Ο καλός γιατρός

«η αξιολόγηση του γιατρού» 

Ο γιατρός αξιολογείται με διαφορετικό τρόπο από το λαό και με διαφορετικό τρόπο από την εξουσία, δηλαδή τους «προύχοντες»….πχ δημαρχαίους , πολιτικάντηδες κλπ

... ο Λαός  θεωρεί «καλό γιατρό» ένα μαλάκα που κάνει δύο πράγματα:

1)αυτόν που δουλεύει σχεδόν τζάμπα και είναι διαθέσιμος να απαντάει σε  όλες τις αγχωμένες  χαζομάρες που του θέτουν υπ´ όψιν όλο το εικοσιτετράωρο και ειδικά το Σάββατο βράδυ στις δώδεκα

2) αυτόν που πρόθυμα παριστάνει ότι συμφωνεί με τις διαγνώσεις τις οποίες κάνει η κουμπάρα του αρρώστου η οποία φυσικά τα ξέρει όλα και την οποία συμβουλεύονται πριν από όλους.

Έτσι ο γιατρούκος αποδεικνύει ότι είναι  «άνθρωπος» , «δημοκρατικός», «καταδεκτικός», και επιστήμων που «τιμά τον όρκο του Ιπποκράτη».

Οι «προύχοντες», δηλαδή οι  κομματικοί εγκάθετοι και λοιποί «μάνατζερς»,  ως «καλό γιατρό» θεωρούν τον μαλάκα που δείχνει να σέβεται απεριόριστα κάθε απλοϊκη   γνώμη τους επί ιατρικών θεμάτων και που ξέρει να χειροκροτεί σωστά και δυνατά.

Όταν λένε  τις κονσερβαρισμένες ιδεολογικόμορφες προκάτ  ανοησίες τους, ο γιατρός πρέπει  να τους ακούει σοβαρός και με προσοχή, κοιτάζοντας τους στα μάτια.

Αν πάρει  τον λόγο   πρέπει να ξεκινήσει  με την  φράση «όπως είπε προηγουμένως ο κύριος  υπουργός» …

Ο γιατρός που κάνει τα παραπάνω σωστά  και συχνά,  δείχνει ότι είναι ένας εξαίρετος  γιατρός που ξέρει τα θεμελιώδη της κοινωνικής ιατρικής συμπεριφοράς και έχει μέλλον για προαγωγή και περαιτέρω προκοπή.

ψυχική διάσταση

 Ψυχική διάσταση

Ακολουθώ στα κοινωνικά δίκτυα  διάφορους πολιτικούς από όλα τα κόμματα…

…δημάρχους, πολιτικάντηδες ,  δημόσια πρόσωπα.

…ακόμη  και ανθρώπους που αντιπαθώ. 

Γιατί δυό-τρεις λόγους:

…ένας σημαντικός είναι για να σπάω πλάκα. 

Ένας άλλος, για να ενημερώνομαι για το τι στραβό  - και καλό -γίνεται σ’ αυτό τον κόσμο.

Αλλά , ο κυριότερος,  είναι για να μαθαίνω τους ανθρώπους: 

τους ανθρώπους τους μαθαίνεις από τις λεπτομέρειες της ζωής τους. 

Όχι από τις απόψεις τους για τον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό.

… αλλα από το πως παραγγέλνουν στο σερβιτόρο.

….πως διασκεδάζουν, πως ντύνονται σε διάφορες περιστάσεις..

… πως συμπεριφέρονται στους νεκρούς και στους ζωντανούς. 

Και κυρίως ποια πράγματα εκτιμούν. 

Για να μην πολυλογώ,  θα πω το εξής που μου έχει κάνει εντύπωση: 

ο πολιτικός κόσμος έχει πάρει απόσταση από την κοινωνία. 

Ιδίως οι πολιτικοί που είναι πολλά χρόνια μέσα στην Βουλή ή που έχουν πολλά χρόνια δημόσια αξιώματα. 

Πιστεύω ότι η εξουσία έχει την διαβολική ενέργεια να μεταβάλλει τον χαρακτήρα προς το χειρότερο.

Βεβαίως… «αρχή άνδρα δείκνυσι» …που έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι…

…. αλλά πιστεύω ότι ακόμα και ένας καλός άνθρωπος μπορεί να γίνει κακός σε ένα διεφθαρμένο περιβάλλον.

