Η απώλεια

 Η απώλεια

Η διαχείριση των ενοχών  που είναι ένα συχνό πρόβλημα που μπορεί να καταλήξει  σε δυσλειτουργία…

…κάτι  και που συμβαίνει και στους γιατρούς αλλά και στον ευρύτερο κόσμο. 

Μού κατέβηκε ως ιδέα επειδή σχετίζεται με την εργασιακή κακοποίηση των γιατρών.

Τώρα σκέφτηκα να γράψω και κάτι για την διαχείριση της απώλειας: 

δηλαδή πως αντιδρά ο κόσμος ότι χάσει κάτι σημαντικό…

… και την σχέση του γιατρού με αυτήν την απώλεια.

Τα πιό συχνά και  σημαντικά αίτια σοβαρής απώλειας είναι η ασθένεια -με σοβαρή αναπηρία-  και ο θάνατος:

 είναι  πάρα πολύ δύσκολα στην διαχείριση τους διότι έχουν και μεταφυσικό χαρακτήρα.

…μεταφυσικό  χαρακτήρα που σχετίζεται με το ρόλο του ανθρώπου σ’αυτό τον κόσμο και με την αξία της ίδιας της ύπαρξης. 

Δυστυχώς,  στις ιατρικές σχολές,  επικρατεί ένα καθαρά υλιστικό - τεχνοκρατικό πνεύμα του αρνείται οποιαδήποτε μεταφυσική προέκταση της ανθρώπινης ύπαρξης: 

ο  οργανισμός αντιμετωπίζεται κατά την αντίληψη που εισήγαγε ο Καρτέσιος ότι ο άνθρωπος και ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ρολόι με πάρα πολλά γρανάζια τα οποία χρειάζονται «ρεγουλάρισμα».

Είπε ότι ο Θεός  έφτιαξε τον άνθρωπο σαν ρολόι που  το κούρντισε   και μετά το παράτησε στην τύχη του,  για να λειτουργήσει αυτό όσο αντέξουν  τα γρανάζια.

Η ψυχή και το σώμα είναι δύο διαφορετικά πράγματα δεν έχουν σχέση μεταξύ τους ούτε το ένα επηρεάζει την λειτουργία του άλλου. 

Οι Γιατροί είναι οι ρολογαδες  που ρυθμίζουν τα γρανάζια για να διαρκέσει η λειτουργία τους περισσότερο.

Απλοϊκή άποψη που επικράτησε ως αντίδραση στην Καθολική εκκλησία αλλά διαπότισε όλο το επιστημονικό οικοδόμημα της Δύσης.

Κανείς δε μας μαθαίνει πως να αντιμετωπίζουμε τους συγγενείς που χάνουν ένα ασθενή ο οποίος ήταν κάτω από την δική μας επίβλεψη και θεραπεία. 

Κανείς δε μαθαίνει πως να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε με ικανότητα και ανθρωπιά τον άνθρωπο που μένει κατάκοιτος από εγκεφαλικό, από σοβαρό τραυματισμό,   από τροχαίο που μένει σε ένα αναπηρικό καρότσι.

Ένας από τους λόγους αυτής της ελλιπούς εκπαίδευσης είναι πολιτικός:

 η αριστερή αντίληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μάτσο κύτταρα που  προήλθαν τυχαία από μια αμοιβάδα…

…αλλά  και η δεξιά άποψη ότι ο άνθρωπος είναι ένα απλά ένα καταναλωτικό όν που,  για να δικαιώσει την ύπαρξή του, πρέπει να καπνίσει πολλά Κοχίμπα, να οδηγήσει καγιέν και να πετάξει λουλούδια σε μια μισοξεβράκωτη τραγουδίστρια.

Η διάλυση του γάμου με το διαζύγιο αλλά και η απώλεια σημαντικού ερωτικού συντρόφου, είναι επίσης συχνό αίτιο απώλειας και μεγάλης δυστυχίας.

Βέβαια δεν το παίρνουν όλοι εξ ίσου κατάκαρδα: 

εξαρτάται από το ποσό της συναισθηματικής επένδυσης.

Όσο πιο πολύ επενδύσουμε σε ένα άλογο κούρσας ότι θα κερδίσει στον ιππόδρομο , τόσο πιο πολύς ο πόνος όταν αποδειχθεί κουτσό και άχρηστο.

