Αγάπη ή Έρωτας για τον Κουμπή - Καραχμέτη?

 Μία ωραία ιστορία αγάπης του Παπαδιαμάντη με κοινωνικές προεκτάσεις : 

αναδεικνύει το γεγονός ότι η αγάπη διαφέρει απο τον έρωτα.

Η Αγάπη  δεν είναι Έρωτας…δηλαδή  μιά πράξη   ναρκισσιστικής αυτοεπιβεβαίωσης  μέσω της αμοιβαίας λατρείας με ένα  άλλο πρόσωπο. 

🙂

Η Αγάπη ουσιαστικά είναι μιά θυσιαστική  διαδικασία που υπερβαίνει το εγώ. 

Ο Παπαδιαμάντης αυτό περιγράφει:

Η άκληρη Σεραϊνώ εγκαταλείπεται βάναυσα από τον μεσόκοπο σύζυγό της Κουμπή-Καραχμέτη, που παντρεύεται την πολύ νεότερη Λελούδω για να αποκτήσει παιδιά. 

Η Σεραϊνώ αποκρίνεται σκορπώντας στοργή στη Λελούδω, μεγαλώνοντας τα οκτώ παιδιά της. 

Η Λελούδω λαμβάνει την προσφορά και η Σεραϊνώ σταδιακά περνά στην αγιότητα: 

κατά την ανακομιδή των οστών της, ο Παπαδιαμάντης ολοκληρώνει γράφοντας:

 «τα κόκκαλά της είχον ευωδιάσει».

Η αγιότης δεν επήλθε με προσευχές, γονυκλισίες και νηστείες αλλά μια διαδικασία αυθεντικής θυσιαστικής  προσφοράς.

https://www.imoph.org/pdfs/2012/01/04/2012.01.04aPpd-12/2012.01.04aPpd-12.pdf?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR16F0CQpfYXdpV3RYBf6NOgb6eNg07qqPUB-zXJjUbqP_lDnLpYRMIiVu0_aem__q9XIjKTYPlKLlOmGyCZsA

ανάπηροι και ανισόροποι καταναλωτές εικόνων

 …όλος αυτός ο βόθρος του διαδικτύου, βόθρος γεμάτος  με κάθε μορφής βία και ανωμαλία, ανακατεμένες με σεξουαλικές διαστροφές , έχει κάνει ένα ολόκληρο κόσμο ανάπηρο.

Ένας βόθρος που είναι προσιτός στα παιδιά και τους νέους με τα κινητά , τους έχει κάνει το μυαλό γιαούρτι.

Και οι ενήλικες, επίσης…αλλά τα παιδιά είναι πιο ευάλωτα.

Δεν μπορουν να συγκεντρωθούν, δεν μπορούν να διαβάσουν δυό γραμμές λίγο σύνθετες, δεν μπορουν να λύσουν ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα.

Όλα είναι εικόνες ανακατεμένες και προκλητικά φτιαγμένες για να διεγείρουν το συναίσθημα.

Και όποιος είναι και από την φύση του λίγο ασταθής, λίγο βλαμμένος ή ελλειμματικός, δεν θέλει και πολύ γιά  να στραβώσει χοντρά.

Δεδομένης και της ατιμωρησίας των μικρομεσαίων εγκλημάτων, όλα μιά χαρά: 

Κάνουν ότι θέλουν και δεν τρέχει τίποτα.

Οι γονείς τρέχουν αλαφιασμένοι να βγάλουν το μεροκάματο και απλά αγωνιούν που τα ηλίθια παιδάκια τους υφίστανται επιρροές από τον κάθε κακοποιό και τον κάθε προβληματικό,  χωρίς να έχουν τον χρόνο και την εξουσία να επιβάλλουν καμμία πειθαρχία.

Ο ξενόφερτος δικαιωματισμός με τα σκοτεινά κίνητρα , έγινε ύπουλα και στην ζούλα νομοθεσία απειλητική και δικτατορική και αδρανοποίησε την γονική εξουσία και το γονεϊκό ρόλο.

