Ο μπαμπάς θα κάνει υπομονή

 

Η  ασθένεια κακοποιεί τον άρρωστο και η ιατρική κακοποιεί τον γιατρό: 

όχι μόνο γιατί δίνει συνεχή αγώνα ενάντια στην φθορά, τον πόνο και τον θάνατο,  αλλά, και γιατί αντιμετωπίζει συνεχώς τα συνοδά κοινωνικά προβλήματα.

Κοινωνικά προβλήματα  που, αν και δεν είναι εντός της ιατρικής αρμοδιότητος, μπλέκουν αναπόφευκτα με το ιατρικό έργο.

Φτώχεια και αρρώστεια.

Μοναξιά και αρρώστεια.

Αποξένωση και αρρώστεια.

Αποξένωση?

…ναι, αποξένωση: όταν γίνεσαι «ξένος».

Να σε κάνει «ξένο» η οικογένειά σου, τα παιδιά σου, γυναίκα σου, η ερωμένη σου, η πατρίδα σου.

Ξένος από ανάγκη, ξένος με το ζόρι.

Ξένος τόπος, ξένη γλώσσα, ξένες συνήθειες, ξένες εικόνες, ξένος ουρανός, ξένο τοπίο.

Αλλο να έχεις εγκεφαλικό στον τόπο σου και άλλο στον ξένο τόπο.

Άλλο πράγμα να έχεις χρόνια αρρώστεια -που θέλει φροντίδα και παρηγοριά-  και να είσαι με μιά οικογένεια που σε υποστηρίζει,  και, άλλο πράγμα να είσαι μόνος, γέρος… και ξένος.

Η διαχείριση  του πόνου και της ανημπόριας είναι παράπλευρα έργα του κυρίως ιατρικού.

Η φτώχεια τα διηθεί όλα αυτά σαν τοξικό δηλητήριο και τα κάνει ανυπόφορα.

Πιάνω τον εαυτό μου να υπολογίζει τι μπορεί να αντέξει οικονομικά ένας φτωχός με δισκοκήλες στον αυχένα και μυελοπάθεια: 

…πότε να γίνει η μαγνητική? 

…όταν θα μπορεί να πάει στην Αθήνα σε δυό μηνες που θα την κάνει με 70€ συμμετοχή ?

…ή τώρα χωρίς ΕΟΠΥΥ που θα δώσει  240€?

Τώρα?

…μα, τώρα, η δουλειά δεν παίρνει αναρρωτικές και διακοπές: 

αυτά σημαίνουν απόλυση… και η απόλυση σημαίνει πείνα…

Πείνα  για τον εργάτη και για την οικογένειά του στην Αίγυπτο.

Όλα είναι μιά διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ανάγκη της εργασίας και στην ανάγκη της υγείας.

Η γυναίκα με τα κουτσούβελα στην Αίγυπτο περιμένουν το μηνιάτικο.

Ο μπαμπάς θα κάνει υπομονή.

Θα δουλέψει στο καίκι, θα φάει στο καίκι, θα κοιμηθεί στο καίκι.

Υγρασία? 

…αστεία, έ?

Καίκι - σπίτι, χειμώνα καλοκαίρι.

Οι κοιλιές διατάζουν.

Οι δισκοκήλες ας περιμένουν.

διάλογος: μια νέα μορφή αυτομαστίγωσης

..άλλο ένα σύμπτωμα που με βασανίζει τελευταία είναι η δυσανεξία μου στον «Διάλογο».

…βέβαια,  γενικά, ο «Διάλογος» θεωρείται καλό, πολιτισμένο και δημοκρατικό πράγμα….αλλά  δεν είναι πάντα  έτσι. 

…συνήθως είναι μιά ασυνάρτητη,  ακατάστατη -και συχνά παράλογη - συζήτηση,  χωρίς καλή προθεση εξαγωγής συμπεράσματος.

 Απλά όλοι προσπαθούν να  υπερισχύσουν  και κατατροπώσουν  τον άλλο.

«τον αντίπαλο».

Καταντάει χάσιμο χρόνου και ενέργειας.