🙂

Το ερώτημα όμως το οποίο τίθεται, είναι,  κατά πόσον χρειαζόταν να επενδύσουμε ένα σημαντικό μέρος από τα λεφτουδάκια μας σε ένα κουτσό άλογο που καμάρωνε σαν φαβορί.

🙂

Εάν αυτή η επένδυση μας είχε φθηνά και ταπεινά κίνητρα όπως το κέρδος και η ναρκισσιστική ικανοποίηση, ότι εμείς είμαστε οι κάτοχοι του καλύτερου,  γρηγορότερου και ομορφότερου αλόγατου στην πιάτσα, τότε,  καλά να πάθουμε που δώσαμε τα λεφτουδάκια μας τζάμπα. 

Διότι η επιλογή ήταν δική μας και προφανώς και η ευθύνη που πάει μαζί της.

Άρα η απώλεια - και η αίσθηση της απώλειας-  συχνά πάει μαζί με την επιλογή και την ευθύνη.

Είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε. 

Και η επιλογή και η ευθύνη έχει απόλυτη σχέση με την προσωπική μας κοσμοθέαση:

Πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και ποιες αξίες αποδίδουμε σε αυτόν.

Καταλαβαίνω ότι , δυστυχώς, πάλι καταλήγω σε διδακτισμό και ηθικο - διδασκαλία .

Αλλά είναι αναπόφευκτο: 

όποιος θέλει ζωή με νόημα, πρέπει να ερευνήσει και να αποφασίσει ποιό και  πού είναι αυτό το νόημα.

Καββαδίας: ανάξιος(?) εραστής

 Πάντα υποψιαζόμουνα ότι ο Καββαδίας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας παραμυθατζής ναυτικός,  που προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μύθο,  λέγοντας ένα σωρό ψέματα. 

Επίσης με ενοχλεί το ότι εξιδανικεύει  την πορνεία και την οικονομική - σεξουαλική συναλλαγή με τις πόρνες.

Υποτίθεται ότι αγαπούσε τις γυναίκες αλλά τις χρησιμοποιούσε ως αντικείμενα. 

Δεν ξέρω… είναι πολύ απάνθρωπη αυτή η συναλλαγή με φτωχές γυναίκες του τρίτου κόσμου με τις οποίες πήγαινε.

Από το κατωτέρω  περιστατικό που περιγράφεται στο άρθρο,  πείστηκα εντελώς ότι έχει πει πάρα πολλά παραμύθια: 

ιστορίες που θα ήθελε να έχει ζήσει και φυσικά δεν έζησε ποτέ.

Στο σημείο αυτό μου θυμίζει τον Μισέλ Ουελμπέκ… ο οποίος επίσης είναι ένας ασχημομούρης που περιγράφει τα μάλλον φανταστικά ερωτικοσεξουαλικά του κατορθώματαμε πόρνες και μη.

Το ταλέντο στο γράψιμο δεν δικαιολογεί τα πάντα.

« -Λένε για σένα Κόλια ότι πλάγιασες μ΄ όλες τις ράτσες της γης...

-Αλήθεια είναι. Το κυνηγούσα. Το ΄κανα για γούστο. Μ΄ άρεσε.  Όπως άλλοι μαζεύουν πεταλούδες, κοχύλια, γραμματόσημα... Πλήρωνα όπως πληρώνουν οι συλλέκτες. Όσο πιο σπάνια η σειρά, τόσο πιο ακριβή. Με μια διαφορά. Αυτές που ποτέ δε πλήρωσα, είναι αυτές που μου κόστισαν πιο ακριβά!..

-Μιλάς σα να μισείς τις γυναίκες. Κι εγώ νομίζω πως τις αγαπάς.

