...υπάρχουν διαφόρων ειδών κατατάξεις ασθενών... Εγώ χωρίζω τους ασθενείς μου σε δυό κατηγορίες :
σε αυτούς που έρχονται μόνοι τους και σε αυτούς που μου τους φέρνουνε.
Αυτοί που έρχονται μόνοι τους είναι αυτοί που ανησυχούν οι ίδιοι.
Μιά χαρά είναι αυτοί....συνεννοούμαι καλά μαζί τους.
Αυτούς πάλι που μου τους φέρνουνε, δεν ανησυχούν οι ίδιοι αλλά οι συγγενείς τους.
Συνήθως οι σύζυγοι, φίλοι, κάποιοι συγγενείς.
Όσοι έρχονται μόνοι τους, είναι οι καλύτεροι για το γιατρό: μπορεί να συνεννοηθεί καλύτερα μαζί τους.
Αυτούς που τους φέρνουνε, συνήθως έρχονται «σπρωχτοί».
Μάλλον έρχονται με το ζόρι γιατί φοβούνται ή για να κανουν των χατήρι των άλλων.
Συμπαθώ πολύ τους καταπιεσμένους συζύγους.
Και τις καταπιεσμένες συζύγους.
Οι καταπιεσμένοι άντρες είναι πιό πολλοί στις μέσες και μεγάλες ηλικίες ιδίως αν η σύζυγος είναι αρκετά νεότερη.
Αφέντρα.
Τη ράτσα των καταπιεσμένων την καταλαβαίνω πανεύκολα: ρωτάω τον ένα και απαντάει ο άλλος.
Είναι αυτός που «ξέρει καλύτερα».
Οι καταπιεστές πάνε να κάνουν συμμαχία με τον γιατρό: ο γιατρός, στην κεφάλα τους, είναι ένας ακόμη σύμμαχος στην καταπίεση.
Μαζί θα αλλάξουν τα φώτα στον άρρωστο... «γιά το καλό του».
Εξ άλλου συνήθως πληρώνει το «αφεντικό» αφού αυτό -τις πιό πολλές φορές- κρατάει το πορτοφόλι.
Αν δεν προσέξει ο γιατρός μπορεί να γίνει εργαλείο καταπίεσης:
οι αφέντρες -και οι αφέντες- καλοπιάνουν τον γιατρό για να πρεσάρουν μαζί τον άρρωστο.
Εχω βρει την λύση σε αυτό το πρόβλημα: μιλάω και κοιτάζω αποκλειστικά τον άρρωστο.
Αν παρέμβει η αφέντρα, την διακόπτω λέγοντας ότι ο ασθενής είναι ενήλικος, ξέρει να μιλάει και «δεν πρέπει να τον καταπιέζουμε».
Τότε η αφέντρα με κοιτάει με μίσος και ο ασθενής με ευγνωμοσύνη.
Του χαμογελάω αθώα και έχουμε πλέον συνεννοηθεί.
Βρήκε ένα αποκούμπι εκεί που δεν το περίμενε.
