ΗΠΑ και Αρχαία Αθήνα

 Έχει ενδιαφέρον πως ένας καθηγητής φιλοσοφίας στην Κίνα παραλληλίζει την αρχαία Αθήνα με την σημερινή Αμερική.

Οι Αθηναίοι,  είχαν μεν δημοκρατία στην Αθήνα αλλά, εκτός Αθήνας,  ήταν αυταρχικοί  ιμπεριαλιστές και κλέφτες. 

Ο Παρθενώνας και το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς και ένα σωρό άλλα καλούδια στην Αθήνα, έγιναν από τον κλεμμένο θησαυρό της Δήλου… στον οποίο υπήρχαν πολύτιμα αφιερώματα προς τον Απόλλωνα από όλες τις ελληνικές πόλεις και αποικίες. 

Όταν εισέβαλαν οι Πέρσες το 490 και το 480 στην Ελλάδα, υπήρξε κίνδυνος να λεηλατήσουν την Δήλο:

 οι αθηναίοι για να μην συμβεί αυτό, πήραν το θησαυρό της Δήλου και τον μετέφεραν στην Αθήνα και δεν τον επέστρεψαν ποτέ…

ούτε  μετά την νίκη τους στην Σαλαμίνα. 

Έχει ενδιαφέρον πώς περιγράφει και παραλληλίζει τις δύο δημοκρατίες…. της Αμερικής και της Αθήνας:

 πως σταδιακά διεφθάρησαν και εξετράπησαν σε αντιδημοκρατικές και διεφθαρμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που  έφτασαν να καταπιέζουν,  να εκμεταλλεύονται και να απειλούν τους συμμάχους τους. 

Τα εύκολα λεφτά του θησαυρού της Δήλου, δηλαδή η λεηλασία των συμμάχων , είναι ένας σαφής υπαινιγμός και για τη σημερινή εποχή.  

https://youtu.be/vcyWi75cajc?si=BOkItztFhAz0imaG

πως θα αποκτήσω αυτοπεποίθηση

…μου δημιουργεί ένα αίσθημα θλίψης η ψυχολογική ανάγκη μας γιά «επιτυχίες» που τονώνουν την αυτοπεποίθησή μας.

…και εάν μεν είναι συλλογικές επιτυχίες , παραδείγματος χάριν να μειωθεί η φτώχεια, η εγκληματικότητα ή οι ασθένειες στην πατρίδα μας, πάει καλά.

Αν είναι ένα ατομικό επίτευγμα , πχ ένα ολυμπιακό μετάλλιο ή ένα πρωτάθλημα πυγμαχίας, τιμά  αυτόν που το κατάφερε.

Ο Τζιμ Λόντος, έπινε πρωτοπαλαιστής στην Αμερική και μπράβο του…αλλά δεν έγιναν  παληκάρια ή καλύτεροι παλαιστές οι συχωριανοί του ή  οι συμπατριώτες του.

Ούτε εγώ θα πηδήξω ψηλότερα η μακρύτερα με τις νίκες του Τεντογλου.

Τον Γιάννη τον συμπαθώ και τον εκτιμώ για την προσήλωση στον στόχο , την αφοσίωση στην οικογένεια, το ήθος και την λογική του.

Δεν θα ψηλώσω από τις επιτυχίες του.

Ούτε απο τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας μπάσκετ.

Είναι ψυχολογικά υποκατάστατα όλα αυτά των πραγματικών συλλογικών και εθνικών επιτυχιών που λείπουν: 

να ζούμε σε μιά χώρα με δικαιοσύνη  και αξιοπρέπεια,  που σεβεται τους πολίτες της και τους δημιουρχεί και τους παρέχει ευκαιρίες προόδου.

…και που δεν τρώει κωλοδάκτυλα από τους γείτονες και προσβολές από πάτρωνες 

(βασικό για την αυτοπεποίθηση).

🙂

Απλά πράγματα.

Θρήνος γιά μιά μπουγάτσα ποίημα

 

Θρήνος για μιά μπουγάτσα - ποίημα

Ακούστε μια ιστορία που αποδεικνύει ότι το ερωτικό πάθος δεν καταστρέφει μόνο ανθρώπους, οικογένειες, καριέρες και περιουσίες αλλά και έργα τέχνης , τα ποιήματα του ανθρώπινου μόχθου.

