το τραίνο

 ….τί ειναι ο ανθρωπος?

Ένας κακομοίρης που νομίζει ότι είναι κάτι σπουδαίο. 

Επειδή απέκτησε αυτοσυνειδησία και σιγά-σιγά έμαθε να κάνει μερικές απλές σκέψεις και να κατασκευάζει εργαλεία, νόμισε τον εαυτό του στόχο της Δημιουργίας. 

Μάλιστα.

Ισχυρίστηκε ότι ο Δημιουργός Θεός  έστιψε το άπειρο μυαλό του  για να κατασκευάσει στο σύμπαν.

…και στο κέντρο του σύμπαντος, έβαλε το υπέροχο μαργαριτάρι που είναι ο άνθρωπος.

… ναι, μάλιστα… τον άνθρωπο… που πρέπει να έχει στόχο να μοιάσει στον  ίδιο τον Θεό.

Κάθ’ εικόνα και ομοίωσιν, ο άνθρωπος. 

Έβαλε μάλιστα τον εαυτό του στο κέντρο της Γης  και την Γή στο κέντρο της της δημιουργίας.

Έτσι ο άνθρωπος αυτο-τοποθετήθηκε στο κέντρο του κέντρου και έγινε συνομιλητής του Θεού.

 Ο άνθρωπος στην Γη και ο Θεός  τον ουρανό.

 …σχεδόν ισότιμοι.

Δυστυχώς,  από τότε που ο Κοπέρνικος ανακάλυψε ότι η Γη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας κόκκος άμμου σε μια  τεράστια τρομακτική αμμουδερή έρημο , ο μεν  άνθρωπος φανηκε ασήμαντος και ο Θεός τεράστιος.

Ούτε αυτό έβαλε μυαλό στους ανόητους ανθρώπους.

Παρέμειναν ανόητοι και μικρόνοες μέσα σε μια κενή μεγαλαυχία.

Έχει  πει κάποιος που είχε περισσότερο μυαλό ότι  ο άνθρωπος μοιάζει με ταξιδιώτη που γεννήθηκε και ζεί  σε ένα τρένο με σφραγισμένα παράθυρα.

Δεν ξέρει από πού ξεκίνησε και ούτε που πάει αυτό το τραίνο. 

Απλά ζει μέσα σε ένα βαγόνι και όλος ο κόσμος του είναι αυτός… αυτό το βαγόνι.

Κάνει υποθέσεις για το πως βρέθηκε εκεί και δε βγάζει άκρη. 

Κάνει υποθέσεις επίσης για τον προορισμό που έχει το τρένο και πάλι δε βγάζει άκρη. 

Αρρωσταίνει, ερωτεύεται, τσακώνεται, μαχαιρώνει και βγάζει πύρινους λόγους  μέσα στο βαγόνι για τις προνομιούχες θέσεις.

Όταν πεθάνει, ανοίγουνε μια καταπακτή στον πάτο του βαγονιού και τον πετάνε έξω.

Όλο αυτό το λένε ζωή και προσπαθούν να του δώσουν νόημα.

Φτιάχνουν μάλιστα  ολόκληρες θεωρίες, αρκετά πολύπλοκες,  ώστε να δώσουν στρογγυλεμένες ερμηνείες για το τι είναι το βαγόνι  και πως πρέπει να συμπεριφέρονται μέσα σε αυτό.

Αυτοί  ονομάζουν τους εαυτούςτους νομοθέτες και πολιτικούς. 

Κάποιοι άλλοι που ισχυρίζονται ότι έχουν δει στη ζούλα τι ακριβώς είναι έξω από το βαγόνι,  λέγονται παπάδες  και φιλόσοφοι.

Όλοι αυτοί ζούνε πλουσιοπάροχα γιατί έχουν προτεραιότητα στο κυλικείο του τρένου. 

Οι υπόλοιποι τρώνε  ότι περισσέψει.

Και το τρένο τρέχει ασταμάτητα…. 

και  ουδείς ξέρει πού πάει.

