τοτε που ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός

 

...τα παιδικά καλοκαίρια ήταν μαγικά: μάλλον γιατί το μυαλό σκεφτόταν λιγότερο

Το παιδικό  μάτι έβλεπε τα καρπούζια πιό κόκκινα και το παιδικό στόμα τα ένιωθε πιό γλυκά.

 Ο ήλιος  ήταν πιό εκτυφλωτικός.

 Ο παγωτατζής δεν ήταν ένας μεροκαματιάρης αλλά ένας μαγικός, δροσιστικός, αγιοβασίλης.

Κάθε σαραβαλοποδήλατο  ήταν μιά φεράρι.

Κάθε γειτονάκι ένας σύντροφος, φίλος, συμπαίκτης, οπαδός, εχθρός, αντίπαλος.

Ανάλογα την στιγμή, οι ρόλοι άλλαζαν κάθε λεπτό.

Αστραπιαία.

Η μνήμη κοντή και τα ποδαράκια λιγνά.

Ποδαράκια γυμνά, αργότερα  με φτωχοπέδιλα, κρατούσαν χαμηλά τις ταξικές διακρίσεις: 

ήταν  όλοι φτωχοί... άρα, ίσοι.

Σχεδόν πλούσιοι.

ελιτισμός

 …σπάω το κεφάλι μου να βρώ γιατί δεν βγήκε καν βουλευτής  ο Τζήμερος που, εν πολλοίς, τουλάχιστον στα οικονομικά θέματα, λέει σωστά πράγματα.

Αν δεν στρώσει η οικονομία ώστε να γίνει ανταγωνιστική, αν δεν σταματήσει  το κράτος να το παίζει νταβατζής και αν δεν μειωθούν οι σπατάλες, χαϊρι δεν προκειται να δούμε.

Και όχι μόνο δεν θα δούμε χαϊρι… αλλά θα πάμε σε χειρότερο μνημόνιο, λιτότητα και αδιέξοδο.

Τελος πάντων,  δεν τον ψήφισε ο κόσμος.

Τώρα στο ερώτημα γιατί δεν τον ψήφισε, δεν έχω εύκολη απάντηση.

Η εύκολη εξήγηση πως ο Έλληνας είναι διεφθαρμένος  ψηφοφόρος και ψηφίζει συμφεροντολογικά,  έχει κάποια βάση αλλά δεν με ικανοποιεί πλήρως: 

υπάρχουν ένα σωρό αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν γλύφουν πολιτικούς.

Εγώ προσωπικά δεν έχω παρακαλέσει ποτέ κανένα πολιτικό και το ιδιο ισχύει γιά ένα σωρό φίλους και γνωστούς μου.

Μιά άλλη ερμηνεία, ψυχολογική, είναι πως ο ψηφοφόρος είναι ανώριμος: του αρέσει το παραμύθιασμα.

Σαν κάτι χαζογκομενίτσες που θέλουν κολακείες, υποσχέσεις και παινέματα.

Σωστό και αυτό, αλλά εν μέρει.

Σχετικά με τον Τζήμερο και κάποιους άλλους σε στυλ Τζήμερου, πχ ο Μάνος παλιότερα, ο Ανδριανόπουλος, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου του ΚΟΔΗΣΟ κλπ… νομίζω πως τους φταίει ο ελιτισμός τους.

Δηλαδή έχουν μεγάλη ιδέα γιά τον εαυτό τους και κάπως  βλέπουν αφ´ υψηλού τον ψηφοφόρο.

Συνήθως προσπαθούν να το κρύψουν… αλλά αυτός ο άτιμος ο ελιτισμός,  δεν κρύβεται εύκολα: 

τον νιώθει στο πετσί του  ο άλλος πως τον βλέπεις αφ υψηλού και εκνευρίζεται.

Μπορεί να του λές σωστά πράγματα, να θέλεις πραγματικά να τον βοηθήσεις , νά έχεις μιά τίμια στάση απέναντί του αλλά με την μύτη σου   ψηλά, τον εκνευρίζεις.

Δεν είναι ωραίο και δεν αποδίδει: ο γερο Καραμανλής είχε στυλ κυπαρίσι, αρχοντικό και σπαθάτο,  αλλά δεν το παιζε αριστοκράτης και αφ´ υψηλού: 

είχε την χωριάτικη προφορά του και δεν έκρυψε ποτέ την ταπεινή καταγωγή του από το Κιουπ Κιοϊ, την Πρώτη Σερρών.