-Δεν υπάρχει λιμάνι, ούτε γυναίκα που να μην την αγάπησα και νοιώθω ευγνωμοσύνη για όσες ήρθαν μαζί μου. Όμως να τις πληρώνεις ή να σε πληρώνουνε. Ο πιο σωστός τρόπος. Τίποτα δεν κέρδισα, δεν απόλαυσα χωρίς να το πληρώσω. Είχα πάντα την περίεργη μανία της συναλλαγής. Πολλές ήρθαν γιατί τις κολάκευε η συντροφιά μου, άλλες για να δοκιμάσουν κάτι παραπάνω απ΄ όσα έγραφα. Κάποιες επειδή πλήττανε, μερικές τυχαία κι άλλες για τις «ζωγραφιές μου». Τις ερέθιζε πολύ να βλέπουν αυτές τις «ζωγραφιές». Αν τις άφηνα θα κόβανε με ξυράφι ή με τα δόντια τους ένα κομμάτι για να το πάρουνε μαζί τους. Μα υπάρχουν και «ζωγραφιές» που καμιά δεν είδε. Όταν πεθάνω θέλω αυτές οι ζωγραφιές να μη σαπίσουν, να γίνουν αμπαζούρ, να φωτίζουν τα όνειρα των στερημένων...

-Μπορεί να γίνει, μα ποιος το παίρνει απάνω του αυτό το χρέος;

-Θ΄ αφήσω διαθήκη...

-Μια και μιλάμε για τις γυναίκες... Γράφεις στη «Βάρδια»: «Κλείσε μου τα μάτια ή να ΄ναι νύχτα σ΄ένα δωμάτιο σκοτεινό. Να περάσουν δίπλα μου πέντε... δέκα... εκατό γυναίκες. Να σου πω τη νατσιόνα της καθε μιας...». Είναι κι αυτό αλήθεια;

-Θα σου πω τι μου συνέβη μια φορά. Ταξιδεύαμε με το «Απολλωνία», την καθηγήτρια στην έδρα της εθνολογίας στη Σορβόνη. Είχε ακούσει για μένα και θέλησε να με γνωρίσει. Τη βεβαίωσα ότι ξεχωρίζω στα τυφλά τη ράτσα κάθε γυναίκας, μυρίζοντάς την ή αγγίζοντάς την. Καθώς δεν μπορούσε να βρει λύση στο μυστήριο με κάλεσε για ένα πείραμα στο πανεπιστήμιο. Πήγα. Ήταν μαζεμένοι εκεί κάμποσοι προφεσόροι ειρωνικοί και καχύποπτοι. Με ψάξανε, μου δέσαν τα μάτια και με μπάσανε σε μια κάμαρα θεοσκότεινη, πίσσα. Πέντε γυναίκες θα περνούσανε μπροστά μου ολόγυμνες. Ένα δικαίωμα είχα. Εγώ το ζήτησα, γιατί δεν τους είχα εμπιστοσύνη. Ν΄ ακουμπάω λίγα δευτερόλεπτα την παλάμη μου στο στέρνο τους. Όχι για να ψηλαφώ. Μόνο ν΄ ακουμπώ το χέρι κατάσαρκα. Το δέχτηκαν κι αρχίσαμε.

Βρήκα την πρώτη... Γαλλίδα του Νότου. Βρήκα τη δεύτερη, Γιαπωνέζα από την Ακίτα. Η τρίτη ήταν βόρεια απ΄ το λιμάνι της ρέγγας, τη Χαμίνα. Άκουγα τα ψιθυρίσματά τους. Πήγαιναν να τρελαθούν. Βρήκα την τέταρτη. Απ΄ το Ουάντι Χάλφα. Κρατούσανε την ανάσα τους. Ήρθε η πέμπτη. Τίποτα. Μαγκώθηκα. Ζαλίστηκα. Για τον εαυτό μου, δηλαδή, τους άλλους τους είχα χ... Προσπάθησα πάλι. Πνιγόμουνα στον ιδρώτα. Τίποτα. Κάτι ξένο. Άψυχο. Είπα να τα παρατήσω. Την τελευταία στιγμή, το ένοιωσα, το κατάλαβα. Η πέμπτη γυναίκα ήτανε, πως να στο πω... δεν είχε φύλο...ήταν αρσενικό. Ήταν π...

(Φλέρρυ Κούβελα-Τασσιάκου «Νίκος Καββαδίας, ο αρμενιστής-φιλόσοφος», περιοδικό «Γυναίκα», αριθμ. 736, 26.3.1978, σ. 40 και 42)

Από το βιβλίο " Νίκος Καββαδίας, ο Αρμενιστής ποιητής "»

https://m.facebook.com/groups/19334742084/permalink/10160915680097085/?