Κάποτε σε αυτό το μαγαζί άνοιξε ένα μπουγατσάδικο που έφτιαχνε τις πιο ωραίες τραγανιστές,   μοσχομυριστές μπουγάτσες : 

με χειροποίητο φύλλο, πραγματικό βούτυρο και ποιοτική κρέμα . 

Πραγματικά έργα τέχνης.

Το άνοιξαν ένας πρώην ταξιτζής με την γυναίκα του που έμαθαν την τέχνη από ένα μουσουλμάνο της Θράκης. 

Η δουλειά πήγαινε πρίμα γιατί η ποιότητα ήταν τοπ.

Δούλευαν σκληρά αλλά κέρδιζαν και καλά λεφτά γιατί έγιναν φίρμες.

Όσπου ο διάολος έβαλε το βρωμερό του πόδι: 

Ο πρώην ταξιτζής ξεμυαλίστηκε με μια άλλη γυναίκα και παράτησε την όμορφη σύζυγό του και μητέρα των τριών παιδιών του.

Έφυγε από το μαγαζί και άνοιξε άλλο , σε άλλη περιοχή.

Η εγκαταλελειμμένη σύζυγός του έπεσε σε κατάθλιψη, αδιαφόρησε για την δουλειά και έριξε την ποιότητα. 

Στο τέλος, πριν χρόνια, το μαγαζί έκλεισε.

Έμαθα ότι έκλεισε και το νέο τυροπιτάδικο που άνοιξε ο ταξιτζής εραστής με το αντικείμενο του πόθου του.

Και να μαι εγώ απέναντι από το παλιό μπουγατσάδικο - που έγινε «πρατήριο ζύμης» υπό άλλη διεύθυνση - και προϊόντα της άθλιας βιομηχανίας τροφίμων.

«Ο έρωτας φταίει γιά όλα» , φαντάζομαι να λέει ο κατεστραμμένος ταξιτζής.

Η αγαπησιάρα του προφανώς θα έχει γίνει καπνός. 

Η τέως σύζυγος, στα αντικαταθλιπτικά. 

Οι πελάτες με τις αναμνήσεις. 

Μας κατέστρεψαν τις γλυκές μας αναμνήσεις.

Γλυκές στην κυριολεξία.

Άτιμε έρωτα που καταστρέφεις τους οικογενειάρχες .

…και τους πελάτες τους.

Όταν ο σύζυγος χάσει κύρος και εμπιστοσύνη

 Απορώ με τους πολιτικάντηδες που από τη μια  είναι πονηροί σαν αλεπούδες και από την άλλη είναι ηλίθιοι σαν βόδια. 

Νομίζουνε ότι με το να μοιράσουν μερικά κατοστάρικα  τους πολίτες θα τους κάνουν να ξεχάσουν όλες τις αθλιότητες που έχουν διαπράξει.  

Μα βρε ηλίθιοι πολιτικάντηδες, δεν καταλάβατε ότι η εμπιστοσύνη και η εκτίμηση συνήθως χάνονται σιγά-σιγά κι αθόρυβα ;

Ο πολιτικός είναι σαν ένας σύζυγος:

 στην αρχή σου αρέσει και τον εμπιστεύεσαι και μετά σιγά-σιγά αρχίζεις να μην τον εκτιμάς .

Και στο τέλος να τον σιχαίνεσαι.

Βέβαια, συμβαίνει καμιά φορά και απότομα η απώλεια της εκτίμησης…

… όπως για παράδειγμα αν τον βρεις καβαλημένο από την γραμματέα του. 

Ή από την κουμπάρα σου… 

Και αυτό παίζει. 

Αλλά, γενικά, η απομυθοποίηση είναι σταδιακή και η εμπιστοσύνη δεν ανακτάται με φιλοδωρήματα . 

Οπότε και τα κατοστάρικα που θα μοιράσετε, τζάμπα θα πάνε.

Ας τα τρώγατε και αυτά αφού , απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα έχει άλλα. 

Το σαβουάρ βιβρ στον τελικο αποχαιρετισμό

 Το Σαβουάρ βιβρ στον τελικό αποχαιρετισμό 

Πέθανε κάποιος γιατρός σε ένα νοσοκομείο και χάζευα τις ευχές από κάτω, στα σχόλια…

… και έβγαλα το συμπέρασμα ότι έχουνε κομματικό χρώμα. 

