μόνος και νηφάλιος
…είπα να αφήσω την γκρίνεια και να πω μια πραγματική ερωτική ιστορία……ιστορία αληθινή, πολύ συγκινητική.
Μου την είχε πει ένα γεροντάκι, ασθενής μου.
Όταν ήταν νέος, ενω περπατούσε στον δρόμο, άκουσε μια καταπληκτική γυναικεία φωνή να τραγουδάει ένα υπέροχο τραγούδι.
Τόσο πολύ τον άγγιξε αυτό το τραγούδι, που ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα αυτό το κορίτσι που τραγουδούσε, έστω και αν δεν το είχε δει ποτέ.
Από εκείνη την ημέρα και σχεδόν κάθε μέρα, περνούσε κάτω από εκείνο το παράθυρο και στεκόταν όσο μπορούσε, με σκοπό να ακούσει την θεσπέσια φωνή να τραγουδάει.
Τελικά τον πήρε είδηση και το κορίτσι και, μετά από κάμποσα τραγούδια, φανερώθηκε!
…. και ώ του θαύματος!
Δεν είχε μόνο θαυμάσια φωνή αλλά είχε και θαύμασια όψη!
Ήτανε ένα πανέμορφο κορίτσι!
Για να μην πολυλογώ, τα έφτιαξαν τα δυό τους και ζούσαν σε πελάγη ευτυχίας έως ότου ο νεαρός ο οποίος ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια - ο πατέρας του είχε πάρα πολλά λεφτά και ιδιαίτερα σε ακίνητα - αποφάσισε να το ανακοινώσει στην οικογένεια του ότι θα την παντρευτεί.
Ο πατέρας του είχε σοβαρές αντιρρήσεις διότι η μέλλουσα νύφη δεν είχε λεφτά όπως αυτός και, τελικά, ο νέος τσακώθηκε με τον πατέρα ο οποίος τον αποκήρυξε και τον αποκλήρωσε.
Η φτώχεια όμως δεν κατέβαλε το νεαρό ερωτευμένο ζεύγος… το οποίο άρχισε να έχει μια φτωχική ζωή μεν, αλλά γεμάτη έρωτα.
Μέχρι εδώ, η ιστορία είναι αληθινή και ότι πρέπει για να γίνει σενάριο Άρλεκιν.
Αλλά υπάρχει και συνέχεια….
… και σε αυτή την συνέχεια, έγινα μάρτυρας.
…στο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής τους, στα πολυ γεράματα, έγινα γιατρός τους - και στους δύο - όταν εχαν φτάσει τα 85.
Κυρίως τους επισκεπτόμουν κατ οίκον και έβλεπα πως ζούσαν.
Δεν ήταν πλέον φτωχοί: ζούσαν σε ένα μεσοαστικό διαμέρισμα σε καλό προάστιο και είχαν και δύο παιδιά παντρεμένα , μεγάλης ηλικίας, σε μια μάλλον χαλαρή σχέση μαζί τους.
Ο γέρος ήτανε πολύ συμπαθητικός, σοβαρός, ορθολογιστής, χριστιανός.
Ήταν φιλομαθής και μορφωμένος και του άρεσε να διαβάζει πολλά βιβλία.
Η γριά ήταν καλλιτεχνική , ρομαντική φύση: συνέχιζε να τραγουδάει αν και με λιγότερη επιτυχία αφού γέρασε και, παράλληλα, της άρεσε να ζωγραφίζει κάτι άθλιους πίνακες με μοιραίες γυναίκες, τοπία αλλά και δικές της αυτοπροσωπογραφίες.
Με εκνεύριζε γιατι προσπαθούσε να μου χαρίσει πίνακες που δεν άντεχα να βλέπω και επειδή κατηγορούσε τον γέρο πίσω από την πλάτη του ότι ήταν «απαίσιος» και την «βασάνιζε» μιά ζωή.
Ήταν νευρωσάρα και ναρκισσάρα και νομίζω ότι το βασικό της παράπονο απο τον γέρο ήταν ότι δεν την είχε στο επίκεντρο της προσοχής του.
…σαν εικόνισμα, όπως τότε, στο παράθυρο.
Παραδεχόταν ότι ο γέρος την είχε ερωτευτεί παλαβά στο παρελθόν αλλά δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι δεν ήταν πλέον στο εικονοστάσι του, ως Αγία άξια λατρείας.
Εγώ ήμουν με τον γέρο…αλλά το έκρυβα:
έκανα τον αμερόληπτο και τον αξιοπρεπή, σοβαρό, μετριοπαθή ιατρό.
Προσπαθούσα να τους συμβιβάσω λέγοντας ότι ήταν «μάταιο να τσακώνονται» στα γεράματα, λίγο πριν το τέλος, και προσπαθούσα να τους φέρω στο φιλότιμο ότι είχαν ζήσει μια «υπέροχη ερωτική ιστορία» και «έπρεπε να την δικαιώσουν με ένα ωραίο φινάλε».
Ζητάω συγγνώμη που σας την έσκασα υποσχόμενος ωραία ερωτική ιστορία που ήταν μεν υπαρκτή αλλά κατέληξε άδοξα.
Δεν φταίω εγώ…έπρεπε να πω την αλήθεια.
Το πρόβλημα με την αλήθεια είναι πως άλλοτε ωφελεί διότι σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και κι άλλοτε σε κάνει κυνικό.
Ενίοτε σε καθιστά ανάπηρο.
Το γενικότερο δίδαγμα από τις ιστορίες αυτές είναι ότι πρέπει να τις βλέπεις πως εξελίσσονται στο χρόνο και πως τελειώνουν.
Αν το έκανε αυτό η Λένα Μαντά παρακολουθώντας τις ηρωίδες της μέχρι τα γεράματα, είναι βέβαιο ότι οι ηρωίδες της θα ήταν ελάχιστα αξιοζήλευτες και ίδια η Λένα Μαντά θα είχε πάθει κατάθλιψη.
🙂
Προτιμώ μόνος και νηφάλιος γέρος.