Τους γονείς τους έκανε  πάροχους στέγης,  τροφής και κινητών και  τα παιδιά τα κολάκεψε σαν μικρούς ενήλικο-ανήλικους που δικαιούνται τα πάντα αλλά δεν έχουν καμία ευθύνη για τίποτα.

…και τους δασκάλους?

….γλάστρες κακοποιημένες στο σχολείο.

Και φτάσαμε οι βρωμεροί πολιτικάντηδες, σάπιοι και εξαγορασμένοι διακινητές  ξένων ιδεών και ξένων συμφερόντων, να μας κάνουν μαθήματα γονεικής υπευθυνότηταςκαι ηθικής!

Ουστ!

https://www.sportime.gr/bloggers/eleftherios-andronis/ekrixi-neanikis-vias-anti-na-paradechti-tin-apotichia-tou-o-prothipourgos-ti-chrisimopii-os-patima-gia-na-iposkapsi-ton-rolo-tou-gonea/

καταπίεση και κόμπλεξ

 Γιατί οι νεοέλληνες  γελάνε ηλιθίως μετά από πόση   λίγων κυβικών  αλκοόλ?

Γιατί  οι νεοέλληνες  είναι οπαδοί του  γλεντζέ του ημίφωτος, Διονύσου κσι όχι του ορθολογιστή, νηφάλιου φωτοδότη , Απόλλωνα? 

….είναι απλό: 

οι χοντρονεοέλληνες είναι κάτι  ανασφαλή όντα με μισερή ιστορική μνήμη που χάνεται κάπου στα βάθη της τουρκοκρατίας και της ρωμαιοκρατίας.

Μιά ζωή είχαν αφεντικά , μιά ζωή είχαν προστάτες, μια ζωή είχαν νταβατζήδες: 

ξένοι καριόληδες βίαζαν την πολιτιστική του ταυτότητα , την τσέπη και την αυτοσυνειδησία του.

 Κάπου,  αχνά, θυμάται τον παρελθόν του:  

πάντα προσπαθούσε να επιβιώσει… 

…,να  τα έχει καλά με την  εξουσία.

Την εξουσία των άλλων.., 

…μέχρι που έγινε αυτός ο ίδιος  αυτή η εξουσία… 

…τότε που απέκτησε μια παροδική ψευδαίσθηση απελευθέρωσης, το 1821. 

Όταν  ξεφεύγει από αυτή τη δουλεία αιώνων , το βιώνει ως διάλειμμα ελευθερίας…

…αλλά, βαθειά μέσα του , ξέρει πως είναι παροδικό και ψευδαίσθηση: 

τρείς χιλιάδες χρόνια παίζει αυτό το παιχνίδι.

Ίσως λιγότερο…οκ.

….να πούμε σαν ορόσημο, το 146 πΧ που άρχισε, επίσημα, η Ρωμαιοκρατία?

…αν και στην κλασσική εποχή ακόμη, σχεδόν όλη η Ιωνία ήταν υπό Περσική κατοχή…και όλη η λοιπή Ελλάδα υπο Περσική απειλή.

Στο Βυζάντιο πάντως από τον τέταρτο αιώνα και μετά - μετά τον Ιουλιανό τον παραβάτη -  οι έλληνες ήταν υπό διωγμό… και το να χαρακτηριζόσουν  έλληνας ήταν υβριστκό διότι σε θεωρούσαν  οπαδό του Δωδεκάθεου.

….γι’ αυτό οι ελληνόφωνοι χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονταν ως «Ρωμαίοι».

….και οι οποίοι αργότερα έγιναν «Ρωμιοί»…

…και αν θέλει ο Έλληνας , θέλει απελπισμένα να διακριθεί, στο εξωτερικό πιο συχνά,  στην ουσία είναι μιά άπελπις προσπάθεια ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης: 

κάπου βαθειά μέσα μας πιστεύουμε ότι, κάποτε,  είμασταν πρώτοι… 

…πριν μας βιάσουν. 