Μέχρι και στους πεθαμένους απευθυνόμαστε με τις πολιτικά ορθές φράσεις για ….κατευόδιο στην τελευταία κατοικία.

Στην ελληνική παράδοση, όταν κάποιος πεθαίνει, οι ευχές που εκφράζονται συνήθως αποσκοπούν στο να τιμήσουν τον εκλιπόντα και να ευχηθούν για την ανάπαυση της ψυχής του.

Η παλιά φράση , «Γαίαν ας έχεις ελαφράν» (δηλαδή «Είθε η γη να σου είναι ελαφριά»), προέρχεται από την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση και χρησιμοποιείτο για να ευχηθεί ο νεκρός να αναπαυθεί ειρηνικά χωρίς βάρος.

Σήμερα, στην σύγχρονη Ελλάδα, οι πιο συνηθισμένες ευχές που λέγονται για τον νεκρό είναι:

 1 «Αιωνία του/της η μνήμη»: 

Αυτή είναι η πιο διαδεδομένη ευχή, που εκφράζεται κυρίως σε κηδείες, μνημόσυνα ή όταν αναφέρεται κάποιος στον εκλιπόντα. Υποδηλώνει την ευχή να παραμείνει η μνήμη του νεκρού ζωντανή και σεβαστή.

Λέγεται και από αριστερούς και από δεξιούς αν και οι αριστεροί αποφεύγουν τις καθαρευουσιάνικες εκφράσεις οπότε πάει περισσότερο προς τα δεξιά.

 2 «Καλό Παράδεισο»: 

Μια ευχή που απευθύνεται στον νεκρό, με την ελπίδα να βρει ανάπαυση και ειρήνη στον Παράδεισο, σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη.

Αυτό πάει επίσης προς τα δεξιά διότι οι αριστεροί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει παράδεισος… είτε καλός είτε κακός. 

Είναι χαζή έκφραση που μάλλον χρησιμοποιείται από χαζούς δεξιούς που δεν ξέρουν τίποτα από πίστη αλλά παριστάνουν ότι πιστεύουν.

 3 «Αναπαύσου εν ειρήνη»: 

Αν και λιγότερο συχνή, αυτή η φράση χρησιμοποιείται επίσης.

….ιδιαίτερα σε πιο επίσημες ή γραπτές εκφράσεις, και είναι δανεισμένη από τη λατινική φράση Requiescat in pace.

Σπάω πλάκα γιατί , τώρα τελευταία, την χρησιμοποιούν αλλαγμένη λέγοντας «καλή ανάπαυση» λες  και ο πεθαμένος  πάει διακοπές σε κάνα …θέρετρο, να ξεκουραστεί.

 4 «Θεός σχωρέσ’ τον/την»: 

Μια πιο λαϊκή έκφραση, που σημαίνει «Ο Θεός να τον/την συγχωρέσει», εκφράζοντας την ευχή για συγχώρεση των αμαρτιών του νεκρού και ανάπαυση της ψυχής του.

Είναι η φράση που χρησιμοποιώ εγώ γιατί μου φαίνεται η πιο αυθεντική και λαϊκή. 

Όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό , συνιστώ να  μην λένε την χαζή ευχή όπως καλή ανάπαυση ή καλή ξεκούραση γιατί παραπέμπει σε νεκροζώντανο ζόμπι που, είναι μεν νεκρός… αλλά είναι και  λίγο …ζωντανός, αφού χρειάζεται ξεκούραση.

Το «καλό ταξίδι» επιτρέπεται κι από αριστερούς και από δεξιούς και συνιστάται περισσότερο σε αυτούς που τους αρέσουν τα ταξίδια είτε στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό… ή κυρίως στο ….υπερπέραν.

Και εγώ θα προτιμούσα στην κηδεία μου να πουν  «Θεός σχωρέστονε»γιατί εχω την ελπίδα ότι,  αμα το πουν πολλοί καλοί άνθρωποι, ο Θεός θα ακούσει.

Αν το πουν κακοί άνθρωποι, η ευχή δεν θα πιάσει αλλά θα τους γυρίσει μπουμερανγκ: 

ο Θεός τσαντίζεται με τους Θεομπαίχτες.