Δε γίνεται αλλιώς. 

Δεν μπορεί να παραμείνει   παρθένα μια νεαρή  μέσα σε ένα μπουρδέλο…

…ούτε ηθικός ένας τύπος που συνεργάζεται με κακοποιούς.

Δεν παίζουν ρόλο μόνο τα γονίδια,  αλλά και το περιβάλλον.

Το τι ποσοστό επιδρά το καθένα από τα δύο  στο χαρακτήρα του ατόμου,  είναι θέμα παλαιάς επιστημονικής διαφωνίας.

Πιστεύω ότι δουλεύουν και τα δύο…σημαντικά,  ανάλογα την περίπτωση. 

Τα γονίδια και τα κουσούρια τους,  δε στρώνουν εύκολα. 

Όπως και το πολύ προβληματικό περιβάλλον μπορεί να έχει σημαντική επίπτωση στο χαρακτήρα και στην ζωή.

Οι δεξιοί, γενικά,  συμπαθούν τα γονίδια: 

θεωρούν ότι ο άνθρωπος δεν φτιάχνει εύκολα γιατί έχει κληρονομήσει τα στραβά του και άρα δεν επιδέχεται βελτίωση…

….με αποτέλεσμα όλες οι προσπάθειες για να βελτιωθεί είναι πεταμένα λεφτά. 

Είναι πολιτική άποψη βολική και οικονομική : 

γλυτώνεις μπελάδες γιά φροντίδα και  κάνεις οικονομία στον  δημόσιο προυπολογισμό.

 Το φορτώνεις όλα στην βιολογία και ξεμπερδεύεις…

….δεν χρειάζεται να κάθεσαι να βοηθάς τους προβληματικούς, ως κράτος.

Μπανάλ και πολυέξοδο.

Οι αριστεροί , από την άλλη,  συμπαθούν την  επίδραση του περιβάλλοντος στον χαρακτήρα .

Ο Διαβολικός καπιταλισμός διαπλάθει  τους κακούς ανθρώπους που πριν ήταν καλοί… σχεδόν άγγελοι.

…η φτώχεια κάνει τους ανθρώπους κακούς, μοχθηρούς και ζηλιάρηδες. 

Σωστό σε ένα βαθμό… 

…αλλά…κακοί, μοχθηροί και ζηλιάρηδες , είναι πολλές φορές και οι πλούσιοι  εκ γενετής.

Άρα, δε φταίει για όλα,  το κακό περιβάλλον και οι κοινωνικές  ανισότητες.

Ούτε διορθώνεται ο κάθε προβληματικός με κοινωνικά επιδόματα.

Αιτία όλης  της παραπάνω πολυλογίας,  είναι που είδα ένα βίντεο μιάς βουλευτίνας  σε μια δεξίωση ενός ύποπτου ελίτ ομίλου: 

 μία βουλευτίνα με εμφάνιση και συμπεριφορά μεγαλοκυρίας των Παρισίων.

Κόμμωση, ντύσιμο, συμπεριφορά αριστοκρατική… λες και βρίσκεται σε κοσμικό σαλόνι στας Ευρώπας. 

Η ίδια κυρία προφανώς παριστάνει την  λαϊκή και την καταδεκτική όταν μιλάει με τις  χωριάτισσες ψηφοφόρους της.

Η ψυχή της είναι όμως στο Παρίσι και στο μαγαζί της Λουί Βιτόν. 

Και στο λογαριασμό στην Λωζάνη. 

Και στην σχέση αμοιβαίας αλληλοεξυπηρέτησης με τον ολιγάρχη που την υποστηρίζει  κομματικά και οικονομικά.

Ο κοσμάκης έχει αρχίσει να τα μυρίζεται όλα αυτά.

Ο κοσμάκης μοιάζει με απατημένη γκόμενα.

Για κάμποσα χρόνια πιστεύει ότι έχει τον ιδανικό εραστή…  που θα την παντρευτεί - της υπόσχεται συνεχώς ένα σωρό- και θα την έχει Πριγκηπέσα.

…αλλά περνάν τα χρόνια και αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το κέρατο πάει σύννεφο.

Ο κοσμάκης -γκόμενα βασανίζεται, πένεται  και μπαγιατεύει και ο εραστής- πολιτική ελίτ κονομάει , ευημερεί και δροσερεύει.

Σαν τη βουλευτίνα που μοιάζει με κυριλέ φωτομοντέλο. 