…φαίνεται πως έχουμε κάποια καταχωνιασμένη ιστορική μνήμη μεγαλείου που μας βοηθάει υποσυνείδητα.

Μετά,  πρέπει να το αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε.

Βλέπω τους νέο-Έλληνες να χασκογελούν ηλίθια  στις ταβέρνες πλάι μου και καταλαβαίνω πως ούτε και οι ίδιοι πιστεύουν  πως είναι ευτυχισμένοι: 

απλά παίζουν ένα ρόλο ευτυχισμένου και  ελεύθερου.

Βαθειά μεσα τους ξέρουν ότι είναι σκλάβοι  και κάνουν  ένα διάλειμμα.

Μαζί τους και εγώ.

senile love story

μόνος και  νηφάλιος

…είπα να αφήσω την γκρίνεια  και να πω μια πραγματική  ερωτική ιστορία……ιστορία αληθινή, πολύ συγκινητική.

Μου την είχε πει ένα γεροντάκι, ασθενής μου. 

Όταν ήταν νέος, ενω περπατούσε   στον δρόμο, άκουσε μια καταπληκτική γυναικεία φωνή να τραγουδάει ένα υπέροχο τραγούδι. 

Τόσο πολύ τον άγγιξε αυτό το τραγούδι, που ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα αυτό το κορίτσι που τραγουδούσε, έστω και αν δεν το είχε δει ποτέ. 

Από εκείνη την ημέρα και σχεδόν κάθε μέρα, περνούσε κάτω από εκείνο το παράθυρο και στεκόταν όσο μπορούσε,  με σκοπό να ακούσει την θεσπέσια φωνή  να τραγουδάει. 

Τελικά τον πήρε είδηση και το κορίτσι και, μετά από κάμποσα  τραγούδια,  φανερώθηκε!

…. και ώ του θαύματος!

 Δεν είχε μόνο θαυμάσια φωνή αλλά είχε  και θαύμασια όψη!

Ήτανε ένα πανέμορφο κορίτσι!

 Για να μην πολυλογώ, τα έφτιαξαν τα δυό τους και ζούσαν σε πελάγη ευτυχίας έως ότου  ο νεαρός  ο οποίος ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια - ο πατέρας του είχε πάρα πολλά λεφτά και ιδιαίτερα σε ακίνητα - αποφάσισε να το ανακοινώσει στην οικογένεια του ότι θα την παντρευτεί. 

Ο πατέρας του είχε σοβαρές αντιρρήσεις διότι η μέλλουσα νύφη  δεν είχε λεφτά όπως αυτός και, τελικά, ο  νέος τσακώθηκε με τον πατέρα ο οποίος τον αποκήρυξε και τον αποκλήρωσε.

Η φτώχεια όμως δεν κατέβαλε το νεαρό ερωτευμένο ζεύγος… το οποίο άρχισε να έχει μια φτωχική ζωή μεν,  αλλά γεμάτη έρωτα.

Μέχρι εδώ, η ιστορία είναι αληθινή και ότι πρέπει για να γίνει σενάριο Άρλεκιν.

Αλλά υπάρχει και συνέχεια….

… και σε  αυτή την συνέχεια, έγινα μάρτυρας.

…στο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής τους, στα πολυ γεράματα, έγινα  γιατρός τους - και στους δύο - όταν εχαν φτάσει τα 85.

Κυρίως τους  επισκεπτόμουν κατ οίκον και έβλεπα πως ζούσαν.

Δεν ήταν πλέον φτωχοί: ζούσαν σε ένα μεσοαστικό διαμέρισμα σε καλό προάστιο και είχαν  και δύο παιδιά παντρεμένα , μεγάλης ηλικίας,  σε μια μάλλον χαλαρή σχέση μαζί τους.