«Διαχείριση ενοχών»

 «Διαχείριση ενοχών»

Όταν έκανα το εξάμηνο της εκπαίδευσης στην ψυχιατρική,  είχα την ευκαιρία να ακούσω συζητήσεις και περιστατικά από διάφορους ψυχολόγους , ψυχιάτρους και άλλους κουλτουριάρηδες που προσκαλούςε ο διευθυντής μου. 

Και ο ίδιος ήταν ένας φουλ ψυχαναλυτικός ψυχίατρος,  οπότε,  όλοι αυτοί ήτανε κολλητοί του.

Ήταν ένας νέος μαγικός κόσμος για μένα γιατί ξεφύτρωναν νέοι όροι και νέες έννοιες που δεν είχα επεξεργαστεί και συναντήσει στο πανεπιστήμιο. 

Ένας από αυτούς τους όρους ήταν η «διαχείριση των ενοχών», ο τρόπος δηλαδή που το άτομο - ασθενές ή υγιές- αντιμετωπίζει τις ενοχές του. 

Εννοούσαν  δηλαδή ότι δεν χρειάζεται το άτομο να μην έχει ενοχές καθόλου - ή να καταστείλει εντελώς αυτές που ήδη έχει - αλλά να τις διαχειριστεί… δηλαδή με κάποιο τρόπο να περιορίσει την βλαπτική τους επίδραση και να χρησιμοποιήσει , ενδεχομένως, οποιαδήποτε χρήσιμη η ωφέλιμη επίδραση μπορεί  να έχουν.

Για παράδειγμα,  μία εργαζόμενη μητέρα μπορεί να έχει ενοχές που δεν αφιερώνει αρκετό χρόνο στο παιδί της αλλά δε σημαίνει ότι αυτές οι ενοχές πρέπει να την καταβάλουν, να την λυγίσουν και να την κάνουν να καταρρεύσει.

Πρέπει να τις «διαχειριστεί», να τις επεξεργαστεί και εκλογικεύσει.

Τελευταία,  ξεφύτρωσε στο κεφάλι μου απρόσκλητος αυτός ο όρος: 

«Διαχείριση ενοχών»

Όταν γερνάει ο άνθρωπος,  είναι γνωστό ότι του έρχονται απρόσκλητες  διάφορες εικόνες από την νεαρή και την παιδική του ηλικία. 

Αυτό είναι γνωστό και αναμενόμενο. 

Φαίνεται ότι, σε μερικές περιπτώσεις,  ξεφυτρώνουν και καταχωνιασμένες έννοιες και όροι που σχετίζονται με το ιστορικό και τις εμπειρίες  του.

Τελοσπάντων, ελπίζω να είναι φυσιολογικό.

🙂

«Διαχείριση των ενοχών», πρέπει να κάνουν και οι γιατροί. 

Γενικά,  οι γιατροί που έχουν φιλότιμο, έχουν ενοχές…

… ενοχές αν κάνουν καλά τη δουλειά τους. 

…ενώ οι γιατροί που δεν έχουν φιλότιμο, δεν έχουν καθόλου ενοχές .

…θεωρούν ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και δεν κάνουν  ποτέ αυτοκριτική. 

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προβολή και η αμοιβή τους.

Γενικά οι ενοχές,  δείχνουν ευαίσθητο χαρακτήρα και αφοσίωση στο καθήκον, άρα καλό είναι να προτιμάμε  τους ενοχικούς γιατρούς.

🙂

Το πρόβλημα είναι ότι οι ενοχές, πολλές φορές,  δεν προέρχονται από το ίδιο το άτομο αλλά από το περιβάλλον. 

Δηλαδή δεν είναι η αίσθηση που έχει ο γιατρός ότι ο ίδιος μπορεί να παρέλειψε κάτι, ότι έκανε μία λάθος διάγνωση, ότι πήρε μια λάθος απόφαση, ότι δεν προέβλεψε κάποια επιπλοκή.

Αυτές είναι καλές ενοχές αν δεν υπερβαίνουν κάποια όρια…

…όρια  υπερβολικών ενοχών που  θα καθιστούν το γιατρό ανίκανο να κάνει τη δουλειά του ή να πάρει μια απόφαση.

