…σπάνια έχω μεγάλο θαυμασμό για κάποιον.
…πρέπει να έχει κάνει αποδεδειγμένα κάτι αξιοθαύμαστο και μάλιστα με ευγενή κίνητρα.
…πχ να είναι γενναίος γιά να υπερασπιστεί την πατρίδα ή την οικογένειά του και όχι γιά να ληστέψει μιά τράπεζα.
Η Καρυστιανού, όσο περνάει ό καιρός, κερδίζει όλο και περισσότερο τον θαυμασμό μου.
Τέτοια περίπτωση δύναμης, ανθεκτικότητας, αποφασιστικότητας θάρρους και αξιοπρέπειας, σπάνια βλέπεις.
Μιά χαροκαμένη μάνα που έχασε την κόρη της με τραγικό τρόπο:
ένα γεγονός που θα μπορούσε να λυγίσει τον καθένα…ακόμη και τον πιό σκληρό πολεμικό κομάντο.
Η Καρυστιανού έδειξε ανθεκτικότητα, σαν πενήντα κομάντο:
τα έβαλε όχι με μία, αλλά με πολλές αδίστακτες συμμορίες.
Μόνη, χωρίς υποστήριξη, χωρίς λεφτά, χωρίς υποστηρικτικό νομικό και πολιτικό πλαίσιο.
Στην ουσία, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες - με την εξαίρεση του Βελόπουλου και της Ζωής Κωσταντοπούλου- έκαναν την πάπια για πολύ καιρό..μέχρι το πράγμα να φουντώσει.
Η Καρυστιανού μάζεψε μόνη της ενάμισυ εκατομμύριο υπογραφές, έφερε το θέμα και μίλησε στο Ευρωκοινοβούλιο, κινητοποίησε την ευρωπαία εισαγγελέα, έκανε συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις:
αναγκασε τους πάντες να τοποθετηθούν και να αναδιπλωθούν.
Όλοι, έντρομα ανθρωπάρια μπροστά σε μια «γυναικούλα».
Όλοι, έτσι την έβλεπαν.
«Αντε τραβα σε κάνα μοναστήρι και καμμιά εκλησιά να κλάψεις και να βρείς παρηγοριά», της είπε η ανώτατη δικαστικός, η αρμόδια να διερευνήσει τα αίτια πλήθους πιθανών εγκλημάτων.
Και η «γυναικούλα», είπε όχι.
Ένα πραγματικό «Οχι», τεράστιο…σαν του 1940.
Γιατι το 1940 ήταν πιό ευκολο : ένας ηγέτης υπερασπίστηκε την πατρίδα του.
Αυτονόητο.
Μιά «γυναικούλα» όμως να τα βάζει με ένα σωρό μαφιόζικες συμμορίες και να τις αναγκάζει να βάζουν την ουρά στα σκέλια , δεν έχει ξαναγίνει.
Αν ήμασταν κράτος και έθνος με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, έπρεπε ήδη η Καρυστιανού να έχει προταθεί γιά Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Γιατί τι κάνει , τελικά ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας?
Εγγυάται την τήρηση του Συντάγματος.
Δηλαδή την νομιμότητας.
Δηλαδή της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και της ελπίδας των πολιτών.
Αυτό που έκανε η Καρυστιανού.