Ο γέρος ήτανε πολύ συμπαθητικός, σοβαρός, ορθολογιστής, χριστιανός. 

Ήταν φιλομαθής και μορφωμένος  και του άρεσε να διαβάζει πολλά βιβλία.

Η γριά ήταν καλλιτεχνική , ρομαντική φύση:  συνέχιζε να τραγουδάει αν και με λιγότερη επιτυχία αφού γέρασε και,  παράλληλα,  της άρεσε να ζωγραφίζει κάτι  άθλιους  πίνακες με μοιραίες γυναίκες, τοπία  αλλά και δικές της αυτοπροσωπογραφίες.

Με εκνεύριζε γιατι προσπαθούσε  να μου χαρίσει πίνακες που δεν άντεχα να βλέπω και επειδή κατηγορούσε τον γέρο πίσω από την πλάτη του ότι ήταν «απαίσιος» και την «βασάνιζε» μιά ζωή.

Ήταν νευρωσάρα και ναρκισσάρα και νομίζω ότι το βασικό της παράπονο απο τον γέρο ήταν  ότι δεν την  είχε στο επίκεντρο της προσοχής του.

…σαν  εικόνισμα, όπως τότε,  στο παράθυρο.

Παραδεχόταν ότι ο γέρος την είχε ερωτευτεί παλαβά στο παρελθόν αλλά δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι δεν ήταν πλέον στο εικονοστάσι του,  ως Αγία άξια λατρείας.

Εγώ ήμουν με τον γέρο…αλλά το έκρυβα: 

έκανα τον αμερόληπτο και τον αξιοπρεπή, σοβαρό, μετριοπαθή ιατρό.

Προσπαθούσα να τους συμβιβάσω λέγοντας ότι ήταν «μάταιο να τσακώνονται» στα γεράματα, λίγο πριν το τέλος,  και προσπαθούσα να τους φέρω στο φιλότιμο ότι είχαν ζήσει μια «υπέροχη ερωτική ιστορία» και «έπρεπε να την δικαιώσουν με ένα ωραίο φινάλε».

Ζητάω συγγνώμη που σας την έσκασα υποσχόμενος ωραία ερωτική ιστορία που ήταν μεν υπαρκτή αλλά κατέληξε άδοξα.

Δεν φταίω εγώ…έπρεπε να πω την αλήθεια.

Το πρόβλημα με την αλήθεια είναι πως άλλοτε ωφελεί  διότι σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και κι άλλοτε σε κάνει  κυνικό.

Ενίοτε σε καθιστά ανάπηρο.

Το γενικότερο δίδαγμα από τις ιστορίες αυτές είναι ότι πρέπει να τις βλέπεις πως εξελίσσονται στο χρόνο και πως τελειώνουν.

 Αν το έκανε αυτό η Λένα Μαντά παρακολουθώντας τις ηρωίδες της μέχρι τα γεράματα, είναι βέβαιο ότι οι ηρωίδες της θα  ήταν ελάχιστα αξιοζήλευτες και ίδια η Λένα Μαντά θα είχε πάθει κατάθλιψη.

🙂

Προτιμώ μόνος και νηφάλιος γέρος.

Θεική παρέμβαση

 Όλο αυτό το τσίρκο που έχει αναδειχτεί τώρα με το ΣυΡιζΑ, νομίζω ότι είναι μια θεϊκή παρέμβαση: ένα μήνυμα από τον Θεό.

Ξέρω καλά τι σκέφτεστε: 

ότι έχω παλαβώσει στα γεράματα και πως η τρέλλα μου πήγε προς το θρησκευτικό παραλήρημα.

🙂 

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς,  αλλά εγώ έχω πειστεί ακράδαντα ότι ο Θεός μας δίνει μηνύματα.