…. αν θα καταλήξει σε κάποιο σταθμό ή αν θα πέσει σε καμμιά χαράδρα.

άσπρο ψωμί

  Δεν ξέρω τι είδους μαζοχιστικό κίνητρο έχω να κάθομαι να διαβάζω για τον εμφύλιο πόλεμο και τις αθλιότητες, τις αχρειότητες και τις αγριότητες που συνέβησαν τότε.

Το βλέπω συνολικά το θέμα σε μια τεράστια αρχαία τραγωδία που έχει πρωταγωνιστή,   φονιά,  θύτη και θύμα, έναν ολόκληρο λαό σε εναλλασσόμενους ρόλους.

Έγιναν τρομερά πράγματα τότε και τα εγκλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμη στην συλλογική συνείδηση. 

Έχω την τρομερή υποψία ότι ο λαός μας έχει πολλές ενοχές.

Οι γέροι μας έκρυβαν πολλές ενοχές.

Ενοχές  οι οποίες κληρονομούνται.

Οι ενοχές είναι αόρατοι σατανάδες   που περνάνε με  μυστηριώδη τρόπο από τη μία γενιά στην άλλη.

Δεν ξέρω…δεν θα επεκταθώ…δεν έχω όρεξη για πολιτική συζήτηση γιατί οι αντοχές μου σε τέτοιες αντιπαραθέσεις είναι πολύ μικρές. 

Απλά ήθελα να σχολιάσω μόνο το «άσπρο ψωμί».

Ο αντάρτης κρυβόταν μέσα σε ένα θάμνο ενώ οι «δεξιοί»  είχαν πιάσει ένα σύντροφο του.

Και οι δύο ήταν στην ομάδα των τελευταίων συντρόφων του Άρη Βελουχιώτη…

 αλλά είχαν  χαθεί από αυτόν.

 …είχαν χαθεί στα βουνά προσπαθώντας να σωθούν. 

Ήταν τα τελευταία δυο τρία εικοσιτετράωρα πριν την αυτοκτονία του. 

Κυνηγημένο αγρίμι κι αυτός,  αποκηρυγμένος  από το κόμμα και «αφορισμένος» από το Ζαχαριάδη.

Ήταν λοιπόν ο αντάρτης μέσα στο θάμνο, εξαιρετικά πεινασμένος και διψασμένος αλλά δεν κουνιόταν καθόλου γιατί ήξερε ότι, αν προδοθεί, θα τον καταλάβαιναν ότι θα τον συλλάμβαναν.

Ο αιχμαλωτισμένος σύντροφος του για να τον δελεάσει ώστε να βγει από την κρυψώνα του, από την μία τον καθησυχάζει ότι οι δεξιοί δεν θα τον πειράξουν και από την άλλη ότι θα του έδιναν να φάει την μεγαλύτερη λιχουδιά  που θα μπορούσε να έχει εκείνη την εποχή. 

Το άσπρο ψωμί.

Το εχω  διαβάσει ξανά  αυτό με το άσπρο ψωμί.

…και νομίζω ότι ήταν πάλι στον εμφύλιο. 

Το άσπρο ψωμί ήταν το πιο γλυκό ψωμί… η μεγαλύτερη πολυτέλεια.

Αυτό που παίρνω  από το φούρνο  90 λεπτά την φρατζόλα και  πετάω το μισό γιατί ξεραίνεται στο μεταξύ πριν προλάβω να το φάω.

Έχω αρχίσει να έχω κάποια προβλήματα δυσπεψίας τώρα τελευταία. 

Μετά άρχισα να αναπαράγω στην φαντασία μου  την σκηνή του αυθόρμητου λαικού  θριάμβου στην πλατεία της Καρδίτσας με τα κομμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα κρεμασμένα από τον φανοστάτη και από κάτω οι πίπιζες να δίνουν τόνο στον θρίαμβο.

Είναι παλιά παραδοση θριάμβου αυτή με τα κεφάλια. 

Δεν έκανε μόνο ο Αττίλας πυραμίδες από κεφάλια. 

Έχουμε κι εμείς ιστορικό με πυραμίδες από κεφάλια.