Οι ενοχές που έρχονται από το περιβάλλον συνήθως σχετίζονται με το πλαίσιο εργασίας του γιατρού: 

δηλαδή με τον τρόπο λειτουργίας του νοσοκομείου, με τις σχέσεις που έχουν οι γιατροί με τους συναδέλφους τους, με τους ασθενείς, με την διοίκηση του νοσοκομείου, με το υπουργείο, τις ασφαλιστικές εταιρείες και ταμεία, με τους πάσης φύσεως εργοδότες.

Δηλαδή ένας γιατρός δεν μπορεί να κάνει καλά την δουλειά του όσο πολύ κι αν είναι καταρτισμένος…όσο πολύ κι αν προσπαθεί… όσο κι αν είναι ευσυνείδητος, όταν  η λειτουργία του νοσοκομείου είναι ένα μπάχαλο, όταν έχει πάρα πολλές ελλείψεις σε ανθρώπους και υλικά, όταν δε λειτουργούν τμήματα,  όταν τα εργαστήρια δεν υποστηρίζουν επαρκώς και όταν η Διοίκηση κάνει μπούλινγκ: 

τότε αποκτάς  αισθήματα ανεπάρκειας και αδυναμίας. 

Αυτά κι άλλα πολλά,  δημιουργούν ένα δυσλειτουργικό περιβάλλον στο οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει ο γιατρός…

 …με αποτέλεσμα να μην κάνει καλά τη δουλειά του και να αυξάνουν περαιτέρω οι ενοχές του.

Αυτό το αίσθημα,  εάν παραταθεί σε πολύ χρόνο,  μπορεί να δημιουργήσει ένα μόνιμο αίσθηση  χαμηλής αυτοεκτίμησης η οποία είναι εξαιρετικά φθοροποιός  για για τον γιατρό.

Ο γιατρός, όπως και κάθε εργαζόμενος σε  εργασίες  υψηλών απαιτήσεων, έχει την την ανάγκη να νιώθει ότι ο ίδιος αλλά και το περιβάλλον που εργάζεται και λειτουργεί, πληρούν κάποια στάνταρ ποιότητας.

Εάν το περιβάλλον είναι μπάχαλο,  ακόμα και ένας καθηγητής από το  Χάρβαρντ θα παρέχει χαμηλού  επιπέδου υπηρεσίες και, στο τέλος, θα νιώθει άθλιος

… και γεμάτος ενοχές.

Η διαχείριση των ενοχών,  λοιπόν, δεν είναι ένας κενός  ψυχολογικός όρος αλλά ένας πολύ σημαντικός όρος που περιγράφει την λειτουργικότητα του εργαζόμενου. 

Αυτό το γεγονός είναι κάτι το οποίο δεν έχουν αντιληφθεί οι διάφοροι πολιτικοί και managers που προσπαθούν να σχεδιάσουν την υγεία με βάση διάφορα εισαγόμενα μοντέλα Διοίκησης από το εξωτερικό που  μοιάζουν με αναδιοργάνωση αλυσίδας φαστφουντάδικων.

Έχουν την εντύπωση ότι, εισάγοντας πλατφόρμες και έξυπνα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης,  θα κάνουν το σύστημα λειτουργικότερο…

…χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους ανθρώπους και την ψυχολογία τους. 

Αλλά οι άνθρωποι δεν είναι βίδες που πρέπει απλά να τις βιδώσεις κατάλληλα με μια πλατφόρμα - κατσαβίδι. 

Όταν η βίδα πάθει burnout και σπάσει , η ερμηνεία του μάνατζερ είναι απλή: 

είναι μιά βίδα εγωκεντρική και αλαζονική και πρέπει να κάνει «stress management” σε ειδικά επιδοτούμενα σεμινάρια.

η …αντρογυναίκα Αταλάντη

 Η Αταλάντη ήταν ωραιότατη, αλλά και περίφημη δρομέας και κυνηγός.. 

Η πιο γνωστή περιπέτεια της Αταλάντης είναι η συμμετοχή της στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, μια ιστορία που εμφανίζεται στη ραψωδία Ι της Ιλιάδας του Ομήρου, η οποία συντέθηκε τον 8ο αι. π.Χ. 

Ένας τεράστιος τριχωτός κάπρος με μεγάλους λευκούς χαυλιόδοντες τρομοκρατούσε την πόλη Καλυδώνα και τη γύρω περιοχή στην Αιτωλία, καταστρέφοντας τα σπαρτά και σκοτώνοντας όποιον έβρισκε στον δρόμο του. 