 Και δεν το λέει μόνο η τωρινή μας θρησκεία,  η ορθοδοξία… 

Το λέει και η παλιά θρησκεία , η αρχαιοελληνική: 

Ο Άναξ, ου το μαντείον εστί  το εν Δελφοίς, ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει”

Ο Άναξ (εννοεί τον Απόλλωνα) ο οποίος είναι κύριος του μαντείου στους Δελφούς, ούτε φανερώνει ούτε αποκρύπτει, υποδηλώνει μόνο με σημάδια.           (Ηράκλειτος)

Ο Θεός δεν μιλάει, δεν δίνει διαλέξεις, δεν γράφει μανιφέστα.

Πολύ σπάνια δίνει γραπτά κείμενα όπως τότε στο Μωυσή με τις 10 εντολές ή ίσως μέσω αντιπροσώπων.

…κείμενα  που τα λέμε θεόπνευστα.

Συνήθως  δουλεύει διά του παραδείγματος. 

Το Θεικό παράδειγμα συνήθως είναι κακουχίες στις οποίες μας υποβάλλει ο Θεός για να βάλουμε μυαλό.

Στην περίπτωση  του ΣυΡιζΑ νομίζω ότι ο Θεός αγανάκτησε και είπε να τους δώσει μερικές σφαλιάρες. 

Θεραπευτικές και εκπαιδευτικές.

Είδε πολλούς αλαζονικούς τύπους εκεί πέρα…οι οποίοι είναι συνήθως από τενεκέδες έως μετριότητες.

Όλοι έχουν υπερβολικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και γι’ αυτό τσακώνονται για τα πρωτεία.

Όλοι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας ,  συμφωνούν  σε αυτό:

Στον Θεό δεν αρέσει η αλαζονεία.

… γι’ αυτό και η «υπερηφάνεια», όπως λέγεται στην θρησκευτική γλώσσα η αλαζονεία, είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. 

Και το προπατορικό αμάρτημα που μας κατέστρεψε, αλαζονεία ήταν.

Τους είδε λοιπόν στον ΣυΡιζΑ και  αγανάκτησε.

«Τώρα θα σας δείξω εγώ», είπε.

 Θα σας φέρω από την Αμέρικα ένα ματσωμένο πρώην χρηματιστή της βδελυρής Goldman Sacks και  ο οποίος θα σας βάλει τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι.

Θα δίνει παράσταση κάθε μέρα , θα είναι όλο προκλήσεις και Life  style και θα είναι αρκετά αλαζόνας και αυταρχικός,  που δεν θα  σηκώνει κουβέντα.

Θα σας κάνει να αγανακτήσετε τόσο, ούτως ώστε να αναγκαστείτε να προβληματιστείτε πάνω στις αριστερές αξίες:

 ποιοί είστε πλέον και  τι επιδιώκετε.

Θα καταλάβετε ότι στην Ελλάδα, την χώρα των εγωκεντρικών τενεκέδων, υποφέρουν οι άξιοι, οι παραγωγικοί και οι low profile.

Είναι αυτοί που βγάζουν αθόρυβα την πιό πολλή δουλειά και πληρώνουν τους πιό πολλούς φόρους.

 Τους φόρους, που τους παίρνουν μετά οι πιο φωνακλάδες από τους υπόλοιπους, για να τους μοιραστούν μεταξύ τους ανάλογα με το πόσο δυνατά φωνάζουν.

Θα καταλάβετε τι σημαίνει να είσαι αριστερός σήμερα…

 Θα καταλάβετε τι σημαίνει να είσαι φτωχός…

…με ποιους πρέπει να τα βάζεις και με ποιους πρέπει να αποφεύγεις τα κολλητιλίκια.

Θα μάθετε να βάζετε όρια…πραγματικά όρια.

…πραγματικές κόκκινες γραμμές.

Θα μάθετε τι σημαίνει πραγματική πολιτική ηγεσία και τι σημαίνουν μακροπρόθεσμοι  πολιτικοί στόχοι.