Αριστερά και δεξιά κεφάλια κομμένα. 

Κρεμασμένα σε πλατάνια για πανηγύρι  η πεταμένα στην ζούλα στη χαράδρα του Φενεού.

Θα πρέπει να αρχίσω να εκτιμώ  το λευκό ψωμί.

Χωρίς κριτική

 πέρα από την κριτική

…ο δαιμονιώδης μέσα στην οξυδέρκεια του Νίτσε, είχε πει κάποτε ότι νιώθουμε στη φύση πολύ ευχάριστα διότι η φύση δεν έχει γνώμη για μας. 

Προφανώς… 

…ούτε τα δέντρα, ούτε τα λουλούδια, ούτε οι μύγες, ούτε τα ζουζούνια, ούτε οι γάιδαροι, έχουν γνώμη για μας. 

Η φύση είναι δεδομένη και μας παραδόθηκε ως έχει. 

Είτε από την Τύχη, είτε από τον Θεό,  μας παραδόθηκε ως έχει.

Η πόλη έχει γνώμη για μας… 

Δηλαδή η κοινωνία έχει γνώμη για μας. 

Αυτό είναι αρκετά ψυχοπιεστικό και ενοχλητικό… συνήθως.

Στην πόλη δίνουμε συνεχώς εξετάσεις… είτε στους άλλους είτε στον εαυτό μας. 

Μέσα στη φύση, απλά ικανοποιούμε τις ανάγκες μας.

Απλά πράγματα. 

Τελικά, μεγάλο μέρος της ταλαιπωρίας που τραβάει ο άνθρωπος, προέρχεται από την κοινωνία. 

Γιατί δεν μπορεί να κάτσει μόνος του μέσα σ’ ένα δωμάτιο…

… αφού  δεν αντέχει την μοναξιά και την ενδοσκόπηση.

….άρα πρέπει να είναι μαζί με άλλους ανθρώπους και να συνυπάρξει μαζί με αυτούς και τα κουσούρια τους.

Πάλι δύσκολα πράγματα.

Οι άνθρωποι έχουν εγγενή τάση προς την εξουσία και την εκμετάλλευση που  είναι δύο αιτίες μεγάλης ενόχλησης.

Τελικά,  μόνο με τα κατοικίδια  συμβιώνουμε με  ανθρώπινους όρους: 

είναι πλήρως  υποταγμένα και πλήρως ευγνώμονα με ένα κόκκαλο η ψαροκόκκαλο.

Πενταροδεκάρες.

Οι πόρνες στοιχίζουν ένα σωρό λεφτά και πουλάνε μαιμού προιόν.

Αι σύζυγοι,  ακόμα  και αν δεν πουλάνε μαιμού προιόν, το θέλουν όλο δικό τους.

Μόνο οι  σκύλοι και οι γάτες παρέχουν συντροφικότητα, αποδοχή και ψυχική υποστήριξη…

…. χωρίς πολλές απαιτήσεις.

… και χωρίς κριτικές για το αν  προκόψαμε περισσότερο από τον κουμπάρο μας.

είδα τα μελλούμενα πριν δυό χρόνια!

 …όταν όλοι - πολλοί- θαύμαζαν τον Τσίπρα, εμένα με εκνεύριζε: 

ένας  ημιαγράμματος ηθοποιός που δεν ήξερε τον ρόλο του και που όμως  όλοι τον χειροκροτούσαν.

Τώρα που το κοινό τον βαρέθηκε , τώρα που τα ταμεία του θεάτρου βαράνε μύγες και στις παραστάσεις του πετάνε λεμονόκουπες ακόμα και οι ταξιθέτριες, εγώ τον συμπονώ.

…δηλαδή τον βλέπω σαν θύμα της αλαζονικής ασχετοσύνης του: 

πίστεψε ελάχιστα στην γνώση και πάρα πολύ στον αυτοσχεδιασμό.

Όπως όλοι οι τεμπέληδες που δεν διαβάζουν τις οδηγίες χρήσεως  και απλά πασπατεύουν το μηχάνημα, πατώντας τα κουμπιά κουτουρού.

