Μία ωραία ιστορία αγάπης του Παπαδιαμάντη με κοινωνικές προεκτάσεις :
αναδεικνύει το γεγονός ότι η αγάπη διαφέρει απο τον έρωτα.
Η Αγάπη δεν είναι Έρωτας…δηλαδή μιά πράξη ναρκισσιστικής αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της αμοιβαίας λατρείας με ένα άλλο πρόσωπο.
🙂
Η Αγάπη ουσιαστικά είναι μιά θυσιαστική διαδικασία που υπερβαίνει το εγώ.
Ο Παπαδιαμάντης αυτό περιγράφει:
Η άκληρη Σεραϊνώ εγκαταλείπεται βάναυσα από τον μεσόκοπο σύζυγό της Κουμπή-Καραχμέτη, που παντρεύεται την πολύ νεότερη Λελούδω για να αποκτήσει παιδιά.
Η Σεραϊνώ αποκρίνεται σκορπώντας στοργή στη Λελούδω, μεγαλώνοντας τα οκτώ παιδιά της.
Η Λελούδω λαμβάνει την προσφορά και η Σεραϊνώ σταδιακά περνά στην αγιότητα:
κατά την ανακομιδή των οστών της, ο Παπαδιαμάντης ολοκληρώνει γράφοντας:
«τα κόκκαλά της είχον ευωδιάσει».
Η αγιότης δεν επήλθε με προσευχές, γονυκλισίες και νηστείες αλλά μια διαδικασία αυθεντικής θυσιαστικής προσφοράς.