Τελικά, μόνο οι φτωχοί είναι άσχημοι και μοιάζουν γέροι.

Οι λεφτάδες έχουν νεανική και ξέγνοιαστη μάπα.

Το αυτοκίνητο διατηρείται ανάλογα με το service.

Μετά απ’ όλα αυτά, είναι αναμενόμενη η ψυχική διάσταση λαού και πολιτικής ελίτ.

Οι κακομοίρηδες δεν ταιριάζουν  με τους βολεμένους.

Το πρόβλημα είναι ότι οι κακομοίρηδες είναι διασπασμένοι σε κόμματα ενώ οι βολεμένοι είναι ένα κόμμα.

…οι βολεμένοι είναι ένα κόμμα… ανεξαρτήτως κομμάτων.

🙂

Συνεννοούνται καλά, μεταξύ τους, αυτοί.

η μελέτη της ζωής

Θα ‘θελα να ‘χω δυό η τρεις ζωές, μόνο και μόνο για να προλάβω να διαβάσω όλα αυτά που θέλω.

Είναι σκληρό να πεθάνεις  μέσα στην άγνοια. 

Η άγνοια δεν είναι τίποτε άλλο από ένας πρώιμος θάνατος: 

τι αξία έχει να ζείς όταν δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι είναι η ζωή;

…είναι σαν να μην έζησες.

Ένα μεγάλο πρόβλημα όμως, με την γνώση,  είναι ότι ανατρέπεται εύκολα: 

εκεί που νομίζεις ότι ξέρεις κάτι, ανακαλύπτεις ότι δεν το ξέρεις καλά η δεν το ξέρεις καθόλου.

… άρα η ζωή σου ήταν βασισμένη σε υποθέσεις και σε πληροφορίες χωρίς θεμέλια. 

Για παράδειγμα η ατομική  και συλλογική μας ιστορία, είναι  πράγμα σημαντικό για την αυτοσυνειδησία μας, για το ποιοι είμαστε…

… Και , αν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε,  τι στο καλό καταλάβαμε από τη ζωή που μας έτυχε?

Φτερά στον άνεμο.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή πάντα ήταν για μένα ένα μυθικό πρόσωπο παρ´ ότι έχω διαβάσει στοιχεία της βιογραφίας του και έχω έρθει σε επαφή με απογόνους του, ως γιατρός.

Πήρα πρόσφατα ένα βιβλίο που ασχολείται που περιέχει 50 επιστολές του κυρίως προς συναδέλφους του καθηγητές στο Γκέτινγκεν. Εκτός από τα μαθηματικά θέματα που περιγράφει- και  τα οποία φυσικά δεν μπορώ να προσεγγίσω- βρίσκω ενδιαφέροντα ένα σωρό άλλα  θέματα. 

Για παράδειγμα είχε διοριστεί το 1919 από τον Βενιζέλο υπεύθυνος οργάνωσης νέου πανεπιστήμιου στην Σμύρνη.

Αναφέρεται με μεγάλη εκτίμηση στον νεοδιορισμένο διοικητή (Αρμοστή) της περιοχής Σμύρνης ,Στεργιάδη και στην κατάσταση που επικρατούσε εκεί.

….ενώ εγώ, μέχρι τώρα, ήξερα ότι ο Στεργιάδης ήταν ένα κάθαρμα… ένας άνθρωπος βάναυσος, αυταρχικός, υπεροπτικός που φερόταν προσβλητικά στους   τοπικούς παράγοντες της Σμύρνης.

Και με τον Χρυσόστομο Σμύρνης  -τον εθνομάρτυρα- τον οποίο επίσης έχω σε τεράστια εκτίμηση και που ήταν σίγουρα πατριώτης, τίμιος  άνθρωπος και πολύ ικανός, είχε έρθει σε μεγάλη ρήξη. 

Και τώρα ξεφυτρώνει ο Καραθεοδωρή και του πλέκει το εγκώμιο του αθλίου Στεργιάδη:

ότι ήταν εξαιρετικός, πολύ ικανός, είχε επιβάλει το νόμο και την τάξη και διάφορα τέτοια. 

Είναι δυνατόν να μη λάβεις υπόψη σου την γνώμη ένας Καραθεοδωρή; 

Τι ήταν τελικά ο Στεργιάδης; 

Αυταρχικό κάθαρμα και πράκτορας των ξένων ή ένας αφοσιωμένος στο έργο του,  ανώτερος διοικητικός; 

Δεν ξέρω. 