Καλύτερα πρωτόγονοι

Όταν ήμουνα μικρός και πήγαινα διακοπές στο χωριό του πατέρα μου στην Κρήτη, θυμάμαι ότι τα ζώα υπήρχαν γιατί χρησίμευαν σε κάτι : 

οι κατσίκες για το γάλα , οι κότες για τα αυγά, ο σκύλος για φύλακας και οι γάτες για να τρώνε ποντίκια. 

Είχαν απλά χρηστική και όχι συναισθηματική αξία. 

Κανείς στο χωριό δεν εκστασιαζόταν με τη γάτα ή τον σκύλο του, κανείς δεν τον αγκάλιαζε , δεν τον έβαζε στο κρεβάτι και δεν τον φιλούσε στο στόμα.

Και προφανώς ο σκύλος δεν ήταν «οικογένεια».

Όλη αυτή η υπερβολική ζωοφιλία με τα ζώα συντροφιάς, νομίζω ότι συνιστά κοινωνική παθολογία. 

Βέβαια, οι ζωόφιλοι που ξέρω, τρώνε μπριζόλες και παϊδάκια στα κάρβουνα και δεν δίνουν δεκάρα για τα μοσχαράκια και προβατάκια που σφαγιάζονται ανηλεώς για να τα καταβροχθίσουν.

Δεν είναι αυθεντική ζωοφιλία.

Τα ζώα συντροφιάς, πέρα από την συναισθηματική έλλειψη που ψευτοαναπληρώνουν  δίνοντας αίσθηση συντροφικότητας, νομίζω ότι είναι και ένας κρίκος αποκατάστασης της χαμένης επαφής με την φύση . 

Νομίζω πως όλη αυτή η κοινωνική παθολογία έχει σχέση με την αστικοποίηση: 

γίναμε ανθρώπινα μυρμήγκια που ζουν σε άθλιες τσιμεντένιες τρύπες. 

Κορμιά που δεν πατάνε σε χώμα, που δεν βλέπουν φυσικά αυτοφυή δέντρα και δάση, που σπάνια βλέπουν ορίζοντα και ουρανό.

Όντα ανασφαλή και εγωκεντρικά που βασανίζονται από εξουσιαστικές σχέσεις στην εργασία, στην σχέση και στον γάμο. 

Αφύσικα πράγματα.

Και πάμε  να βρούμε ένα έμβιο όν που να μας θυμίζει ότι έχουμε σχέση με την φύση και να μας βεβαιώνει ότι μας προσέχει και ευχαριστιέται μαζί μας. 

Αυτό δηλαδή που σπάνια κάνει ένας σύζυγος ή ένας εραστής.

🙂

Βέβαια και αυτή η αίσθηση φυσικότητας και αυθεντικότητας , είναι αυταπάτη: 

τα ζώα μας θέλουν ως πηγές τροφίμων και όχι ως λαμπερές και ευαίσθητες προσωπικότητες.

Χέστηκαν για την προσωπικότητα και την ευαισθησία μας.

Έχουν εκφυλιστεί και αυτά.

Από κυνηγοί στα δάση έγιναν υπηρέτες, πληρωμένοι εραστές και κλόουν.

Νομίζω πρέπει όλοι να αποκτήσουμε ένα νέο πρωτογονισμό.

Και τα ζώα και εμείς.

Να γίνουμε όλοι ξανά σαν κυνηγοί : 

αυτόνομοι , ελεύθεροι και θαρραλέοι.

Η αστικοποίηση μας έκανε φοβισμένα ανθρώπινα κανίς.

Ο πολιτισμός ήταν κακοποίηση.

🙂

Κουσούρι

 κάποια γκόμενα που σου αφήνει κουσούρι

Αναρωτιέμαι γιατί οι άραβες και οι αφρικανοί που μεταναστεύουν στην βόρεια Ευρώπη βγάζουν τόσο μεγάλη επιθετικότητα και θυμό… και μοιάζουν να μισούν τις χώρες που τους υποδέχθηκαν και στις οποίες προφανώς ζουν καλύτερα και κυρίως με περισσότερη ασφάλεια.

Στην Ευρώπη έχουν εξασφαλισμένη τροφή,  επιδόματα, υγεία, εκπαίδευση για τους ίδιους και τα  παιδιά τους…πραγματα καθόλου σιγουρα στις χώρες τους…

…και,  κυρίως,  λιγότερη βία, τρομοκρατία και καταπίεση.