Γενικά, καταφέρνω να ξεφεύγω:

κάνω ασαφείς καταφατικές κινήσεις της κεφαλής.

Δηλαδή κουνάω ασαφώς το κεφάλι  μου, σε μια ήπια κατάφαση, παίρνοντας ταυτόχρονα μια έκφραση  ότι σκέφτομαι  το θέμα:

ότι τάχα προβληματίζομαι και το επεξεργάζομαι.

Αυτό δίνει λίγο θάρρος από την μιά αλλά από την άλλη μετριάζει την ένταση γιατί ο άλλος πιστεύει ότι σχεδόν με έπεισε.

Το μεγάλο λάθος που έκανα παλιά ήταν ότι προσπαθούσα να πω αντεπιχείρημα: είναι μιά χρονοβόρα και στείρα διαδικασία αφού γενικά, κανείς δεν θέλει να πεισθεί.

Όλοι θέλουν να πείσουν.

Το καλύτερω είναι να συμφωνείς.

Εγώ δεν έχω αντίρρηση  για την επίπεδη Γή , ούτε για τα δικαιώματα  των ψύλλων να τσιμπάνε.. και των γρύλλων να τραγουδάνε.

Είμαι «δημοκρατικό άτομο με ευαισθησίες» και «αφήνω όλα τα λουλούδια να ανθίσουν»…

Πως να προκόψετε στην Ελλάδα: απλές συνταγές επιτυχίας

 

Στην Ελλάδα δεν προκόβεις  ποτέ παρά μόνο αν είσαι διάσημος: 

είτε είσαι  καλός στην δουλειά σου, είτε ντενεκές ξεγάνωτος, δεν μετράει.

Το μόνο που μετράει , είναι να είσαι γνωστός. 

Στην ιατρική κοινότητα, είναι κοινός τόπος... οι καλοί γιατροί είναι σεμνοί και αφανείς: τους ξέρουν μόνο οι συνάδελφοί τους πως είναι καλοί.

Γι αυτό, όταν οι ίδιοι ψάχνουμε ένα καλό γιατρό -πχ στο τάδε θέμα- ρωτάμε άλλους γιατρούς, συνήθως της ίδιας ειδικότητας: 

«γιά το τάδε θέμα/ πρόβλημα, που να πάω?».

Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να βρείς ένα καλό γιατρό.

Γενικά, οι τηλεοπτικοί γιατροί -ή αυτοί που αυτοπροβάλλονται στα ΜΜΕ - δεν χαίρουν εκτίμησης: 

οι περισσότεροι λοιποί γιατροί τους αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη. 

Και δεν είναι από ζήλεια: είναι η  πραγματικότητα.

Είναι φυσικό: 

το μυαλό σου ή στην δουλειά σου θα το έχεις ή στην προβολή της.

Ποτέ οι διευθυντές παραγωγής καί έρευνας, δεν είναι και διευθυντές μάρκετινγκ.

Αλλά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ικανότητα και προκοπή, δεν πάνε απαραίτητα μαζί.

Οι θέσεις και το χρήμα πάνε μάλλον στα λαμόγια της προβολής και της επικοινωνίας.

Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική.

Άμα δείτε πολιτικούς που είναι συνέχεια στα τηλεοπτικά στούντιο, είναι μπάφες.

Δεν γίνεται ρε φίλε, και τους φακέλλους σου να μελετάς,  και να είσαι όλη μερα με τον Αυτιά, τον Παπαδάκη και την Μενεγάκη.

Απλά πράγματα.

Αλλά ο μαλάκας ο κοσμάκης, δεν χαμπαριάζει: ψηφίζει τηλεοπτικές μούρες.

Αυτά σκέφτομαι και παρηγοριέμαι που δεν τα κονόμησα: 

δεν κατάφερα την απαραίτητη επικοινωνιακή συμπεριφορά.

🙂

Παρά ταύτα, αρχίζω να την μελετάω τώρα: 

...λέω...τι στο διάολο...ένα κάρο μαλάκες έγιναν φίρμες και δεν αξίζουν μία...άρα, θά είναι κάπως απλό το θέμα. 

Δεν μπορεί να είναι πολύπλοκο.