Μόνο που το μηχάνημα - που ήταν ολόκληρο κράτος - ήταν ευαίσθητο και πολύπλοκο και, μέχρι να μάθει τα βασικά,  του πέταξε όλα τα ελατήρια έξω.

Σκέφτομαι λοιπόν τον Αλεξάκο και προσπαθώ να μπω μέσα στο κεφάλι του να δω τι σκέφτεται και πως νιώθει. 

Πρέπει να σας ομολογήσω το μυστικό μου…. ότι έχω  κληρονομικό χάρισμα να καταλαβαίνω τις σκέψεις των άλλων.

….κάτι  σαν τους γέροντες του Αγίου όρους.

Λέγεται διορατικό χάρισμα και στην ουσία είναι εικόνες που περνάνε απ’το μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία.

Χθες λοιπόν που είχα αϋπνία, όταν κοιμήθηκα για λίγο,  είδα μια τέτοια κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Αλέξη που ήμουνα εγώ ο ίδιος. 

Εγώ λοιπόν, ως  Αλέξης,  δεν ήμουνα δυστυχισμένος όπως πολλοί, φαντάζονται… αλλά ήμουνα λιγάκι ανακουφισμένος που γλίτωσα προς το παρόν… 

Γλίτωσα από όλους αυτούς τους μαλακογκρινιάρηδες που στην επιτυχία σε χειροκροτάνε και στα δύσκολα σε βρίζουν. 

Επίσης ένιωθα αρκετά σίγουρος ότι θα επιστρέψω δριμύτερος: 

όλοι τους είναι τενεκέδες και ουδείς θα καταφέρει να πάρει παραπάνω ποσοστό από το 18 τοις 100 που πήρα εγώ… 

Άρα μόλις φάνε κανα δυό εκλογικά χαστούκια, θα αρχίσουν να με παρακαλάνε να γυρίσω.

Εγώ βέβαια,  δεν θα δεχτώ με τη μία… αλλά θα κάνω τον δύσκολο.

Το πρόβλημα μου είναι όμως τι θα κάνω μέχρι τότε… 

Το να δουλέψω σε κανονική δουλειά δεν το θέλω με τίποτα αφού βασικά  δεν  ξέρω να κάνω τίποτα.

…οπότε αποκλείεται η δουλειά η κανονική. 

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φτιάξω άλλο ένα ιδεολογικό - πολιτικό κέντρο , ένα Think Tank της αριστεράς.

Θα καλώ εκεί  διάφορους αποτυχημένους  πολιτικούς με αλογοουρές,  όπως εκείνος ο ισπανός που τελικά κατέληξε απο προλετάριος  με  βίλα και πισίνα,  και θα συζητάμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ότι κάναμε και στα Εξάρχεια δηλαδή, αλλά στο πιο κυριλέ. 

Θα καλούμε  και διάφορες μισοπάλαβες Οικολόγες και φεμινίστριες που θα λένε και αυτές τα δικά τους.

Η Μπέτυ θα μιλάει μαζί τους για την διεθνή πορεία του γυναικείου κινήματος και την συμπληρωματική σχέση του με τους τρανσέξουαλ.

Είναι θέμα χρόνου να γυρίσω πίσω αφού είναι δεδομένο ότι ο Μητσοτάκης θα φάει τα μούτρα του αφού τα προβλήματα είναι άλυτα. 

Μετά ξύπνησα και είχα μιά στυφή γεύση στο στόμα.

dream becomes reality

 …dream becomes reality

…κάποτε έγραψα για μιά δυστοπική προφητεία που έκανα καθότι έχω κληρονομικό χάρισμα: 

ο κόσμος μας ήταν πλέον πεδίο ανταγωνισμού αδίστακτων και σκληρών Ινδών και Κινέζων επιχειρηματιών ολιγαρχών.

Φαίνεται ότι ήδη έμαθαν τα κόλπα των  εγχώριων ολιγαρχών: αγοράζουν ομάδες.