Μπερδεύτηκα. 

…αλλά, θα λάβω υπ´ όψη μου,  το εξής γεγονός:

Ο αγαπημένος μου Χρυσόστομος Σμύρνης, όταν πλησίασαν οι τούρκοι, αρνήθηκε να μπει σε καράβι και είπε ότι «θα κάτσω στο ποίμνιό μου… δεν το εγκαταλείπω»

… και οι Τούρκοι,  τον έκαναν κομμάτια.

 Αντίθετα, τον Στεργιάδη, τον πήρε γαλλικό  πολεμικό πλοίο και  τον πήγε στην Γαλλία όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα.

 Στη Γαλλία τον πήγε,  όχι στην Ελλάδα.

Κάτι σημαίνουν όλα αυτά…που χρειάζονται δεύτερο ψάξιμο.

Σάν να διόρισε ο Βενιζέλος, ένα  τσιράκι των άγγλων και των Γάλλων, για Αρμοστή Σμύρνης.

Ένα φυτευτό…δικό τους, δηλαδή.

Αλλά ο Καραθεοδωρή, τον είχε σε εκτίμηση.

Αλλά εκτός  μαθηματικών, ίσως  ήτανε κασμάς και αυτός.

Και το ναζιστικό καθεστώς, λένε… ότι του φαινόταν καλό.

Είναι τρομερό να διαπιστώνεις ότι μπορεί κάποιος να είναι  μεγάλος επιστήμονας και αφελής ,  ταυτόχρονα.

Χρειάζεται μελέτη…πολλή μελέτη,  η ζωή.

.

η Καρυστιανού

 …σπάνια έχω μεγάλο θαυμασμό για κάποιον.

…πρέπει να  έχει κάνει αποδεδειγμένα κάτι αξιοθαύμαστο και μάλιστα με ευγενή κίνητρα.

…πχ να είναι γενναίος γιά να υπερασπιστεί την πατρίδα ή την οικογένειά του και όχι γιά να ληστέψει μιά τράπεζα.

Η Καρυστιανού, όσο περνάει ό καιρός, κερδίζει όλο και περισσότερο τον θαυμασμό μου.

Τέτοια περίπτωση δύναμης, ανθεκτικότητας, αποφασιστικότητας θάρρους και αξιοπρέπειας, σπάνια βλέπεις.

Μιά χαροκαμένη μάνα που έχασε την κόρη της με τραγικό τρόπο: 

ένα γεγονός που θα μπορούσε να λυγίσει τον καθένα…ακόμη και τον πιό σκληρό πολεμικό κομάντο.

Η Καρυστιανού έδειξε ανθεκτικότητα, σαν πενήντα κομάντο: 

τα έβαλε όχι με μία, αλλά με πολλές αδίστακτες συμμορίες.

Μόνη, χωρίς υποστήριξη, χωρίς λεφτά, χωρίς υποστηρικτικό νομικό και πολιτικό πλαίσιο.

Στην ουσία, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες - με την εξαίρεση του Βελόπουλου και της Ζωής Κωσταντοπούλου-  έκαναν την πάπια για πολύ καιρό..μέχρι το πράγμα να φουντώσει. 

Η Καρυστιανού μάζεψε μόνη της ενάμισυ εκατομμύριο υπογραφές, έφερε το θέμα και μίλησε στο Ευρωκοινοβούλιο, κινητοποίησε την ευρωπαία εισαγγελέα, έκανε συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις:

αναγκασε τους πάντες να τοποθετηθούν και να  αναδιπλωθούν.

Όλοι, έντρομα ανθρωπάρια μπροστά σε μια «γυναικούλα».

Όλοι, έτσι την έβλεπαν.

«Αντε τραβα σε κάνα μοναστήρι και καμμιά εκλησιά να κλάψεις και να βρείς παρηγοριά», της είπε η ανώτατη δικαστικός, η αρμόδια να διερευνήσει τα αίτια πλήθους πιθανών εγκλημάτων.

Και η «γυναικούλα», είπε όχι.

Ένα πραγματικό «Οχι», τεράστιο…σαν  του 1940.

Γιατι το 1940 ήταν πιό ευκολο : ένας ηγέτης υπερασπίστηκε την πατρίδα του.