Άρχισα λοιπόν να μελετάω τους  «επιτυχημένους»: 

πολιτικούς και ηθοποιούς, για αρχή, που είναι καθαρά επαγγέλματα γκλαμουριάς.

Λοιπόν οι κανόνες δεν είναι πολλοί και , το ενδιαφέρον είναι ότι είναι κοινοί.

Και στους πολιτικούς και στους ηθοποιούς.

Ένας καλός πρώτος κανόνας, είναι οι ... «αλλαξοκωλιές»: 

όχι οι ...κυριολεκτικές - αν και αυτό παίζει- αλλά οι μεταφορικές.

Τέτοιες «αλλαξοκωλιές» είναι πχ η αμοιβαία αλληλοπροβολή: 

πχ βλέπεις έναν μέτριο ηθοποιό και λέει για ένα άλλο καραμέτριο ηθοποιό: «μεγάλος θεατράνθρωπος!»

Αν δεν μπορεί να το πεί γιατί ο τύπος είναι καρακακόμοιρος, λέει πχ 

«Η ερμηνεία του, στον ρόλο του υπηρέτη στο έργο τάδε...ήταν καταπληκτική...έγραψε ιστορία!»

Ο δεύτερος «θέατράνθρωπος» στην πρώτη ευκαιρία, φυσικά θα γλύψει, δημόσια, τον πρώτο «θεατράνθρωπο» κοκ

Οι αλλαξοκωλιές στην πολιτική, επίσης είναι επιβεβλημένες: 

πχ ένας τενεκές διορίζει σε μια υπεύθυνη θέση έναν άλλο, κολλητό του, τενεκέ: 

μόλις κάνει αυτός κάτι ασήμαντο, το προβάλλει και αρχίζει τα συγχαρητήρια.

Μπράβο στον ΤΑΔΕ που ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ κατάφερε να κάνει δενδροφύτευση Βασιλικού και Δυόσμου στο προαύλιο του οργανισμού ΤΑΔΕ...ο λαός της Βλαχοαγουλινίτσας τον ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΙ γιατί όχι μόνο μυρίζει ωραίες μυρωδιές και χαλαρώνουν τα νεύρα του, αλλά και γιατί εξαφανίστηκαν τα κουνούπια ...αυτά που ως γνωστόν μεταδίδουν τον ιό του ΔΥΤΙΚΟΥ ΝΕΙΛΟΥ και αλλες ασθένειες....ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ, ΓΙΩΡΓΗ!!!

κλπ κλπ

Και ο Γιώργης,  στην πρώτη ευκαιρία, θα ανταποδώσει: 

«ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ ΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ, ΓΙΑΝΝΗ, ΜΗΝ ΚΩΛΩΝΕΙΣ, Ο ΛΑΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ» κλπ κλπ.

Αυτή είναι η πολιτική αλλαξοκωλιά.

Λοιπές μέθοδοι, προσεχώς.

η παρακμή είναι μιά σταδιακή διαδικασία

 

… η παρακμή είναι σαν την γήρανση: 

είναι μια σταδιακή διαδικασία. 

Κανείς δεν παρακμάζει απότομα, είτε άνθρωπος, είτε κοινωνία. 

Σιγά-σιγά, ξεπέφτεις. 

Το ίδιο και οι πόρνες: καμιά δε γίνεται πόρνη από την μιά στιγμή στην άλλη. 

Ξεκινάς σιγά-σιγά,  βάζεις  το νερό στο κρασί σου, αραιώνεις  τις αρχές σου, κάνεις  τα στραβά μάτια σε μικρούς εξευτελισμούς παίρνοντας  με χαρά, μικρά δωράκια.

Αν το περιβάλλον είναι πορνείο, είναι βέβαιο ότι αργότερα η πουτανιά θα σου φαίνεται  μιά φυσιολογική διαδικασία. 

Το περιβάλλον έχει σημασία και οι παρέες ακόμα μεγαλύτερη. 

Η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα είναι ένα μεγάλο διαφθορείο: μαθαίνεις να τεμπελιάζεις…

…να αποφεύγεις τη δουλειά και την ευθύνη.