Πάντως, σαν φάτσα, τον προτιμώ από  τον Ιβάν Σαββίδη.

https://www.facebook.com/100058064601278/posts/1330454158900058/?

https://storyteller-doctor.blogspot.com/2023/01/blog-post_31.html

η ιδανική ερωτική σχέση είναι σαν το τάνγκο

 …ένας καλός τρόπος γιά να περιγράψεις την ιδανική ερωτική σχέση είναι το τάνγκο: 

δύο σώματα που έχουν λίγη επαφή…

…αλλά δουλεύουν σαν ένα σώμα , 

που κάνουν ερωτικές κινήσεις  ανεξάρτητες αλλά και  μαζί σαν ενιαίο σύνολο, 

που είναι φουλ στα σεξουαλικά μηνύματα και υποσχέσεις αλλά χωρίς χυδαιότητα και βεβαιότητα.

Και το πιό σημαντικό : 

φοράνε τα καλά τους ρούχα και γυαλιστερά παπούτσια αλλά δεν τσαλακώνουν ούτε πατάνε κακοποιητικά ο ένας τα  πόδια του άλλου.

Όλα δουλεύουν ρολόι με θαυμαστή αρμονία.

https://video.twimg.com/amplify_video/1936362530932199424/pl/CIKnU4b9WPGpXeNn.m3u8?tag=14

Το υπαρξιακό άγχος προκαλεί λογοδιάρροια

 

Είμαι ένας ακούσιος ωτακουστής.

…στα καφενεία ακούω - χωρίς να θέλω- τους διαλόγους των διπλανών και τους μονολόγους τους στο κινητό : 

όλοι πλέον μιλάνε συνεχώς στο κινητό , με δυνατή  φωνή, λέγοντας ασημαντότητες. 

Δηλαδή, όχι μόνο δεν ευχαριστιέμαι να ακούω για το «σιδέρωμα των ρούχων» που εκκρεμεί, αλλά με εκνευρίζει κιόλας. 

Ούτε αυτό που «είπε η κουμπάρα της»,  με ενδιαφέρει. 

Ούτε «η τσιμούχα που θέλει αλλαγή». 

Ούτε ο «πονοκέφαλος και η δυσκοιλιότητα». 

Σαράντα χρόνια γιατρός , αρκετά με απασχόλησε ο πονοκέφαλος και η δυσκοιλιότητα: αρκεί.

Και το «μούδιασμα στα χέρια» και η «αστάθεια στα πόδια», επίσης.

Λυπάμαι, εξαντλήθηκα.

Και τα προβλήματα γεωπολιτικής, επίσης.

Κατέληξα σε συμπέρασμα. 

Για όλα φταίνε οι Αμερικάνοι. 

Όλοι οι άλλοι είναι Παναγίες. 

Εγώ είμαι ένας ασήμαντος και παρακαλώ να με αφήσετε ήσυχο στην ασημαντότητά μου. 

Όποιος με ενοχλήσει στην γωνιά μου, γίνεται ο χειρότερος εχθρός μου.

Δηλώνω επίσης προοδευτικός και συντηρητικός.

Δεν γίνεται; 

Σας παρακαλώ…γίνεται και παραγίνεται.

Δηλαδή ανεχθήκατε τα πάντα σε πολιτικές κωλοτούμπες και η δική μου δήλωση σας πείραξε;

Θα το πώ στον υπουργό της Νέας Δημοκρατίας  που ήταν γραμματέας της ΚΝΕ. 

Αλλα επανέρχομαι στα κινητά: 

όλοι λένε ασημαντότητες και σπάω το κεφάλι μου γιατί τις λένε δημοσίως. 

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχουν υπαρξιακό άγχος: 

νιώθουν τόσο ασήμαντοι,  που προσπαθούν να πείσουν εαυτούς ότι η ζωή τους έχει περιεχόμενο. 

Ότι είναι πολυάσχολοι.

Εγώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. 

Είμαι ασήμαντος και αργόσχολος και χαίρομαι αφάνταστα γι αυτό.