Αυτό το φοβερό θηρίο το είχε στείλει η Άρτεμις για να τιμωρήσει τον Οινέα, τον βασιλέα της Καλυδώνας, για την ασέβειά του να μην κάνει θυσίες στη θεά. 

Ο γιος του Οινέα, Μελέαγρος, ανέλαβε να σκοτώσει το θηρίο, με τη βοήθεια των πιο ονομαστών ηρώων της εποχής.

Στην κυνηγετική εξόρμηση συμμετείχαν ο Ιάσων (γνωστός από την περιπέτεια με το Χρυσόμαλλο Δέρας, στην οποία κατά κάποιες εκδοχές συμμετέχει και η Αταλάντη), ο Θησέας, οι Διόσκουροι (Κάστωρ και Πολυδεύκης), ο Μελανίων, ο Πηλέας, ο Πειρίθους και η Αταλάντη, με μια ομάδα κυνηγετικών σκύλων. 

Στη διάρκεια του μακρού και επίπονου κυνηγιού, ο Μελέαγρος ερωτεύτηκε την Αταλάντη, αλλά χωρίς ανταπόκριση. 

Κατά μία άλλη εκδοχή, ο Μελανίων ήταν αυτός με τις ερωτικές προθέσεις απέναντι στην παρθένα κυνηγό. 

Στην πορεία του κυνηγιού σημειώθηκαν κάποια δυστυχήματα, όπως όταν ο Πηλέας (γιος του βασιλέα της Αίγινας, Αιακού), σκότωσε κατά λάθος τον Ευρυτίωνα. 

Η Αταλάντη, προχωρώντας στην άκρη του μισοφέγγαρου που είχαν σχηματίσει οι ήρωες, «χτενίζοντας» το δάσος για να εντοπίσουν το θηρίο, είχε τα δικά της προβλήματα. Δέχθηκε επίθεση από τους κενταύρους Ροίκο και Υλαίο. 

Οι κένταυροι ήταν περιβόητοι για την απείθαρχη συμπεριφορά και την ανικανότητά τους να ελέγξουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες, αλλά διάλεξαν λάθος θύμα στο πρόσωπο της Αταλάντης, η οποία τους σκότωσε εύκολα και τους δύο.

Τελικά, ο κάπρος χτυπήθηκε από βέλος της Αταλάντης και σκοτώθηκε από τον Μελέαγρο. Το άμοιρο ζώο θυσιάστηκε στην Αρτέμιδα, όπως επιβαλλόταν και το δέρμα του δόθηκε στην Αταλάντη.

Η Αταλάντη απέφευγε τη συναναστροφή με άλλες παρθένες και τρόμαζε στην ιδέα του γάμου. 

Επειδή όμως πολλοί ζητούσαν να την παντρευτούν, εκείνη δήλωσε ότι θα παντρευόταν εκείνον που θα κατάφερνε να την παραβγεί σε αγώνα δρόμου και ότι θα φόνευε στη συνέχεια τον όποιον ηττημένο από αυτήν. 

Αν και οι όροι ήταν βαρείς, πολλοί ήταν και οι μνηστήρες και ως εκ τούτου πολλά υπήρξαν και τα θύματα. 

Μέχρι που τη νίκησε ο Ιππομένης που το κατόρθωσε χάρη σε τρία μήλα των Εσπερίδων που είχε λάβει ως δώρο από τη θεά Αφροδίτη, με τη ρητή εντολή να τα χρησιμοποιήσει μόνο όταν θα κινδύνευε να χάσει στον αγώνα, ρίχνοντας ένα ένα πλάγια. 

Πράγματι η Αταλάντη, πιστεύοντας ότι σίγουρα θα νικήσει, λοξοδρομούσε κάθε φορά για να κυνηγήσει το μήλο.

Έτσι μετά τη νίκη του ο Ιππομένης νυμφεύθηκε την Αταλάντη, αλλά το ερωτικό τους πάθος ήταν τόσο έντονο που χρησιμοποίησαν ως ερωτική κλίνη αυτό το ιερό δάσος της θεάς Ήρας. 