Προέρχονται από χώρες που το  κεφάλι σου είναι ασταθές στους ώμους σου…

…άρα…γιατί όσο μίσος? και τόσος θυμός?

Νομίζω ότι είχαν κατασκευάσει στο κεφάλι τους μιά φαντασίωση για ένα παράδεισο που δεν υπάρχει. 

Οι χώρες αυτές έχουν μέν  αυτές τις παροχές αλλά είναι κρυόκωλες χώρες, με κρυόκωλους κατοίκους και με κρυόκωλο περιβάλλον.

Δεν αισθάνονται άνετα,  δεν μπορούν να βγουν έξω να περπατήσουν,  να χαζέψουν,  να πιουν καφέ με τις ώρες στα καφενεία… διότι κάνει κρύο και γιατί δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. 

Νιώθουν την κρυφή περιφρόνηση των ντόπιων που τους βλέπουν σαν ενοχλητικά έντομα.

Νιώθουν  ότι δεν πρόκειται να ενσωματωθούν ποτέ στην κοινωνία της ευρώπης και ότι ο τόπος αυτός δεν τους ταιριάζει. 

Νιώθουν ότι εξαπατήθηκαν : 

τους υποσχέθηκαν πολλά και τους έδωσαν λίγα. 

Νιώθουν ότι είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης… γιατί το πιθανότερο είναι να κάνουν  σκατοδουλειές σε όλη τους τη ζωή.

Νιώθουν ότι οι αξίες τους, οι πεποιθήσεις  τους και ο πολιτισμός τους,  δε γίνεται σεβαστά. 

Παρά τις περί του αντιθέτου βεβαιώσεις. 

Στην Ελλάδα δε νιώθουν εξαπατημένοι γιατί η Ελλάδα έχει τα χάλια της και δεν υποσχέθηκε ποτέ τίποτα. 

Βλέπουν  τους έλληνες να ταλαιπωρούνται με τα προβλήματά τους και  νιώθουν ότι είναι κι αυτοί μαύροι αλλά με άσπρο δέρμα.

Είναι και οι έλληνες αντικείμενα εκμετάλλευσης από κάποιους ευγενείς  που λένε ανήκουν στην ίδια φυλή  αλλά τελικά είναι μάλλον ειδική ράτσαξεπουλημένων απατεώνων.

Έχει ενδιαφέρον ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο θα γυρίσει στην Ελλάδα όταν τελειώσει η καριέρα του. 

Στην Αμερική δε νιώθει άνετα παρά το ότι υπάρχει εκεί μεγάλη κοινότητα  Αφροαμερικανών με τους οποίους θα έπρεπε να νιώθει κάποια φυλετική συγγένεια.

Αλλά δεν την νιώθει αυτή την συγγένεια: 

 είναι άλλη ράτσα αυτοί παρά το ότι είναι μαύροι.

Ο Γιάννης νιώθει πιο πολλή συγγένεια με τους έλληνες που είναι άσπροι παρά με τους μαύρους αμερικάνους.

Σπάω πλάκα με τους έλληνες που πήγαν μετανάστες και βρίζουν την Ελλάδα και όλοι ασχολούνται με την Ελλάδα: 

μερικοί παρακολουθούν  τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα πολύ περισσότερο απ’ ότι τα παρακολουθώ εγώ που ζω εδώ.

Επίσης σπάω πλάκα με  μερικούς αλβανούς - ελληνοποιημένους σε μεγάλο βαθμό -  οι οποίοι επίσης βρίζουν την Ελλάδα, αφού πήγανε  σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής: 

ασχολούνται συνέχεια με την Ελλάδα, βρίζοντας την. 

Για παράδειγμα ο Γκασμέντ Καπλάνι  και ο Νίκος Άγκο.

Αντιπαθητικοί και οι δύο αλλά μοιάζουν να έχουν καημό που δεν μένουν  στην Ελλάδα… ενώ συνεχώς την βρίζουν.

Σαν μια φιλενάδα που τα χάλασες και σε απασχολεί για χρόνια… ενώ δεν  θέλεις ούτε να την βλέπεις.

Είναι η Ελλάδα μιά χώρα που μοιάζει με γκόμενα που σου αφήνει κουσούρι.