Ο Κασελάκης θα σας μάθει όλα αυτά.

 Ο Κασελάκης είναι καθρέφτης. 

Θα σας βοηθήσει να δείτε το είδωλο σας.

…το είδωλό σας  θα δείτε….το πραγματικό:

αυτό που έχει αρχίσει να μοιάζει με ένα καλοθρεμμένο, βολεμένο κόμμα που τα έχει καλά με όλους τους ισχυρούς».

Αυτά νομίζω  σκέφτηκε ο Θεός.

Δεν είμαι και σίγουρος βέβαια… δεν είμαι μέσα στην σκέψη του Θεού.

 Αλλά, όποιος διάβασε λίγη  ιστορία και έχει εμπειρία ζωής, νομίζω πως μαθαίνει κάτι από το σκεπτικό Του.

Ευτυχώς που ζω σε σοσιαλιστική χώρα

Η τέλεια σοσιαλιστική χώρα είναι αυτή που λαμβάνει πρόνοια για όλα τα μέλη της και ειδικά για τα πιο αδύναμα για εργασία.

Ο λαός φαίνεται ότι το έχει καταλάβει αυτό.

...όμως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο λαουτζίκος στενοχωριέται άμα πεθάνει κάνας  ηθοποιός, τραγουδιστής ή κρεμανταλάς μπασκετμπολίστας...

... και δεν στενοχωριέται αν πέσει απ´ την σκαλωσιά ένας οικογενειάρχης μπετατζής ή πάει από κεραυνοβόλο ηπατίτιδα κάνας «γιατρουδάκος» ή καμμιά νοσηλεύτρια που τρυπήθηκαν κατά λάθος στο χειρουργείο...

Νομίζω έχει μιά κρυφή χαιρεκακία , βαθειά μέσα του, όλο αυτό: 

η αυτουπενθύμιση ότι όλοι αυτοί που θαυμάζουν -και ζηλεύουν- είναι ευάλωτοι και θνητοί.

Είναι υπαρξιακό.

Είναι ένας ψευδοθρήνος: 

…τάχα θρηνούν αλλά κρυφά …χαίρονται που αυτοί είναι ζωντανοί , αν και ασήμαντοι.

Ο καπιταλισμός παράγει επίτηδες αδύναμους ανθρώπους:  

κακόμοιρους που φοβούνται μην χάσουν την δουλειά τους, που νιώθουν αδύναμοι απέναντι στα αφεντικά, που ονειρεύονται  να γίνουν πλούσιοι και σελέμπριτις και που θυμώνουν που δεν καταφέρνουν τίποτε απ´ όλα αυτά.

Η μνησικακία είναι μιά παρηγοριά.

Όλα αυτά όμως  είναι καπιταλιστικά κατάλοιπα. 

…εμένα δεν με απασχολεί αυτό.

Η Ελλάδα είναι μια σοσιαλιστική χώρα. 

… είναι σοσιαλιστική με την έννοια ότι λαμβάνει πρόνοια για όλα τα μέλη της. 

Στον καπιταλισμό, επιβιώνουν μόνο οι ανταγωνιστικοί τύποι που μπορούν και τα καταφέρνουν: 

αυτοί που έχουν μεγάλες ικανότητες ή πολλή πονηριά ή μεγάλη τύχη.

Στο σοσιαλισμό υπάρχει πρόνοια και για τους λιγότερο καλούς.

…ακόμη και για τους εντελώς  ηλίθιους ή τους εντελώς άχρηστους.

Στο σοσιαλισμό δεν έχουν τόσο σημασία  τα άτομα αλλά οι ομάδες.

…δεν έχει σημασία η ατομική επίδοση αλλά ο μέσος όρος.

Σημασία έχει να βγαίνει η δουλειά: 

αν η δουλειά βγήκε από τους καλούς, από τους μέτριους και τους κακούς, δεν έχει σημασία… 

Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα. 