Μαθαίνεις να βρίσκεις δικαιολογίες…

…και κυρίως δικαιολογίες στον ίδιο τον εαυτό σου: «αφού όλοι έτσι κάνουν, εγώ θα παρατήσω τον ήρωα;»

«Αφού όλοι έτσι κάνουν.., εγώ μαλάκας είμαι να δουλεύω;»

«Αφού όλοι κλέβουν.,, εγώ μαλάκας είμαι να μην πάρω τίποτα;»

Στην αρχή οι γιατροί παίρνουν ό,τι τους δώσουν.

Στο τέλος,  θυμώνουν όταν δεν τους δώσουν τίποτα.

Όπως οι πουτάνες: 

στην αρχή  πηδιούνται με χαρά και παίρνουν απλώς το δωράκι τους. 

Στο τέλος δεν πηδιούνται ποτέ εάν δεν πέσουν μπροστά τα λεφτά. 

Στο τέλος, το σεξ και η ιατρική παύουν να παρέχουν οποιαδήποτε ευχαρίστηση: 

αν δεν μπούνε λεφτά στο ταμείο,  και το σεξ και η ιατρική γίνονται  ένας τεράστιος καταναγκασμός.

Όχι για όλους: δεν είναι όλες οι γυναίκες πουτάνες. 

Δεν είναι όλοι γιατροί απατεώνες και τυχοδιώκτες.

Αλλά βέβαια,  εξώφυλλα στα λαϊκά περιοδικά γίνονται μόνο οι πουτάνες.

ανασφαλείς οι εξουσιαστές

 …από παλιά με εκνεύριζαν και με εξαγρίωναν όλοι αυτοί που θέλουν να μου ασκήσουν  εξουσία…και δεν αναφέρομαι τόσο στους πολιτικούς που είναι η δουλειά τους ή πχ στους αστυνομικούς, αλλά όλους αυτούς που ασκούν εξουσία στην καθημερινή ζωή… 

Στην εταιρεία τους, στην κλινική τους -πανεπιστημιακή συνήθως 🙂 - στο μαγαζί τους, στη γειτονιά τους, στη σχέση τους, στα παιδιά τους.

Τελευταία, άλλαξα γνώμη - ή τελοσπάντων στάση- απέναντι σε όλους αυτούς τους μεσαίους ή μικρούς εξουσιαστές.

Κατάλαβα ότι βασικά πρόκειται για ανασφαλή άτομα, δυσαρεστημένα  με τον εαυτό τους, με καταπιεσμένες φιλοδοξίες και με καταπιεσμένο συναίσθημα: 

μη έχοντας επαρκή αποδοχή , ανθρώπινη αλλά και γενικότερη, πρέπει να αποδείξουν  στον εαυτό τους ότι αξίζουν την προσοχή των άλλων. 

Και ποιά καλύτερη προσοχή μπορείς να επιτύχεις από τον άλλο εκτός από τον έρωτα και την γονική αγάπη?

Ασκώντας του εξουσία φυσικά. 

Ένας εξουσιαστής έχει την συνεχή προσοχή του εξουσιαζόμενου.

Άσε που η σχέση εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου έχει και κρυφό σεξουαλικό χαρακτήρα: 

ο ένας είναι «από πάνω» και ο άλλος από κάτω και μπορεί και τον «κάνει ό,τι θέλει». 

Άβυσσος  η ψυχή του ανθρώπου και πολλές οι σκοτεινές γωνιές της….

οι ξανθιές είναι δύναμη

 ...οι ξανθιές στην Ελλάδα είχαν πάντα πολλή πέραση: οι άντρες τις θεωρούσαν - και τις θεωρούν-  πολύ σέξυ. 

Και όχι όλες τις ξανθιές»...κυρίως αυτές με τα πολύ ξανθά μαλλιά: 

τα ανοιχτά  κίτρινα   που είναι και ολόισια και με χωρίστρα στην μέση.

Τα πλατινέ, στην εκδοχή της λαικής τραγουδίστριας.

Βασικά πρέπει να είναι δυό ξανθοί, ίσιοι,  χείμαροι εκατέρωθεν του κρανίου.

