Δεν ξέρω τι είδους μαζοχιστικό κίνητρο έχω να κάθομαι να διαβάζω για τον εμφύλιο πόλεμο και τις αθλιότητες, τις αχρειότητες και τις αγριότητες που συνέβησαν τότε.
Το βλέπω συνολικά το θέμα σε μια τεράστια αρχαία τραγωδία που έχει πρωταγωνιστή, φονιά, θύτη και θύμα, έναν ολόκληρο λαό σε εναλλασσόμενους ρόλους.
Έγιναν τρομερά πράγματα τότε και τα εγκλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμη στην συλλογική συνείδηση.
Έχω την τρομερή υποψία ότι ο λαός μας έχει πολλές ενοχές.
Οι γέροι μας έκρυβαν πολλές ενοχές.
Ενοχές οι οποίες κληρονομούνται.
Οι ενοχές είναι αόρατοι σατανάδες που περνάνε με μυστηριώδη τρόπο από τη μία γενιά στην άλλη.
Δεν ξέρω…δεν θα επεκταθώ…δεν έχω όρεξη για πολιτική συζήτηση γιατί οι αντοχές μου σε τέτοιες αντιπαραθέσεις είναι πολύ μικρές.
Απλά ήθελα να σχολιάσω μόνο το «άσπρο ψωμί».
Ο αντάρτης κρυβόταν μέσα σε ένα θάμνο ενώ οι «δεξιοί» είχαν πιάσει ένα σύντροφο του.
Και οι δύο ήταν στην ομάδα των τελευταίων συντρόφων του Άρη Βελουχιώτη…
αλλά είχαν χαθεί από αυτόν.
…είχαν χαθεί στα βουνά προσπαθώντας να σωθούν.
Ήταν τα τελευταία δυο τρία εικοσιτετράωρα πριν την αυτοκτονία του.
Κυνηγημένο αγρίμι κι αυτός, αποκηρυγμένος από το κόμμα και «αφορισμένος» από το Ζαχαριάδη.
Ήταν λοιπόν ο αντάρτης μέσα στο θάμνο, εξαιρετικά πεινασμένος και διψασμένος αλλά δεν κουνιόταν καθόλου γιατί ήξερε ότι, αν προδοθεί, θα τον καταλάβαιναν ότι θα τον συλλάμβαναν.
Ο αιχμαλωτισμένος σύντροφος του για να τον δελεάσει ώστε να βγει από την κρυψώνα του, από την μία τον καθησυχάζει ότι οι δεξιοί δεν θα τον πειράξουν και από την άλλη ότι θα του έδιναν να φάει την μεγαλύτερη λιχουδιά που θα μπορούσε να έχει εκείνη την εποχή.
Το άσπρο ψωμί.
Το εχω διαβάσει ξανά αυτό με το άσπρο ψωμί.
…και νομίζω ότι ήταν πάλι στον εμφύλιο.
Το άσπρο ψωμί ήταν το πιο γλυκό ψωμί… η μεγαλύτερη πολυτέλεια.
Αυτό που παίρνω από το φούρνο 90 λεπτά την φρατζόλα και πετάω το μισό γιατί ξεραίνεται στο μεταξύ πριν προλάβω να το φάω.
Έχω αρχίσει να έχω κάποια προβλήματα δυσπεψίας τώρα τελευταία.
Μετά άρχισα να αναπαράγω στην φαντασία μου την σκηνή του αυθόρμητου λαικού θριάμβου στην πλατεία της Καρδίτσας με τα κομμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα κρεμασμένα από τον φανοστάτη και από κάτω οι πίπιζες να δίνουν τόνο στον θρίαμβο.
Είναι παλιά παραδοση θριάμβου αυτή με τα κεφάλια.
Δεν έκανε μόνο ο Αττίλας πυραμίδες από κεφάλια.
Έχουμε κι εμείς ιστορικό με πυραμίδες από κεφάλια.
Αριστερά και δεξιά κεφάλια κομμένα.
Κρεμασμένα σε πλατάνια για πανηγύρι η πεταμένα στην ζούλα στη χαράδρα του Φενεού.
Θα πρέπει να αρχίσω να εκτιμώ το λευκό ψωμί.