Με την έννοια αυτή η Ελλάδα είναι μία σοσιαλιστική χώρα. 

Έκανε  σχεδον όλους τους πολίτες της   δημόσιους  υπαλλήλους και έτσι τους προστατεύει. 

Άμεσα η έμμεσα μισθοδοτείται απο το δημόσιο η πλειοψηφία του πληθυσμού. 

Όλοι σχεδόν, έχουν ένα μισθό, έστω και μισερό.

Όσοι δημοσιοι υπάλληλοι παράγουν έργο ή κάνουν σοβαρή δουλειά, όχι μόνο δεν επιβραβεύονται , αλλά τους φορτώνουν και την δουλειά, των υπολοίπων.

Γιατί η Ελλάδα είναι μιά σοσιαλιστική χώρα: η κοινωνική αλληλεγγύη μετράει.

Πάντως όλοι οι άχρηστοι στο Δημόσιο νιώθουν ευτυχείς και ασφαλείς που μπορούν και τρώνε χωρίς να σκάβουν.

Ειδικά τα κομματικά στελέχη που έχουν και επνα κάρο προνόμια.

Έχουν και ένα χαιρέκακο αίσθημα υπεροχής έναντι της μειοψηφίας των λίγων άτυχων που δεν τρώνε από το Δημόσιο.

Αυτοί οι άτυχοι χρησιμεύουν για να σκάβουν και να πληρώνουν φόρους.

Πράγματα απαίσια τα οποία αποφεύγει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος.

Τα μόνα όπλα των άτυχων του ιδιωτικού τομέα είναι η φοροδιαφυγή και οι εκλογές.

Και η μέν φοροδιαφυγή, γίνεται όλο και δυσκολότερη,  οι δε εκλογές όλο και πιο μάταιες.

Δυστυχώς τα κόμματα μοιάζουν με διαφορετικούς θιάσους που παίζουν το ίδιο έργο: έχουν έργα με  διαφορετικό τίτλο αλλά η υπόθεση είναι ίδια. 

Αλλά εμένα  δεν με απασχολούν αυτά.

Εγώ είμαι  υπερήφανος που ζώ σε μιά σοσιαλιστική χώρα.

Κάθε φορά που βλέπω έναν εντελώς άχρηστο να παίρνει πιο πολλά λεφτά απο μένα και να μην παράγει τίποτε, εγώ χαίρομαι.

Είναι απλά η απόδειξη της ύπαρξης του σοσιαλισμού.

Είναι μιά ηθική απόλαυση  να κάνεις ένα σωρό εφιαλτικές εφημερίες και να παίρνεις λιγότερα από τον τύπο στην Βουλή που πηγαίνει τοποτήρι με το νερό. 

Αν είχαμε καπιταλισμό , αυτός θα πείναγε .

Τώρα , περνάει μιά χαρά.

Και νιώθει και σπουδαίος.

Μόνο μιά αληθινά σοσιαλιστική χώρα μπορεί να το κατορθώσει αυτό.

Με ένα ζεϊμπέκικο ξεχνιέσαι

 Σεξυ αναπληρωτές δάσκαλοι 

«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις», έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης.

«Μπάλα , μπουζούκια, κόμματα»., είπε ένας άλλος.

Το κόμμα σε διορίζει , το κόμμα σε προστατεύει, η μπάλα σε κρατάει φιτ και σε κάνει να ονειρεύεσαι «νίκες» και τα ζεϊμπέκικα δίνουν εκφραστική διέξοδο στον νταλκά σου. 

Χορευτής, σεξυ, «λεβέντης», «ανυπότακτος» , νταλκαδιάρης.

Αν αποδομήσεις τον νεοέλληνα, με αυτές τις προδιαγραφές  τον ξαναφτιάχνεις.

https://www.facebook.com/share/r/g7Y8f1XHiPGAfHQL/?mibextid=WC7FNe