Κάργα σέξυ στυλ. 

Υιοθετείται από τα είκοσι μέχρι τα εξήντα, κυρίως στις λαικογκόμενες..

Είναι μιά δημόσια δήλωση: «είμαι ένα άγριο, ενεργό, απελευθερωμένο θηλυκό».

Ένα θηλυκό που γουστάρει αρσενικά χωρίς πονηριές.

Μόνο για την απόλαυση.

Είναι μιά βλάβη που έμεινε σαν βαθειά ουλή στον εγκέφαλο των ελλήνων απο την δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα: ένα σωρό δροσερές, γαλακτοθρεμμένες και ροδομάγουλες ξανθιές κατέβηκαν τότε  στην Μεσόγειο και ικανοποίησαν τις σεξουαλικές φαντασιώσεις των μελαχρινών λιγούρηδων, χωρίς ανταλλάγματα.

Δεν ήθελαν, γάμο, δεν ήθελαν σχέση, δεν ήθελαν λεφτά: μόνο σεξ.

Ο Βασίλης Βασιλικός είχε γράψει τότε ένα άθλιο - υποτίθεται ρεαλιστικό- ημιπορνογράφημα για τα καμάκια.

Κάθε καταπιεσμένο, μαυριδερό χαμαντράκι που το είχαν όλες οι γειτόνισσές του χεσμένο, πηδηξε τότε μερικές ξανθιές και ένιωσε  άντρακλας με τα ούλα του. 

Δεν είναι μικρό πράγμα: η αυτοεκτίμησή του ανέβηκε πολύ  και ένα κάρο ανασφάλειές του,  θεραπεύτηκαν.

Έκτοτε η ζήτηση προς τις ξανθιές, ανέβηκε και διατηρήθηκε υψηλή.

Ακόμα και στις φέικ ξανθιές με τις σκούρες ρίζες.

Αν δεν μπορείς να καβαλήσεις χιλιάρα καβασάκι, αρκείσαι και σε πειραγμένο παπί.

σε περιβάλλον γεωπολιτικής αστάθειας

 …βαρέθηκα τις τρυφερές-τροφαντές δεσποινίδες βοιδομάτες

μις οικολογία-τουρισμός—οινοποίια- κώλος- μπούτι- χαμόγελο γκριμάτσα…

…βαρέθηκα τους γεροντάδες με τις προβλέψεις παγκοσμίου πολέμου- κατατρόπωσης Τουρκων- ΑγιαΣοφιάς θρίαμβο -εκδίκηση- δικαίωση…

…Προτιμώ γεροντάδες με συνταγές για λαχανοντολμάδες - μανιταροκεφτέδες -σαν κρέας- και ειδικό αλάδωτο μπριάμ…

….βαρέθηκα τους γεωπολιτικούς αναλυτές που είναι μεσα στο μυαλό του Ερντογάν, του Κίσσινγκερ, του Πούτιν και του ΣιΤζιΠινγκ…

….κουράστηκα με τους Αυτιάδες-Παπαδάκηδες-Χατζηνικολάου -Τράγκες που παλεύουν γιά μένα επενδύοντας σε πολυτελή ακίνητα σε Λας Βέγκας και Κυανή Ακτή…

…σε πολιτικούς και συνδικαλιστές δεν τολμώ να αναφερθώ αφού είμαι εγώ που τους ψήφισα…

….άρα εγώ δεν θα κρίνω τον εαυτό μου..

…θα ήταν πέρα από τις αντοχές μου…

…ίσως θα άξιζε να αναφερθώ  στην  Τούλα ή την Σούλα ή την Ευρυδίκη, που ήταν ευγενικές μαζί μου προ αμνημονεύτων χρόνων..

αλλά και αυτές υποθέτω θα έχουν καταβληθεί πλέον αρκετά…

…από τα χρόνια, τα βάσανα, τα διαζύγια, τους γάμους και τις λοιπές ατυχίες της ζωής… 

…και δεν είναι πρέπον….

…σίγουρα δεν είναι πρέπον, να ξύνουμε πληγές τώρα… 

…μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον γεωπολιτικής αστάθειας.