Και ο χοντρο Καραμανλής και ο Ανδρέας -παρ´ότι γυιός πρωθυπουργού- είχαν κάτι λαικό στο στυλ.

Δεν έκαναν τον αλλο να νιώθει κουνούπι… αλλά φίλος.

Είναι κουσούρι ο ελιτισμός.

Ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και για τις ερωτικές αποτυχίες και σε άνδρες και σε γυναίκες.

Μπορεί να είσαι ωραίος/ ωραία αλλά μην μας το παίζεις και Τζωρτζ Κλούνι και Λιντα Εβαντζελίστα! 

Αϊ σιχτίρ, ρε!

Αποκούμπι

 ...υπάρχουν διαφόρων  ειδών κατατάξεις ασθενών... Εγώ  χωρίζω τους ασθενείς μου σε δυό κατηγορίες : 

σε αυτούς που έρχονται μόνοι τους και σε αυτούς που μου τους φέρνουνε.

Αυτοί που έρχονται μόνοι τους είναι αυτοί που  ανησυχούν οι ίδιοι. 

Μιά χαρά είναι αυτοί....συνεννοούμαι καλά μαζί τους.

Αυτούς πάλι  που μου τους φέρνουνε, δεν ανησυχούν οι ίδιοι αλλά οι συγγενείς τους. 

Συνήθως οι σύζυγοι, φίλοι, κάποιοι συγγενείς. 

Όσοι έρχονται  μόνοι τους, είναι οι καλύτεροι για το γιατρό: μπορεί να συνεννοηθεί καλύτερα μαζί τους. 

Αυτούς που τους φέρνουνε,  συνήθως έρχονται  «σπρωχτοί».

Μάλλον έρχονται με το ζόρι γιατί φοβούνται  ή για να κανουν των χατήρι των άλλων.

Συμπαθώ πολύ τους καταπιεσμένους συζύγους.

Και τις καταπιεσμένες συζύγους.

Οι καταπιεσμένοι άντρες είναι πιό πολλοί στις μέσες και μεγάλες ηλικίες ιδίως αν η σύζυγος είναι αρκετά  νεότερη.

Αφέντρα.

Τη ράτσα των καταπιεσμένων την καταλαβαίνω πανεύκολα: ρωτάω τον ένα και απαντάει ο άλλος.

Είναι αυτός που «ξέρει καλύτερα».

Οι καταπιεστές πάνε να κάνουν συμμαχία με τον γιατρό: ο γιατρός, στην κεφάλα τους, είναι ένας ακόμη σύμμαχος στην καταπίεση.

Μαζί θα αλλάξουν τα φώτα στον άρρωστο... «γιά το καλό του».

Εξ άλλου συνήθως πληρώνει το «αφεντικό» αφού αυτό -τις πιό πολλές φορές- κρατάει το πορτοφόλι.

Αν δεν προσέξει ο γιατρός μπορεί να γίνει εργαλείο καταπίεσης: 

οι αφέντρες -και οι αφέντες- καλοπιάνουν τον γιατρό για να πρεσάρουν μαζί τον άρρωστο.

Εχω βρει την λύση σε αυτό το πρόβλημα: μιλάω και κοιτάζω αποκλειστικά τον άρρωστο.

Αν παρέμβει η αφέντρα, την διακόπτω  λέγοντας ότι ο ασθενής είναι ενήλικος, ξέρει να μιλάει και «δεν πρέπει να τον καταπιέζουμε».

Τότε η αφέντρα με κοιτάει με μίσος και ο ασθενής με ευγνωμοσύνη.

Του χαμογελάω αθώα και έχουμε πλέον συνεννοηθεί.

Βρήκε ένα αποκούμπι εκεί που δεν το περίμενε.

Πικάσσο και Μαρί-Τερέζ

 

Πάντα πίστευα ότι ο Πικάσο ήταν απατεώνας και δούλευε κοινό και κριτικούς…

…πουλώντας τρέλα, τα κονόμησε χοντρά: ζωγράφισε την δεκαεπτάχρονη φιλενάδα του σαν ένα ….πολυπλόκαμο χταπόδι (πολυ κολακευτικό ε;)

Και ο πίνακας αυτός πουλήθηκε τώρα 67 εκατομμύρια δολάρια.

Όλοι απατεώνες και πάνω απ´ όλα,  ξέπλυμα χρήματος.

