ευτυχής που προφανώς δεν ανήκω στην κατηγορία των «συμπαθητικών»: 

δεν με πλησιάζει ούτε λαχειοπώλης να μου πουλήσει λαχείο.

Έχω γλιτώσει από ζητιάνους, γύφτους, αναξιοπαθούντες και ακτιβιστές.

Προ ολίγου είδα κάτι  νεαρούς και νεαρές που είχαν φυλλάδια, πανώ, σημαίες και πλακάτ από μια οικολογική οργάνωση για την ανακύκλωση του πλαστικού…περιλαμβανομένων των ποτηριών και καλαμακίων  του καφέ.

Όλους τους περαστικούς τους ενημέρωσαν εκτός από μένα: 

μάλλον δεν πείθω ότι ανακυκλώνω το καλαμάκι του καφέ . 

🙂

Τους ρώτησα από που χρηματοδοτούνται και μου είπαν «από Ευρώπη».

Απ´ ό,τι φαίνεται, δεν με εμπιστεύεται η Ευρώπη ότι είμαι φιλοευρωπαίος.

Έχει δίκιο.

Ούτε εγώ την εμπιστεύομαι να πετάει τα λεφτουδάκια από τους φόρους  των ευρωπαίων πολιτών στον γάμο του καραγκιόζη.

Στους κολλητούς της,  δηλαδή.

Προτιμώ αντιπαθητικός, καχύποπτος και κακόπιστος.

Από μαλάκας, καλύτερα.

το πάρτυ

 Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα υποφέρουν,  γιατί νομίζουν ότι όλοι οι γνωστοί τους περνάνε υπέροχα, σε συνεχή γλέντια.

Σκέφτεται ο κάθε κακομοίρης: 

«όλοι είναι σε πάρτυ, εύθυμες συζητήσεις και καταπληκτικά γκομενιλίκια... αλλά εμένα δεν με θέλουν. Δεν με καλούν ποτέ ».

Η πλάκα ειίναι πως και οι υπόλοιποι, αυτοί που υποτίθεται πως είναι μέσα   στο «πάρτυ»,  έχουν ακριβώς την ίδια αίσθηση: 

ότι μόνο αυτοί δεν συμμετέχουν σε αυτό το υποτιθέμενο, συνεχές, «γαμάτο» «πάρτυ». 

Και έτσι όλοι θυμώνουν, ζηλεύουν και κακιώνουν, χωρίς λόγο και αιτία.  

Αφού η αλήθεια είναι πως «πάρτυ», δεν υπάρχει.

Δεν υπήρξε ποτέ. 

Το «πάρτυ», είναι μύθος.

Η ζωή δεν είναι συνεχής κατάσταση ευεξίας, χαράς και ευωχίας. 

Γιά κανέναν.

Είναι μάλλον αγώνας δρόμου μακράς αποστάσεως με μπόλικο ιδρώτα και πόνο. 

Για όλους.

Και τότε...πως? 

Πως δημιουργήθηκε ο ηλίθιος αυτός μύθος?

Είναι απλό.

Κατι  φορές,  κάτι άρχίζει από κάτι αλαφροίσκιωτους, αλλά όλη η φάση γρήγορα καταλήγει σε φιάσκο.  

Φυσικά.

Τα διαλείμματα διασκέδασης δεν συνιστούν ευτυχία διαρκείας.

Η κατάσταση της εξωγενούς ευτυχίας που ψάχνει ο κοσμάκης, είναι ανέφικτη . 

Απλά κάποιοι πουλάνε παραμύθια στους υπόλοιπους για κάποιο  «τέλειο πάρτυ που δεν γίνεται  εδώ αλλά κάπου αλλού».

Και έμεινε ο μύθος του μεγάλου, ατελείωτου, γαμάτου πάρτυ «που γίνεται κάπου αλλού»...

...αλλά στο οποίο δεν ευτύχησε, ποτέ, κανένας.

:)

Πότε ξεκίνησε ο γραπτός λόγος στα αλβανικά

 

Ο πρώτος γραπτός λόγος στα αγγλικά

 

τέλεια μπούτια, θετικά μηνύματα

 ...μ´ αρέσει που κάτι γκομενάρες  μοστράρουν τα τέλεια μπούτια τους -τα χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας- με υπερηφάνεια στα σόσιαλ μήντια και, παράλληλα, βάζουν φωτογραφίες με τις λιχουδιές που τρώνε στα εστιατόρια.