Αυτονόητο.

Μιά «γυναικούλα» όμως να τα βάζει με ένα σωρό μαφιόζικες συμμορίες και να τις αναγκάζει να βάζουν την ουρά στα σκέλια , δεν έχει ξαναγίνει.

Αν ήμασταν κράτος και έθνος με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, έπρεπε ήδη η Καρυστιανού να έχει προταθεί γιά Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Γιατί τι κάνει , τελικά ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας?

Εγγυάται την τήρηση του  Συντάγματος.

Δηλαδή την νομιμότητας.

Δηλαδή της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και της ελπίδας των πολιτών.

Αυτό που έκανε η Καρυστιανού.

η αθλιότης της υγειονομικής περίθαλψης στις ΗΠΑ εκ των εσω

 

…ήταν ένας υγιέστατος και αθλητικός πενηντάρης, μορφωμένος και κυριλές, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Γέιλ και, διεθνώς γνωστός, ιστορικός συγγραφέας.

Αρχες Δεκεμβρίου, 2019,  μπήκε με κοιλιακό πόνο σε νοσοκομείο στη Γερμανία για 24 ώρες και  πήρε εξιτήριο (που δεν ξέρω τι έγραφε).

Προφανώς δεν βρήκαν κάτι σημαντικό για να τον βγάλουν σε 24 ώρες.

Αλλά μετά από δύο βδομάδες, στο Κονεκτικατ, έκανε σκωληκοειδεκτομή. 

Μετά λίγες ημέρες, πήγε στη Φλόριδα στις ΗΠΑ για διακοπές και  ξαναμπήκε σε νοσοκομείο  με πόνο στην κοιλιά και τον έβγαλαν επίσης σε 24 ώρες γιατί διέγνωσαν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα σοβαρό.

… αλλά πάλι δεν ήταν καλά.

Παραμονές Πρωτοχρονιάς ήταν χάλια με πυρετό, ρίγος, χαμηλή πίεση, και  γενικευμένη αδυναμία που τον καθιστούσε ανίκανο να σταθεί όρθιος:  τον πηγαίνουνε με αναπηρικό καρότσι στο νοσοκομείο όπου τελικά διαπιστώθηκε ότι είχε σήψη και τεράστιο απόστημα του ήπατος.

Διαβάστε γιά την περιπέτεια του… αλλά αξίζουν και οι σκέψεις που έκανε για την αθλιότητα του υγειονομικού συστήματος της Αμερικής.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1028516619311626&id=100064598918934

όταν έχεις στυλ

 όταν έχεις στυλ

Επειδή δεν αντέχω ψυχολογικά  να ασχολούμαι συνεχώς με Τέμπη, σεισμούς, καταστροφές και λοιπές - φυσικές και κοινωνικές - αθλιότητες, είπα να γράψω κάτι αστείο… 

…ίσως και ανάρμοστο… ελαφρώς… 

…αλλά δεν πειράζει.

Απλά,  είδα την φωτογραφία στο διαδίκτυο μιά γυναικάρας πολύ «αεροδυναμικής» και  «ντιζαινάτης» - που την νόμισα μοντέλα ή ηθοποιό-  και, τελικά, ήταν γιατρός που διαφήμιζε το ιατρείο της.

Αυτό μου θύμισε συνειρμικά την κάτωθι ιστορία.

 Όταν ήμουνα στην έκτη γυμνασίου (τρίτη λυκείου)  ζούσα με ένα μόνο στόχο:

 να μπω στο πανεπιστήμιο. 

Λόγω συνθηκών, δεν είχα επιλογές… ούτε δυνατότητα για εξωτερικό, ούτε περιθώρια για αποτυχία. 

Ήταν θέμα «όλον ή ουδέν» και γι’ αυτό τα είχα δώσει όλα. 

Πήγαινα λοιπόν στο φροντιστήριο  Ηράκλειτος (Μανωλκίδη)  το βράδυ, εφτά με δέκα ενώ το πρωί ήμουνα σχολείο.

…στα μεσοδιαστήματά και το βράδυ, διάβαζα συνεχώς.

Για κορίτσια ούτε λόγος: δε χωρούσαν στο πρόγραμμα… αλλά και τα είχα …απαγορεύσει στον εαυτό μου γιατί θα με αποπροσανατόλιζαν από το στόχο μου. 