Η πιο μεγάλη πλάκα είναι η ερμηνεία που δίνει ο κριτικός  τέχνης πάνω στην μεγαλοφυία του Πικάσο και στην ιδιοφυή σύλληψη του πίνακα:

«Είναι μια βαθιά λυρική ωδή του καλλιτέχνη πάνω στην ατέρμονη επιθυμία του για την Μαρί -Τερέζ για τα απίστευτα εύκαμπτα , εν είδει πτερυγίων  άκρα  της κλπ κλπ

Pablo Picasso’s Femme nue Couchée, a sensuous depiction of the artist’s muse and lover, Marie-Thérèse Walter, as a multi-limbed sea creature, went for $67.5m. It was one of the highest prices ever achieved for a portrait of Walter, whose relationship with Picasso began when she was 17.

Brooke Lampley, the chair and head of global fine art sales at Sotheby’s, said the 1932 painting was “a deeply lyrical ode to the artist’s unbound desire for Marie-Thérèse; with her fin-like, endlessly pliable limbs, the portrait continues to enchant as it perfectly captures Picasso’s muse as the ultimate expression of his genius”.

τσιγκούναρος στην τσέπη και φτωχούλης στο μυαλό

 

….επικρατεί η ορθολογική  σκέψη στο συναίσθημα και ο γνωσιακός έλεγχος πάνω στην  αυθόρμητη έκφραση? 

…σπάνια…. αλλά αν επικρατεί, ο άνθρωπος αυτός μου μοιάζει σαν ένας ανάπηρος.

Αξιολογεί τις ανθρώπινες σχέσεις σαν να είναι εμπορικές συναλλαγές: 

σκέφτεται τι μπορεί να του δώσει ο άλλος…σε τι μπορεί να του χρησιμεύσει και, παράλληλα, τί θα του κοστίσει αυτό.

Αυτό βέβαια συνιστά αναπηρία με την έννοια ότι,  ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος,  πρέπει να έχει και μια ομαλή συναισθηματική ζωή.

Μιά ζωή  στην οποία το συναίσθημα να πάλλεται επαρκώς -να δονείται δηλαδή συναισθηματικά - και όχι απλά να κάνει απλοϊκούς η πολύπλοκους υπολογισμούς.

Μόνο έτσι αποκτά η ζωή νόημα, περιεχόμενο, και χρώμα.

Αλλιώς, είναι σαν ασπρόμαυρη ταινία και μάλιστα με ανιαρό περιεχόμενο.

 Θυμάμαι ένα τύπο που ήτανε τσιγκούναρος, συμφεροντολόγος και συναισθηματικά ανώριμος: είχε χρόνια δεσμό με μιά κοπέλα και δεν μπορούσε να πάρει απόφαση να την παντρευτεί.

Σαν ορθολογιστής που ήταν λοιπόν,  έφτιαξε λοιπόν ένα κατάλογο με τα υπέρ και τα κατά του γάμου του με την κοπέλα αυτή…

…και, επειδή δεν μπορούσε να πάρει απόφαση ούτε και τότε τι να κάνει, ρώτησε τον πατέρα μου που τον θεωρούσε σοφό.

Εγώ ήμουν παιδί και ήμουν παρών.

Υποτίθεται ότι δεν καταλάβαινα πολλά, αλλά, τελικά τα καταλάβαινα όλα.

Δίνει, λοιπόν,  τον κατάλογο στον πατέρα μου και του λέει:

« να, αυτά είναι τα υπέρ και τα κατά της κοπέλας τι να κάνω;»Θυμάμαι,  ο πατέρας μου, με σοβαρό ύφος πήρε τον κατάλογο καί αφού του έριξε μια ματιά, του τον έδωσε πίσω.

«να μην παντρευτείς»,  του λέει. 

«Δεν θα πάει καλά αυτός ο γάμος».

«Μα γιατί?» ρώτησε ο ενδιαφερόμενος.

«Αν πραγματικά ήθελες να παντρευτείς, δεν θα έφτιαχνες κατάλογο» απάντησε ο  πατέρας μου.

«τεφτέρια  κρατάνε οι ψιλικατζήδες,  όχι οι σύζυγοι» , συμπλήρωσε.

«Τελικά θα την παντρευτεί ή  δεν θα την παντρευτεί,  μπαμπά?» , ρώτησα εγώ μετα που έφυγε ο τύπος και που με ενδιέφερε το τελικό αποτέλεσμα.