Η ζωή τους είναι μία απάτη : προφανώς τα τέλεια μπούτια δεν ταιριάζουν με τα κοντοσούβλια. 

Αποδεικνύεται και από τους θεόχοντρους συνοδούς τους.

Οι απατεώνισσες όμως μου αρέσουν: δεν τις πιστεύω, αλλά η προσπάθειά  τους να πείσουν ότι η ευτυχία είναι εφικτή και εύκολη, είναι συγκινητική.

:)

ο εκφυλισμός των επιγόνων

 Έχω ένα σωρό ιστορίες γραμμένες από καλούς ιστορικούς…αλλά εκτός από έγκυρες πρέπει να είναι και καλογραμμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνονται ελκυστικές . 

Δεν μπορώ να διαβάζω ιστορία γραμμένη σε ακαδημαϊκό στυλ…λες  και είναι ανακοίνωση σε αρχαιολογικό συνέδριο γιατί  μου σπάνε τα νεύρα και με κουράζουν 

Δε μου μένει και τίποτα. 

Αυτή η ιστορία του Χατζόπουλου - ο οποίος είναι καθηγητής αρχαίας ελληνικής και λατικνικής  ιστορίας σε κολέγιο του Καναδά - είναι σαφέστατη και ξεκούραστη και χωρίς συναισθηματικές κορώνες ή ιδεολογικές παρωπίδες που επίσης είναι συχνά μειονεκτήματα.

Διαβάζοντας για τους ελληνιστικούς χρόνους και την σταδιακή παρακμή των κρατών των  επιγόνων του Αλέξανδρου, την παρακμή των ελληνικών πόλεων κρατών και την σταδιακή διείσδυση των Ρωμαίων -  που φαίνεται ότι εκτός από ικανοί στρατιωτικοί ήταν και ικανότατοι πολιτικοί -  σκέφτομαι πόσους εξευτελισμούς υπέστησαν οι έλληνες από την βλακεία τους,  την μηχανορραφία τους,  και την αλληλοφαγωμάρα τους και την στενοκέφαλη ιδιοτέλειά τους.

Ξεφτιλίστηκαν τελείως γλύφοντας και σκύβοντας στους Ρωμαίους ενώ αν ήταν ενωμένοι και αποφασισμένοι, θα τους είχαν συντρίψει τον δευτερο αιώνα πΧ.

Μετά που οι Ρωμαίοι έγιναν πανίσχυρη αυτοκρατορία, προφανώς ήταν αργά .

Το βασικό πρόβλημα των ελλήνων ήταν ότι έπαψαν να έχουν ήθος: πολιτικό και πολεμικό. 

Οι ανατολίτικες  συνήθειες, η έλλειψη δημοκρατικής συνείδησης και θεσμών, οι αυταρχικοί ηγεμόνες, η έλλειψη εκτίμησης στην εκπαίδευση,  την επιστήμη και την φιλοσοφία , ήταν τα αίτια του σταδιακού ξεπεσμού. 

Με το να γίνουν  μισό-Πέρσες και μισό- αιγύπτιοι, έχασαν όλες τις πολιτικές και πολεμικές αρετές που τους ανέδειξαν τους προηγούμενους αιώνες.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα φιλόδοξης, ανήθικης και τιποτένιας συμπεριφοράς από επιγόνους  του μεγάλου Αλεξάνδρου,  ήταν η Κλεοπάτρα η οποία, αφού γοήτευσε με την πουτανιά της και τον Ιούλιο Καίσαρα και μετά τον  Μάρκο Αντώνιο,  και αφού προσπάθησε να γίνει αυτοκράτειρα και  της ρωμαϊκής και της ανατολικής - Αιγυπτιακής  αυτοκρατορίας με τρομερά μεγαλεία και ταρατατζούμ, την  κρίσιμη στιγμή πούλησε τον μεγάλο της έρωτα Μάρκο Αντώνιο στην ναυμαχία στο Άκτιο :

δείλιασε αισχρά και πήρε τα πολεμικά της πλοία και σηκώθηκε και έφυγε και τον παράτησε στο έλεος του Οκταβιανού -Αυγούστου.

Μετά , φυσικά και την έπεσε τον Οκταβιανό ο οποίος  δεν μασησε και την αυτοκτόνησε. (μάλλον) 

https://el.wikipedia.org/wiki/Κλεοπάτρα_Ζ΄_της_Αιγύπτου