Μόλις το αντελήφθη η Ήρα, δεν άργησε να δείξει την αγανάκτησή της, μεταμορφώνοντας τους δύο εραστές σε ζεύγος λεόντων… εξαιρώντας τους έτσι από την αρχαία ηθική τάξη των ανθρώπων.

δίδαγμα πρώτον: 

η υπερβολική αυτοπεποίθηση συνιστά αλαζονεία που οδηγεί σε ήττα

διδαγμα δεύτερον: 

η Θεική βοήθεια και παρέμβαση είναι χρήσιμη όσο είσαι ταπεινός

δίδαγμα τρίτον: 

η Θεικη βοήθεια δεν είναι δεδομένη.

Οι Θεοί σε βοηθούν αν είσαι ταπεινός, αν το αξίζεις.

Αν γίνεις αλαζονικός ή αν τους αγνοήσεις, σε τιμωρούν.

δίδαγμα τέταρτον

η ευτυχία σε κάνει εγωκεντρικό και επιπόλαιο.

Νομίζεις ότι διαρκεί για πάντα.

δίδαγμα πέμπτον

οι θεοί σου παρέχουν τα εργαλεία της σωτηρίας : 

τα μήλα της γοητείας, της γνώσης, της νίκης.

Έχει σημασία πως τα χρησιμοποιείς αυτά τα εργαλεία. 

Είναι δίκοπα  μαχαίρια, τα «μήλα»

τελικό δίδαγμα

οι Θεοί απαιτούν σεβασμό. 

…κάθε ασέβεια τιμωρείται αλλά υπάρχει θεία οικονομία και θεία πρόνοια.

…μπορούν να συγχωρήσουν με πολλούς και πρωτότυπους τρόπους. 

Εάν παρενέβης τον ανθρώπινο νόμο,  μπορούν να σε κάνουν λιοντάρι.

 Σε εντάσουν σε νέο αξιακό σύστημα και σου δίνουν μιά δεύτερη ευκαιρία ως ζώο ή φυτό… ( λιοντάρι ή δελφίνι ή κισσό…)το οποίο θα σου επιτρέψει  να ζήσεις μέσα από ένα νέο ρόλο.

* Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο (3.38), όταν ο Διόνυσος θέλησε να πάει στη Νάξο από την Ικαρία, για να μυήσει τους κατοίκους στη λατρεία του, μίσθωσε Τυρρηνούς πειρατές για να τον μεταφέρουν στο νησί. 

* Εκείνοι δέχθηκαν, με απώτερο και κρυφό σκοπό να τον πουλήσουν σκλάβο στην Ασία. Όταν το κατάλαβε ο Διόνυσος, μετέβαλε τα κουπιά τους σε φίδια, γέμισε το πλοίο με κισσό, το ακινητοποίησε μέσα σε γιρλάντες και έκανε να αντηχήσουν αόρατοι αυλοί. 

* Οι πειρατές τρελάθηκαν και έπεσαν στη θάλασσα, όπου μεταμορφώθηκαν σε δελφίνια. 

Μετανοημένοι για το ατόπημά τους παραστέκουν τους ναυτικούς στα ταξίδια και τα ναυάγιά τους. 😎.

* Και ένα σχόλιο για την σεξουαλική ταυτότητα της Αταλάντης: 

εκ πρώτης όψεως, συμπεριφέρεται σαν αγοροκόριτσο… 

Σαν βίαιη άντρο-γυναίκα… 

Πολύ τολμηρή και σκληρή…αφού σκοτώνει τους μέλλοντες εραστές που χάνουν στην δοκιμασία που τους βάζει. 

Αν η Αταλάντη ζούσε στη σημερινή εποχή,  θα είχε χαρακτηριστεί τρανσέξουαλ η κάτι ενδιάμεσο και , το πιθανότερο,  διάφοροι γιατροί να την είχαν πείσει να κάνει ορμονοθεραπεία με ανδρογόνα και να κόψει τα στήθη της. 

Τελικά όμως,  το αγοροκόριτσο αυτό,  αποδείχτηκε …θηλυκό σεξουαλικό ηφαίστειο και αναστέναξε το δάσος τηςΉρας.

Απλά βρήκε τον σωστο εραστή- σύζυγο.

Ας μη βγάζουν εύκολα συμπεράσματα οι κήνσορες της σεξουαλικότητας

🙂