...οι εκλογές είναι η χαρά του μαλάκα:
είτε από την μεριά του υποψήφιου, είτε απο την μεριά του εκλογέα.
Υποψήφιοι, μαλάκες, ψώνια δηλαδή, υπάρχουν άφθονοι.
Τους βλέπουμε καθημερινά σε φυλάδια , ΜΜΕ και διαφημίσεις.
Άνθρωποι ασήμαντοι, που δεν κατάφεραν τίποτε σημαντικό στην ζωή τους, είναι σίγουροι πως μπορούν να λύσουν πολύπλοκα προβλήματα και να αποδώσουν σε πολύ απαιτητικές θέσεις.
Αλλά και οι εκλογείς, οι ψηφοφόροι, δεν πάνε πίσω σε ανοησία:
πολλοί ψηφίζουν με βάση ψυχολογικά κίνητρα.
Δεν είναι μόνο ο κουμπάρος που θα σου διορίσει την κόρη...είναι και αυτό, αλλά όχι μόνο.
Ένα συχνό ψυχολογικό κίνητρο να ψηφίσεις κάποιον -στην Ελλάδα τουλάχιστον- είναι η αποενοχοποίηση:
ψηφίζεις αυτόν που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μαλάκας.
Αυτόν που θα σε πείσει πως δεν φταίς εσύ γιά τά χάλια και την κατάντια σου.
Κανόνας: Κάθε μαλάκας αρνείται ότι είναι μαλάκας.
Προφανώς πάντα «φταίνε οι άλλοι».
Αν είναι δεξιός, του φταίει η οικογένεια, οι γονείς του, η μάνα που έκανε «διακρίσεις», η «κοινωνία», οι «προδότες πολιτικοί», οι κομμουνιστές και ο διεθνής Σιωνισμός.
Αν είναι αριστερός, τα πράγματα είναι πιό σαφή:
προφανώς του φταίει ο Καπιταλισμός, το Κεφάλαιο, οι ταξικές αντιθέσεις και «οι Αμερικάνοι».
Ο μαλάκας δεν φταίει ποτέ αυτός: είναι πολύ επώδυνο να το παραδεχτεί.
Μοιάζει με τον κερατωμένο σύζυγο: πάντα φταίει η «άπιστη» και ο εραστής της.
Ποτέ οι προβληματικές συμπεριφορές , η έλλειψη επικοινωνίας και η ρηχότητα της σχέσης.
Γιαυτό προκόβουν τα λαικίστικα κόμματα: φορτώνουν τις ενοχές κάπου αλλού.
Ο πολύς λαουτζίκος, εμείς, είμαστε άνθρωποι αρκετά ταλαιπωρημένοι, άφραγκοι, καταπιεσμένοι και εξαπατημένοι.
Κατ´ επανάλειψιν.
Μοιάζουμε με καραβοτσακισμένες γκόμενες.
Φυσικά και θα πιστέψουμε τον πρώτο τζιτζιφιόγκο που θα μας πει ότι είμαστε γκομενάρες, πολύ τύπισσες και θα μας τάξει σοβαρή σχέση και γάμο.