Ένιωθα κάπως σαν κομάντο, σαν Ράμπο που έπρεπε να επιτύχει στην αποστολή του με την κατάληψη  στο …φρούριο, πράγμα ανόητο βέβαια… αλλά τότε έτσι πίστευα.

Βασικά ήμουνα εξαιρετικός μαθητής και  έλαμπα διά των γνώσεων μου.

Αυτό κίνησε το ενδιαφέρον στο πιο όμορφο κορίτσι της τάξης το οποίο ήτανε πραγματικά σαν νεαρό φωτομοντέλο.

Ήτανε μια μικρή τσαχπίνα και …ζωηρή.

…και ίσως αρκετά    «περπατημένη» για την ηλικία της.

Ήταν από εύπορη οικογένεια των βορείων προαστείων και μάλλον έκανε παρέα με νέους κονομημένους, όπως και αυτή.

Εγώ, αν και δεν ήμουν σε αυτούς τους κύκλους, την εντυπωσίασα με τις καταπληκτικές γνώσεις  μου στην φυσικοχημεία και μου ζήτησε να βγούμε.

«Να βγούμε»? 

…ρώτησα μετά βδελυγμίας.

«Πού να βγούμε?»

Μου πρότεινε να πάμε στον κινηματογράφο.

 …φυσικά αρνήθηκα: «εδώ δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε την ύλη» της είπα…. «θα τρέχουμε στους κινηματογράφους?»

Στραβομουτσούνιασε αλλά δεν είπε τίποτα…. και δε με ξαναενόχλησε.

Φυσικά,  από επιδόσεις ήτανε πολύ κάτω από το μέτριο και - φυσικά - δεν μπήκε πουθενά και πήγε στο εξωτερικό, στην Ιταλία.

Εγώ την είχα κατατάξει στους ελαφρόμυαλους που χάνουν το χρόνο τους με φιλοδοξίες πάρω από το μπόι τους.

Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. 

Στις αρχές του δεύτερου έτους, στην ιατρική σχολή Αθήνας, η ομορφούλα έκανε την εμφάνισή της ντυμένη καταπληκτικά… πολύ αριστοκρατικά και φορώντας μία γούνα(!),  κατεβαίνοντας από μία Mercedes. 

«Πλάτωνα, τι κάνεις» με ρώτησε πάρα πολύ ευχαριστημένη που είμασταν πλέον συνάδελφοι: είχε κάνει μεταγραφή και σουλατσάριζε στην Ιατρική σχολή το πρωί και στα μπουζούκια το βράδυ, με τον Μερσεντάκια.

Λοιπόν… δεν ήμουνα τίποτε άλλο παρά ένας ηλίθιος σπασίκλας με ηλίθιες απόψεις για τη ζωή. 

Νόμιζα το κορίτσι αποτυχημένο και τελικά έγινε μια πολύ επιτυχημένη γιατρός, διευθύντρια σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο και πολύ λαμπερή «επιστήμων και άνθρωπος».

Άμα βλέπω λοιπόν καμιά πολύ γκομενάρα γιατρό με σούπερ design σε μορφή και στυλ, θυμάμαι την μικρή θεά που απέρριψα για να διαβάσω τα μαθήματά μου.

η κρεοφαγία είναι σέξυ

 …οι πιό αντισεξουαλικές κυρίες είναι οι εμμονικές με τις δίαιτες, αυτές με την υγιεινή διατροφή με βλαστούς και σπόρους  και την εμμονή γιά τις θερμίδες της πατάτας σε σχέση με αυτές της αγριοαγγινάρας.

Για την πλειοψηφία των ανδρών, η σέξυ κυρία είναι αυτή  που πάς μαζί της  στην ψησταριά με το κοντοσούβλι, βλέποντας τα λαμπερά από την λαιμαργία μάτια της.

….περιμένοντας , κάνεις μαζί της βούτες το χωριάτικο ψωμί στο τζατζίκι και την σαλάτα, συζητώντας ταυτόχρονα τους βασικούς σταθμούς της ζωής εκάστου,  με κάθε ειλικρίνεια.

Προφανώς δύο καλοφαγάδες είναι σχεδόν πάντα τύποι ντόμπροι, ίσιοι και φιλαλήθεις: 

δεν κρύβουν τίποτε, δεν προσποιούνται και ομολογούν πρόθυμα και θαρραλέα τα πάθη τους.