«Θα παντρευτεί…» , απάντησε ο πατέρας μου «αλλά θα δυστυχήσει και αυτός και η κοπέλα».

«Και γιατί θα δυστυχήσουν?» επέμεινα εγώ με εκνευριστική παιδική επιμονή.

«Γιατί έχει στραβό κεφάλι», απάντησε ο σοφός πατήρ μου.

Αυτό δεν το κατάλαβα τότε… γιατί το κεφάλι του δεν μου φάνηκε στραβό αλλά κανονικό.

Το κατάλαβα όμως τώρα.

Βασικά, ήταν στραβό.

οι εκλογές είναι ψυχοθεραπευτικές αλλά γιά λίγο

 ...οι εκλογές είναι η χαρά του μαλάκα: 

είτε από την μεριά του υποψήφιου, είτε απο την μεριά του εκλογέα.

Υποψήφιοι, μαλάκες, ψώνια δηλαδή, υπάρχουν άφθονοι.

Τους βλέπουμε καθημερινά σε φυλάδια , ΜΜΕ  και διαφημίσεις.

Άνθρωποι ασήμαντοι, που δεν κατάφεραν τίποτε σημαντικό στην ζωή τους, είναι σίγουροι πως μπορούν να λύσουν πολύπλοκα προβλήματα και να αποδώσουν σε πολύ απαιτητικές θέσεις.

Αλλά και οι εκλογείς, οι ψηφοφόροι, δεν πάνε πίσω  σε ανοησία: 

πολλοί ψηφίζουν με βάση ψυχολογικά κίνητρα.

Δεν είναι μόνο ο κουμπάρος που θα σου διορίσει την κόρη...είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο.

Ένα συχνό ψυχολογικό κίνητρο να ψηφίσεις κάποιον -στην Ελλάδα τουλάχιστον- είναι η αποενοχοποίηση: 

ψηφίζεις αυτόν που σε κάνει  να νιώθεις λιγότερο μαλάκας.

Αυτόν που θα σε πείσει πως δεν φταίς εσύ  γιά τά χάλια και την κατάντια σου.

Κανόνας: Κάθε μαλάκας αρνείται ότι είναι  μαλάκας.

Προφανώς πάντα «φταίνε οι άλλοι».

Αν είναι δεξιός, του φταίει η οικογένεια, οι γονείς του, η μάνα που έκανε «διακρίσεις», η «κοινωνία», οι «προδότες πολιτικοί», οι κομμουνιστές και ο διεθνής Σιωνισμός.

Αν είναι αριστερός, τα πράγματα είναι πιό σαφή: 

προφανώς του φταίει ο Καπιταλισμός, το Κεφάλαιο, οι ταξικές αντιθέσεις και «οι Αμερικάνοι».

Ο μαλάκας δεν φταίει ποτέ αυτός: είναι πολύ επώδυνο να το παραδεχτεί.

Μοιάζει με τον κερατωμένο σύζυγο:  πάντα φταίει η «άπιστη» και ο εραστής της.

Ποτέ  οι προβληματικές συμπεριφορές , η έλλειψη επικοινωνίας και η ρηχότητα της σχέσης.

Γιαυτό προκόβουν τα λαικίστικα κόμματα: φορτώνουν τις ενοχές κάπου αλλού.

Ο πολύς λαουτζίκος, εμείς,  είμαστε άνθρωποι αρκετά ταλαιπωρημένοι, άφραγκοι, καταπιεσμένοι και εξαπατημένοι.

Κατ´ επανάλειψιν.

Μοιάζουμε με καραβοτσακισμένες γκόμενες.

Φυσικά και θα πιστέψουμε  τον πρώτο τζιτζιφιόγκο που θα μας πει ότι είμαστε γκομενάρες, πολύ τύπισσες και θα μας τάξει σοβαρή σχέση και γάμο.

«γιά μιά τέλεια σχέση»

…σχεδόν όλοι  είμαστε άνθρωποι αρκετά ταλαιπωρημένοι, άφραγκοι, ανασφαλείς, καταπιεσμένοι και εξαπατημένοι.

Μοιάζουμε με καραβοτσακισμένες γκόμενες.

Φυσικά και θα πιστέψουμε  τον πρώτο τζιτζιφιόγκο που θα μας πει ότι είμαστε γκομενάρες, πολύ τύπισσες και αρκεί να τον ψηφίσουμε για μιά τέλεια σχέση…